ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Λίγες ημέρες μετά από το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, ο δήμαρχος Κωνσταντινούπολης είχε ανακοινώσει με έμφαση ότι όποιος είχε εμπλακεί σ΄ αυτό ή για όποιον υπήρχε έστω και υποψία εμπλοκής δεν θα επιτρεπόταν ούτε η ταφή του!
Με…υπερηφάνεια ανακοίνωσε ότι θα φτιάξει νεκροταφεία προδοτών! Δέχτηκε τα συγχαρητήρια του καθεστώτος Ερντογάν! Το οποίο και εφάρμοσε την απάνθρωπη αυτή τακτική.
Η ιστορία ενός δασκάλου που συνελήφθη και πέθανε στα κρατητήρια είναι μια από τις πολλές που έχουν να κάνουν με τις κηδείες… προδοτών.
Το δημοσίευμα που μετέφρασαν τα tourkikanea.gr από το t24.com.tr αποτυπώνει την κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία.
Ο Γκιοκχάν Ατσίκκολου ήταν δάσκαλος, 42 ετών, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Μετά από τις 15/7 τον καταγγέλλουν ως Ιμάμη Κωνσταντινούπολης (σχ. μεταφρ : υπονοείται σχέση με τον Γκιουλέν). Τον συλλαμβάνουν στην αστυνομία Κωνσταντινούπολης. Ο ίδιος είναι διαβητικός. Τα φάρμακα μπόρεσαν να φτάσουν σε αυτόν μόνο τρεις ημέρες αργότερα. Λιποθυμά. 13 μέρες μετά από την σύλληψη του, αποχαιρετά την ζωή από το νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί. Δεν δίνεται άδεια στην οικογένεια του να τον θάψει στο νεκροταφείο όπου ήθελε στην Κωνσταντινούπολη. Τους υποδεικνύουν μάλιστα το “νεκροταφείο προδοτών της πατρίδας”.
Η μητέρα του η Ασιά Ατσικκολού εξεγείρεται λέγοντας : “Το βράδυ του πραξικοπήματος είπε “μα είναι δυνατόν να γίνει πραξικόπημα” και κρέμασε την σημαία στο μπαλκόνι. Δεν υπήρχε άλλο πατριώτης σαν κι αυτόν στον κόσμο. Είμαστε απελπισμένοι. Να μου δώσουν πίσω το παιδί μου”.
Ο πατέρας του ο Αϊχάν Ατσικκολού προσθέτει : “Κάποιος κατήγγειλε τον γιό μου ως “ιμάμη Κωνσταντινούπολης”. Και χωρίς να οριστικοποιηθεί η ενοχή του, μας λένε πως είναι ένοχος και αρνούνται να τον θάψουν. Εάν ήταν προδότης της πατρίδας εγώ ο ίδιος δεν θα δεχόμουν την σορό του. Εγώ εκείνο το βράδυ διαδήλωσα κατά του πραξικοπήματος στο αεροδρόμιο. Λόγω της κατάστασης OHAL δεν μας αφήνουν να τον θάψουμε εντός του νομού Κωνσταντινούπολης στο μέρος όπου θέλουμε. Έκαναν ένα μέρος ονόματι Μπάλιτζα για τους προδότες της πατρίδας. Χωρίς να ακολουθηθεί ο ισλαμικός τρόπος, χωρίς πλύσιμο, χωρίς προσευχή για την κηδεία, τους πετάνε εκεί σαν να είναι ένα ψοφίμι. Εμείς δεν ξέρουμε καν τι είναι η FETO. Απλά μια εποχή εργάστηκε ως δάσκαλος εκεί. Μια εποχή ξεγελάστηκε όμως και ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Μπορεί και εμείς να ξεγελαστήκαμε…”
Βγάζουν απόφαση σαν οικογένεια, να πάνε την σορό στην πατρίδα της συζύγου του νεκρού, στο Ικόνιο. Τότε όμως δεν δίνουν στην οικογένεια νεκροφόρα. Η οικογένεια λέει πως “θα τον πάμε εμείς με το όχημα μας, αλλά τουλάχιστον να ψεκαστεί η σορός”. Έστω και με δυσκολία το δέχονται αυτό. Η σορός φτάνει σε χωριό της επαρχίας Αχιρλί του Ικονίου. Τότε όμως δεν μπορούνε να βρούνε ιμάμη για την ταφή. Διότι υπάρχει η εντολή της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων, πως δεν θα γίνει ταφή από ιμάμη για όσους ενεπλάκησαν στην απόπειρα πραξικοπήματος… Τελικά η προσευχή για την κηδεία λέγεται από έναν κάτοικο της περιοχής εκεί. Μάλιστα στην κηδεία πέραν των συγγενών δεν δίνεται άδεια να μετάσχει κανένας άλλος.
Η Σεμπνέμ Κορούρ Φιντζαντζί λέει:
Στο μουσείο ντροπής της ζωής μας προσθέσαμε έναν ακόμη όρο : Νεκροταφείο Προδοτών ! Ξέρω πως οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε τέτοιο μουσείο, μάλιστα δεν αισθανόμαστε καν ντροπή ! Εάν ρωτούσατε πιο είναι το πιο βαρύ τίμημα των τόσων πόνων που υπήρξαν σε αυτά τα χώματα, δίχως να διστάσω θα σας έλεγα πως είναι το ότι χάσαμε το αίσθημα της ντροπής. Κάθε θάνατος , κάθε βασανιστήριο σιγά-σιγά μέσα σε αιώνες τελείωσε πια την ντροπή που είχαμε μέσα μας. Με κάθε βήμα, όπως το να πυροβολείς τον αδερφό σου στο κεφάλι, το να βάζεις να κρεμάνε τους αντιπολιτευόμενους, το να πετάς βόμβες μέσα στον κόσμο και να εξαγιάζεις ως “αντίδραση πολιτών” τα λιντσαρίσματα, στερηθήκαμε το αίσθημα της ντροπής.
