Η νίκη του ακροδεξιού FPÖ του Χέρμπερτ Κικλ στις εκλογές και η αποτυχία των κεντρώων δυνάμεων για τρικομματικό συνασπισμό, προκαλούν νέο πονοκέφαλο στην Ευρώπη
Φέτος η Αυστρία συμπληρώνει 30 χρόνια από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί όμως να γιορτάσει την επέτειο, ετοιμάζεται μάλλον να συνταχθεί με τους μεγαλύτερους αμφισβητίες του εγχειρήματος. Η νίκη του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας (FPÖ) στις εκλογές του Σεπτεμβρίου κι η μετέπειτα αποτυχία των δυνάμεων του κέντρου να το αποκλείσουν από την κυβέρνηση, σχηματίζοντας τρικομματικό συνασπισμό, προκαλούν νέο πονοκέφαλο στην Ευρώπη.
Κάποιοι διαβλέπουν «ορμπανοποίηση» της Αυστρίας, μιλούν για «ακόμη ένα μακρύ χέρι» του Κρεμλίνου στην ΕΕ και ακραία ριζοσπαστικοποίηση της χώρας, η οποία τα προηγούμενα χρόνια παρήγαγε ειδήσεις μάλλον χάρη στην…Eurovision.
«Αγνοήστε την αυστριακή πολιτική με δική σας ευθύνη», προειδοποίησε προ ημερών ο αμερικανοαυστριακός διευθυντής σύνταξης του ιστότοπου euractiv Μάθιου Κράσνιτσνιγκ. Όπως οι περισσότεροι, είχε κι αυτός θεωρήσει ότι, παρά τον θρίαμβο του, το FPÖ θα περιοριζόταν στην αντιπολίτευση και οι ειδήσεις από την Βιέννη θα περνούσαν και πάλι «στα ψιλά».
Τώρα όμως ο αρχηγός του FPÖ Χέρμπερτ Κικλ, ο «γκρινιάρης» των επτά νάνων του παραμυθιού, όπως τον χαρακτηρίζουν κάποιοι σχολιαστές, ετοιμάζεται να πατήσει και με τα δυο πόδια το κόκκινο χαλί της καγκελαρίας στην Μπάλχαουσπλατς.
Ο 55χρονος κ. Κικλ είναι ίσως ο πιο πολωτικός πολιτικός στην Αυστρία. Στην πολιτική του καριέρα προχωρά παρά τον χαρακτήρα του, όχι χάρη σ’ αυτόν. Άλλωστε μόλις το 2% των ψηφοφόρων του FPÖ δηλώνει ότι ψήφισε το κόμμα χάρη στον αρχηγό του.
Αμφιλεγόμενος, ακοινώνητος, κρυψίνους, ο κ. Κικλ έχει καταφέρει να είναι γνωστά ελάχιστα για τη ζωή του. Σπούδασε Φιλοσοφία και Ιστορία, αλλά δεν πήρε ποτέ πτυχίο. Θήτευσε ως λογογράφος στο πλευρό του Γεργκ Χάιντερ και ως σύμβουλος στρατηγικής του πρώην αντικαγκελάριου Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε. Τώρα, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι ξεπέρασε τους δασκάλους του. Οι διαπραγματεύσεις με το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα (ÖVP) βρίσκονται σε εξέλιξη και –εκτός απροόπτου– θα καταλήξουν σε συμφωνία.
Πρέπει λοιπόν η Ευρώπη να φοβάται τον Χέρμπερτ Κικλ;
Αν ληφθούν σοβαρά υπόψη οι θέσεις που έχει εκφράσει τους τελευταίους μήνες, πολύ απλά ναι.
Ο δυνητικός νέος καγκελάριος έχει στόχο τη δημιουργία μιας «ομοιογενούς» Αυστρίας-φρουρίου. Όπως και οι Γερμανοί φίλοι του στην Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD), είναι προσηλωμένος στον «υποχρεωτικό επαναπατρισμό» (Remigration) μεταναστών –ακόμη και νόμιμων–, χωρίς δικαστικές αποφάσεις, απορρίπτει τα διεθνή δικαστήρια, όπως και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, θέλει να σταματήσει η στήριξη στην Ουκρανία, να καταργηθούν οι κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, να αποχωρήσει η χώρα από την αντιπυραυλική ασπίδα European Sky Shield, να επιστρέψει η Αυστρία στην ρωσική ενέργεια και να ανακτήσει μέρος της κυριαρχίας που έχει παραχωρήσει στην ΕΕ, π.χ. με επαναφορά της απόλυτης πλειοψηφίας για όλες τις αποφάσεις.
Οι δηλώσεις του κατά καιρούς έχουν βρεθεί στα πρωτοσέλιδα. Όταν όπως υποστήριξε ότι «οι πολλοί ξένοι δεν κάνουν καλό σε κανέναν μας και χρειάζεται περισσότερο θάρρος για το βιεννέζικο αίμα μας» ή ότι «οι αιτούντες άσυλο θα πρέπει να συγκεντρώνονται όλοι σε ένα σημείο». Ή όταν είπε πως «οι νόμοι πρέπει να ακολουθούν την πολιτική, όχι η πολιτική τους νόμους». Ή όταν είπε ότι «οι συμφωνίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα μας εμποδίζουν να κάνουμε αυτό που πρέπει». Ή όταν διέγνωσε ότι «η αυστριακή τέχνη έχει γεμίσει ‘αριστεροσύνη’, τρανς και θέματα φύλου κι αυτό πρέπει να τελειώσει».
