Η απόφαση του Γάλλου προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν να αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος τον Σεπτέμβριο, μπορεί να εξέπληξε πολλούς ωστόσο είναι μια απόφαση που αναμενόταν εδώ και μήνες και επιτέλους ήρθε εν μέσω αυξανόμενης ανησυχίας για την απελπιστική κατάσταση στη Γάζα και ολοένα και μεγαλύτερης απογοήτευσης μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων ότι δεν είναι σε θέση να τη σταματήσουν.
Η αναγνώρισή του θεωρείται σε μεγάλο βαθμό συμβολική αλλά και βαθιά πολιτική ειδικά τώρα που εικόνες σκελετωμένων, λιμοκτονούντων κατοίκων της Γάζας, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, κάνουν το γύρο του κόσμου.
Ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και μέλος της G7, η Γαλλία ασκεί αναμφισβήτητα σημαντικό διπλωματικό βάρος στη Μέση Ανατολή, πολύ περισσότερο από άλλες χώρες της ΕΕ που έχουν ήδη αναγνωρίσει ένα παλαιστινιακό κράτος. Η απόφασή της να κάνει αυτό το σημαντικό βήμα υπογραμμίζει το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση και, για ορισμένους, ενισχύει την εξασθενημένη ελπίδα ότι η επί δεκαετίες φιλοδοξία τους μπορεί τελικά κάποια μέρα να πραγματοποιηθεί.
Αν και η απόφαση του Μακρόν θεωρείται τολμηρή, σκοπός του είναι στην πραγματικότητα να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα τόσο προς τις χώρες της Δύσης όσο και προς το Ισραήλ ότι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί βιώσιμη ειρήνη στη Μέση Ανατολή είναι μέσω της λύσης των δύο κρατών, ενός παλαιστινιακού κράτους παράλληλα με το κράτος του Ισραήλ.
Αλλά η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση είναι κατηγορηματική ότι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους δεν είναι στα σχέδιά της.
Η κίνηση της Γαλλίας, η οποία ακολουθεί την κίνηση της Ισπανίας, της Νορβηγίας και της Ιρλανδίας τον Μάιο του 2024, έχει σκληρύνει την αντίθεση του Ισραήλ και έχει εντείνει τις απειλές για προσάρτηση της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης – της γης ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους.
Καθώς όμως τα βάσανα των Παλαιστινίων βαθαίνουν και οι ακροδεξιοί Ισραηλινοί υπουργοί ζητούν την απέλαση των Παλαιστινίων από τη Γάζα, αυξάνεται και η πίεση στη Βρετανία και σε άλλες παγκόσμιες δυνάμεις να πάρουν θέση – πριν να είναι πολύ αργά.
Η Σουηδία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Σλοβενία είναι μέχρι στιγμής τα μόνα κράτη μέλη της ΕΕ που έχουν κάνει την κίνηση επομένως η ανακοίνωση του Προέδρου Μακρόν είναι σημαντική. Αρκετά άλλα ευρωπαϊκά κράτη το έπραξαν τη δεκαετία του 1980, όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία.
Τώρα, ορισμένα κράτη φαίνεται πως ξανασκέφτονται το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν τα ίχνη του Μακρόν προκαλώντας ντόμινο εξελίξεων.
Το Βέλγιο, το οποίο υπήρξε ένας από τους πιο σφοδρούς επικριτές του Ισραήλ στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του πολέμου με τη Χαμάς, εξετάζει το ζήτημα και φέρεται ότι θα καταλήξει σε απόφαση στις αρχές Σεπτεμβρίου. Ο Βέλγος πρωθυπουργός, Μπαρτ ντε Βέβερ δήλωσε τον Μάιο ότι προσωπικά δεν θεωρούσε ότι ήταν ένα λογικό βήμα, καθώς θα σήμαινε την αναγνώριση ενός κράτους όταν «δεν μπορείς να καταλάβεις ποια είναι τα σύνορά του, ποια είναι η εξουσία και επομένως με ποιον να μιλήσεις ως εταίρος».
Τι θα κάνουν Γερμανία, Βρετανία
Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Στάρμερ βρίσκεται υπό στενή πίεση να ακολουθήσει το παράδειγμα του Μακρόν με τον οποίο θα έχει τηλεφωνική επικοινωνία. Επιπλέον, ο Αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, πετάει για Σκωτία, αφότου η κυβέρνησή του επέκρινε τη γαλλική κίνηση.
Ο Στάρμερ όπως πάντα βαδίζει σε ένα δυνητικά δύσκολο διατλαντικό διπλωματικό τεντωμένο σχοινί με τον ίδιο ωστόσο να έχει δηλώσει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος μόνο όταν θα έχει τον «μεγαλύτερο αντίκτυπο».
Παρά τις αυξανόμενες εκκλήσεις εντός του Γουέστμινστερ προς το Ηνωμένο Βασίλειο να προχωρήσει προς την αναγνώριση, η Ντάουνινγκ Στριτ δεν έχει αφήσει να εννοηθεί ότι σχεδιάζει κάποια αλλαγή θέσης.
Την ίδια ώρα, η Γερμανία μια ακόμη σημαντική δυτική δύναμη της ΕΕ, πιστεύει ότι η αναγνώριση θα πρέπει να έρθει μόνο στο τέλος των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ για μια λύση δύο κρατών.
Θα δώσει λύση η απόφαση του Μακρόν;
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τελικά η δήλωση του Μακρόν θα κάνει την ανατροπή και αν θα αλλάξει κάτι.
Το Ισραήλ πάντως έχει εντείνει την αποφασιστικότητά του να μην αποδεχτεί ποτέ ένα παλαιστινιακό κράτος. Η θέση του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι σαφής, ένα παλαιστινιακό κράτος θα ήταν ένα εφαλτήριο για την εξάλειψη του Ισραήλ.
Προσωπικότητες της υπερεθνικιστικής άκρας δεξιάς, όπως ο υπουργός Οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς, εκμεταλλεύονται την τρέχουσα συγκυρία για να πιέσουν για αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «σιωνιστική απάντηση στον μονομερή εξαναγκασμό».
Για αυτόν, αυτό σημαίνει επέκταση της ισραηλινής κυριαρχίας στη γη που το Ισραήλ αποκαλεί Ιουδαία και Σαμάρεια – και είναι διεθνώς περισσότερο γνωστή ως Δυτική Όχθη. Η ακροδεξιά στο Ισραήλ θέλει να προσαρτήσει την κατεχόμενη Δυτική Όχθη και να την απορροφήσει στο Ισραήλ.
Ο Σμότριτς και όσοι είναι σύμμαχοί του θα ήθελαν να δουν τους Παλαιστίνιους να απομακρύνονται εντελώς από τα κατεχόμενα εδάφη, οραματιζόμενοι ένα μέλλον στο οποίο ολόκληρη η περιοχή θα είναι γη για Εβραίους υπό πλήρη ισραηλινή κυριαρχία.
Αυτό που μένει να δούμε είναι αν τελικά η απόφαση Μακρόν θα ταράξει τα νερά δημιουργώντας ένα φαινόμενο ντόμινο ή αν τελικά θα μείνει στην ιστορία ως μια απλή συμβολική κίνηση
