«Όταν η Ζιζέλ, ο σκύλος μου βάρους 72 κιλών και ράτσας Αγγλικό Μαστίφ, διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο των οστών τελικού σταδίου, καταρρακώθηκα..
Μαζί με την Ζιζέλ είχαμε περάσει πολλά. Την είχα μαζί μου στο κολέγιο, έζησε μαζί μου τις διάφορες σχέσεις που είχα κατά καιρούς, τα εικοστά μας γενέθλια και μια μετακόμιση από το ήρεμο Τενεσί στη μεγάλη και τρομακτική πόλη της Νέας Υόρκης. Αυτό το σκυλί δεν ήταν απλά ο καλύτερος φίλος μου, ήταν επίσης και συγκάτοικος μου αλλά και το πλάσμα που του εμπιστευόμουν τα πάντα.
Τι εννοούσε ο κτηνίατρος ότι της απομένουν μόνο λίγοι μήνες ζωής;
Οι λυγμοί μου φαίνονταν να είναι ασταμάτητοι, η Ζιζέλ όμως ήταν ευαίσθητη και δεν της άρεσε να με βλέπει να κλαίω. Έπρεπε να φανώ δυνατή. Γι «αυτό και αποφασίσαμε να θάψουμε τις έγνοιες μας στο πάρκο για τους σκύλους και να δημιουργήσουμε μια λίστα με περιπέτειες που θα θέλαμε να ζήσουμε μαζί πριν εκείνη πεθάνει.
Έγινε αποστολή μου να εξερευνήσουμε μαζί τις χαρές της ζωής. Θα φεύγαμε από την πόλη και θα αναζητούσαμε καταρράκτες, θα μαγειρεύαμε αστακό, και θα κοιμόμασταν ξέγνοιαστοι στο χορτάρι. θα κάναμε βουτιές στον ωκεανό χωρίς να πάρουμε μαζί μας πετσέτες, απλά για να απολαύσουμε τον ήλιο να μας στεγνώνει και ποτέ δεν θα αγχωνόμασταν με μικροπράγματα όπως το να λερώσουμε το αυτοκίνητο με άμμο.
Φτιάχνοντας τη λίστα αυτή για τη Ζιζέλ, όχι μόνο κατάφερα να αντιμετωπίσω καλύτερα την απώλεια της, άλλα έζησα επίσης και μια μεγάλη περιπέτεια.
Με βοήθησε να ζήσω το παρόν και να συνειδητοποιήσω τι είναι στην πραγματικότητα η ζωή: μια γλυκιά, απλή, και πολύτιμη περιπέτεια. Έτσι, φτιάξαμε τις βαλίτσες μας και ξεκινήσαμε.
ΠΗΓΑΜΕ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΝΟ
ΤΡΙΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΤΗ TIMES SQUARE
ΜΑΓΕΙΡΕΨΑΜΕ ΑΣΤΑΚΟ ΣΤΟ ΜΕΙΝ
ΦΑΓΑΜΕ ΠΑΓΩΤΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΒΑΘΡΑ
ΠΗΓΑΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
ΑΓΚΑΛΙΑΣΑΜΕ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ WASHINGTON SQUARE PARK
ΠΗΓΑΜΕ ΣΕ ΠΑΡΤΙ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΕΝΑ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΣΚΥΛΙ
ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΤΟΝΑΤ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ
ΚΑΘΙΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ
Μου είπαν ότι η Ζιζέλ δεν θα ζήσει μέχρι τα Χριστούγεννα, αλλά την είχα δίπλα μου μέχρι τον Ιανουάριο. Την ημέρα αυτής της φωτογραφίας, καθίσαμε δίπλα στον ωκεανό στο Μέιν, ενώ χιόνιζε. Την επόμενη μέρα την έχασα.
Μέρος μου αναρωτήθηκε αν αυτό ήταν τελικά το σχέδιό της. Να ζήσουμε μαζί μια μοναδική περιπέτεια και να καταλήξουμε στο τέλος σε μια τόσο όμορφη και ερημική παραλία. Ο ουρανός ήταν λευκός, τα δέντρα γυμνά. Ακόμη και τα πουλιά είχαν κρυφτεί εκείνη τη μέρα.
Όλος ο κόσμος έμοιαζε άψυχος και ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτή η παραλία ήταν κάποτε γεμάτη με πολύχρωμες ομπρέλες και χαριτωμένα παιδάκια. Σε αυτή τη παραλία συνειδητοποίησα ότι θα ήμουν εντάξει αν άφηνα την Ζιζέλ να φύγει. Η Ζιζέλ με βοήθησε να πιστέψω ότι στα δέντρα θα φυτρώσουν και πάλι πράσινα φύλλα και ότι θα έρθουν και πάλι τα παιδιά να παίξουν με το νερό και την άμμο.
Κατάλαβα ότι η Ζιζέλ δεν θα φύγει εντελώς από τη ζωή μου. Θα ζει για πάντα μέσα από τις εμπειρίες μου. Νομίζω ότι της πρόσφερα την καλύτερη ζωή που θα μπορούσα να της δώσω. Και αυτό για μένα ήταν μια μεγάλη επούλωση.»
.jpg){kind=small}
