Συνέντευξη στην Σταυρούλα Σγουρού
Δημήτρης Λάμπος γεννήθηκε το 1978 στο Βερολίνο και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.
Από πολύ νεαρή ηλικία άρχισε να γράφει στίχους και πεζά και ακολούθησε και η ενασχόλησή του με τη μουσική.
Σπούδασε Διεθνή Οικονομικά (BSc, MSc) στο πανεπιστήμιο του Essex στην Αγγλία και την ίδια περίοδο εξέδιδε το λογοτεχνικό περιοδικό «O Καθρέφτης» μαζί με ομάδα συνεργατών, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε σε διαφορετικές μπάντες ως κιθαρίστας και τραγουδιστής. Το καλοκαίρι του ’99 συμμετείχε στην καλλιτεχνική ομάδα του Μάνου Φαλτάϊτς.
Αυθόρμητος και ειλικρινής μιλάει στο ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ για της δίκες του μουσικές επιρροές λέγοντας ότι καλή μουσική υπάρχει σε όλα τα είδη και καλή μουσική είναι πάντα η ειλικρινής μουσική, εκείνη που έρχεται από πραγματική έμπνευση και δεν κατασκευάζεται βάσει κάποιων κανόνων και κατά εμπορική παραγγελία
Γυρνώντας στην Ελλάδα εργάστηκε ως δημοσιογράφος και στη συνέχεια ως οικονομολόγος ενώ πολλά άρθρα του γύρω από την Ανάπτυξη της οικονομίας και την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και τη φτώχια και την ανισότητα σε μεταβατικές οικονομίες, εκδίδονται σε επιστημονικά περιοδικά όπως MONTHLY REVIEW, ΠΟΛΙΤΕΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ κ.α.
Το 2012 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νησίδες το βιβλίο του Karl Heinz Roth, “Η Ελλάδα και η κρίση – Τι έγινε και τι μπορεί να γίνει», σε μετάφραση Δημήτρη Λάμπου.
Έχει εμφανιστεί ζωντανά σε Ελλάδα και Αμερική και έχει συμπράξει επί σκηνής σε πολλές συναυλίες με τους Νένα Βενετσάνου, Jessica Kilroy, Νίκο Χαλβατζή, Δημήτρη Παναγόπουλο, Jennifer Beecher, Stefanie Voisin, Rinnah Henderson, Γιώργο Δημητριάδη, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Δημήτρη Αρναούτη, Λόλεκ, Γιάννη Σταθόπουλο, Μιχάλη Τσαντίλα, Στάθη Δρογώση, Μανόλη Φάμελλο, Βαγγέλη Μαρκαντώνη, Love choir κ.α.
Με μια πληθώρα μουσικών επιρροών που έχουν ως κέντρο τους τη folk rock και με πολλές μουσικές εκπλήξεις, τα τραγούδια του πρώτου δίσκου του Δημήτρη Λάμπου τονίζουν τον κοινωνικό ρόλο του τραγουδιού εκφέροντας λόγο και άποψη.
1.Πως προέκυψε η μουσική και η συγγραφή στη ζωή σας?
Ξεκίνησα να γράφω στίχους και μικρές ιστορίες από νεαρή ηλικία κι αργότερα άρχισα να μαθαίνω κιθάρα αυτοδίδακτα.
2.Πότε μπαίνετε για πρώτη φορά στη δισκογραφία με ποιο δίσκο και πως έγινε όλο αυτό;
Η διαδικασία για τον πρώτο δίσκο ξεκίνησε αρχές του 2006 και οι ηχογραφήσεις το 2007. Κράτησαν περίπου 2 χρόνια, κυρίως λόγω αναβολών, και τελικά ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2010 από τηLyra.
3.Δυο δισκογραφικες δουλείες μη σε φοβίσει η αγέλη» (LYRA, 2010) και αγγλόφωνο άλμπουμ σας , «Lampoons, songs and laments for the 21st century .
Ο δεύτερος δίσκος αποτέλεσε κι ένα ταξίδι, καθώς ηχογραφήθηκε στην Μοντάνα, στο Βερολίνο και εδώ στην Αθήνα, με τη συμβολή του φίλου Νίκου Χαλβατζή. Συμμετέχουν στα φωνητικά η αμερικανίδα Jessica Kilroy και η γερμανίδα Jennifer Beecher
4.Ο πρώτος δίσκος με ελληνικό στίχο ο δεύτερος με αγγλικό. Πως προέκυψε αυτή η αλλαγή?
Πάντα έγραφα τραγούδια και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Έκανα κάποια live με την τραγουδοποιό Jessica Kilroy το 2010 εδώ στην Ελλάδα και με κάλεσε να κάνουμε ένα δίσκο μαζί στην Αμερική. Έτσι προέκυψε αυτός ο δίσκος και παρά τις δυσκολίες, είμαι πολύ ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα.
