Του Χρήστου Μηνάγια
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Recep Tayyip Erdoğan ποτέ δεν έδειξε ότι έχει κάποια κρυφή ατζέντα για τις μελλοντικές προσωπικές του επιδιώξεις και το πολιτικό του μέλλον. Ειδικότερα, αναφερόμαστε στα εξής:
Θα λειτουργεί ταυτόχρονα ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως πρωθυπουργός και ως αρχηγός του κόμματος ΑΚΡ, θα καταργήσει το διαχωρισμό εξουσιών και η εκτελεστική εξουσία θα εγκατασταθεί στο προεδρικό μέγαρο.
Δεν θα υπάρξει ισορροπία εξουσίας μεταξύ προέδρου Δημοκρατίας και πρωθυπουργού, δεδομένου ότι η προσοχή όλων θα είναι στραμμένη προς το προεδρικό μέγαρο, ενώ ο πρωθυπουργός θα λειτουργεί ως πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, δίδοντας την εντύπωση του «πρωθυπουργού μαριονέττα».
Οι περισσότεροι νόμοι θα προετοιμάζονται στη προεδρεία της Δημοκρατίας και στη συνέχεια θα κατατίθενται προς ψήφιση στην εθνοσυνέλευση.
Οι φορείς ασφαλείας της χώρας θα ελέγχονται πλήρως από τον Erdoğan, ο οποίος θα συνεχίσει να διοικεί τη χώρα με το υπάρχον αλαζονικό και αυταρχικό προφίλ του, αποδυναμώνοντας έτι περαιτέρω τους σκιώδεις μηχανισμούς που επιδίωξαν να πλήξουν το κύρος του, με σκοπό να τον αποτρέψουν να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της Δημοκρατίας ακόμη και να τον αναγκάσουν να αποσυρθεί από την πολιτική.
Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές του Erdoğan, διαπιστώνουμε ότι αυτές στηρίχθηκαν στην αρχή: «ΚΕΡΔΙΖΩ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΕΝΤΑΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ». Εξάλλου, η τακτική αυτή, σε συνδυασμό με την ισλαμο-εθνικιστική προπαγάνδα, καθώς επίσης τον κίνδυνο πολιτικής αστάθειας και κλιμάκωσης της οικονομικής κρίσης, έτυχε για ακόμη μια φορά της ανταπόκρισης μεγάλου τμήματος ισλαμιστών και εθνικιστών ψηφοφόρων, καθώς επίσης ψηφοφόρων μικρότερων κομμάτων, αφού το κόμμα ΑΚΡ πέτυχε μια σημαντική νίκη στις εκλογές της 1ηςΝοεμβρίου 2015.
Το θέμα του «Ηγέτη Erdoğan» θα συνεχίσει να βρίσκεται στην τουρκική επικαιρότητα για να αναβαθμισθεί έτι περαιτέρω το ειδικό βάρος του και να μπορέσει ο Τούρκος πρόεδρος να αλλάξει το πολίτευμα της χώρας από προεδρευόμενη σε μια μορφή προεδρικής ή ημιπροεδρικής δημοκρατίας. Επειδή όμως, το κυβερνόν κόμμα ΑΚΡ, με τις 317 έδρες του, δεν έχει την απαιτούμενη πλειοψηφία για να αλλάξει το Σύνταγμα (σ.σ. απαιτούνται 367 έδρες) ή να διεξαχθεί σχετικό δημοψήφισμα (σ.σ. απαιτούνται 330 έδρες) θα επιδιωχθεί η αποστασία βουλευτών από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, χωρίς να αποκλείεται και το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων βουλευτικών εκλογών, εφόσον οι δημοσκοπήσεις θα συνηγορήσουν υπέρ της αλλαγής του πολιτεύματος. Ήδη προς το παρόν, μόνο το 40% της τουρκικής κοινής γνώμης συμφωνεί με την αλλαγή του πολιτεύματος. Για το λόγο αυτό, η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε την πραγματοποίηση σχετικών ημερίδων και συνεδρίων σε όλη τη χώρα, προκειμένου η τουρκική κοινωνία να αλλάξει άποψη.
Οι ακόλουθες απόψεις των Τούρκων αρθρογράφων Kadri Gürsel στην προσωπική του ιστοσελίδα και του Bekir Coşkun της εφημερίδος Sözcü είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές.
