Ένας άνθρωπος, αρκετά πιστός, είχε βρει μια σύντομη προσευχή – κραυγή προς τον Θεό.
Όταν περνούσε από μεγάλες δυσκολίες ή ένιωθε αδύναμος και έτοιμος να καταρεύσει, έστρεφε τα μάτια του προς τον Θεό και Του φώναζε:
-Έχει ο Θεός περιουσία;
-Έχει.
Όλους εκείνους που τους εξαγόρασε με πολύτιμο αίμα του Αγαπημένου Του Υιού πάνω στο σταυρό.
-Από ποιον τους εξαγόρασε;
Από την εξουσία του σκότους, από τη σκλαβιά της αμαρτίας, από τα χέρια του πονηρού εχθρού της ψυχής μας, το διάβολο.
Είναι δικοί Του, γιατί Τον θέλησαν για Κύριο τους, μίσησαν το παλιό τους αφεντικό και Του ζήτησαν με όλη τους την ψυχή να τους Ελευθερώσει.
Είναι οι λυτρωμένοι Του, τα παιδιά Του τα αγαπημένα, κι όταν αυτοί βρίσκονται σε κίνδυνο ή σε πόνο, ο Θεός στέκει άγρυπνος φύλακας, για να περιφρουρήσει την περιουσία Του, ακούραστος Πατέρας, για να προφυλάξει τα παιδιά Του, ισχυρός Κύριος για να στερεώσει τους αγαπημένους Του.
Πολλοί είναι εκείνοι που επικαλούνται τη βοήθεια του Θεού, μόνον όταν βρίσκονται σε ανάγκη.
Δεν έχει αντίρρηση ο Θεός να τους τη δώσει, και το κάνει.
Όμως αυτό δεν ωφελεί, γιατί την άλλη στιγμή τον ξεχνούν και καταγίνονται με τα δικά τους, σαν και πρώτα.
Κι έτσι δεν Τον γνωρίζουν προσωπικά, δεν επωφελούνται από την αιώνια Σωτηρία Του.
Αυτό που πραγματικά αξίζει είναι να Τον κάνεις Κύριο σου, να σε λυτρώσει, να Του ανήκεις.
Από τώρα και για πάντα.
ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΑΝΕΤΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ…