5.ποια είναι η μουσική σας ιδεολογία?
Καλή μουσική υπάρχει σε όλα τα είδη και καλή μουσική είναι πάντα η ειλικρινής μουσική, εκείνη που έρχεται από πραγματική έμπνευση και δεν κατασκευάζεται βάσει κάποιων κανόνων και κατά εμπορική παραγγελία.Αυτή είναι η ιδεολογία, ή αν θέλετε το κριτήριο με το οποίο καταλαβαίνω τη μουσική.
Έχω αγαπήσει πολλά είδη μουσικής, άλλα συγγενικά μεταξύ τους, κι άλλα ανόμοια.Blues(ακούστε τον Robert Belfour),Funk(ακούστε τουςMandrill),Jazz(ψάξτε τους έλληνες (NextStep),HeavyMetal(ακούστε τους ιδιαίτερα πολιτικοποιημένους (Warriorsoul).Αν έπρεπε να ονομάσω ένα είδος πάντως που με έχει κερδίσει περισσότερο από τα υπόλοιπα, αυτό είναι το folk rock.
Κάνω και μια εκπομπή εδώ και 5 χρόνια σειντερνετικάραδιόφωνα όπου παίζω μουσική από τα είδη που έχω αγαπήσει και κυρίως από τηfolkrockσκηνή των δεκαετιών ’60 και ’70.
6. Ακίνητη πόλη -εκδόσεις Κουκκίδα 2014 και η ιστορία ενός “Μισάνθρωπου” -εκδόσεις Παρασκήνιο, 2008
Πριν βγάλω τον πρώτο μου δίσκο, είχε κυκλοφορήσει ήδη το 2008 το πρώτο μου βιβλίο, «Η Ιστορία ενός Μισάνθρωπου», ένα πολιτικό ποίημα 2400 στίχων, από τις εκδόσεις Παρασκήνιο. Πέρσι κυκλοφόρησε και το δεύτερο, η συλλογή διηγημάτων «Ακίνητη Πόλη», από τις εκδόσεις Κουκκίδα.Τα περισσότερα από αυτά τα διηγήματα αναφέρονται αρκετά στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση που βιώνουμε και κατ’ αυτή την έννοια είναι νομίζω επίκαιρα.
7. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι Έλληνες και ξένοι συγγραφείς και πως επηρέασαν -εάν επηρέασαν- το έργο σας;
. Είναι τόσο μικρή η ζωή μας που είναι αδύνατο να διαβάσουμε όλους τους αξιόλογους συγγραφείς. Έχω διαβάσει όμως πολύ λογοτεχνία και ποίηση και από διαφορετικές εποχές καιρεύματακαι τελικά νοιώθω ότι επιστρέφω στους συγγραφείς και τους ποιητές που με άγγιξαν με τις πρώτες τους λέξεις και με επηρέασαν και στη δική μου γραφή. Ενδεικτικά να αναφέρω τους Τολστόι, Λουντέμη και Κάφκα και από ποιητές τους Μπάιρον, Σολωμό και τον Μιχάλη Κατσαρό, έναν από τους σημαντικότερους και πιο παραγνωρισμένους έλληνες ποιητές.
8. Ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες με τα βιβλία σας;
Αναπόφευκτα ότι σκέφτομαι και καταλαβαίνω, αλλά και ότι βιώνω προσωπικά βγαίνει μέσα σε ότι γράφω.
Η αδικία και η ανισότητα που ζούμε, η εκμετάλλευση και η εξαπάτηση, και από την άλλη μεριά η αντίσταση, η ελευθερία, η πραγματική καλοσύνη και ανθρωπιά, αυτές οι εικόνες και τα μηνύματα είναι διάχυτα νομίζω μέσα στα βιβλία και τα τραγούδια μου. Δε θα μπορούσα να γράφω και για κάτι άλλο.
Όχι επειδή είναι δύσκολο να γράψεις άλλο ένα ερωτικό τραγούδι, αλλά γιατί δεν έχει κανένα νόημα. Είναι και λίγο υποκριτικό δηλαδή, ο κόσμος να καίγεται και εσύ να τραγουδάς μόνο για αγάπες και λουλούδια. Και αυτό δεν ισχύει μόνο τώρα, λόγω της εκτεταμένης κρίσης. Σε κρίση ζούσαμε και πριν, απλά είχε φαντεζί επικάλυψη η οποία τώρα έπεσε.
