Χίλιοι (άντε χίλιοι πεντακόσιοι) επαγγελματίες στρατιώτες με ειδίκευση στον πόλεμο εντός αστικού ιστού, σκληροτράχηλοι, κατάλληλα εκπαιδευμένοι, ψυχολογικά προετοιμασμένοι για όλα, από διάφορες χώρες και φυλές (μεταξύ τους Ουκρανοί, Ρώσοι, Εβραίοι, Έλληνες κ.λ.π.) συγκροτούν ένα «Τάγμα» που έχει πολύ αναστατώσει τους ευαισθητούληδες της ελληνικής αριστερής ιντελιγκένσιας, καθότι οι τελευταίοι «Αζόφ ακούνε και κλαίει με μαύρο δάκρυ η επαναστατημένη πσυχούλα τους!».
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Αν, μάλιστα, η εμφάνιση των μαχητών του Τάγματος είναι ανάλογη με αυτή του Μιχάηλ που «μίλησε» στην ελληνική Βουλή (οποία κατάπτωση!!!) και δεν δίστασε να αναφέρει την απαγορευμένη λέξη «Αζόφ», τότε τι χρείαν αποδείξεων έχωμεν, ο τύπος φαίνεται από τη μούρη τι ναζιστής είναι, άρα «ζήτω η ειρήνη», την οποία προκρίνει ο αγράμματος καταληψίας, καθότι ο ίδιος «δεν είναι υπέρ της Ρωσίας ή κατά της Ρωσίας, αλλά υπέρ της ειρήνης».
Προφανώς, ούτε ο ίδιος ούτε οι διάφοροι σφουγγοκωλάριοι που τον συνοδεύουν και του επιτρέπουν να μιλάει δημόσια και να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι δεν αναρωτήθηκαν ποτέ αν έστω και ένας από τους εμπλεκόμενους στην ναζιστική εισβολή του Πουτινίστας στην Ουκρανία ασχολείται με όσα λέει ο ίδιος ή ο Κουτσούμπας με τον Βαρουφάκη, ο Βελόπουλος περιμένει ακόμη το ταχυδρομείο με τις επιστολές του Ιησού για να μάθει αν οι σκοτωμένοι στους δρόμους είναι Ουκρανοί ή ηθοποιοί.
Στον μικρόκοσμο του μεταπολιτευτικού Ελλαδιστάν «η τρικυμία εν ποτηρίω» είναι η μόνιμη επιλογή για να αντιμετωπίζονται κορυφαία ζητήματα παγκόσμιας εμβέλειας, η εισβολή του ρώσικου ναζισμού στην Ουκρανία είναι ένα από αυτά.
Κάτι γελοιωδέστατα πολιτικά νούμερα που τελείωσαν το Λύκειο με μέσο, «σπούδασαν» ( λέμε και καμιά βλακεία για να περάσει η ώρα) με μέσο, πήραν μετεγγραφή σε ελληνικό πανεπιστήμιο με μέσο, εκλέχτηκαν πρόεδροι με μέσο πιστεύουν βαθύτατα ( οι απολωλότες τον νουν) ότι από τις δικές τους ιδεοληψίες εξαρτάται η παγκόσμια πολιτική σκηνή και οι διεθνείς εξελίξεις, αν οι ίδιοι δεν ευλογήσουν μια προοπτική δεν ισχύει.
Μαζί τους συντάσσονται μερικοί επαναστάτες της δεκάρας, επαγγελματίες κομουνιστές, ένας παρανοϊκός με πατέντα κι ένας ψευτοκαλόγερος υπάλληλος ενός ολιγάρχη που συνομιλεί με τον Ιησού και ανταλλάσουν επιστολές, κάτι θεούσες, μερικοί «τουρκοφάγοι» των καναλιών που δεν υπηρέτησαν στον στρατό καθότι δήθεν αντιρρησίες συνείδησης και πολλοί (αυτοί είναι ο κίνδυνος) πληρωμένοι κοντυλοφόροι από τα μυστικά κονδύλια που κρύβει στα μπούτια της η Ζαχάροβα.
