Εορτολόγιο: Ανδρόνικος, Ανδρονίκη * Ιουνία, Γιουνία Σόλων, Σόλωνας, Σολόχων.
17 Μαΐου: Άγιος Αθανάσιος ο Νέος, ο Θαυματουργός Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως – Ο Άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε στην Καρύταινα της Γορτυνίας περί το 1640 μ.Χ. (κατά άλλους στην Κέρκυρα το 1664 μ.Χ.) και το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Κορφηνός.
Οι γονείς του ονομάζονταν Ανδρέας και Ευφροσύνη και είχαν ακόμη τρία τέκνα. Υποθέτουμε πως τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην γενέτειρά του και στην συνέχεια μάλλον φοίτησε στην περίφημη σχολή της μονής Φιλοσόφου και αργότερα, ως κληρικός, στην Κωνσταντινούπολη.
ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΕΔΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Όταν ο Αναστάσιος βρισκόταν σε ηλικία γάμου, οι γονείς του παρά την επιθυμία του να ακολουθήσει τη μοναχική πολιτεία, επέμεναν να τον νυμφεύσουν. Ο πατέρας του μάλιστα, χωρίς καν να έχει την σύμφωνη γνώμη του υιού του, τον αρραβώνιασε στην Πάτρα με την θυγατέρα ενός πλούσιου άρχοντος και στην συνέχεια τον έστειλε στο Ναύπλιο να προμηθευθεί τα γαμήλια πράγματα. Ο Αναστάσιος υπάκουσε στην πατρική εντολή και ξεκίνησε για το Ναύπλιο. Στον δρόμο του πέρασε και από το εκκλησάκι της Παναγίας στο Βιδόνι, κοντά στο χωριό Σύρνα και ζήτησε την θεία φώτιση.
Στο Ναύπλιο, αφού αγόρασε ότι έπρεπε, πήρε την μεγάλη απόφαση. Αναφέρεται πως την προηγούμενη νύχτα της προγραμματισμένης αναχωρήσεώς του για την Καρύταινα, ενώ βασανιζόταν από τους λογισμούς τι να πράξει, είδε στον ύπνο του την Παναγία μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο, η οποία αποκαλώντας τον με το όνομα που επρόκειτο να λάβει αργότερα ως μοναχός, του είπε, σύμφωνα με τα γραφόμενα του πρώτου βιογράφου του: «Σκεῦος ἐκλογῆς καὶ ὑπηρέτην τοῦ Υἱοῦ μου ἐπιθυμῶ νὰ γίνεις, Ἀθανάσιε. Ἀπέστειλε, λοιπόν, τοὺς δούλους σου μὲ τὰ νυμφικὰ ἱμάτια πρὸς τὸν πατέρα σου καὶ ἡ κόρη ἂς συζευχθεῖ ἄλλον ἄνδρα. Ἐσὺ δὲ νὰ πορευθεῖς στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ λάβεις ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου εὐδόκησε». Έτσι κι έγινε. Ο Αθανάσιος απέστειλε πίσω τους δούλους και αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, όπου, αφού έγινε μοναχός με το όνομα Αθανάσιος, χειροτονήθηκε κατόπιν διάκονος και πρεσβύτερος.
Επί της πρώτης πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιακώβου, ο Άγιος Αθανάσιος χειροτονείται Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Αρκαδίας, σε διαδοχή του Μητροπολίτου Ευγενίου, που με βάση σωζόμενα έγγραφα αρχιεράτευσε στην εκκλησιαστική αυτή επαρχία από το 1645 μ.Χ. έως το 1673 μ.Χ. τουλάχιστον. Ως χρόνο της χειροτονίας του πρέπει να υποθέσουμε το αργότερο τα τέλη του 1680 μ.Χ. ή τις αρχές του 1681 μ.Χ., γιατί για πρώτη φορά απαντάται τον Απρίλιο αυτού του έτους, όταν υπογράφει ως μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη αφοριστικό γράμμα προς τον Μητροπολίτη Ευρίπου και Επίτροπο Μελενίκου.
