Συνέντευξη στην Ασημίνα Ρούσσου
Ήταν μόλις 8 μηνών όταν ξεκίνησε ο αγώνας της για τη ζωή. Μέσα από μια πνευμονία που πέρασε, ένα μικρόβιο είχε ως αποτέλεσμα να επηρεάσει τη μιτροειδή βαλβίδα της καρδιάς της.
Μετά από σκληρό αγώνα και δύναμη ψυχής της ίδιας αλλά και της οικογένειάς της,που έπαιξε καθοριστικό ρόλο, τα κατάφερε.
Μετά από πολλά χρόνια, όμως, πέρασε μια δεύτερη πνευμονία και 4 ανακοπές. Έβαλε απινιδωτή και το 2010, πια, η γιατρός της μιλά για τη μεταμόσχευση καρδιάς. Η Κατερίνα ήταν από τους τυχερούς, μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια… Περίμενε στη λίστα αναμονής μόνο 10 μήνες. Ζωή σε εκείνη και σε άλλα 6 άτομα έδωσε ένας 16χρονος… Κι κάπως έτσι καταλαβαίνεις το μεγαλείο της δωρεάς οργάνων…
Η 33χρονη Κατερίνα Τσάντου, μια ευγενική προσωπικότητα, μοιάζει να έχει εκτιμήσει τη ζωή, τους ανθρώπους και κάθε τι γύρω της. Καθαρό παράδειγμα προς όλους μας…
Αναλυτικά όλα όσα είπε η ίδια στο ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ:
-Πως είναι να είσαι σε τελικό στάδιο καρδιακής ανεπάρκειας; Πως ήταν η καθημερινότητά σου;
Η καρδιακή ανεπάρκεια έχει καλές ημέρες όπου μπορεί κάποιος να περπατήσει, να φάει, να πιει νερό, να κάνει μπάνιο μόνος του, αλλά δυστυχώς, στη πλειοψηφία οι ημέρες είναι πολύ άσχημες. Οι περισσότεροι ασθενείς που βρίσκονται σε τελικό στάδιο καρδιακής ανεπάρκειας, νοσηλεύονται συχνά στο νοσοκομείο. Έτσι και εγώ τον τελευταίο χρόνο τον πέρασα στο Ωνασειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Τις ημέρες που ήμουν σπίτι μου, η μητέρα μου φρόντιζε για τα πάντα. Εγώ δεν μπορούσα να περπατήσω ούτε 10 μέτρα. Δεν μπορούσα να φάω, να πιω νερό και γενικότερα να αυτοεξυπηρετηθώ. Για εμένα προσωπικά αυτό είναι το πιο άσχημο σε αυτή την κατάσταση. Χάνεις την αξιοπρέπεια σου και εξαρτάσαι συνεχώς από ένα σύνοδο. Η καρδιά υπολειτουργεί τόσο πολύ που καθετί δεδομένο για την καθημερινότητα ενός φυσιολογικού ανθρώπου, στην καρδιακή ανεπάρκεια φαντάζει αδύνατο. Με λίγα λόγια δεν ζεις, απλώς υπάρχεις !
-Σε όλον αυτόν τον αγώνα που έδωσες, ένιωσες ποτέ κουρασμένη; Ένιωσες κάποια στιγμή ότι θες να τα παρατήσεις και να μην παλέψεις άλλο;
Η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολλά χρόνια να αγωνίζομαι για να παραμείνω ζωντανή. Η καρδιακή ανεπάρκεια είναι μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου ότι κουράστηκα τον τελευταίο χρόνο που βρισκόμουν σε λίστα για μεταμόσχευση. Υπήρχαν ημέρες που πονούσα αφόρητα και αυτό τον τελευταίο καιρό με έκανε να αισθάνομαι πολύ μικρή μπροστά σε όλο αυτό που περνούσα. Ένιωθα έντονη απογοήτευση που δεν μπορούσα να κάνω ότι έκαναν οι άνθρωποι της ηλικίας μου. Παρόλα αυτά δεν σκέφτηκα ποτέ να εγκαταλείψω τον αγώνα. Είχα αφεθεί και περίμενα.