9. Ποια είναι τα δικά σας όνειρα για το μέλλον, σε επαγγελματικό-καλλιτεχνικό επίπεδο
Να συνεχίσω να κάνω δίσκους και να εκδίδονται βιβλία μου. Έχω μεγάλο όγκο δουλειάς που περιμένει να πάρει το δρόμο της έκδοσης.Δεν είναι εύκολο, υπάρχουν πολλές αντικειμενικές δυσκολίες και οι ανεξάρτητοι εκδότες που μπορούν να στηρίξουν την έκδοση ενός βιβλίου λιγοστεύουν. Για τη μουσική τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, η δισκογραφία έχει καταρρεύσει πλήρως.Όμως όταν έχεις πράγματα να πεις και το να δημιουργείς είναι κομμάτι της ζωής σου, δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, πρέπει να βρεις διεξόδους.
Ευτυχώς, παρά την αθλιότητα και τη μικροπρέπεια που επικρατεί στο «καλλιτεχνικό» σινάφι, υπάρχουν πάντα άνθρωποι που κατανοούν την αναγκαιότητα ύπαρξης ανεξάρτητων φωνών και βοηθούν, στο μέτρο του δυνατού πάντα.Αυτή την περίοδο ηχογραφώ τον τρίτοστουντιακόμου δίσκο, έναν κύκλο πολιτικών τραγουδιών που ετοιμάζω εδώ και περίπου 4 χρόνια. Αυτό δε θα ήταν εφικτό χωρίς τη συμβολή συγκεκριμένων φίλων που ενώνουν τη δημιουργικότητά τους με τη δική μου και χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα.
10. Πώς θα χαρακτηρίζατε εσείς τον εαυτό σας; Τι συγγραφέας είστε;
Αυθόρμητος και ειλικρινής. Αυτά τα δύο δε μπορεί να μου τα αρνηθεί κανένας, ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με όσα γράφω. Ότι υπάρχει μέσα στα βιβλία μου είναι πράγματα που πιστεύω όταν πρόκειται για ιδέες, και συνήθως είναι πράγματα που έχω βιώσει, περισσότερο ή λιγότερο, όταν πρόκειται για περιγραφές. Από κει και πέρα οι αναγνώστες βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα πάντα, κι αυτό το ξέρω ως αναγνώστης ο ίδιος. Κάνω όμως συνειδητή προσπάθεια να γίνομαι όσο πιο σαφής και ξεκάθαρος μπορώ στο τελικό μήνυμα. Το θεωρώ σημαντικό να είσαι σαφής σε ότι λες γενικά αλλά πολύ περισσότερο στην τέχνη. Η θεωρία του «άσε τον αποδέκτη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα» μου φαίνεται λίγο υποκριτική και κακόβουλη. Η ασάφεια που διακρίνει κάποιους στιχουργούς , ιδιαίτερα στο λεγόμενο «έντεχνο» τραγούδι, ίσως τελικά είναι αποτέλεσμα αφενός της ανικανότητάς τους να αρθρώσουν συγκεκριμένη άποψη και αφετέρου ίσως να το κάνουν για να αρέσουν εν δυνάμει σε όλους. Αν όμως έχεις πράγματι κάτι να πεις, οφείλεις να το κάνεις σαφές, αναλαμβάνοντας έτσι και την ευθύνη των λόγων σου.
11.Τα βιβλία σας βασίζονται σε δικές σας εμπειρίες ή είναι,μυθοπλαστικά;
Τα περισσότερα διηγήματα στη συλλογή «Ακίνητη Πόλη» είναι αληθινές ιστορίες. Ακόμα και όπου έχει υπάρξει μυθοπλασία, πάντα βάζω στοιχεία από δικά μου βιώματα. Γενικά ακολουθώ τον κανόνα «γράψε για ότι γνωρίζεις».Κι όταν δε γνωρίζω κάτι, φροντίζω να ψάχνω και να μαθαίνω.
12. Εμφανίζεστε κάπου αυτό τον καιρό?
Όχι, γενικά δεν εμφανίζομαι κάπου τακτικά. Δε βλέπω τη μουσική μου σαν διασκέδαση.Κάνω όμως κάποιες συναυλίες κάθε χρόνοσε μικρούς χώρους συνήθως στην Αθήνα και σε φεστιβάλ όταν με καλούνε. Θα ήθελα πολύ να παίξω ζωντανά και σε άλλες πόλεις, σε όλη την Ελλάδα, αλλά δεν είναι εύκολο, κυρίως λόγω της κρίσης. Έχω καταφέρει να παίξω όμως στο παρελθόν στην Θεσσαλονίκη, στην Κέρκυρα, στην Αμοργό. Ελπίζω στο μέλλον να παίξω και σε άλλα μέρη της χώρας.
13.Και για το τέλος θα ήθελα της δική σας άποψη για τις εποχές που ζούμε..