O Erdoğan θα οδηγήσει εκ νέου στις κάλπες την Τουρκία;
Kadri Gürsel
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Recep Tayyip Erdoğan φαίνεται να έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία για το νέο Σύνταγμα, ώστε να μπορεί να διαμορφώσει τις αρμοδιότητες του προέδρου όπως αυτός επιθυμεί.
Ο Erdoğan και τα media που τον στηρίζουν προσπαθούν εδώ και αρκετό διάστημα να περάσουν το μήνυμα ότι, το κοινοβουλευτικό σύστημα στην Τουρκία είναι πλέον απαρχαιωμένο και πρέπει να αντικατασταθεί από ένα προεδρικό σύστημα. Φυσικά, ο Erdoğan έχει κινητοποιήσει πλήρως το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) για να επιτύχει το στόχο του.
Ο Erdoğan μιλάει ανοικτά, δεν κρύβει τους στόχους του και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Στις 28 Ιανουαρίου 2016 σε ομιλία του στην Άγκυρα, ο Erdoğan ενώπιον εκπροσώπων των Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών που τον υποστηρίζουν, τόνισε για ακόμα μια φορά το συνταγματικό πλαίσιο στο οποίο θα διαμορφωθεί το πολίτευμα της χώρας, χαρακτηρίζοντάς το ως «Προεδρικό Πολίτευμα τουρκικού τύπου».
Σύμφωνα με τον Erdoğan, το πνεύμα ενός νέου συντάγματος πρέπει να βασίζεται στην εξής λογική: «Αντί της διαμάχης, αρμονία και ισορροπία μεταξύ των εξουσιών. Αντί του ανταγωνισμού, αμοιβαία υποστήριξη».
Το ζήτημα της εκτελεστικής εξουσίας πρέπει να είναι ο πυρήνας των προσπαθειών προς ένα νέο Σύνταγμα. Με το «απόλυτο περιβάλλον σταθερότητας» που θα προσφέρει το προεδρικό σύστημα, η Τουρκία θα προστατεύεται από κινδύνους που σχετίζονται με την τρομοκρατία.
Όλες αυτές οι παρατηρήσεις δείχνουν σαφώς ότι, ο Erdoğan φιλοδοξεί σε ένα αυταρχικό συνταγματικό καθεστώς. Εάν ο Erdoğan είχε στόχο τη δημοκρατία, δεν θα είχε χαρακτηρίσει τη διάκριση των εξουσιών ως «διαμάχη μεταξύ των εξουσιών». Ο ίδιος τάσσεται υπέρ μια έννοιας παραγκωνισμού του ελέγχου και ισορροπίας των μηχανισμών της δημοκρατίας.
Πάντως ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο: Ένα καθεστώς, στο οποίο η εκτελεστική εξουσία είναι το κλειδί για την ισορροπία των εξουσιών και όλες οι εκτελεστικές εξουσίες είναι συγκεντρωμένες στα χέρια του προέδρου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από δικτατορία. Επιπλέον, ο όρος «απόλυτη σταθερότητα» στην οποία αναφέρεται ο Erdoğan, είναι μια έννοια που συνάδει απόλυτα με τις δικτατορίες και όχι με τη δημοκρατία.
Ο Erdoğan αποκαλεί το απολυταρχικό προεδρικό καθεστώς ως «γηγενές και εθνικό». Στην ομιλία του στις 28 Ιανουαρίου 2016 χρησιμοποίησε αυτό τον χαρακτηρισμό όταν είπε: «Τα τουρκικά Συντάγματα που έχουν ψηφισθεί μέχρι σήμερα, διέπονται από εισαγόμενη ύλη με εισαγόμενη λογική. Το Σύνταγμα θα είναι βασισμένο στις δικές μας παραδόσεις διακυβέρνησης και θα είναι ένα Σύνταγμα τουρκικού τύπου.».
Όποιος γνωρίζει την ιστορία της Τουρκίας, θα σας πει ότι διάφορες έννοιες όπως, δημοκρατία, διάκριση εξουσιών, κράτος δικαίου, υπεροχή του νόμου, ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα, πλουραλισμός κ.λπ, προέρχονται από τη Δύση. Η μόνη παράδοση διακυβέρνησης, η οποία δεν είναι εισαγόμενη από το εξωτερικό και είναι γηγενής προέρχεται από την πρώην διακυβέρνηση του Σουλτάνου και έχει ως κύρια χαρακτηριστικά το δεσποτισμό, την απολυταρχία και την πατριαρχία.
