Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου;
Να κάνεις συντρίμμια το είδωλο σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου;
Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιά σου; Τα σημάδια των παθών σου;
Να αφήνεις όλα τα όπλα του «εγώ» πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάτωτος να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής;
Να νιώθεις την ελευθερία του να μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανένα.
Να είσαι ανώνυμος στο έπαινο και απαθής στην κατηγορία.
Να είσαι αυτό που είσαι και όχι εκείνο που οι άλλοι θέλησαν ή φαντάστηκαν για τις δικές τους ανάγκες.
Να γίνεσαι αυτό που λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος και με συγκλονίζει «σαν να μην υπήρξες ποτέ…».
Να μάθεις τελικά ότι ο έπαινος και η κατηγορία είναι ίδια φυλακή;…
π.λίβυος
