Οι άνδρες με τα γκρι κουστούμια, στέκονται πίσω από το φορτηγό ενώ παρακολουθούν γυναίκες, άνδρες και παιδιά να στοιβάζονται απρόθυμα μέσα σε αυτό.
Οι άνθρωποι μπαίνουν γυμνοί και φοβισμένοι. Το κλάμα ενός παιδιού, τρυπάει τα αυτιά αλλά όχι και τις συνειδήσεις των παρευρισκομένων, που συμμετέχουν ενεργά στο δράμα των συνανθρώπων τους. Ένας από αυτούς κλωτσάει τη ράμπα νευρικά, για να επισπεύσει τη διαδικασία.
Τελικά, οι μεγάλες πόρτες του φορτηγού κλείνουν. Ο ίδιος νευρικός άνδρας, τοποθετεί τον σωλήνα της εξάτμισης μέσα στο στόμιο εξαερισμού. Είναι ειδική κατασκευή για να δηλητηριάσει με τα καυσαέρια όσους βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην καρότσα. Το όχημα μαρσάρει και ξεκινά. Ακούγονται κραυγές αλλά οι κουστουμαρισμένοι δεν αντιδρούν. Μόνο ένας γυρίζει το κεφάλι του και κοιτά το φακό. Σε λίγο όλοι φεύγουν. Καμία αντίδραση. Κανένας διάλογος. Μόνο ενοχική σιωπή. Ο παγκόσμια καταξιωμένος, Σουηδός, σκηνοθέτης Ρόι Άντερσον, θέλησε μέσα από την ταινία του «World Of Glory – Lights in the Dust», να εστιάσει, σε όσους έχουν καταφέρει να συμβιώνουν με τις ενοχές και τη σιωπή, κυρίως σε θέματα ηθικής και ανθρωπιάς. Είναι ένα σκληρό κατηγορώ για τους γραφειοκράτες της Ευρώπης.
Το δραματικό στιγμιότυπο, παραπέμπει στα ναζιστικά βασανιστήρια του Άουσβιτς. Ο Άντερσον, δημιούργησε εσκεμμένα αυτή την αίσθηση. Όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξη του: «Προσπαθώ πολύ σκληρά να δείξω πως είναι να είσαι άνθρωπος»….