Θα μετουσιωθούν όλα αυτά στην πολιτική της Αυστρίας αν ο κ. Κικλ γίνει καγκελάριος;
Δύσκολα. Ακόμη και το πρότυπο του Χέρμπερτ Κικλ, ο Βίκτορ Όρμπαν, δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να γυρίσει εντελώς την πλάτη στις Βρυξέλλες. Κι αυτό ενώ είναι πολιτικά παντοδύναμος, έχει αλλάξει το ουγγρικό σύνταγμα κατά το δοκούν, ελέγχει ασφυκτικά τα ΜΜΕ και καταπνίγει κάθε φωνή κριτικής. Το FPÖ δεν πήρε άλλωστε 52% στις εκλογές, αλλά 28,8% και το δεύτερο ÖVP 26%. Συνταγματικές αναθεωρήσεις επομένως, αυτής της κλίμακας μάλιστα, είναι στην πράξη απίθανες στην Αυστρία. Όσο για το λαϊκιστικό «χάρισμα» του ούγγρου πρωθυπουργού, δεν το διαθέτει ούτε κατά διάνοια ο αυστριακός θαυμαστής του.
Αυτό που μπορεί κανείς να περιμένει με σχετική βεβαιότητα από την πιθανή κυβέρνηση FPÖ – ÖVP είναι η αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής. Και ατελείωτη γκρίνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως για την πολιτική έναντι της Ρωσίας και για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Μαζί με την Ουγγαρία του Όρμπαν και την Σλοβακία του Φίτσο, η Αυστρία του Κικλ θα σχημάτιζε πιθανόν ακόμη πιο ισχυρό άξονα ευρωσκεπτικισμού στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου.
Πιο δραστικά μέτρα ωστόσο μάλλον δεν θα πρέπει να αναμένονται, καθώς το Λαϊκό Κόμμα, μέχρι πρόσφατα η πολιτική ραχοκοκαλιά των κυβερνήσεων της Αυστρίας, έχει σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, που δύσκολα θα εγκατέλειπε, ακόμη και ως ελάσσων εταίρος. Θα κάνει ταυτόχρονα το παν για να αποφύγει νέες εκλογές, οι οποίες, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα έφερναν την ακροδεξιά ως ακόμη και στο 36%.
Για να φτάσει βέβαια στην καγκελαρία ο Χέρμπερτ Κικλ, θα πρέπει προηγουμένως να έχει βρει τουλάχιστον 18 δισεκατομμύρια ευρώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Τον Δεκέμβριο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπολόγισε σε 18-24 δισεκατομμύρια το κόστος της δημοσιονομικής εξυγίανσης που απαιτείται, λόγω της αύξησης του ελλείμματος πάνω από το όριο του 3% του ΑΕΠ. Η επόμενη αυστριακή κυβέρνηση κινδυνεύει σοβαρά να βρεθεί σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, με σαφώς ηπιότερα μέτρα, αλλά αυστηρότερο ευρωπαϊκό έλεγχο και κίνδυνο απώλειας αξιοπιστίας στις χρηματαγορές. Στο ECOFIN της 21ης Ιανουαρίου, η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει υποβάλει αξιόπιστο και ρεαλιστικό πρόγραμμα εξυγίανσης – αλλά ο Χέρμπερτ Κικλ όλη την προεκλογική περίοδο υποσχόταν ότι δεν θα υπάρξει κανένας νέος φόρος, πως θα προωθήσει φοροαπαλλαγές για εργαζόμενους άνω των 60 ετών και συνταξιούχους, επιδότηση ενοικίου για τους νέους, χαμηλότερη φορολόγηση των καταθέσεων και των υπερωριών. Χρήματα υποσχέθηκε ότι θα εξοικονομήσει με την αποχώρηση της Αυστρίας από την European Sky Shield, που δημιούργησε η Γερμανία με το βλέμμα στην ρωσική επιθετικότητα.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί κανείς να είναι αφελής σε σχέση με το τι έρχεται το επόμενο διάστημα στην Ευρώπη. Η λαϊκιστική και ριζοσπαστική στροφή είναι σαφής και δεν προέκυψε ξαφνικά.
Όπως στη Γερμανία, όπου η AfD ορέγεται να κεφαλαιοποιήσει την αποτυχία των δημοκρατικών δυνάμεων του κέντρου να δώσουν λύσεις στα πραγματικά προβλήματα και την πρόσφατη διάλυση του κυβερνητικού συνασπισμού που δεν μπορούσε να συνεννοηθεί για τίποτα, έτσι και στην Αυστρία η αδυναμία του ÖVP, των Σοσιαλδημοκρατών (SPÖ) και των φιλελεύθερων του NEOS να αφήσουν στην άκρη τα κομματικά τους συμφέροντα θα φέρει πιθανόν στην εξουσία ακροδεξιό καγκελάριο, για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το «πύρινο τείχος» (Brandmauer), μεταξύ των κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου» και της ακροδεξιάς στην Αυστρία έγινε στάχτη.
Αυτό ακριβώς επιδιώκει και στη Γερμανία η Αλίς Βάιντελ της AfD από τον ηγέτη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU), τον Φρίντριχ Μερτς.
Εκείνος πάντως, ακόμη τουλάχιστον, της απαντά κατάμουτρα ότι «αποκλείεται, όσους βουλευτές κι αν εκλέξει».
Αλλά την 23η Φεβρουαρίου αυτοί που θα ερωτηθούν θα είναι οι ψηφοφόροι.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