Όλος αυτός ο εσμός εντολοδόχων σε διατεταγμένη υπηρεσία, εξεγείρεται στην εμφάνιση ενός Μιχάηλ, που πολεμάει νηστικός, διψασμένος, άπλυτος, άϋπνος, κατάκοπος τους ναζιστές του Πούτιν και κερδίζει (αυτό είναι το μέγα ζήτημα), αλλά δεν βρίσκει την παραμικρή κουβέντα να πει για την γενοκτονία και τα ακραία εγκλήματα πολέμου που εξελίσσονται στην Ουκρανία, δεν βρίσκει ένα λόγο να υπερασπιστεί μια ανεξάρτητη χώρα που επιθυμεί να αυτοδιατεθεί στο παγκόσμιο γεωπολιτικό γίγνεσθαι, δεν έχει ακόμη ανακαλύψει αν οι νεκροί στους δρόμους της Μπούτσα είναι άνθρωποι ή ηθοποιοί.
Κολλημένοι στον ακραίο αντιδυκισμό που γεννήθηκε με την ευθύνη της αριστερής καμαρίλας στην περίοδο της μεταπολίτευσης και γιγαντώθηκε με την ενοχική ανοχή της φιλελεύθερης παράταξης, «τυφλοί τα τ΄ ώτα τον νουν τα τ΄ όμματα» αρνούνται να δουν τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους, αν αυτό που συμβαίνει διεμβολίζει την κατασκευασμένη από τις διδαχέςς του Μπέρια και του Σουσλόφ εικόνα που έχουν για τον κόσμο και ανατινάζει τις ιδεοληψίες τους, χάρις στις οποίες ζουν «ευτυχισμένοι» στην μακαριότητα τους.
Όλα αυτά «τα μικρά κι αδύναμα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους επιδρομείς» σε μια χώρα που διεκδικεί επάξια από την Βόρεια Κορέα τον τίτλο της τελευταίας σοβιετίας του πλανήτη και απαιτούν να ελέγχουν πολιτικά μια κοινωνία σαπισμένη, διαποτισμένη από την χειρότερη μορφή φασισμού, τον αριστερό σταλινοφασισμό πίστεψαν και πιστεύουν πως ό,τι λένε ή ό,τι πράττουν έχει κάποιο υπερβατικό νόημα, στην ουσία ο πλανήτης όλος εξαρτάται από το εάν ο Φίλης σηκώθηκε κι έφυγε από την αίθουσα ή εάν ένας Κουτσούμπας με ένα Βαρουφάκη ήταν ή όχι παρόντες στη Βουλή στην ομιλία του προέδρου Ζελένσκι.
Πρόκειται για μια κλασσική μορφή ψυχοπάθειας, έναν αθεράπευτο ναρκισσισμό, ένα ακραίο σύνδρομο του καθρέφτη, που έχει αποκτήσει δομικά χαρακτηριστικά και έχει εγγραφεί στο dna μιας μερίδας πολιτών, οι οποίοι θεωρούν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, η μεταλαμπάδευση της οποίας στο υπόλοιπο πόπολο είναι θεάρεστο έργο και οδηγεί στον νεοκομμουνιστικό παράδεισο με τα σοσιαλιστικά ουρί.
Πως γίνεται και αυτή η ψυχοπαθολογία βρίσκει ακόμη ισχυρό αντίκρισμα στην ελληνική κοινωνία, σε σημείο να «υπαγορεύει» κάποιες φορές την εξωτερική πολιτική της χώρας και τις διεθνείς της συμμαχίες;
Γίνεται, όταν απέναντι της βρίσκεται μια αυτοενοχοποιημένη φιλελεύθερη παράταξη που εξακολουθεί να αρνείται τον πόλεμο των ιδεών, που καθεύδει ολημερίς κι ολονυχτίς αυτοϊκανοποιημένη από τον έλεγχο της κυβερνητικής εξουσίας, που πάει πάσο στις αριστερές ιδεοληψίες, που τρέμει στην ιδέα να αντιπαρατεθεί με την αριστερή βία των δρόμων, που είναι ανίκανη να διευθετήσει οριστικά τα του οίκου της, που φοβάται ακόμη να αντιμιλήσει στην αριστερή «αυθεντία» σαν νοικοκυρά της δεκαετίας του 60 που αναρωτιέται «τι θα πει ο κόσμος;».
Ο Μιχαήλ με την παρουσία του στη Βουλή και τα όσα απολύτως λογικά και φυσιολογικά είπε ανέδειξε τα όρια του ελληνικού αριστερού κυνισμού και περιέγραψε την δομική ανυπαρξία της ελληνικής φιλελεύθερης παράταξης έστω να ψελλίσει δυο κουβέντες «επί του πραγματικού», έξω και πέρα από τις αριστερές ιδεοληψίες και τις σταλινικές εμμονές.
