INIESTA: “Σ’ ένα χωριό της Μάντσας, που τ’ όνομά του δεν έχω όρεξη να θυμηθώ, εδώ και όχι πολύ καιρό ζούσε ένας ιδαλγός από κείνους που έχουν κοντάρι στην κονταροθήκη, ένα παμπάλαιο σκουτάρι, ένα κοκαλιάρικο παλιάλογο και ένα γρήγορο κυνηγόσκυλο…” Αυτή είναι η φράση με την οποία ξεκινάει ο “Δον Κιχώτης” του Μιγκέλ ντε Θερβάντες και αν θελήσουμε να την παραφράσουμε, θα δώσουμε όνομα και στο χωριό της Μάντσας (Φουεντεαλμπίγια) και στον περιπλανώμενο ιδαλγό.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο εμπνευσμένο πρωτοσέλιδο της Marca, την ημέρα που ο Αντρές Ινιέστα ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου την πρόθεσή του να ολοκληρώσει τον κύκλο του στη Μπαρτσελόνα. Χρησιμοποιώντας το “en un lugar de la Mancha”, στόλισαν τον κεντρικό τους τίτλο με τις πιο γνωστές ισπανικές λέξεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Και παράλληλα τίμησαν τον πιο δημοφιλή “Μαντσέγο” του 21ου αιώνα, όπως και αν το εξετάσει κανείς. Γιατί ο Ινιέστα δεν υπήρξε μόνο ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής, αλλά και μια ξεχωριστή προσωπικότητα με όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν αγαπητό πρώτα σε ολόκληρη την Ισπανία και κατόπιν σε κάθε γωνιά της υφηλίου.
Ο Αντρές αντιπροσώπευσε και εκπροσώπησε την ίδια την ομορφιά μέσα στο γήπεδο. Η κομψότητα των κινήσεών του θα έπρεπε να διδάσκεται στους νέους παίκτες ως παράδειγμα απλότητας, έμπνευσης, τεχνικής και ιδιοφυΐας. Ένα από τα πλέον ολοκληρωμένα χαφ, όχι μόνο της γενιάς του, αλλά ολόκληρου του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ο Ινιέστα έπαιξε χθες το τελευταίο του ματς με τη φανέλα των “μπλαουγκράνα” και σε λίγες εβδομάδες θα πράξει το ίδιο και με την Εθνική Ισπανίας. Οι εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό του από τον κόσμο που βρέθηκε στις κερκίδες του “Καμπ Νόου” ήταν συγκλονιστικές. Από το “Infinit Iniesta” και το “πεσμένο” “8” στο σύμβολο του άπειρου, στο “pasillo” και το “manteo” που του αφιέρωσαν οι συμπαίκτες του, μέχρι τα συνθήματα με το όνομά του που δόνησαν συθέμελα τον ανοιξιάτικο ουρανό της Βαρκελώνης, αλλά και το τρόπαιο του πρωταθλήματος, το οποίο σήκωσε ως αρχηγός μέσα σε αποθέωση, δάκρυα και χειροκροτήματα. Τα δικά του, τελευταία λόγια ως παίκτη των culés, μόλις πήρε το μικρόφωνο για να απευθυνθεί στο πλήθος, συγκίνησαν τους πάντες, από τον Σουάρες, τον Μέσι, τον Τσάβι και τους υπόλοιπους, μέχρι τον πιο απλό φίλαθλο:
Ένα κορεό, μια αφιέρωση, ένα αντίο, ένα γήπεδο, 22 χρόνια, μια ζωή…
“Καλησπέρα. Σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα, αλλά αυτά τα 22 χρόνια υπήρξαν υπέροχα. Ήταν τιμή και χαρά να υπερασπιστώ και να εκπροσωπήσω αυτό το εσκούδο, το οποίο για μένα είναι το κορυφαίο στον κόσμο. Ευχαριστώ όλους τους συμπαίκτες μου, αλλά και όλους εσάς, τους φίλαθλους της ομάδας, που μου χαρίσατε την αγάπη σας από την πρώτη στιγμή που έφτασα εδώ μικρό παιδάκι. Φεύγω πλέον άντρας 34 χρονών. Σας ευχαριστώ για αυτόν τον τελευταίο μήνα που μου ζητήσατε να συνεχίσω. Το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι ότι θα σας έχω πάντοτε μέσα στην καρδιά μου. Και για να ολοκληρώσω, αυτή την εβδομάδα ξέμεινα από λόγια. Ζήτω η Μπάρτσα, ζήτω η Καταλονία και ζήτω η Φουεντεαλμπίγια”. Η τελετή μπορεί να τελείωσε, αλλά ο ίδιος έμεινε στο “Καμπ Νόου” μέχρι τη μία μετά τα μεσάνυχτα, μόνος, καθισμένος στο χορτάρι του γηπέδου, στο οποίο έζησε τα πάντα, κυρίως όμως στιγμές δόξας. Οι “μπλαουγκράνα” αποχαιρέτησαν το δεύτερο μέλος της “Αγίας Τριάδας”, όπως είχαν κάνει πριν τρία χρόνια με τον Τσάβι και όπως θα πράξουν όταν θα έρθει η στιγμή και για τον Μέσι. Η τριάδα που τίμησε το ποδόσφαιρο όπως μόνο οι κορυφαίοι και οι ξεχωριστοί του αθλήματος, η τριάδα που δημιούργησε ατελείωτες αναμνήσεις μέσα στα γήπεδα και που θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων ως μια πραγματική “ευλογία” για όσους έζησαν την εποχή τους και τους είδαν από κοντά να μεγαλουργούν.
