Πούτιν: Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπαίνει στον τέταρτο χρόνο του και, αντί να φαίνεται φως στο τούνελ, οι εξελίξεις δείχνουν περαιτέρω κλιμάκωση.
Ρεπορτάζ: Παντελής Χαριτάκης
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν παρουσιάζεται πλέον ως «πρόεδρος του πολέμου», ταυτίζοντας την πολιτική του επιβίωση με την αντιπαράθεση με τη Δύση. Όπως αναφέρει το Politico, η αποστολή δεκάδων ρωσικών drones στον εναέριο χώρο της Πολωνίας αποτέλεσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: το Κρεμλίνο δεν σκοπεύει να τερματίσει σύντομα τη σύγκρουση.
Η νέα στρατηγική της Μόσχας
Σύμφωνα με την ανάλυση του ρώσου ερευνητή Νικολάι Πέτροφ, που φιλοξενεί το Politico, η Ρωσία βλέπει την αντιπαράθεση με τη Δύση ως προϋπόθεση πολιτικής σταθερότητας στο εσωτερικό. Η Μόσχα δεν επιδιώκει πια «μια γρήγορη νίκη» αλλά έναν πόλεμο φθοράς, όπου οι ουκρανικές δυνάμεις εξαντλούνται από την έλλειψη όπλων και προσωπικού. Παρότι οι ρωσικές απώλειες είναι τεράστιες –σύμφωνα με δυτικούς αναλυτές μπορεί να φτάνουν το ένα εκατομμύριο– το Κρεμλίνο επενδύει στο αφήγημα ότι «η Δύση κουράζεται».
Το μήνυμα των drones στην Πολωνία
Η είσοδος 19 drones στον πολωνικό εναέριο χώρο θεωρείται από διεθνείς στρατηγικούς αναλυτές μια κίνηση δοκιμής των αντοχών του ΝΑΤΟ. Η Guardian επισημαίνει ότι τέτοιες επιθέσεις «στα όρια του σκόπιμου και του τυχαίου» είναι γνώριμη τακτική του Πούτιν: δημιουργούν αβεβαιότητα και μετρούν την ετοιμότητα της Δύσης χωρίς να οδηγούν σε ευθεία πολεμική εμπλοκή. Η Λευκορωσία μάλιστα έσπευσε να δικαιολογήσει το περιστατικό μιλώντας για «ηλεκτρονικές παρεμβολές».
Η στάση των ΗΠΑ και ο ρόλος του Τραμπ
Η Washington Post υπογραμμίζει ότι οι αντιφατικές δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος υιοθέτησε εν μέρει τα ρωσικά επιχειρήματα περί «λανθασμένης πτήσης», δίνουν στον Πούτιν περιθώριο να εμφανίζει το ΝΑΤΟ διχασμένο. Στην πραγματικότητα, η στάση της Ουάσιγκτον κρίνεται από ειδικούς ως το μεγαλύτερο ρίσκο: εάν οι ΗΠΑ δεν αντιδράσουν με αποφασιστικότητα, οι σύμμαχοι στην Ευρώπη θα αισθανθούν εκτεθειμένοι.
Οι διεθνείς αναλυτές στο tilegrafimanews.gr
Στο tilegrafimanews.gr μίλησαν διεθνείς αναλυτές για τις προεκτάσεις των τελευταίων εξελίξεων. Ο πολιτικός επιστήμονας Dr. James Whitman (London School of Economics) τόνισε ότι «η Ρωσία δοκιμάζει όχι μόνο τα στρατιωτικά όρια της Δύσης αλλά και την πολιτική συνοχή της». Ο ερευνητής Kiril Rogov, ιδρυτής του think tank Re:Russia, υπογράμμισε ότι «ο Πούτιν δείχνει έτοιμος να πλήξει κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ για να αποδείξει ότι η Συμμαχία δεν είναι έτοιμη για πόλεμο».
Ο Ρώσος αναλυτής Αλεξάντερ Μπαούνοφ σημείωσε ότι ο σκληρός εθνικιστικός πυρήνας της Μόσχας δεν αρκείται σε μερική νίκη. «Περιμένει την ταπείνωση του ΝΑΤΟ και αυτό καθιστά τον Πούτιν όμηρο των δικών του ακροτήτων».
Η ευρωπαϊκή διάσταση
Στην Ευρώπη, η αίσθηση είναι πως η σύγκρουση έχει περάσει σε νέα φάση. Η Deutsche Welle γράφει ότι «οι Ρώσοι μετακινούν κρίσιμες βιομηχανίες μακριά από τα δυτικά σύνορα και πραγματοποιούν τεράστιες ασκήσεις με τη Λευκορωσία, στέλνοντας μήνυμα ότι το μέτωπο με τη Δύση είναι μακροπρόθεσμο». Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανησυχούν ιδιαίτερα για το ενδεχόμενο νέων επιθέσεων σε υποδομές, ειδικά στην Πολωνία και τα Βαλτικά κράτη.
Το παρασκήνιο Τραμπ–Πούτιν
Η πολυσυζητημένη συνάντηση Τραμπ–Πούτιν στην Αλάσκα, που είχε παρουσιαστεί ως «σύνοδος για την εκεχειρία», φαίνεται να είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Αμέσως μετά, η Ρωσία αύξησε τις υβριδικές επιθέσεις της στην Ευρώπη. Οι δηλώσεις Μεντβέντεφ κατά της Φινλανδίας επανέφεραν μνήμες της ρητορικής που είχε προηγηθεί της εισβολής του 2022, ενισχύοντας την αίσθηση ότι το Κρεμλίνο δεν προτίθεται να αλλάξει στρατηγική.
Τι δείχνει η οικονομία
Παρά τις τεράστιες απώλειες στο πεδίο, η Ρωσία εξακολουθεί να αντλεί δύναμη από την ικανότητα της να διατηρεί την οικονομία της σε λειτουργία. Ωστόσο, οι διεθνείς κυρώσεις βαθαίνουν και σύμφωνα με την Financial Times η χώρα κινδυνεύει με ύφεση το 2026. Οι αμυντικές δαπάνες απορροφούν όλο και περισσότερους πόρους, ενώ η κοινωνική δυσαρέσκεια, αν και δεν εκφράζεται δημόσια, εντείνεται.
Ο Πούτιν δεν δείχνει διατεθειμένος να τερματίσει τον πόλεμο. Αντιθέτως, επιδιώκει να τον διευρύνει, να φθείρει τη Δύση και να αποδείξει ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι ενωμένο. Η Δύση από την άλλη καλείται να βρει κοινή στρατηγική· διαφορετικά, όπως λένε οι αναλυτές, η Μόσχα θα συνεχίσει να κλιμακώνει με κινήσεις «στα όρια του τυχαίου».
Η Ουκρανία πληρώνει βαρύ τίμημα, με τις δυνάμεις της να αποδυναμώνονται και τις πόλεις της να βάλλονται καθημερινά. Όμως η πραγματική μάχη δεν δίνεται μόνο στο πεδίο. Δίνεται στη διεθνή διπλωματία και στην ικανότητα της Δύσης να σταθεί απέναντι σε έναν Ρώσο ηγέτη που έχει συνδέσει το μέλλον του με τον πόλεμο.