Ως προς την έδρα της Μητροπόλεως, ο τίτλος «Χρφιστιανουπόλεως» οδηγεί στην Χριστιανούπολη, το σημερινό χωριό Χριστιάνοι. Ουσιαστική όμως έδρα της Μητροπόλεως πρέπει να θεωρήσουμε με ασφάλεια την πόλη της Κυπαρισσίας.
Η κατάσταση της επαρχίας του Αγίου ήταν οικονομικά, εκκλησιαστικά και ηθικά απελπιστική. Όσο υπήρχε στην Πελοπόννησο η Τουρκική κατάσταση, η θέση των Χριστιανών από οικονομική πλευρά ήταν δεινή. Η θρησκευτική κατάσταση, παρά την ευεργετική δράση των μοναχών του Λουσίου και της σχολής της μονής Φιλοσόφου και όποιων άλλων, δεν διέφερε και πολύ, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, από την κατάσταση της υπόδουλης χώρας.
Ο Άγιος Αθανάσιος άρχισε αμέσως τον αγώνα προκειμένου να αντιμετωπίσει τα διάφορα προβλήματα και να βελτιώσει την κατάσταση. Πρώτο μέλημά του ήταν η εξεύρεση κατάλληλων νέων για τι ιερατικό αξίωμα. Προκειμένου να πετύχει τον στόχο του ο Άγιος σύστησε σχολεία για την στοιχειώδη λειτουργική και λοιπή εκπαίδευση των υποψηφίων και παράλληλα παραιτήθηκε από κάθε συνηθισμένη τότε οικονομική προσφορά, που δινόταν εκ μέρους τους στον Αρχιερέα για την συντήρηση του ιδίου και της Επισκοπής. Πιστεύοντας ο Άγιος πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο ιερός θεσμός, που διατηρεί την γνήσια πίστη στον Χριστό και ο συνεκτικός κρίκος, που ενώνει τους υπόδουλους Έλληνες και συντηρεί την εθνική συνείδηση και ακόμα πως οι εκκλησίες είναι το κέντρο αναφοράς και το σημείο συναντήσεως και κοινωνίας των δύστυχων Ελλήνων, φρόντισε για την επισκευή και συντήρησή τους, όσο βέβαια αυτό ήταν εφικτό και από οικονομικής πλευράς και από πλευράς χορηγήσεως αδείας από τους Τούρκους. Ο Άγιος ενδιαφέρθηκε και για τα μοναστήρια, τις ιερές αυτές εστίες της σωτηρίας, τα κέντρα φωτισμού και φιλανθρωπίας, που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την ελευθερία του υπόδουλου Γένους.
Προς το ποίμνιό του ο Άγιος Αθανάσιος στάθηκε αληθινός Επίσκοπος και μιμητής του Χριστού, που ενδιαφέρθηκε όχι μόνο για τους τόπους λατρείας, αλλά και για την διακονία του λαού του, προκειμένου να τον ανακουφίσει από τα καθημερινά δεινά της ζωής και της δουλειάς. Η αγάπη του προς τα ορφανά, τις χήρες, τους ανήμπορους γέροντες, τους διωκόμενους και αδικούμενους ήταν μοναδική.
Ο Τριαδικός Θεός παρέσχε στον Άγιο «μισθό» και τον αξίωσε ήδη από την επίγεια ζωή του αλλά και μετά την κοίμησή του να επιτελεί σημεία και θαύματα. Αναφέρεται πως, όταν ο Άγιος λειτουργούσε, την στιγμή που έβγαινε στην Ωραία Πύλη να πει το «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε…», οι πιστοί έβλεπαν μπροστά στο στόμα του ένα φεγγοβόλο αστέρι.