Αν γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, θα δούμε ότι το άστρο του Ινιέστα έλαμψε για πρώτη φορά έξω από τα στενά “σύνορα” του Αλμπαθέτε, πριν 22 χρόνια, στο Εθνικό Πρωτάθλημα Παίδων του 1996, στο Μπρουνέτε, μια μικρή πόλη στα περίχωρα της Μαδρίτης. Σε εκείνη τη διοργάνωση (όπου παίρνουν μέρος οι πρωταθλήτριες ομάδες των αυτόνομων διαμερισμάτων της Ισπανίας), ο μικρός Αντρεσίν – όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά οι φίλοι του – ξεδίπλωσε τις πτυχές του ταλέντου του, εντυπωσιάζοντας τον Αλπέρτ Μπενάιζες, υπεύθυνο τότε των ακαδημιών της Μασία, που είχε βρεθεί εκεί για να παρακολουθήσει τους αγώνες. Ο Μπενάιζες επικοινώνησε αμέσως με τον διευθυντή της Μασία, Οριόλ Τορτ και του είπε ότι “είχε δει έναν πιτσιρικά πολύ καλό”. Ο Τορτ ήρθε σε επαφή με τους γονείς του Αντρές, προσπαθώντας να τους πείσει για την ανωτερότητα της Μασία, έναντι όλων των υπόλοιπων ποδοσφαιρικών ακαδημιών της Ισπανίας, όμως ήρθε αντιμέτωπος με το πρόβλημα της ηλικίας. Οι Ινιέστα δίσταζαν να αφήσουν τον 12χρονο γιο τους να φύγει από την οικογενειακή εστία. Μπενάιζες και Τορτ “πολιόρκησαν” επί τέσσερις μήνες την οικογένεια και τελικά οι Χοσέ Αντόνιο και Μαρία, ευρισκόμενοι σε διακοπές στο Πορτ Αβεντούρα, αποφάσισαν να κάνουν δεκτή την πρόσκληση της Μπαρτσελόνα και να επισκεφτούν με τον μικρό τις εγκαταστάσεις της Μασία στη Βαρκελώνη.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΜΠΑΘΕΤΕ – ΜΕΣΩ ΜΠΡΟΥΝΕΤΕ – ΣΤΗ ΜΑΣΙΑ
Λίγες ώρες αργότερα, πείστηκαν από όσα είδαν και άκουσαν και έδωσαν τη συγκατάθεσή τους ώστε ο Αντρές να γίνει ο μικρότερος σε ηλικία ένοικος της Μασία. Να πούμε εδώ ότι μετά το τουρνουά του Μπρουνέτε, εκτός από τη Μπαρτσελόνα, ενδιαφέρθηκαν και άλλοι σύλλογοι να τον κάνουν δικό τους, ανάμεσά τους και η Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτό που καθόρισε σε τεράστιο βαθμό την τελική επιλογή, ήταν ο χώρος φιλοξενίας. Η πανσιόν που “πρόσφεραν” οι “μερένγκες” (δεν είχε χτιστεί ακόμα το Βαλντεμπέμπας), δεν ήταν και το πιο κατάλληλο μέρος για ένα πιτσιρίκι 12 ετών, σε αντίθεση με τον χαρούμενο, πολύχρωμο, προσεγμένο και απόλυτα προστατευμένο ξενώνα της Μασία. Έτσι λοιπόν, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1996, ο Τζουάν Φαρές, διευθυντής της ιστορικής αγροικίας, υποδέχθηκε τον Αντρές και επειδή τα δωμάτια για τους ποδοσφαιριστές ήταν ήδη γεμάτα, τον έβαλε μαζί με τους παίκτες του μπάσκετ. Η πρώτη νύχτα, θυμάται ο ίδιος ο Ινιέστα, ήταν από τις πιο δύσκολες της ζωής του: “Γινόταν πραγματικότητα το όνειρό μου να παίξω σε μια μεγάλη ομάδα, όμως από την άλλη, αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να χωριστώ από την οικογένειά μου. Είχαμε ταξιδέψει στη Βαρκελώνη με αυτοκίνητο, εγώ, οι γονείς μου και ο παππούς μου. Κανείς δεν είχε πει ούτε μια λέξη στη διάρκεια της διαδρομής. Απόλυτη σιωπή”…
Και συνεχίζει με το κουβάρι των αναμνήσεων ο Αντρές: “Η οικογένεια πήγε στο ξενοδοχείο και ήταν η μητέρα μου εκείνη που εμπόδισε τον πατέρα μου και τον παππού να με πάρουν και να γυρίσουμε σπίτι μας”. Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο μικρός Ινιέστα έγινε αμέσως ο προστατευόμενος όλων στην αγροικία. Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, τού παραχωρούσαν πάντοτε τη σειρά τους για να τηλεφωνήσει στους γονείς του, με τους οποίους μιλούσε με τις ώρες. Όμως, το μεγαλύτερο αντίδοτο στη μοναξιά του, ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο. Το πρώτο του παιχνίδι, λίγες μέρες αφότου είχε εγκατασταθεί στη Μασία, ήταν με αντίπαλο την El Prat. Ήταν ένα ματς κατηγορίας παίδων, αλλά ο Αντρές ανήκε πλέον στην κατηγορία των εφήβων. Ο Μπενάιζες έπεισε τον αντίπαλο προπονητή να επιτρέψει στον Ινιέστα να αγωνιστεί με τους παίδες, αφού έτσι κι αλλιώς η σωματοδομή του μικροκαμωμένου Αντρές, ήταν ίδια με εκείνη των πιτσιρικάδων που ήταν έναν χρόνο μικρότεροι σε ηλικία. Λίγο αργότερα, όλοι μαζί, προπονητές, φροντιστές, γονείς που παρακολουθούσαν τον αγώνα και οι ίδιοι οι παίκτες, είχαν χαζέψει από τις εμπνεύσεις και τις δημιουργίες του νεοφερμένου! Εκεί όμως που πραγματικά έβαλε τη σφραγίδα του, ήταν στο πρώτο επίσημο παιχνίδι που αγωνίστηκε.
