Δεν είναι όλες οι στιγμές που περνούμε μαζί τέλειες… πόσο θα ήθελα να ήταν… όμως, όταν συμβεί να παραφερθώ, όταν ο κόπος με κάνει να χάσω το χαμόγελο και την γλυκειά απαλάδα της φωνής… όταν ακούσεις από εμένα μια παρατήρηση και ένα μάλωμα που, ίσως, σταθούν σαν αγκάθι στην ευαίσθητη ψυχούλα σου… τότε θέλω να σου πω ένα μεγάλο “συγνώμη”, παιδί μου…
θέλω να σου το πω… και σου το λέω δεν με μειώνει στα μάτια σου, το βλέπω ότι με ανυψώνει, ότι καθησυχάζει την ανησυχία σου και χτίζει πιο δυνατούς δεσμούς επικοινωνίας μαζί σου.
Δεν επιθυμώ να περάσω στην ψυχή σου το “πρότυπο του αλάνθαστου γονιού” γιατί, σίγουρα, τέτοιος γονιός δεν υπάρχει…
Θέλω να ταπεινωθώ μπροστά στα μάτια σου και να σου δείξω ότι, παρ΄όλο που σε αγαπώ απέραντα, οι μικρότητές μου, δυστυχώς, στέκονται κάποιες φορές πιο δυνατές από την αγάπη μου αυτή.
Παλεύω, παιδί μου, αλλά με νικούν…
Μακάρι να ήμουν αλάνθαστη, αλλά δεν είμαι.
“Συγνώμη, παιδί μου”, σου λέω… και το εννοώ. Και νομίζω πως έτσι σου δίνω και ένα υπόδειγμα παραδοχής του σφάλματος και επανόρθωσης…
Και σου διδάσκω ότι η Μετάνοια μπορεί να ομορφύνει την ζωή μας και πάλι να χαμογελάσει η ψυχή μας και κάθε “ρυτίδα” θλίψης να σβήσει από την καρδιά μας! Και να συνεχίσουμε μονοιασμένοι, αγαπημένοι και σφιχτά κρατημένοι από το χέρι, την πορεία μας…
