Μπορεί βέβαια όλοι μας να θεωρήσαμε ως πρώτο θέμα την πρόταση της Τουρκίας και Γερμανίας για ανάμιξη του ΝΑΤΟ στο προσφυγικό, και την αποδοχή της ασμένως, όπερ σημαίνει ότι προϋπήρξε συμφωνία επ’ αυτού, όμως αυτή η στάση έθεσε σε δεύτερη μοίρα την αλλαγή στην εξωτερική -και οικονομική- πολιτική της Γερμανίας.
Η κα Μέρκελ, ενώ δεν ήταν υποχρεωμένη προς τούτο και μπορούσε να προβεί σε μια από τις συνήθεις στην διπλωματία δηλώσεις, καταφέρθηκε ευθέως κατά της Ρωσίας, αποδεχόμενη πλήρως τις τουρκικές θέσεις. Επέμεινε μάλιστα ότι η ρωσική επίθεση (στην Συρία) πρέπει να σταματήσει το συντομότερο δυνατό, προσθέτοντας ότι οι ενέργειες της Ρωσίας αντιβαίνουν στο Ψήφισμα του ΟΗΕ που θέλει να προλάβει επιθέσεις σε άμαχους.
Η κίνηση αυτή της Γερμανίας εξέπληξε πολλούς, καίτοι είναι γνωστή η προ αιώνων συμπάθεια των Γερμανών πολιτικών προς τους Οθωμανούς -Τούρκους, επειδή ήρθε σε στιγμή που βρίσκεται υπό κατασκευή ο δεύτερος αγωγός ρωσικού αερίου προς την Γερμανία, μέσω Βαλτικής, και ο οποίος έχει ξεσηκώσει πολλές χώρες εναντίον του.
Την δε μεγαλύτερη έκπληξη ένιωσαν οι Ρώσοι, με τον κ. Λαβρόφ να αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν η Γερμανία να εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά, παρουσιάζοντας την Ρωσία ως τον κύριο υπεύθυνο: «Δεν ακούσαμε ούτε λέξη για το προφανές γεγονός ότι δηλαδή η τρομοκρατική απειλή θρέφεται μέσω του λαθρεμπορίου που λαμβάνει χώρα στα τουρκικά σύνορα, από και προς στην Συρία}, είπε ο Ρώσος ΥΠΕΞ.
Και πρόσθεσε: «Εκεί μεταφέρονται μαχητές, όπλα, λεφτά και άλλα αναγκαία για τις τρομοκρατικές επιχειρήσεις πράγματα. Από εκεί γίνεται λαθρεμπόριο πετρελαίου και άλλων παράνομων προϊόντων», κατέληξε. Την ίδια τοποθέτηση έκανε και το Sputnik, το οποίο εκφράζει ευθέως τις απόψεις του Κρεμλίνου, ότι δηλαδή η Γερμανία φαίνεται να επέλεξε πλευρά.
«Η καγκελάριος Μέρκελ -έγραψε- κατέκρινε τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές, αλλά απέφυγε να αναφερθεί στις τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στους Κούρδους».
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως η κα. Μέρκελ «καίγεται» στο ζήτημα του μεταναστευτικού, που έχει καταβαραθρώσει την δημοτικότητά της, και δίνει γη και ύδωρ στον κ. Ερντογάν, (δηλαδή χρήμα και πολιτική υποστήριξη) προκειμένου να περιοριστεί ο αριθμός των λαθρομεταναστών.
Κατά την πεποίθησή μου δεν είναι μόνον αυτό. Είχα εκφράσει εδώ την έκπληξή μου, και όταν η κα. Μέρκελ επισκέφθηκε την Τουρκία κατά τις παραμονές των εκλογών, όπου παιζόταν το μέλλον του Τούρκου προέδρου, ενισχύοντάς τον, χωρίς το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης να είχε πλήξει τότε την Γερμανία σε ανήκεστο βαθμό. Επομένως, είχε και άλλους λόγους.
Άλλωστε, η μακρόχρονη απουσία των ΗΠΑ από την Βαλκανική, είχε φέρει -και υπάρχει ακόμη- έναν γερμανοτουρκικό άξονα. Μια μίξη των γερμανικών τραπεζών και επιχειρήσεων με την ισλαμική επέκταση του κ. Ερντογάν. Και οι δύο εταίροι, απέκλειαν κατά το δυνατόν, την ρωσική επιρροή στις βαλκανικές χώρες.
Πιστεύω, πως η αλλαγή στάσης της Γερμανίας, πέραν των οικονομικών συμφερόντων που έχει με τις εξαγωγές της προς την Τουρκία και το μεταναστευτικό ζήτημα, οφείλεται στην καθ’ ολοκληρία αλλαγή στάσης των ΗΠΑ. Αυτό συνάγεται από την προσεκτική μελέτη των λόγων του Αμερικανού υπουργού άμυνας κ. Ας Κάρτερ, ο οποίος ανήγγειλε τον τετραπλασιασμό του εξοπλισμού των ΗΠΑ και των στρατευμάτων του στην Ευρώπη (για να αντιμετωπίσει την «ρωσική επιθετικότητα», όπως είπε) διαθέτοντας 3,4 δισ. $ έως το 2017.
Σκοπός είναι, είπε ο κ. Κάρτερ να συνδυαστούν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις -που απεθνικοποιούνται σιγά-σιγά και τίθενται υπό αμερικανική διοίκηση- με τις δυνάμεις των ΗΠΑ, που έχουν ήδη αναπτυχθεί στην Ευρώπη -οι οποίες είναι επίσης σημαντικές- ώστε «θα μας επιτρέψουν μέχρι το τέλος του 2017 να σχηματίσουμε τάχιστα μια εξαιρετικά ικανή επίγεια δύναμη συνδυασμένων όπλων που θα μπορεί να ανταποκριθεί σε όλο αυτό το θέατρο επιχειρήσεων, αν είναι απαραίτητο».
Κι εδώ θα παίξουν σημαντικό ρόλο οι δύο ισχυρότεροι στρατοί της Ευρώπης -από απόψεως αριθμού και γεωστρατηγικής θέσης- της Γερμανίας και Τουρκίας. Υποθέτω λοιπόν, πως αν δεν θέλουν οι Γερμανοί αποκάλυψη και άλλων σκανδάλων ή κατάρρευση της Deutsche Bank, να απομακρυνθούν από την Ρωσία. Για να πάψει υφιστάμενος και ο φόβος των αμερικανικών δεξαμενών σκέψης, ότι θα μπορούσε να συμπτυχθεί ρωσογερμανική συμμαχία, που θα άλλαζε πλήρως τα δεδομένα σε παγκόσμια κλίμακα.