Παρά λίγο να το χάσει, αφού είχε βάλει λάθος το ξυπνητήρι. Ο Μπενάιζες τον περίμενε στο γήπεδο και λίγο πριν την έναρξη του ματς, έστειλε έναν της διοίκησης, για να δει πού βρισκόταν ο μικρός. Ο Αντρές έτρεξε αγουροξυπνημένος, ζήτησε συγνώμη από τον προπονητή του, μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και φιλοδώρησε με τέσσερα γκολ την Penya Anguera, στο τελικό 8-0! Μέσα σε έξι μήνες, όλοι οι υπεύθυνοι της Μασία έσταζαν “μέλι” για τον Ινιέστα. Οι εκθέσεις που έγραφαν οι Μπενάιζες και Τορτ, ήταν γεμάτες αποθεωτικά σχόλια για τον μικρό: “Άριστη τεχνική κατάρτιση, εξυπνάδα με τη μπάλα στα πόδια, κάθετες πάσες κοιτάζοντας πάντοτε προς την εστία, προσανατολισμός τόσο με το αριστερό όσο και με το δεξί πόδι, εκπληκτική περιφερειακή αίσθηση του παιχνιδιού, πολύ καλά τελειώματα, καλή ντρίμπλα στο ένας εναντίον ενός, ταχύτητα”. Η μοναδική “αχίλλειος πτέρνα” βρισκόταν στη σωματοδομή. Ο μικρός έπρεπε να αποκτήσει μεγαλύτερο όγκο και βάρος, αν και – σύμφωνα με την έκθεση – αναπλήρωνε αυτή την έλλειψη με την τρομερά γρήγορη αντίληψη που διέθετε. Τέλος, η γενική αποτίμηση κατέληγε με τον χαρακτηρισμό “άριστα”. Αυτό βέβαια ήταν και μια έμμεση αναγνώριση της δουλειάς που είχαν κάνει για δυο χρόνια οι υπεύθυνοι των ακαδημιών της Αλμπαθέτε.
Ο Αλμπέρτ Μπενάιζες υπήρξε ο “φύλακας άγγελος” του μικρού Αντρές στα χρόνια της Μασία. Θυμάται ο ίδιος: “Ήταν ένα παιδάκι μικροκαμωμένο, πολύ ήσυχο, χωρίς πολλά λόγια, ντροπαλό. Και στο ξεκίνημα του κόστισε πολύ να προσαρμοστεί. Έκλαιγε πολύ συχνά, αλλά το ποδόσφαιρο τα έκανε όλα πιο εύκολα. Τα Σαββατοκύριακα που δεν έρχονταν οι δικοί του, τον έπαιρνα σπίτι μου για φαγητό, τον πήγαινα στο σινεμά ή με συνόδευε σε αγώνες όπου παρατηρούσαμε και οι δυο, ψάχνοντας για ταλέντα. Τον ρωτούσα, Αντρές, ποιος είναι ο καλός; Και περνούσαμε όλη τη μέρα βλέποντας ποδόσφαιρο. Από τις πρώτες μέρες τον αγάπησαν όλοι στην ομάδα, το είχε μέσα του να γίνεται συμπαθής. Θυμάμαι, μια μέρα σε ένα παιχνίδι, είχε έρθει μαζί μου ο Όφερμαρς, ο οποίος λίγο μετά μου είχε πει, αυτός είναι πολύ καλός, θα γίνει αστέρι! Στο ξεκίνημά του, έδινε την εντύπωση ότι θα ήταν το “4άρι” (αμυντικό χαφ) στο 3-4-3, αλλά είχε την σπιρτάδα να παίζει δέκα μέτρα πιο μπροστά. Ήταν ένας παίκτης που ποτέ δεν χρειάστηκε να φωνάξει για να γίνει ηγέτης. Επίσης πρέπει να συμπληρώσω ότι και οι υπεύθυνοι της Αλμπαθέτε έκαναν πολλή καλή δουλειά, του έδωσαν σωστές βάσεις. Και βέβαια, να πω ότι ο Αντρές μπορεί να διέθετε ένα έμφυτο ταλέντο, αλλά χωρίς την επιμονή και την αφοσίωσή του, δεν θα είχε φτάσει στην κορυφή”.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ
Τρία χρόνια μετά την είσοδό του στη Μασία, η Μπαρτσελόνα φιλοξένησε το Nike Premier Cup, ένα διεθνές τουρνουά U16. Οι “μπλαουγκράνα” έφτασαν στον τελικό, όπου αντιμετώπισαν την Ροσάριο Σεντράλ της Αργεντινής. Το ματς πήγε στην παράταση, σε μια φάση ο βραζιλιάνος Ζιλμπέρτο πέρασε από πλάγια, έβγαλε μια πάσα και ο Αντρές, ερχόμενος από πίσω, έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Οι μικροί κατέκτησαν το τρόπαιο, το οποίο παρέδωσε στον Αντρές ο ίδιος ο Γουαρδιόλα, που παρακολουθούσε τον αγώνα από τις κερκίδες. Ήταν ο πρώτος τίτλος που έδινε στην ομάδα του σκοράροντας στην παράταση, κάτι που θα επαναλάμβανε αρκετά χρόνια αργότερα, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο νότιο άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Η εξέλιξη του Ινιέστα συνεχίστηκε χωρίς προβλήματα. Ήταν παράδειγμα προς μίμηση, είτε στο γήπεδο, είτε στα μαθήματα, είτε στις υπόλοιπες δραστηριότητες. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Τζουάν Φαρές τον διάλεξε για να εκπροσωπήσει τους μικρούς της Μασία στην επίσκεψη στον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ, στη Ρώμη, με αφορμή την εκατονταετηρίδα του συλλόγου. Ο Αντρές είχε γίνει το “έμβλημα” της Μασία και ήταν πάντα εκείνος που οι υπεύθυνοι της ακαδημίας επέλεγαν για να δίνει το παρών σε κάθε πιθανή εκδήλωση.
Όλοι οι προπονητές που είχε ο Ινιέστα στη Μασία (Ουρσισίνιο Ρόκα, Ντομίνγκο Ρόκα, Άνχελ Πεδράθα, Πεπ Αλομάρ, Χουάν Κάρλος Πέρεθ Ρόχο, Κίκε Κόστας και Τζουσέπ Μαρία Γκονθάλβο) πρόσφεραν τις γνώσεις τους, καθοδηγώντας τον μικρό προς τον δρόμο της επιτυχίας. Όταν ήταν ήδη 15 ετών, κανείς δεν αμφέβαλλε ότι θα γινόταν μέλος της πρώτης ομάδας. Διηγούνται στη Μπαρτσελόνα για ένα τουρνουά που είχε διοργανωθεί στο Μιλάνο από τους “ροσονέρι”, για παίκτες κάτω των 16 ετών. Οι “μπαλουγκράνα” είχαν επιβληθεί στον τελικό 2-0 της Μίλαν και μετά τη λήξη είχε ζητηθεί από τους θεατές στο γήπεδο να ψηφίσουν τον πολυτιμότερο παίκτη. Σύσσωμη η κερκίδα είχε επιλέξει τον Ινιέστα, αφού όλοι οι φίλαθλοι σχημάτιζαν με τα δάχτυλά τους τον αριθμό “4”. Η φήμη του πιτσιρικά που προοριζόταν για μεγάλα πράγματα, είχε ξεφύγει πλέον από τα σύνορα της Ισπανίας. Αρκετοί σύλλογοι παρακολουθούσαν διακριτικά την πορεία του, έχοντας στο μυαλό τους να τον αποσπάσουν κάποια στιγμή από τη Μπαρτσελόνα, στην περίπτωση που τους δινόταν η ευκαιρία. Ανάμεσά τους φυσικά, ήταν και η Ρεάλ Μαδρίτης. Ο τότε πρόεδρος, Τζουσέπ Γιουίς Νούνιεθ, προσέλαβε το 1997 τον Λορένθο Σέρα Φερέρ ως διευθυντή των ακαδημιών του συλλόγου και η παρουσία εκεί του μετέπειτα προπονητή της ΑΕΚ, υπήρξε καταλυτική στο να παραμείνει ο Αντρές στη Μπαρτσελόνα.