Ειδικά αυτή η περίοδος είναι πολύ έντονη και τα αποτελέσματά της θα φανούν στο μέλλον. Όσον αφορά γενικά την κρίση που ξεκίνησε σε παγκόσμιο επίπεδο το 2005, νομίζω ότι δυστυχώς δεν έχει γίνει ακόμα σαφές περί τίνος πρόκειται. Κάθε χώρα έχει τα δικά της γνωρίσματα και τη δική της δυναμική και αυτό δεν αφήνει συχνά τους λαούς να δουν τη συνολική εικόνα. Θα έπρεπε όμως πλέον να έχει γίνει σαφές ότι το πρόβλημα δεν είναι κατά βάσει ούτε τοπικό, ούτε ζήτημα συγκεκριμένης διαχείρισης, το πρόβλημα είναι κυρίως συστημικό.
Η φύση του καπιταλισμού είναι συγκεντρωτική, όσον αφορά τον πλούτο και την εξουσία. Ο καπιταλισμός πάντα τείνει στο μονοπώλιο, αυτή είναι η ροπή του και δε θα μπορούσε να είναι και άλλη όταν πρόκειται για ένα σύστημα που επιτρέπει και ευνοεί τη συσσώρευση πλούτου σε κάποια και μάλιστα σε όλο και λιγότερα χέρια. Δεν υπάρχουν λύσεις μέσα στον καπιταλισμό, από όπου και αν προέρχονται, δεξιά ή αριστερά.
Τις πραγματικές λύσεις πρέπει να τις αναζητήσουν και να τις διεκδικήσουν οι λαοί αυτόνομα. Και λύσεις φυσικά υπάρχουν. Ζούμε σε έναν κόσμο που παραγωγικά θα μπορούσε να προσφέρει όλα τα απαραίτητα και με το παραπάνω σε πολλαπλάσιο πληθυσμό από αυτόν που έχει η γη σήμερα. Δεν το λέω εγώ, ο ΟΗΕ το λέει αν διαβάσει κανείς τα στατιστικά στοιχεία. Έχουμε αποδεχτεί όμως ότι ο καπιταλισμός είναι η μοίρα μας και σε αυτό συνηγορούν τόσο οι δεξιοί όσο και οι αριστεροί ψάλτες της εξουσίας και της οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτό κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει, οι κραυγές των δημαγωγών πρέπει να σιγήσουν και να ακουστεί η φωνή των ανθρώπων που μοχθούν καθημερινά και παράγουν τον πλούτο που η ελίτ καπηλεύεται.
Φάνηκε τα προηγούμενα χρόνια ότι ο κοινωνικός διάλογος στρεφόταν σιγά σιγά προς τη σωστή κατεύθυνση, για μια αμεσο δημοκρατική κοινωνική αυτοδιεύθυνση και για οικονομική δικαιοσύνη. Προς το παρόν μας γυρίσανε πίσω στα πλαίσια της κάλπικης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και σε συζητήσεις περί δήθεν καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού. Ίσως είναι απλά άλλο ένα στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης και τελικά βγούμε σοφότεροι από αυτό.
Μπορεί όμως αυτή η τελευταία περίοδος που διανύουμε να στρέψει τελικά την κοινωνία προς την άκρα δεξιά, όπως έχουμε δει ιστορικά να συμβαίνει σε περιόδους κρίσης, και αυτό θα μας γύριζε πολλά χρόνια πίσω και σε εποχές που πρόσκαιρα νομίσαμε ότι ανήκουν στο σκοτεινό παρελθόν. Χρειάζεται να πάψουμε να περιμένουμε έναν Μεσσία να μας σώσει και να συνειδητοποιήσουμε ότι ή θα δημιουργήσουμε ως ελεύθερη, αυτοπροσδιοριζόμενη κοινωνία τον καλύτερο κόσμο που είναι εφικτός από κάθε άποψη και μας αξίζει, ή θα συνεχίσουμε να ζούμε το θέατρο του παραλόγου, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης που μας επιβάλουν.
Σε τελική ανάλυση, το μέλλον δε γράφτηκε ακόμα και το μέλλον μπορεί και πρέπει να βρίσκεται στα χέρια των λαών και όχι των οικονομικοπολιτικών εξουσιών.
Dimitris Lampos: vocals, acoustic guitar
Jessica Kilroy: vocals
Giorgos Haratzoglou: bass
Kostis Stefopoulos: cajon, stomp-box, guiro, shaker
CD: Lampoons, songs & laments for the 21st century
Φυσικά αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Δημήτρη Λάμπo μπορείτε να επισκεφτείτε την προσωπική του ιστοσελίδα.(dimitrislampos.gr)
Εμείς τον Ευχαριστούμε για την όμορφη Συνέντευξη
