Κείμενο: Ανδρέας Μ. Καραγιάννης
Μετανάστες. Η πέτρα του σκανδάλου, ο αποδιοπομπαιος τράγος, η αιτία της βίας και της εγκληματικότητας, τα φτηνά εργατικά χέρια, η λύση στην παιδική πορνεια, η πηγή μεταμοσχεύσης οργάνων, το άλλοθι των αποτυχιων των κυβερνήσεων,η αιτία αναβίωσης εθνικισμων, η αφορμή διακομματικων διενεξεων, η απειλή του ανεπτυγμένου κόσμου.
Ολοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί κατα καιρούς ακούστηκαν και ακούγονται για εκείνους που φορτωμένοι ευτελή προσωπικά αντικείμενα , πληρώνοντας αδρά τον ιδρώτα τους σε σύγχρονους δουλεμπόρους ονειρεύονται να φτάσουν στις καπιταλιστικές μητροπόλεις με στόχο την ανεύρεση εργασιας. Τόλμησαν μεσα απο την πείνα και την εξαθλίωση να ονειρευτουν, τους πούλησαν ελπίδες οι επιτήδειοι εκμεταλλευτές, μπήκαν κατα χιλιάδες σε αμπάρια σαπιοκαραβων, νηστικοί για μέρες χωρις γνωση προορισμού. Ταξίδευαν υποφεροντας τα πανδεινα, νομίζοντας ότι στο τέλος του ταξιδιού θα φανεί ο ήλιος της ελπίδας. Αντί για αυτο αδειαστηκαν στα ανοικτά θαλασσών, κάποιοι πνιγηκαν, άλλοι είδαν τα παιδια τους να πεθαίνουν αβοηθητα και όσοι κατάφεραν να σωθούν βρέθηκαν είτε σε στρατόπεδα είτε στους άγνωστους δρόμους των πολιτειών της Δύσης , χωρις χαρτια χωρις χρήματα στοιβαχτηκαν κατα εικοσαδες σε δωματια ξενοδοχείων με μοναδική έξοδο εκείνη της αναζήτησης δουλειάς.
Αυτή ειναι η αρχη της υπερατλαντικης τους διαδρομής, αφού η επόμενη μέρα ηταν νύχτα, νύχτα μεσαιωνική, νύχτα μοντέρνου δουλεμποριου στα κακοφημα μέρη των μεγαλουπόλεων. “Αγοράστηκαν”, πουλήθηκαν, έγιναν αντικείμενα στυγνης εκμετάλλευσης κάθε είδους. Αντιμετώπισαν την καχυποψία, την αναίτια έχθρα , την αποστροφή. Εξευτελιστηκαν, έγιναν αριθμοί , μηχανές παραγωγικές χωρις σταματημό. Στάθηκαν γενναία στα πόδια τους, μάζεψαν ο,τι απέμεινε απο αξιοπρέπεια , πάλεψαν με τα πολιτισμένα πολυειδη θερια, κατάφεραν και επιβιωσαν. Η πείνα , η εξαθλίωση , η εκμετάλλευση, δυναμωνε τη θέληση τους για ζωη, στήριζε τα πονεμενα κόκκαλα τους, άντεξαν μέρες , μήνες , χρονια, έμαθαν να ζουν στη νεα μορφή δουλειάς. Ο,τι απέμεινε απο τα ευτελή μεροκάματα, τα έστελναν στην πατρίδα, εκεί νέες γενιές ονειρεύονταν νεα σαπιοκαραβα γέμιζαν νέες φουρνιες δούλων. Οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις των χωρών προέλευσης τους, κάνουν πως δεν γνωρίζουν η τα απωσιοπουν, διαιωνιζοντας την εξουσία τους, πλουτιζοντας απο την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου των χωρών τους με τη σύμπραξη των παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών με την απολυτη υποδούλωση τους σε αυτούς.
Τα γεγονότα συνεχίζονται απαραλλαχτα και τώρα όλοι εμείς απο απλοί θεατές-συνένοχοι συνεκμεταλλευτες με διάφορους τρόπους , αφού χτισαμε τον πολιτισμό της ανοχής και της συνενοχης βρισκόμαστε μπροστά στον διλημματικο φόβο “τι θα συμβεί τώρα, ολα αυτά τα καραβάνια των αθώων που εκμεταλλευτηκαμε τα αντιμετωπίζουμε εχθρικά, επειδή δεν τα χρειαζόμαστε η επειδή συνηδητοποιησαμε ότι αυξήθηκαν απειλητικά ψάχνουμε τρόπους να απαλλαγούμε, να τους γυρίσουμε στην πατρίδα τους. Τώρα η παρουσία τους ορθωθηκε απειλητική στα ματια μας , εξαπολυουμε εθνικιστικές κορώνες , μιλάμε για εθνικη αλλοίωση. Απο ποιους; Ψάχνουμε για νέο άλλοθι; Αρχίζει μια νεα ενδοστρεφεια εθνικη σε όλη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο και επειδη για τα δεινά μας δεν μπορούμε να χρεωσουμε τους εαυτούς μας, βρήκαμε τα εξιλεαστηρια θύματα. Ποτε θα βγούμε λοιπόν απο το λήθαργο της απάθειας του ατομικισμου και του ακραίου εθνικισμού ; Ποτε θα αναλάβουμε τις ευθύνες για τα μυρια δεινά μας; Ποτε θα κανουμε συνείδηση μας ότι όλοι μαύροι , ασπροι, πλούσιοι , φτωχοί, ανεπτυγμενοι, υποαναπτυκτοι, ειναι άνθρωπο με καρδιά συναισθήματα , ανάγκες , όνειρα, επιθυμίες.
Οτι δεν πουλιέται ούτε αγοραζεται ένας άνθρωπος. Ο ανθρωπος γεννιέται και αυτο ειναι το θαύμα της φύσης. Γεννιέται και εχει θεση κάτω απο τον ήλιο. Ποτε οι ίδιοι οι μετανάστες θα καταλάβουν ότι η λύση δεν βρίσκεται στους δρόμους της ξενιτιάσ αλλα στην ανατροπή των κυβερνήσεων που τους εσπρωξαν να εγκαταλείψουν τα νεογέννητα βρέφη τους, τους υπερήλικες γονείς τους στο έλεος της φτώχειας. Ποτε θα καταλάβουν ότι η παρουσία τους στην πατρίδα ειναι απειλή για τους εγχώριους εκμεταλλευτές; Ποτε θα καταλάβουν ότι με τη φυγή τους στήριζαν την καταστροφή της πατρίδας και του πολιτισμού τους απο την αφαιμαξη του φυσικού πλούτου της χώρας τους χωρις όφελος; “Μπροστά όμως καινούριος κόσμος θα βαδίσει αν ξυπνήσουν κάποτε οι λαοί σε ανατολή και δύση” είχε πει ο ποιητής. Καιρος να ξυπνήσουμε όλοι.