Έτσι, αφού ποίμανε θεοφιλώς το ποίμνιό του και διακόνησε την Εκκλησία του Χριστού, ο Άγιος Αθανάσιος κοιμήθηκε μετά από ολιγοήμερη ασθένεια το 1707 μ.Χ. ή το 1708 μ.Χ. (κατά άλλους το 1735 μ.Χ.). Λίγα χρόνια αργότερα, μεταξύ των ετών 1710 – 1713 έγινε η εκταφή του και το Ιερό Λείψανο βρέθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του αδιάλυτο και μυροβόλο.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοὺς τελοῦντας τὴν μνήμην, καὶ τιμώντας τὸ σῶμα σου, καὶ πανευλαβῶς προσκυνοῦντας τὴν μυρίπνοον Κάραν σου, ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Θεόν, ἱκέτευε Χριστὸν τὸν ἀγαθόν, καὶ ταὶς σαὶς θερμαὶς πρεσβείαις, τῶν κινδύνων σῷζε, ὦ ἅγιε Ἀθανάσιε. Ἔχων δὲ καὶ συμπρεσβευτήν, τὸν μέγαν Κυρίου Πρόδρομον, ἔσο ἀοράτως τῆς Μονῆς, φρουρὸς καὶ προπύργιον.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὁ δοξασθεὶς παρὰ Θεοῦ θαυμασίως, δι᾽ εὐωδίας καὶ θαυμάτων ποικίλων, ἐν τοῖς ἐσχάτοις χρόνοις, Ἀθανάσιε, φάνηθι ταχύτατος, καὶ θερμὸς ἀντιλήπτωρ, τῶν δεινῶν λυτρούμενος, τοὺς πιστώς σε τιμώντας, καὶ τοὺς τὰ λείψανα κατέχοντας τὰ σά, πρὸς μετανοίας ὁδὸν χειραγώγησον.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
1521 – Ο Εδουάρδος Στάφορντ, 3ος δούκας του Μπάκιγχαμ, εκτελείται για προδοσία.
1536 – Ο Γεώργιος Μπολέυν και άλλα τέσσερα άτομα εκτελούνται για προδοσία.
1536 – Ακυρώνεται ο γάμος του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας και της Άννας Μπολέυν.
1590 – Η Άννα της Δανίας στέφεται βασίλισσα της Σκωτίας.
1642 – Ο Πωλ Σομεντύ ντε Μαιζονέβ ιδρύει την αποικία Βιλ Μαρί, το σημερινό Μόντρεαλ.
1673 – Ο Λουί Ζολιέ και ο Ζακ Μαρκέτ αρχίζουν την εξερεύνηση του ποταμού Μισσισσιππή.
1792 – Ιδρύεται το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
1805 – Ο Μεχμέτ Αλή Πασάς γίνεται βαλής της Αιγύπτου.
1809 – Ο Ναπολέων Α΄ διατάσσει την προσάρτηση των Παπικών Κρατών στην Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία.
1814 – Υπογράφεται το Σύνταγμα της Νορβηγίας και ο διάδοχος Χριστιανός Φρειδερίκος της Δανίας εκλέγεται βασιλιάς της Νορβηγίας.
1821 – Κήρυξη της Επανάστασης στη Μακεδονία: ο Εμμανουήλ Παππάς κηρύσσει την Επανάσταση στις Καρυές του Αγίου Όρους και στον Πολύγυρο Χαλκιδικής.
1859 – Κωδικοποιούνται οι πρώτοι κανόνες του αυστραλιανού ποδοσφαίρου.
1863 – Η Ροσαλία δε Κάστρο δημοσιεύει τα Cantares Gallegos, το πρώτο βιβλίο στη γαλικιανή γλώσσα.
1865 – Ιδρύεται η Διεθνής Ένωση Τηλεπικοινωνιών.
1902 – Ο Έλληνας αρχαιολόγος Βαλέριος Στάης ανακαλύπτει τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, έναν αρχαίο μηχανικό αναλογικό υπολογιστή.
1914 – Υπογράφεται το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, με το οποίο αναγνωρίζεται η πλήρης αυτονομία της Βορείου Ηπείρου υπό την αλβανική κυριαρχία.
1940 – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν τις Βρυξέλλες.
1944 – Ξεκινά το Συνέδριο του Λιβάνου.
1967 – Πόλεμος των Έξι Ημερών: Ο πρόεδρος της Αιγύπτου Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ ζητάει την αποχώρηση της ειρηνευτικής δύναμης των Ηνωμένων Εθνών από την Αίγυπτο.