Η διοίκηση αποφάσισε να αυξήσει τη χρηματοδότηση μετά από απαίτηση του Φερέρ και ο Ινιέστα εκτιμήθηκε και αξιολογήθηκε ανάλογα με την αξία του και το μέλλον που παρουσιαζόταν μπροστά του, αναγκάζοντας παράλληλα κάθε “σειρήνα” που ηχούσε εντός και εκτός συνόρων, να σωπάσει. Στο μεταξύ, ο Αντρές όλο και ανέβαζε την απόδοσή του, συνεχίζοντας να εντυπωσιάζει τους πάντες. Ακόμα και σήμερα μνημονεύεται το ματς που είχε κάνει στο “Lluís Sitjar” απέναντι στη Μαγιόρκα. Η Μπαρτσελόνα Β έχανε στο ημίχρονο, αφού οι “νησιώτες” είχαν προηγηθεί στο 43′ με πέναλτι και αποβολή του Ντάνι Φερνάντεθ. Στην επανάληψη ο Αντρές “πολλαπλασιάστηκε” παίζοντας σε όλες τις θέσεις. Πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης, έστειλε ένα σουτ στο οριζόντιο δοκάρι και έδωσε την ασίστ στον Σέρχιο Γκαρθία για το γκολ της ανατροπής! Εκείνη την εποχή, ο Γουαρδιόλα ήταν τραυματίας και ο “μυθικός” προπονητής της Μαγιόρκα, Τομέου Γιομπάρτ, πλησίασε τον πάγκο της Μπαρτσελόνα Β, λέγοντας στον Χουάν Κάρλος Πέρεθ Ρόχο, τεχνικό των “μπλαουγκράνα”: “Βλέποντας αυτόν τον πιτσιρίκο, είναι δυνατόν να ανησυχείτε για τον τραυματισμό του Πεπ;” Από εκείνη την εποχή, ο Αντρές ήθελε να παίζει όλα τα παιχνίδια. Όπως ένα ντέρμπι με την Εσπανιόλ, με τον αστράγαλο τελείως πρησμένο από προηγούμενο χτύπημα. Τον είχαν πείσει να “υποχωρήσει”, αλλά η θέλησή του ήταν δεδομένη.
Ο Γουαρδιόλα, που όπως είπαμε πιο πριν, είχε παρακολουθήσει τον Ινιέστα στον τελικό του Nike Cup, ζήτησε σε ανύποπτο χρόνο από τον Χουάν Κάρλος Πέρεθ Ρόχο, να τον αφήσει να δει μερικές προπονήσεις, ώστε να διαμορφώσει προσωπική γνώμη για το αν ο νεαρός από το Αλμπαθέτε ήταν τόσο καλός όσο έλεγαν όσοι είχαν καθημερινή επαφή μαζί του. Ο Αντρές δεν είχε ιδέα ότι τον παρακολουθούσε ο άνθρωπος τον οποίο είχε αφίσα στο δωμάτιό του πάνω από το κρεβάτι του. Σύντομα ο Πεπ είπε στον Πέρεθ Ρόχο “θα γίνει καλύτερος από μένα με διαφορά, είναι πολύ πιο αποτελεσματικός στα επιθετικά του καθήκοντα”. Ο Σέρα Φερέρ του έδειξε έμπρακτα την εμπιστοσύνη που είχε ο σύλλογος στο πρόσωπό του, όχι μόνο με το συμβόλαιο που είχε υπογράψει, αλλά και δίνοντάς του την ευκαιρία να προπονηθεί με την πρώτη ομάδα, μόλις συμπλήρωσε τα 16 του χρόνια. Ήταν μια μέρα αξέχαστη για τον Αντρές, που χάθηκε στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του “Καμπ Νόου”, αδυνατώντας να βρει τα αποδυτήρια των “μεγάλων”. Μέχρι που τον είδε ο Λουίς Ενρίκε και τον πήρε μαζί του για να τον οδηγήσει στα “είδωλά” του. Ήταν Φεβρουάριος του 2001 και το πρώτο βήμα είχε γίνει. Το δεύτερο και μεγαλύτερο ακολούθησε σχεδόν ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 29 Οκτωβρίου του 2002, όταν ο Ινιέστα πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα.
Ήταν η πέμπτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Champions League της σεζόν 2002/03. Η Μπαρτσελόνα έπαιζε στο “Jan Breydel Stadium” του Μπριζ με αντίπαλο την τοπική Club Brugge και ο Λουίς Φαν Χάαλ συμπεριέλαβε τον Αντρές στην αρχική ενδεκάδα, δίπλα σε παίκτες όπως ο Ρικέλμε, ο Ζεράρ, ο Ντάνι Γκαρθία Λάρα, ο Γκάμπρι, ο Ζεοβάνι και ο Πουγιόλ. Οι “μπλαουγκράνα” νίκησαν 0-1 με σκόρερ τον Ρικέλμε και αυτή η συμμετοχή ήταν το ξεκίνημα για μια τεράστια καριέρα, στην οποία κατακτήθηκαν τα πάντα σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Η ευγνωμοσύνη του Ινιέστα απέναντι στον Ολλανδό τεχνικό ήταν τέτοια, ώστε πριν λίγες μέρες, απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, αποκάλεσε τον Φαν Χάαλ ως τον σημαντικότερο προπονητή της καριέρας του, επειδή ακριβώς ήταν εκείνος που του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί με την πρώτη ομάδα. Λίγο αργότερα άρχισε να συμπληρώνεται το “παζλ” για όλες τις “πρωτιές”: Στις 21 Δεκεμβρίου του 2002 ο Αντρές πήρε το “χριστουγεννιάτικο” δώρο του, κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στην ισπανική Λίγκα (νίκη 0-4 επί της Μαγιόρκα στο “Son Moix”) και αμέσως μετά ακολούθησε και το “πρωτοχρονιάτικο” με την παρθενική του εμφάνιση στο “Καμπ Νόου” (5/1/2003, νίκη 3-0 επί της Ρεκρεατίβο).
