Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ. Ένας βετεράνος στρατιώτης, ο Christopher Gaynor έδωσε στην δημοσιότητα τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει από την καθημερινότητα του στην στρατιωτική του βάση, οι οποίες, όπως λέει, του άλλαξαν πλήρως της ζωή.
Ο ίδιος είχε αγοράσει μια φωτογραφική μηχανή Brownie, την οποία αντικατέστησε με ένα πιο σύχρονο μοντέλο (Asahshi Pentax SLR) έναντι 94 δολαρίων, προκειμένου να καταγράφει στιγμές από την παραμονή του στη χώρα.
Ο Gaynor έστελνε το φιλμ για εκτύπωση στην Kodak μέσω της στρατιωτικής του βάσης και, στην συνέχεια, ταχυδρομούσε τις φωτογραφίες στους δικούς του.
Ωστόσο, γυρνώντας πίσω στις ΗΠΑ, ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να δει τις φωτογραφίες, καθώς το αντιπολεμικό κίνημα είχε εχθρική στάση απέναντι στους βετεράνους στρατιώτες. Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ο Gaynor αποφάσισε να φύγει και να περάσει το επόμενο διάστημα της ζωής του στην Αγγλία και στην Ισπανία.
Μετά το τέλος, όμως, του πολέμου (30 Απριλίου 1975), ο Gaynor αποφάσισε να γυρίσει πίσω.
«Χωρίς να τις δω καθόλου, έβαλα τις φωτογραφίες σ’ ένα κουτί από στοματικό διάλυμα και τις σφράγισα μέχρι το 2007» δήλωσε ο 70χρονος Gaynor, προσθέτοντας ότι δεν ήθελε να ασχοληθεί καθόλου με εκείνη την περίοδο.
Δεν είχε, όμως, αποφασίσει τι θα κάνει με τις φωτογραφίες. Το 2007, ο Gaynor διαγνώστηκε με τη νόσο του Πάρκινσον, που μάλλον σχετίζεται με το γεγονός της έκθεσης του στην επιχείρηση «Πορτοκαλί Παράγοντας» (Agent Orange) για την απογύμνωση των δασών του Βιετνάμ. Η ασθένεια του στάθηκε η αφορμή για να σκεφθεί τι θα κάνει τελικά με την «κληρονομιά» του.
Μετά από παρότρυνση ενός μέλους της αμερικανικής οργάνωσης «Βετεράνοι Ξένων Πολέμων» (Veterans of Foreign Wars), ο Gaynor δέχθηκε να δώσει στην δημοσιότητα το αρχείο του.
«Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες και τα πρόσωπα των φίλων μου- κάποιοι, βέβαια, δεν βρίσκονται πια στη ζωή- ξύπνησαν όλες οι μνήμες εκείνης της περιόδου» είπε. Και συνέχισε: «Συγκινήθηκα βλέποντας τον εαυτό μου πίσω σε εκείνη την ζούγκλα, μόλις 21 χρόνων στρατιώτης».
Εξάλλου, οι περισσότερες φωτογραφίες απεικόνιζαν στιγμές χαλάρωσης των στρατιωτών, όπου έπαιζαν μπάλα ή μπέιζμπολ και συζητούσαν, και όχι πολεμικές σκηνές, όπως θα περίμενε κανείς.
Ανοίγοντας ξανά το κουτί με τις φωτογραφίες, ο Gaynor βρήκε και τα γράμματα που έστελνε στους δικούς του.
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να έρθει σε επαφή μέσω της οργάνωσης «Αμερικανική Λεγεώνα» (American Legion) με νεότερους βετεράνους που είχαν πάρει μέρος στους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Παράλληλα, επικοινώνησε και με τις οικογένεις των φίλων του που έχασε στο Βιετνάμ. Επιπλέον, συμμετείχε ως σύμβουλος και στην δημιουργία ενός ντοκυμαντέρ για το πόλεμο του Βιετνάμ.
Ο ίδιος, πάντως, δεν είχε σκοπό να δημοσιοποιήσει τις φωτογραφίες για να αποκομίσει χρηματικά οφέλη, αλλά να βοηθήσει άλλους βετεράνους να μεταφέρουν και αυτοί της εμπειρίες του και να προχωρήσει με μια «αυτοέκδοση» βιβλίου με τις φωτογραφίες και τα γράμματα του από τον πόλεμο.
Όπως αποδείχθηκε τελικά, οι αναμνήσεις και οι φωτογραφίες που ήταν θαμμένες για δεκαετίες, αποτέλεσαν εφαλτήριο για να αναδιοργανώσει την ζωή του μέσω μιας νέας αποστολής.
«Είναι μια συναισθηματικά φορτισμένη περίοδος για μένα, αλλά εγώ έπρεπε να το κάνω» είπε, συμπληρώνοντας ότι η εύρεση των φωτογραφιών άλλαξε άρδην τη ζωή του. «Δεν έχω λόγια για να περιγράψω πόσο με επηρέασαν» κατέληξε.