Εάν ο Erdoğan δεν αναφέρεται στη δημοκρατία, όταν μιλάει για «καθιερωμένη παράδοση της διακυβέρνησης της Τουρκίας», η σημερινή αντανάκλαση αυτής της παράδοσης δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ένα αυταρχικό καθεστώς.
Για τη διαμόρφωση του συνταγματικού πλαισίου που χρειάζεται, θεωρούμε ότι ο Erdoğan, θα σεβαστεί τις έγκυρες παραγράφους του ισχύοντος Συντάγματος. Το κόμμα του Erdoğan, δεν διαθέτει τα 3/5 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για να εγκριθεί η τροποποίηση του συντάγματος και μετά να γίνει δημοψήφισμα. Σε μια τέτοια ψηφοφορία, το AKP θα πρέπει να εξασφαλίσει ότι, όλοι οι βουλευτές του θα ψηφίσουν υπέρ της τροποποίησης, αποκτώντας παράλληλα την υποστήριξη ακόμα 14 βουλευτών από κόμματα της αντιπολίτευσης. Εάν δεν βρεθούν αυτοί οι 14 βουλευτές, ο μόνος τρόπος για να υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές. Αυτό βέβεια δεν είναι εύκολο, διότι η χώρα ήδη το 2015 πέρασε από δύο εκλογικές περιόδους, χωρίς πειστικά αίτια.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι το καθεστώς του Erdoğan θα ακολουθήσει το εξής σενάριο τις επόμενες μέρες:
Αρχικά, ο Erdoğan, τα υπό τον έλεγχό του media και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα επιδιώξουν να πείσουν τους συντηρητικούς σουνίτες ψηφοφόρους ότι, το προεδρικό σύστημα είναι απαραίτητο. Τη στιγμή κατά την οποία οι δημοσκοπήσεις δείξουν ότι οι ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται το προεδρικό καθεστώς ως μια ιστορική και αναπόφευκτη αναγκαιότητα, τότε θα ξεκινήσει μια εκστρατεία για πρόωρες εκλογές. (βλ. άρθρο του Χρ. Μηνάγια με τίτλο, Η Άγκυρα στρατηγικός όμηρος των Ηνωμένων Πολιτειών, 07-01-2016)
Το καθεστώς θα δικαιολογήσει την ανάγκη για πρόωρες εκλογές με τον ισχυρισμό ότι, τα κόμματα της αντιπολίτευσης εμποδίζουν την πρόοδο της χώρας.
Στις 26 Ιανουαρίου 2016, ο πρωθυπουργός Ahmet Davutoğlu σε ομιλία του ενώπιον της κοινοβουλευτικής του ομάδος ανέφερε ότι, δεν βλέπει θετικά το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Συγκεκριμένα, αυτός δήλωσε τα εξής: «Υπάρχουν αυτοί, οι οποίοι προσπαθούν να μας προκαλέσουν σύγχυση με αβάσιμες εικασίες για πρόωρες εκλογές. Επιτρέψτε μου να δηλώσω ανοιχτά και ξεκάθαρα ότι, η Τουρκία σήμερα δεν έχει ανάγκη από πρόωρες εκλογές, δεδομένου ότι η δημοκρατική σταθερότητα εξασφαλίσθηκε στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου (2015).».
Φυσικά όλοι γνωρίζουμε, ότι τα λόγια του Davutoglu δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία, αφού η κυρίαρχη δύναμη βρίσκεται στα χέρια του Erdoğan. Εάν ο Erdoğan επιμένει στην αλλαγή του πολιτεύματος από προεδρευόμενο σε προεδρικό καθεστώς, ο μόνος τρόπος για να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές είναι να αποστατήσουν 14 βουλευτές της αντιπολίτευσης, ώστε να υποστηρίξουν το συνταγματικό σχέδιο. Ως εκ τούτου, μια νέα εκλογική διαδικασία το 2016 φαίνεται πιθανή, είτε για ένα συνταγματικό δημοψήφισμα, είτε για πρόωρες εκλογές.
Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία του μακιαβελικού παιχνιδιού που θα παίζεται μέχρι οι Τούρκοι να πάνε στις κάλπες θα είναι η απειλή της τρομοκρατίας και το χάος.
Ο «φόβος του χάους» ήταν ο κορυφαίος παράγοντας που επέτρεψε στο AKP να ανακάμψει στις εκλογές του Νοεμβρίου (2015), το οποίο είχε χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές του Ιουνίου του ίδιου έτους. Η «απειλή του χάους», η οποία πριν τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου μετακίνησε τους συντηρητικούς σουνίτες ψηφοφόρους στο κόμμα ΑΚΡ, αυτή τη φορά προβάλλεται πλαγίως προκειμένου να ικανοποιήσει τις προεδρικές επιδιώξεις του Erdoğan.
Μάλιστα, ένα σημαντικό σημάδι αυτής της τακτικής εμφανίσθηκε σε άρθρο της εφημερίδας Yeni Akit, στις 28 Ιανουαρίου 2016, με τίτλο: «Είτε προεδρία, είτε χάος». Σημειώνεται ότι, η Yeni Akit είναι ένθερμος υποστηρικτής του Erdoğan. Αυτός ό τίτλος είχε ως στόχο να παρουσιάσει το προεδρικό σύστημα που επιδιώκει ο Erdoğan θα φέρει τη σταθερότητα και θα διαφυλάξει την Τουρκία από την τρομοκρατία.
Επίσης, αν παραβλέψουμε την τρομοκρατική δράση του Ισλαμικού Κράτους, η οποία δεν προβάλλεται συνεχώς, ο μοναδικός παράγοντας που κράτησε ζωντανή την απειλή «του χάους και της τρομοκρατίας» ήταν ο πόλεμος που άρχισε εναντίον του ΡΚΚ στις 24 Ιουλίου (2015).
Μάλιστα, θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο να περιμένουμε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, μέσω μιας εμφανούς ή σιωπηρής ανακωχής, πριν από το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, είτε ενός δημοψηφίσματος για αλλαγή του Συντάγματος. Διότι, οποιαδήποτε συμφωνία με το κουρδικό κίνημα θα έχει ως συνέπεια, στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ή δημοψηφίσματος, αφενός το κυβερνόν κόμμα ΑΚΡ να μην λάβει τις ψήφους των εθνικιστών που επιδιώκει, αφετέρου να μετακινηθούν ψηφοφόροι προς το κουρδικό κόμμα HDP. Συνεπώς, στην περίπτωση των πρόωρων εκλογών, ο στόχος του Erdoğan είναι να ωθήσει το Εθνικιστικό Κόμμα ΜΗΡ και το Κουρδικό Κόμμα HDP κάτω του εκλογικού ορίου του 10%. Εάν αυτό εξασφαλιστεί, τότε όλες οι έδρες που θα είχαν κερδίσει τα εν λόγω κόμματα, θα περάσουν στο αμέσως ισχυρότερο κόμμα, το AKP. Αυτό φυσικά θα δώσει τη δυνατότητα στο AKP να προχωρήσει στην τροποποίηση του Συντάγματος.
Αυτός ο πόλεμος του κουρδικού προβλήματος είναι αδύνατο να επιλυθεί μέσω της στρατιωτικής οδού, λόγω της περιφερειακής ισχύος που έχει αποκτήσει το PKK, καθώς επίσης του στρατηγικού βάθους που διαθέτει στο Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία. Επιπλέον, ο εν λόγω πόλεμος αφενός διεξάγεται για να εξυπηρετηθούν οι επιδιώξεις της κυβέρνησης αναφορικά με το προεδρικό σύστημα, αφετέρου δεν αποσκοπεί στην επίλυση του κουρδικού προβλήματος μέσω της στρατιωτικής οδού, όπως έγινε στην Τσετσενία και την Σρι Λάνκα. Πάντως όπως και να έχει η κατάσταση, ο πόλεμος δημιουργεί τη δική του πραγματικότητα.
