Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα σε μία ισπανική αποικία ο Κυβερνήτης ζήτησε την στήριξη της κοινωνίας, με σκοπό την ανέγερση νέου νοσοκομείου για τους πάσχοντες. Δεν υπήρξε η παραμικρή ανταπόκριση από τους έχοντες.
TΗΣ ΘΑΛΕΙΑΣ ΧΟΥΝΤΑ
Μετά από λίγες ημέρες και κατόπιν σκέψης ανακοίνωσε, ότι θα χορηγήσει τίτλους ευγενείας σε όσους στηρίξουν οικονομικά την ανέγερση του νοσοκομείου. Η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο από τους έχοντες και οι τίτλοι χορηγήθηκαν αφειδώς.
Στις ημέρες μας, πχ κάποιος που έχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, αποφασίζει να εκδώσει βιβλίο, στο οποίο θα αφηγείται όλα όσα πέρασε. Η ανταπόκριση θα είναι ελάχιστη.
Μετά από λίγες ημέρες σκέψης ανακοινώνει, ότι θα προσφέρει τα έσοδα του βιβλίου προς ενίσχυση της ασθένειας που και ο ίδιος έχει. Η ανταπόκριση αίφνης μεταβάλλεται, του παραχωρούνται δημόσιοι χώροι και δηλώνουν την παρουσία τους πολιτικά ή πέριξ των πολιτικών πρόσωπα.
Εδώ βεβαίως, κανένας δεν θέλει να δει την ουσία, η οποία είναι ότι τα έσοδα του συγκεκριμένου βιβλίου θα είναι ή θα προσεγγίζουν το μηδέν. Η φαινομενική ουσία θα είναι οι για λίγες ώρες προβολής των προσώπων και ο σύνδεσμός τους με φιλανθρωπία.
Ιστορικά θα μπορούσαν να αναφερθούν χιλιάδες ομοειδείς περιπτώσεις, όπου ο ανθρώπινος πόνος γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, όποιας μορφής και αν έχει αυτή, με αντικειμενικό σκοπό την ικανοποίηση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Το ίδιο ισχύει και σήμερα, σε πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μας, με έμφαση τον επαγγελματικό. Τόσο ο δρόμος προς την επιτυχία απαιτεί αγώνα όσο και η προσπάθεια παραμονής στην επιτυχία. Και το τίμημα, το υπεράνω όλων τίμημα, είναι η ματαιοδοξία.
Στη Χώρα μας δεν χορηγούνται τίτλοι, οπότε απομένουν λίγα που μπορεί να ικανοποιήσουν τον διαθέτη και ταυτοχρόνως, να διαδώσουν το όνομά του. Ίσως η ονοματοδοσία κάποιου δρόμου, ίσως ένα άγαλμα σε κάποια πλατεία, ίσως η δημιουργία ενός Ιδρύματος και κάπου εκεί τελειώνει το όνειρο.
Όλα αυτά μεταβάλλουν τον ανθρώπινο πόνο; Ούτε κατ’ ελάχιστον. Γιατί ο πραγματικός διαθέτης θα θελήσει την ανωνυμία του, αφού η κίνησή του θα είναι βιωματική και προϊόν εσωτερικής παιδείας και ουδέποτε θα θεωρήσει, ότι τελείωσε η προσφορά του, όσο θα διαρκεί ο λόγος που προχώρησε σε αυτή.
Ποια ασθένεια έχει ιαθεί πλήρως και σε γενικό ποσοστό; Ελάχιστες. Και ποιος είναι αυτός, που έχει την ιδιότητα, να ζυγίζει την προσφορά κάθε ανθρώπου; Κανένας. Τρανό παράδειγμα, ο αντικαρκινικός έρανος, στον οποίο όλοι προσφέρουν κατά τη δυνατότητάς τους και ουδένα όνομα δημοσιοποιείται, ανεξαρτήτως ποσού εισφοράς. Απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους κανένας δεν αξίζει κάτι;
Η αλήθεια είναι, ότι όλοι αυτοί οι προσφέροντες έχουν το μεγαλείο ψυχής και στέκονται συνηδειτά δίπλα στον συνάνθρωπό τους, γιατί έτσι έμαθαν και έτσι νιώθουν οι ίδιοι άνθρωποι.
Άλλο παράδειγμα των τελευταίων ετών, η παροχή γευμάτων σε δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας. Και πόσα πολλά παραδείγματα ακόμη υπάρχουν, τα οποία φροντίζουν να θυμίζουν και να οριοθετούν τις ανθρώπινες αξίες.
Ουδείς εμποδίζει όσους θέλουν να προσφέρουν αλλά ουδείς δεν μπορεί να είναι υπεράνω των υπολοίπων στην προσφορά. Και επ’ ουδενί δεν πρέπει να συγχέεται το «παράδειγμα» στη κίνηση κάποιων ανθρώπων με την ματαιοδοξία. Ο αγώνας της προσφοράς στον ανθρώπινο πόνο είναι ή πρέπει να είναι ανιδιοτελής, κοινός και διαρκής.
Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, να περιοριστεί αισθητά η ανθρώπινη ματαιοδοξία και όλοι να σκύψουμε ενσυνείδητα πάνω από τα προβλήματα των συνανθρώπων μας.
Η ματαιοδοξία όσων την επιδιώκουν, θα επιτευχθεί με τις ευχές που θα λάβουν από τους βοηθούμενους και ας κατανοήσουν, ότι αυτές είναι πολυτιμότερες από την ονοματοδοσία κάποιου δρόμου, η οποία θα αλλάξει σε λίγα χρόνια από την ύπαρξη κάποιου άλλου πιο ματαιόδοξου.