Ένας τραυματισμός στην Αγγλία, στη δεύτερη φάση των ομίλων του ChL με αντίπαλο τη Νιούκαστλ, ανέβαλε τη συνέχεια για την επόμενη σεζόν. Η εικόνα όμως στο αεροδρόμιο El Prat της Βαρκελώνης, στην επιστροφή της αποστολής των “culés”, τα έλεγε όλα. Ο Ινιέστα βρισκόταν καθισμένος πάνω σε ένα καρότσι αποσκευών το οποίο έσπρωχνε ο Πουγιόλ. Ο πόνος ήταν δεδομένος, αφού ο Αντρές είχε κάταγμα στο πέμπτο μετατάρσιο του δεξιού του ποδιού, όμως το χαμόγελο της ευτυχίας ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Ένιωθε – και ήταν – πλέον μέλος της ομάδας. Και ο “μύθος” του μόλις είχε αρχίσει να γράφεται. Δεκαέξι χρόνια αργότερα (και 22 μετά την είσοδό του στη Μασία), ο μύθος του Αντρεσίν που έγινε Ντον Αντρές, σταμάτησε στα 674 επίσημα παιχνίδια (57 γκολ & 143 ασίστ) και τους 32 τίτλους με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα! Αναλυτικά, 4 Champions League, 9 πρωταθλήματα Ισπανίας, 6 Κύπελλα Ισπανίας, 7 ισπανικά Σούπερ Καπ, 3 ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και 3 Μουντιάλ Συλλόγων. Ο άλλος, παράλληλος “μύθος”, εκείνος της Roja, θα συνεχιστεί ακόμα για λίγες εβδομάδες, αφού ο Ινιέστα θα βρίσκεται στην αποστολή της Εθνικής Ισπανίας για το Μουντιάλ της Ρωσίας, το τέταρτο της καριέρας του.
ΤΟ ΓΚΟΛ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΚΑΙ Η ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΧΑΡΚΕ
Μια διοργάνωση, η οποία του χάρισε τη μεγαλύτερη στιγμή στην ποδοσφαιρική του πορεία και μαζί τον θαυμασμό και την αναγνώριση όλων των Ισπανών φιλάθλων για την συγκινητική του πρωτοβουλία με την αφιέρωση στον Ντάνι Χάρκε. Ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής, εκεί όπου από τους ομίλους έδειξε το πόσο πολύτιμος ήταν για εκείνη την ομάδα, ακριβώς όσο ήταν και για τη Μπαρτσελόνα. Η μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου είχε ξεκινήσει το τουρνουά με το “αριστερό”, χάνοντας στην πρεμιέρα 0-1 από την Ελβετία. Στη συνέχεια κέρδισε 2-0 την Ονδούρα και έφτασε στην τελευταία αγωνιστική να χρειάζεται μόνο τη νίκη για να περάσει στα νοκ άουτ, παίζοντας με αντίπαλο την πρωτοπόρο του ομίλου, Χιλή. Η Roja προηγήθηκε 1-0 με εκείνο το εκπληκτικό γκολ του Βίγια από τα 30 μέτρα και στη συνέχεια ο Ινιέστα ανέβασε τον δείκτη του σκορ στο 2-0 με ένα άψογο πλασέ, σε μια αντεπίθεση που ξεκίνησε ο ίδιος κλέβοντας τη μπάλα από τους Χιλιανούς. Ο Μιγιάρ μείωσε στη συνέχεια, αλλά η νίκη έμεινε στην Ισπανία, η οποία πήρε τους τρεις βαθμούς και την πρόκριση στους ’16” της διοργάνωσης. Εκεί η ομάδα του Ντελ Μπόσκε απέκλεισε την Πορτογαλία (1-0, Βίγια) και συνέχισε στα προημιτελικά, όπου ξεπέρασε το εμπόδιο της Ουρουγουάης (1-0, πάλι με τον Βίγια). Ο ημιτελικός με τη Γερμανία κρίθηκε με την αξέχαστη κεφαλιά του Πουγιόλ και οι Ισπανοί βρέθηκαν στον μεγάλο τελικό με αντίπαλο την Ολλανδία.