-Μετά την μεταμόσχευση, όταν άνοιξες τα μάτια σου, πως ένιωσες;
Η στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου σίγουρα ήταν η πιο δυνατή που έχω ζήσει σε αυτό το ταξίδι της μεταμόσχευσης. Μια νέα και γεμάτη υγεία καρδιά χτυπάει πολύ δυνατά. Αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει πως είναι και οι πρώτες ώρες είναι συγκλονιστικές. Είναι μία αίσθηση που μόνο όσοι έχουμε περάσει από αυτή την διαδικασία μπορούμε να κατανοήσουμε. Το μόνο σίγουρο και κοινό είναι ότι όλοι νιώθουμε ατελείωτη ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που μας χαρίζουν την ζωή. Κάποιοι, αν όχι όλοι, νιώθουμε και έντονη θλίψη για τον δότη μας που έφυγε από την ζωή.
-Νιώθεις κάποια σύνδεση με τον δότη σου;
Από την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει, δεν αισθάνομαι ποτέ πια μονή μου. Νομίζω η σύνδεση που έχει ο καθένας μας με τον δότη του είναι παντοτινή και ιδιαίτερη.
-Ποια είναι η σχέση σου με τον Θεό; Πιστεύεις ότι σε βοήθησε; Σου έδωσε δύναμη;
Από παιδί είχα πολύ έντονη την ανάγκη να πιστεύω στον Θεό. Η αλήθεια είναι ότι πιστεύω πολύ στους Αγίους. Νομίζω ότι η πίστη αυτή με βοήθησε σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ήταν για εμένα αυτό που με ηρεμούσε. Έλεγα ότι αν φύγω από την ζωή, θα πάω εκεί και αυτό με έκανε να νιώθω καλύτερα. Από την άλλη δεν πίστευα πραγματικά ότι κάτι κακό θα μου συνέβαινε. Ήταν συναισθήματα που εναλλάσσονταν ανάλογα με την ημέρα και την κατάσταση της υγείας μου. Την ημέρα που με καλέσανε ότι βρέθηκε μόσχευμα, ήταν η πρώτη φορά στα δυο χρόνια που η μητέρα μου με είχε αφήσει μονή μου. Είχε επισκεφθεί την Παναγία στην Τήνο για να προσευχηθεί. Αυτό το γεγονός και μόνο, με έκανε να μπω στο χειρουργείο με την σιγουριά ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
-Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις σε όσους περνούν όσα έχεις περάσει κι εσύ;
Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω σε όλα τα παιδιά και σε όλους όσους περνούν αυτή την μεγάλη δοκιμασία, είναι να μην απελπίζονται. Ο δρόμος προς την μεταμόσχευση δεν είναι εύκολος. Μέσα από την ψυχή μου όμως σας λέω ότι αξίζει τον κόπο! Αξίζουν οι πόνοι, τα δάκρυα, οι απογοητεύσεις. Μακάρι να μην υπήρχαν όλα αυτά, αλλά υπάρχουν. Μετά όμως από όλα τα δύσκολα, η μεταμόσχευση καταλήγει σε μια απόλυτα φυσιολογική ζωή. Βάλτε στόχους και μην σταματάτε να ονειρεύεστε. Αυτά τα δυο μυστικά θα σας κάνουν να μην θέλετε να εγκαταλείψετε και να πεισμώνετε μέχρι να κατακτήσετε τον στόχο και να κάνετε πραγματικότητα τα όνειρα σας.