Σε μερικές πόλεις, όπου το κουρδικό κίνημα είναι πραγματικά ισχυρό, η χρήση αρμάτων μάχης και πυροβολικού από την Τουρκία δημιουργεί καταστροφή παρόμοια με αυτή στη Συρία. Οι Κούρδοι άμαχοι σε νομούς και επαρχίες, όπως το Şırnak, Cizre, Diyarbakır, Silopi και Nusaybin, τιμωρούνται συλλογικά με ακραίες παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων και δεν έχουν καμία επιλογή πέραν της μετανάστευσης.
Επίσης, αποτιμώντας αυτήν την καταστροφή συμπεραίνουμε ότι, δεν θα είναι καθόλου εύκολη για την Τουρκία η διαχείριση του μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού κόστους.
Επιπλέον, είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί αυτός ο πόλεμος ξεχωριστά από τη συριακή κρίση, η οποία θα μπορούσε να μετατρέψει ανά πάσα στιγμή τον ψυχρό (τουρκο-συριακό) πόλεμο σε μια θερμή συγκρουσιακή κατάσταση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Η Τουρκία, με τα ίδια της τα χέρια, ωθεί το κουρδικό κίνημα προς τη Ρωσία. Το καθεστώς στην Τουρκία μπορεί να έχει όποιες πολιτικές επιδιώξεις θέλει, ωστόσο, υπάρχει κίνδυνος το κουρδικό πρόβλημα να βγει εκτός ελέγχου λόγω του πολέμου στις νοτιοανατολικές περιοχές.
Πως θα είναι η προεδρία Τουρκικού τύπου;
Bekir Coşkun
Μετάφραση: Χαρ. Καραγκιοζούδης
Εκλογές Τουρκικού τύπου:
Το έθνος δίνει ψήφο σε ένα άτομο, όμως από την κάλπη βγαίνουν 550 (βουλευτές)…
Φυσικά αυτοί οι 550 που βγήκαν από την κάλπη, κάνουν ένα άτομο…
Küçült
Büyüt
Türk tipi başkanlık nasıl olsun?..
*
Πολιτικοί Τουρκικού τύπου:
Κάνουν προσευχή γονατιστοί, κρατούν νηστεία, δεν χάνουν (την προσευχή) της Παρασκευής, επισκέπτονται την Κάαμπα και δεν λείπει από τη γλώσσα τους η θρησκεία…
Όμως είναι κλέφτες !..
*
Εκλογείς Τουρκικού τύπου:
Είναι όπως τη σόμπα…
Δώστους κάρβουνα, άναψε τον αναπτήρα και βάλτους φωτιά…
*
Βουλή Τουρκικού τύπου:
Τη στιγμή που η βουλή είναι κλειστή, βγαίνουν περισσότερα νομοσχέδια από την περίοδο που αυτή είναι ανοικτή..!!
*
Κοσμικότητα Τουρκικού τύπου:
Εκλέγεις επικεφαλή της Τουρκίας έναν Ιμάμη…
Και στη συνέχεια λες ότι «η κοσμικότητα έφυγε από τα χέρια…»
*
Δικαστήρια Τουρκικού τύπου:
Την απόφαση που θα βγάλει το δικαστήριο, την ξέρει εκ των προτέρων ο πρόεδρος της Δημοκρατίας !!
*
Δικαιοσύνη Τουρκικού τύπου:
Οι κλέφτες, συλλαμβάνουν τους αστυνομικούς…
*
Οικονομία Τουρκικού τύπου:
Άνεργοι 6 εκατομμύρια, κάτω από το όριο της φτώχειας βρίσκονται 17 εκατομμύρια, το κατά κεφαλήν χρέος ανέρχεται στα 5200 δολάρια και 3 εκατομμύρια είναι νηστικοί…
Και μετά θλίβεσαι για την κατάσταση στην Ελλάδα…
*
Εκπαίδευση Τουρκικού τύπου:
Όταν εκπαιδεύσεις 1 εκατομμύριο Ιμάμηδες…
Μεταξύ αυτών βγαίνουν και δικαστές, εισαγγελείς και Νομάρχες…
*
Σύνταγμα Τουρκικού τύπου:
Διαβάζεις και απομνημονεύεις ένα μόνο άρθρο ορκωμοσίας…
Και αυτό περνάει στη θέση του μισθολογίου..
*
Και τώρα ήρθε η προεδρία Τουρκικού τύπου:
Μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι σαν ανεμοδείκτης…
Εσύ το κρατάς εκεί και εκείνο περιστρέφεται στον εαυτό του..
