Όταν οι πιστοί συγκεντρώθηκαν στην Ιερά Μονή Αγίου Γερμανού στην εικοστή δεύτερη επέτειο από την ανάπαυση π. Σεραφείμ, μεταξύ τους ήταν μία Αμερικανίδα Ορθόδοξη που είχε μεταστραφεί, η Celia Yentzen, η οποία είχε βιώσει πρόσφατα μια θαυματουργή θεραπεία μέσω των πρεσβειών του π. Σεραφείμ.
Η Celia ήρθε με το σύζυγό της David, ο οποίος επίσης είχε μεταστραφεί. Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004, δύο ημέρες μετά την συγκέντρωση της επετείου, η Celia έστειλε στο μοναστήρι την παρακάτω μαρτυρία της θεραπείας της, η οποία είχε λάβει χώρα λιγότερο από δύο μήνες νωρίτερα:
Αυτή η επιστολή είναι για να καταθέσω σε μια θαυματουργή θεραπεία που έλαβα κατά την επίσκεψή μου στο Μοναστήρι του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας τον Ιούλιο του 2004.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1996, όταν ήμουν είκοσι τεσσάρων χρονών, είχα υποστεί ένα σωρευτικό τραύμα στην οσφυϊκή χώρα από τον αθλητισμό, από τον οποία ποτέ δεν ανακάμψει πλήρως. Δεν ήμουν ποτέ σε θέση να τρέξω και πάλι, και είχα πόνο και δυσκαμψία είτε όταν περπατούσα είτε όταν καθόμουν για περισσότερο από είκοσι έως τριάντα λεπτά. Αργότερα εκείνο το έτος, οι ακτινογραφίες επιβεβαίωσαν κάποιες ήπιες εκφυλιστικές αλλαγές που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται κάτω από την σπονδυλική μου στήλη, παρόλο που ήμουν νέα. Ο πατέρας μου έχει την εκφυλιστική νόσο δίσκων (DDD) στη κάτω μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Μετά από πολλά χρόνια χωρίς ανακούφιση από τον πόνο μου, θεωρούσα ότι η μοίρα μου ήταν η DDD, καθώς, αν και σε ένα τόσο πρώιμο στάδιο δεν υπήρχε πραγματικός τρόπος για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση. Κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια, έχω δοκιμάσει πολλά είδη θεραπειών, από «δεκάδες» θεραπείες όπως ηλεκτρική διέγερση για τη φυσική θεραπεία, συνταγογραφούμενα φάρμακα, αλοιφές, και διάφορα προγράμματα άσκησης. Καμία από αυτές τις προσπάθειες δεν λειτούργησε για μένα. Πήγαινα για ύπνο κάθε βράδυ με πόνο.
Για οκτώ χρόνια, ο πόνος μου δεν είχε υποχωρήσει καθόλου: Είχα συνηθίσει να ζω με αυτό καθημερινά. Έπρεπε να εγκαταλείψω το τρέξιμο που αγαπούσα τόσο πολύ, αλλά πάντα ήμουν ευγνώμων που ήμουν κατά τα άλλα υγιής και σε θέση να περπατάω χωρίς μεγάλο πρόβλημα, παρά την παρουσία του πόνου.
Τον Ιούλιο του 2004, ο σύζυγός μου David και εγώ κάναμε ένα προσκύνημα στην Μονή του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας στην Platina, της Καλιφόρνιας. Ενώ βρισκόμασταν εκεί, πήγαμε στον τάφο του π. Σεραφείμ Ρόουζ για να προσευχηθούμε. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της σιωπηλής προσευχής μας, ο David έβαλε τα χέρια του στην πλάτη μου και εγώ συνέχισα να προσεύχομαι. Δεν ήξερα για τι προσευχόταν, αλλά γνωρίζοντας τον David, υπέθεσα ότι θα μπορούσε να προσεύχεται για την πλάτη μου. (Ήμουν πάντα πολύ στενοχωρημένη από το πόσο πολύ μου άφησα τον πόνο στην πλάτη να επηρεάσει τον David και την ζωή μου, και είχε πάντα την ελπίδα ότι θα ήμουν καλύτερα στις καθημερινές εργασίες χωρίς αυτόν γνωρίζοντας ότι πονούσα.) Αφού σκέφτηκα ότι ο David θα μπορούσε να προσεύχεται για την ανακούφιση από τον πόνο μου, είπα μια πολύ μικρή προσευχή: π. Σεραφείμ, ξέρω ότι ο σύζυγός μου με αγαπάει πάρα πολύ για να προσευχηθεί για την ανακούφισή μου, αλλά πραγματικά δεν είμαι άξια να εισακουστεί ένα τέτοιο υψηλό αίτημα. Είμαι ανάξια, πάρα πολύ εγωίστρια.»