Το βράδυ της 11ης Ιουλίου του 2010, η Ισπανία είχε ραντεβού με την ιστορία, εκείνος όμως που είχε τα κλειδιά για να ξεκλειδώσει την ολλανδική άμυνα, ήταν ο Ινιέστα. Στο “Soccer City” του Γιοχάνεσμπουργκ, το ματς ήταν χωρίς σκορ στη λήξη του 90λεπτου. Οι Ολλανδοί ήταν τυχεροί που έπαιζαν ακόμα με 11, αφού ο Χάουαρντ Γουέμπ είχε αρνηθεί την πεντακάθαρη απευθείας κόκκινη στον Ντε Γιονγκ, μετά το δολοφονικό του μαρκάρισμα στον Τσάμπι Αλόνσο. Η αγωνία είχε κορυφωθεί, όλα έδειχναν ότι τα πέναλτι θα έδιναν τελικά τη λύση, όμως ήρθε το 116′ και μαζί του το γέμισμα στην περιοχή του Τόρες, η πάσα του Φάμπρεγας στον Ινιέστα και το ιδανικό πλασέ του Αντρές, που πρόλαβε το τάκλιν του Ράφαελ Φαν ντερ Φάαρτ και έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Μάαρτεν Στεκέλενμπουργκ, μέσα σε καθολικό ντελίριο των Ισπανών φιλάθλων που βρίσκονταν στις κερκίδες, στην Ισπανία και σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη! Πριν προλάβουν οι συμπαίκτες του να γίνουν ένα κουβάρι μαζί του, ο Ινιέστα έβγαλε τη φανέλα του, αποκαλύπτοντας από μέσα ένα αμάνικο μπλουζάκι, το οποίο έγραφε: “Dani Jarque, siempre con nosotros” (Ντάνι Χάρκε, πάντα μαζί μας), μια συγκλονιστική αφιέρωση στον – ένα χρόνο νωρίτερα – πρόωρα χαμένο αρχηγό της Εσπανιόλ.
Ο Ινιέστα έχει πετύχει το γκολ στον τελικό του Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής και το αφιερώνει στον πρόωρα χαμένο Ντάνι Χάρκε (11/7/2010)
Το γκολ στον τελικό του Μουντιάλ χάρισε στον Ινιέστα την αγάπη όλων των Ισπανών, η “χειρονομία” του όμως με τον Χάρκε, του εξασφάλισε την παντοτινή αναγνώριση, τον καθολικό σεβασμό και το θερμό χειροκρότημα σε όλα τα ισπανικά γήπεδα, εκτός του “Σαν Μαμές”, αφού οι Βάσκοι της Αθλέτικ δεν του συγχώρησαν το γεγονός ότι έκανε την Ισπανία πρωταθλήτρια κόσμου. Το μπλουζάκι με την αφιέρωση εκτίθεται πλέον στο “Cornellá-El Prat”, το γήπεδο της Εσπανιόλ, οι φίλαθλοι της οποίας άνοιξαν τις καρδιές τους για να βγει από μέσα τους όλο εκείνο το τεράστιο “ευχαριστώ” προς τον Αντρές και την πρωτοβουλία του. Ο “μύθος” όμως της Εθνικής δεν σταμάτησε εκεί, αλλά ολοκληρώθηκε – προς το παρόν τουλάχιστον – έτσι όπως είχε αρχίσει, με ένα ακόμη ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Και όταν λέμε ότι είχε αρχίσει με ένα πρωτάθλημα Ευρώπης, δεν εννοούμε εκείνο του 2008, αλλά πάμε αρκετά πιο πίσω, στο 2001 και το EURO U16 που είχε φιλοξενήσει η Αγγλία. Εκεί ο 16χρονος Αντρές είχε κάνει τα πρώτα του “διεθνή” βήματα, κατακτώντας τον πρώτο μεγάλο τίτλο της καριέρας του, δίπλα στον Φερνάντο Τόρες (που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ και MVP του τουρνουά). Ένα χρόνο αργότερα, το 2002, ο Ινιάκι Σάεθ κάλεσε τον Ινιέστα στην αποστολή για το EURO U19, που διεξήχθη στη Νορβηγία. Εκεί, με συμπαίκτες τους Μογιά, Ντάνι Χάρκε, Χοσέ Αντόνιο Ρέγιες, Φεράν Κορομίνας και φυσικά ξανά τον Φερνάντο Τόρες, ο Αντρές σήκωσε ένα ακόμα τρόπαιο (1-0 τη Γερμανία στον τελικό).
Ο Λουίς Αραγονές τον κάλεσε για πρώτη φορά στην Εθνική των Ανδρών, στη λίστα για το Μουντιάλ του 2006 στη Γερμανία. Ο Ινιέστα έζησε τον πικρό αποκλεισμό από τους Γάλλους στη φάση των “16”, αλλά ήταν εκείνος που άνοιξε τον δρόμο της απόλυτης κυριαρχίας των Ισπανών, πετυχαίνοντας το 0-1 μέσα στο “Ολντ Τράφορντ” επί της Αγγλίας (7/2/2007), εκεί από όπου ξεκίνησε το αήττητο σερί της Roja για 35 ολόκληρα παιχνίδια! Ακολούθησε το EURO 2008 και ο θρίαμβος επί της Γερμανίας στον τελικό με το γκολ του Τόρες, ήρθε το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής που περιγράψαμε πιο πάνω και ο κύκλος ολοκληρώθηκε με ένα ακόμα EURO, το 2012, με το εντυπωσιακό 4-0 επί της Ιταλίας και τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της διοργάνωσης να πηγαίνει στον Αντρές. Μια από τις ελάχιστες διακρίσεις που λείπουν από το παλμαρέ του Ινιέστα, είναι η χρυσή μπάλα. Βρέθηκε δυο φορές στην τελική τριάδα (2010 & 2012), όμως και τις δυο την έχασε από τον Μέσι. Μεγάλη συζήτηση είχε γίνει για το τρόπαιο του 2010, όταν ως πρωταθλητής Ισπανίας και Κόσμου, αλλά και σκόρερ του τελικού στο Μουντιάλ, θεωρείτο ως το φαβορί. Το “France Football” του ζήτησε συγνώμη πριν λίγες εβδομάδες για εκείνη την “αδικία”, όμως ο ίδιος απάντησε πως δεν νιώθει πικρία, αλλά κρατάει την υπέροχη ανάμνηση από μια τριάδα που πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί στον διαγωνισμό. Τρεις παίκτες από την ίδια ομάδα (Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι), όλοι τους προερχόμενοι από τη Μασία.
