Ολοκληρώθηκε, δόξη και τιμή, η περιφορά του απεργιακού επιταφίου στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της «Ελλάδας του εσωτερικού» με επικεφαλής τους ιστορικούς ηγέτες της καθ’ ημάς αριστεράς. Τσίπρας, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης παρέλασαν φορώντας τα καλά τους ρούχα, αυτά που ταιριάζουν με την περίσταση κι αφού είπαν όλοι το ποίημα αποσύρθηκαν.
Του Χρήστου Υφαντή
Στην περιφορά πήραν μέρος, διαμαρτυρόμενες για τις διατάξεις του νέου εργασιακού νομοσχεδίου, όλες οι γνωστές περσόνες της εγχώριας αριστεράς, όλων των χρωμάτων και των αποχρώσεων, οι οποίες κατάγγειλαν το «νομοθετικό έκτρωμα», που «καταργεί τα εργασιακά δικαιώματα και το οκτάωρο, περιορίζει το δικαίωμα της απεργίας, συνθλίβει τον εργαζόμενο και επιτρέπει να αμείβεται με ρεπό»…
Εννοείται, πως όλοι οι λάβροι εναντίον του νομοσχεδίου, με την ιδιότητα του πολιτικού αρχηγού μιας εκ των συνιστωσών της ευρείας ελληνικής αριστεράς, δεν έχουν εργαστεί ούτε μία μέρα στη ζωή τους, δεν έχουν ένσημο κολλημένο στο βιβλιάριο, όποιοι «δούλεψαν» το έκαναν σε ένα πανεπιστήμιο (κατά προτίμηση του εξωτερικού) κι όλοι τους ζουν εκμεταλλευόμενοι ένα σύστημα που τους τρέφει, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν ποτέ δια του προσωπικού παραδείγματος όσο καταγγέλλουν δημόσια… Τέλος πάντων!
Όπως στην ελληνική πολιτική και συνδικαλιστική παράδοση ισχύει αδιαλείπτως εναντίον του εργασιακού νομοσχεδίου απήργησαν όλοι οι βολεμένοι του δημοσίου τομέα, που δεν θίχθηκαν κατ΄ελάχιστο αυτό το ζοφερό δεκαπεντάμηνο από τις επιπτώσεις της πανδημίας (και πριν από την οικονομική κρίση) για ένα νομοσχέδιο της κυβέρνησης που αφορά τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος εργάστηκε κανονικότατα, η ψυχούλα του το ξέρει πως πήγε στη δουλειά και πως γύρισε στο σπίτι. Έκαναν το κομμάτι τους, συνδικαλιστικό καθήκον το αποκαλούν, όλα τα γλυφτρόνια της κοινωνίας που φίλησαν κατουρημένες ποδιές βουλευτών, υπουργών και πολιτικών κομμάτων και διορίστηκαν στο δημόσιο και τώρα της κουνάνε το δάχτυλο, την απειλούν και την ταλαιπωρούν, χωρίς την παραμικρή επίπτωση.
Ποιος τους διόρισε κεχαγιάδες στη ζωή των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, που ζουν, εργάζονται και παράγουν (μόνοι αυτοί) για να καλοπερνάνε οι συνδικα – ληστές οικονομισάριοι των κρατικοδίαιτων συνδικάτων, δεν τους ρώτησε ποτέ κανείς. Λες και οι συνδικαλιστικές αυθεντίες των Φωτόπουλων, των Καλφαγιάννηδων και των υπόλοιπων νταραβεριτζήδων του δημόσιου τομέα έχουν (κληρονομικό;) το δικαίωμα να εκπροσωπούν τους Έλληνες εργαζόμενους χωρίς καν να τους ρωτήσουν.