Ο David αργότερα μου είπε, «Αυτό που ζήτησα από τις πρεσβείες του π. Σεραφείμ δεν είναι απαραίτητα μια ολική θεραπεία, αλλά τουλάχιστον μια μείωση του χρόνιου πόνου σου, έτσι ώστε να μπορείς να διαχειριστείς καλύτερα την καθημερινή ζωή.»
Το επόμενο πρωί, 8/21 Ιουλίου, όπως ετοιμαζόμασταν να φύγουμε από το μοναστήρι, παρατήρησα ότι είχα μία ασυνήθιστα εύκολη στιγμή μεταφέροντας την τσάντα μου ανηφορικά από τον ξενώνα. Στις ημέρες που ακολούθησαν, άρχισα να παρατηρώ ότι συνεχώς ξυπνούσα κάθε πρωί χωρίς ίχνος πόνου, και ότι ο πόνος δεν θα αναπτυσσόταν κατά τη διάρκεια της ημέρας, δεν έχει σημασία πόσο επίπονες ήταν οι εργασίες της ημέρας. Από τότε που έγινα Ορθόδοξη, ποτέ δεν είχα κάποια συνέπεια κατάφερα να κάνω ένα πλήρες τόξο (μετάνοια) χωρίς να λυγίζω τα γόνατά μου και αντιστήριζα την πλάτη μου πιέζοντας το χέρι μου πάνω στο πόδι μου. Λίγες μέρες μετά φύγαμε από το μοναστήρι, ενώ λέγοντας την μας πρωινή προσευχή, όταν επρόκειτο να κάνω μια σειρά από μετάνοιες, άγγιξα το έδαφος με τα γόνατα μου ίσια με απόλυτη ευκολία και χωρίς πόνο για πρώτη φορά! Σε κατάσταση σοκ συνειδητοποιήσαμε τι είχε μόλις γίνει, εγώ αμέσως κοίταξα τον σύζυγό μου με πλήρη έκπληξη! Ο David ήταν περιχαρής. Γνωρίζαμε τότε ότι οι προσευχές του David είχαν πράγματι εισακουσθεί. Εμείς ψάλλαμε προσευχές δοξολογίας στον π. Σεραφείμ για μεσιτείες του, και ψάλλαμε τον Ακάθιστο των Ευχαριστιών στο Θεό.
Μια μέρα, μια-δυο εβδομάδες αργότερα, ως συνέπεια στην χαρά που είχα αρχίσει να αισθάνομαι με αυτήν την νέα ζωή, αποφάσισα να πάω για τρέξιμο, που τόσο αγαπούσα να κάνω πριν τραυματιστώ. Περπάτησα τρία μίλια, και έτρεξα για μισό μίλι! Δεν ένιωσα καθόλου πόνο, και ξύπνησα την επόμενη μέρα χωρίς πόνο. Δεν είχα βιώσει τέτοια ελευθερία κινήσεων για τόσα πολλά χρόνια !!
Ακόμη και τώρα που γράφω αυτό το γράμμα, είμαι ακόμα χωρίς πόνο: Έτρεξα ένα μίλι πριν από λίγες ημέρες. Σε έξι εβδομάδες από τότε που έφυγα από το μοναστήρι, είμαι χωρίς πόνο, με εξαίρεση μόνο μια πολύ σύντομη στιγμή, ως αποτέλεσμα της άρσης ενός σακιδίου παντοπωλείου σχεδόν τριάντα-λίβρων για ένα μίλι! Αλλά, όπως ο David μου θύμισε, δεν είχε ζητήσει μια συνολική θεραπεία, μόνο να λάβω την ανακούφιση, έτσι ώστε να μπορώ να ζήσω μια φυσιολογική καθημερινή ζωή χωρίς εμπόδια: και αυτό είναι ακριβώς αυτό που έχω λάβει!
Δόξα τω Θεώ για όλα, και άπειρες ευχαριστίες στον Ευλογημένο π. Σεραφείμ για τις θαυματουργές πρεσβείες του!
Πηγή: Issue #238, Sep.-Oct. 2004, Vol. 40, No. 5: Fr. Seraphim Rose