ΑΠΟ ΤΟ “INIESTAZO” ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ “ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ” ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ COPA DEL REY
Και αν η θητεία του μέχρι τώρα στην Εθνική, με 124 συμμετοχές και 13 γκολ, είναι γεμάτη επιτυχίες, τί να πρωτοπεί κανείς για την πορεία του με τη Μπαρτσελόνα; Είδαμε τους 32 τίτλους πιο πάνω, τα εκατοντάδες παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις, τα γκολ, τις ασίστ, τις επιτυχίες. Αν θα έπρεπε να διαλέξουμε δυο αγώνες για να συνοψίσουμε το μεγαλείο του Αντρές, τότε πρώτα θα “ταξιδέψουμε” στο Λονδίνο του 2009 και μετά θα πάμε στο “Wanda Metropolitano”, πρόσφατα, πριν λίγες εβδομάδες. Πρώτα ο ημιτελικός του Champions League με την Τσέλσι και ύστερα ο φετινός τελικός του Copa del Rey με τη Σεβίγια. Το ένα, το πιο πολύτιμο γκολ του Αντρές με τη φανέλα της Μπάρτσα, το άλλο, ένας αποχαιρετισμός “ποίημα”, όχι μόνο με το τέρμα που πέτυχε, αλλά συνολικά με την παρουσία του στην τελευταία του μεγάλη παράσταση επί ισπανικού εδάφους. Εκείνο το αξέχαστο σουτ μέσα στο “Στάμφορντ Μπριτζ”, στα χασομέρια του αγώνα, όταν όλοι θεωρούσαν πλέον τη Μπαρτσελόνα αποκλεισμένη, εκείνο το φοβερό βολέ στο δεξί παραθυράκι της εστίας του Τσεχ, που άνοιξε διάπλατα το δρόμο προς την κατάκτηση του Champions League και στη συνέχεια τη συμπλήρωση των έξι τροπαίων από τη φοβερή και τρομερή Pep Team, μια από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Εκείνο το βράδυ, που όπως είπε χαρακτηριστικά πριν λίγες μέρες ο Τσάβι, “μας εμφανίστηκε η Παναγία. Και η Παναγία ήταν ο Αντρές”! Και από εκεί, στο “σόου” της Μαδρίτης, σε αυτό το ισοπεδωτικό 5-0 επί της Σεβίγια, με τον Ινιέστα να σκοράρει, να δημιουργεί, να μοιράζει ασίστ και στο τέλος να γνωρίζει την αποθέωση από ολόκληρο το γήπεδο. Όχι μόνο από τους φίλους της Μπαρτσελόνα, αλλά και από εκείνους των αντιπάλων. Μία standing ovation καθολική, αυθόρμητη, προορισμένη μόνο για τους πολύ μεγάλους. Σαν και αυτή που του επιφύλαξαν χθες το βράδυ στο “Καμπ Νόου” οι culés. Ένα αντίο, ή μάλλον ένα “εις το επανιδείν”, για έναν παίκτη που λάτρεψαν, που ταυτίστηκαν μαζί του, που “μάζεψαν” εκατοντάδες αναμνήσεις από τις ενέργειές του μέσα στα γήπεδα όλου του κόσμου, που δεν θα ξεχάσουν ποτέ, που η παρακαταθήκη του θα βρίσκεται πάντοτε μέσα στην ιστορία του συλλόγου, τον οποίο υπηρέτησε για 22 ολόκληρα χρόνια, ως παράδειγμα ταλέντου και προσωπικότητας, αφοσίωσης και συμπεριφοράς, προσφοράς και ήθους. Ο Ινιέστα θα επιστρέψει κάποια στιγμή για να υπηρετήσει από άλλο πόστο την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Προς το παρόν, θα χαρίσει τη μαγεία του στην Κίνα ή στην Ιαπωνία ή όπου αλλού αποφασίσει, γράφει το sport24.gr.
Σε εμάς θα μείνουν χαραγμένες δυο εικόνες των τελευταίων χρόνων. Πρώτα ο Τσάβι να βγάζει το περιβραχιόνιο του αρχηγού και να το φοράει στον Αντρές και μετά ο Αντρές να το βγάζει και να το φοράει στον Μέσι. Είναι οι μεγάλες προσωπικότητες που έβαλαν φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα τους, προσθέτοντας ομορφιά και γοητεία στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Είναι ο Αντρές Ινιέστα, που όπως είπε και ο μεγάλος Εμίλιο Μπουτραγκένιο πριν λίγα 24ωρα, δεν υπήρξε μόνο παίκτης της Μπαρτσελόνα, αλλά της Ισπανίας, της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου. Suerte Andrés y hasta pronto!