Όπως συμβαίνει πάντα, όταν μικρά ανθρωπάκια ρίχνουν μεγάλο τον ίσκιο τους ο ήλιος είναι στη δύση, έτσι και στην τωρινή απεργία ο παραγωγικός ιστός της χώρας (αυτός που υπάρχει μετά από τόσα χρόνια απαξίωσης και καταστροφής στο όνομα της μεγάλης αριστεράς) λειτούργησε κανονικά, χωρίς κανένα παραμορφωτικός καθρέφτης να εμποδίζει τη λειτουργία του.
Είναι χαρακτηριστικό πως όλες οι συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα δεν συγκέντρωσαν παρά ένα μικρό, ελάχιστο πλήθος εργαζομένων, πολλούς μετανάστες (παράνομους εννοείται), περισσότερους περίεργους και πολλούς φοιτητές από εκείνους με τα στειλιάρια στα χέρια και τα μικρά τριγωνικά σημαιάκια καρφιτσωμένα πάνω τους για παραλλαγή.
Όλο αυτό το «χριστεπώνυμο της ελληνικής αριστεράς» πλήρωμα ουδεμία σχέση έχει με την κανονική, την παραγωγική εργασία, κανένα προϊόν δεν παράγει, κανένα απόθεμα δεν δημιουργεί, καταναλωτές σκέτοι νέτοι είναι και διακορευτές της κανονικής εργαζόμενης πλειοψηφίας, η οποία τους αγνόησε παντελώς.
Ακολουθεί, είτε το θέλει η αριστερή κορεκτίλα, είτε όχι, η συζήτηση στη Βουλή, εκεί όπου ο καθένας από τους αυτοαποκαλούμενους «πολιτικούς αρχηγούς» θα κληθεί να πάρει θέση σε μια κατ’ άρθρον συζήτηση για όλες τις προβλέψεις του νομοσχεδίου, ακόμη και γι’ αυτές που αποτελούσαν διαχρονικά αιτήματα της ΓΣΕΕ ( ψηφιακή κάρτα εργαζομένου), χωρίς τον παραμορφωτικό φακό των λαϊκών δρώμενων και με την ιστορία όντως να είναι παρούσα και να καταγράφει.
Ήδη, η στάση όλων των συλλογικοτήτων της ελληνικής αριστεράς στο προηγούμενο χρονικό διάστημα και η αιδήμων σιωπή της απέναντι στις βασικές προβλέψεις του νομοσχεδίου, τις οποίες απέφυγε επιμελώς να αναδείξει, καθώς τρολάρουν το βασικό της πολιτικό αφήγημα, προοιωνίζονται μια βαρύτατη πολιτική και ιδεολογική ήττα για όλες τις εκφάνσεις του κόκκινου, από το απλό ροζ έως το βαθύ «του αίματος».
Από την ψήφιση του νομοσχεδίου και την εφαρμογή του ο παραδοσιακός πολιτικός χώρος της αριστερής ψευδαίσθησης, ο χώρος της δήθεν υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, απελευθερώνεται υπέρ των ίδιων των εργαζομένων, που θα κληθούν, πλέον, να κινήσουν οι ίδιοι την ιστορία και όχι οι αυτοδιορισμένοι κεχαγιάδες της αριστεράς.
Οι λαϊκές μάζες (τι ηλίθια αριστερή έκφραση!) θα κινηθούν οι ίδιες προς τα εμπρός και θα πρέπει να συνδιαμορφώσουν τη νέα συνδικαλιστική πραγματικότητα στη χώρα, με την υπόλοιπη κοινωνία να είναι παρούσα και να διεκδικεί, νόμιμα πλέον, αστικές αποζημιώσεις από κάθε Φωτόπουλο και κάθε Καλφαγιάννη ή Νταλακογιώργο, όσο και αν κράζει ο κάθε Τσίπρας ή ωρύεται ο κάθε Κουτσούμπας!
Ο καιρός για τους τζάμπα μάγκες της αριστερής συνδικαλιστικής νομενκλατούρας πέρασε πλέον, ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και τώρα να ιδούμε λεβέντες πόσο απίδια βάζει ο σάκος.