-Τώρα πως είναι η ζωή σου; Με τι ασχολείσαι;
Από την στιγμή που κάποιος ανοίγει τα μάτια του από την μεταμόσχευση, έχει μία απολυτά φυσιολογική ζωή. Έτσι είναι και η δική μου. Είχα ένα μεγάλο όνειρο να σπουδάσω ξανά. Αμέσως μετά την μεταμόσχευση μου πέρασα στο ΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας. Θέλω πολύ να γίνω κοινωνική λειτουργός και έχω ακόμη 1,5 χρόνο για να το πραγματοποιήσω. Οπότε έχω χρόνο, κάνω άθληση, βγαίνω για διασκέδαση, βλέπω φίλους και συγγενείς όπως κάνουν οι άνθρωποι της ηλικίας μου. Είμαι αντιπρόεδρος στον Πανελλήνιο Σύλλογο Μεταμοσχευμένων Καρδιάς- Πνεύμονα “ΣυνεχίΖω” και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής για θέματα δωρεάς Ιστών και οργάνων, στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών.
Το τελευταίο εξάμηνο δημιούργησα μία σελίδα στο Facebook η οποία λέγεται Δίκτυο Υποστήριξης Καρδιοπαθών και Μεταμοσχευμένων Ατόμων. Είναι μία σελίδα και σύντομα θα κατασκευαστεί και ιστοσελίδα με την οποία ευελπιστούμε να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο υποστήριξης όλων των μεταμοσχευμένων στην Ελλάδα, όλων των οργάνων.
Για τον λόγο αυτό ζήτησα την πολύτιμη βοήθεια ορισμένων ατόμων όπως της κυρίας Χατζηφραντζη, της κυρίας Γυφταία, της κυρίας Ορζάνη και του κυρίου Τζανακάκη, οι οποίοι είναι μεταμοσχευμένοι σε άλλα όργανα ή βρίσκονται σε διάφορα στάδια ανεπάρκειας (λίστα, μηχανική υποστήριξη), έτσι ώστε να μπορούμε να υποστηρίξουμε τον κάθε άνθρωπο που ζητά την βοήθεια μας, ξεχωριστά. Βλέπουμε ότι ο κόσμος έχει πολύ ανάγκη να έρχεται σε επαφή μαζί μας και αυτό είναι το κίνητρο για να συνεχίσουμε την ενημέρωση και την υποστήριξη σε προσωπικό επίπεδο.
-Τέλος, τι θα ήθελες να πεις στα νέα παιδιά που απελπίζονται με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα;
Δεν μπορώ να σας κρύψω ότι και εγώ αισθάνομαι την ίδια απογοήτευση για την κατάσταση που βιώνουμε σαν χώρα. Βλέπω σε καθημερινή βάση τις πολλαπλές ελλείψεις σε κοινωνικές δομές άλλα και στην υγειά. Νομίζω ότι ο κρατικός μηχανισμός βασίζεται στην ατομική διάθεση για προσφορά των πολιτών και στην βαθιά αίσθηση εθελοντισμού που έχουμε ως λαός.
Δυστυχώς όμως ούτε με τον εθελοντισμό ούτε με την αυτοδιάθεση του καθενός μπορούν αν αλλάξουν τα πράγματα. Θα πρέπει η πολιτεία να θέσει κάποιες βάσεις για σημαντικά ζητήματα όπως αδιαμφισβήτητα είναι η υγειά, η παιδεία και η ανεργία. Θα πρέπει να σκύψει στα προβλήματα των αδύναμων και να υπάρξει επιτέλους κοινωνική πρόνοια. Δεν θα ήθελα να είμαι από τους ανθρώπους που θα αναγκαστώ να φύγω από την χώρα μου.
Πιστεύω ότι όλοι μαζί πρέπει να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε. Καταλαβαίνω όμως απόλυτα όσους φεύγουν και πολλές φορές όχι για μια καλύτερη ζωή αλλά για να ζήσουν. Ο καθένας έχει διαφορετική οπτική των πραγμάτων, διαφορετικά όνειρα και διαφορετικές αντοχές.Οφείλουμε λοιπόν να σεβόμαστε τα θέλω, τα μπορώ και τις αποφάσεις των ανθρώπων.