Γεννήσεις
1443 – Εδμόνδος, κόμης του Ράτλαντ
1490 – Αλβέρτος, δούκας της Πρωσίας
1500 – Στανίσλαφ Α΄ της Μασοβίας, Πολωνός δούκας
1682 – Βαρθολομαίος Ρόμπερτς, Ουαλός πειρατής
1749 – Έντουαρντ Τζέννερ, Άγγλος ιατρός και επιστήμονας
1836 – Τζόζεφ Λόκυερ, Άγγλος αστρονόμος
1873 – Ανρί Μπαρμπύς, Γάλλος συγγραφέας
1875 – Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, Έλληνας πολιτικός
1886 – Αλφόνσος ΙΓ΄, βασιλιάς της Ισπανίας
1891 – Αλεξάνδρα του Φάιφ, Αγγλίδα πριγκίπισσα
1891 – Ναπολέων Ζέρβας, Έλληνας αντιστασιακός
1897 – Οντ Χάσελ, Νορβηγός χημικός
1904 – Ζαν Γκαμπέν, Γάλλος ηθοποιός
1911 – Μορίν Ο’Σάλιβαν, Ιρλανδή ηθοποιός
1926 – Γιώργος Σκαλενάκης, Έλληνας σκηνοθέτης
1929 – Άνα Μαρία, πολιτικός από το Ελ Σαλβαδόρ
1931 – Μένης Κουμανταρέας, Έλληνας συγγραφέας
1933 – Γελένα Γκορτσακόβα, Ρωσίδα ακοντίστρια
1943 – Βίκυ Μοσχολιού, Ελληνίδα τραγουδίστρια
1946 – Ούντο Λίντενμπεργκ, Γερμανός μουσικός
1950 – Χάουαρντ Άσμαν, Αμερικανός στιχουργός
1950 – Γιάνεζ Ντρνόβσεκ, Σλοβένος πολιτικός
1953 – Κασίμ-Τζομάρτ Τοκάγιεφ, πολιτικός από το Καζακστάν
1955 – Βισέντε Εσταβίγιο, Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής
1955 – Μπιλ Πάξτον, Αμερικανός ηθοποιός
1957 – Έλλη Πασπαλά, Ελληνίδα τραγουδίστρια
1961 – Ένια, Ιρλανδή τραγουδοποιός
1964 – Στράτος Αποστολάκης, Έλληνας ποδοσφαιριστής
1965 – Κάτια Νικολαΐδου, Ελληνίδα ηθοποιός
1967 – Μοχάμετ Νασίντ, πρόεδρος των Μαλδίβων
1979 – Ουέιν Τόμας, Άγγλος ποδοσφαιριστής
1982 – Τόνι Πάρκερ, Γάλλος καλαθοσφαιριστής
1985 – Ντέρεκ Χαφ, Αμερικανός χορευτής
Θάνατοι
1510 – Σάντρο Μποττιτσέλλι, Ιταλός ζωγράφος
1727 – Αικατερίνη Α΄, αυτοκράτειρα της Ρωσίας
1838 – Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ, Γάλλος διπλωμάτης
1917 – Ραντομίρ Πούτνικ, Σέρβος στρατιωτικός
1919 – Γκουίντο φον Λιστ, Αυστριακός συγγραφέας
1936 – Παναγής Τσαλδάρης, Έλληνας πολιτικός
1960 – Ιωάννης Γεωργιάδης, Έλληνας ξιφομάχος
1980 – Αντώνης Βουσβούνης, Έλληνας λογοτέχνης
1984 – Χρήστος Δέπας, Έλληνας πολιτικός
1993 – Αναστάσιος Βγενόπουλος, Έλληνας πολιτικός
1998 – Ειρήνη Μάρρα, Ελληνίδα συγγραφέας
2004 – Εζεντίν Σαλίμ, Ιρακινός πολιτικός
2007 – Ευγένιος Ουέμπερ, Αμερικανός ιστορικός
2008 – Καίτη Πάνου, Ελληνίδα ηθοποιός
2012 – Ντόνα Σάμερ, Αμερικανίδα τραγουδίστρια
2013 – Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, Αργεντινός στρατηγός και πολιτικός
2014 – Άννα Πολλάτου, Ελληνίδα αθλήτρια
2017 – Αριστείδης Αλαφούζος, Έλληνας εφοπλιστής
2017 – Τόζα Βεσελίνοβιτς, Σέρβος ποδοσφαιριστής και προπονητής
