Στο κομματικό και στο πολιτικό περιθώριο ωθείται, σχεδιασμένα και οργανωμένα, στον ΣΥΡΙΖΑ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με στόχο είτε να «ξεδοντιαστεί» κομματικά και να περιοριστεί σε μια γραφική, περίπου, φιγούρα που αναμασάει κάτι αριστερίστικες δοξασίες, είτε, το σημαντικότερο, να οδηγηθεί, παρέα με τους δικούς του, στην οριστική αποχώρηση.
Του Χρήστου Υφαντή
Στον ΣΥΡΙΖΑ με κεντρική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα ζουν τον Απρίλιο του 2021 ένα δεύτερο Σεπτέμβρη του 2015, έχουν απλώς αντικαταστήσει τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και τη Βαλαβάνη με τον Τσακαλώτο, τον Σκουρλέτη και τον Βούτση.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει λάβει τις αποφάσεις του για την επόμενη μέρα τη δική του και του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτές δεν περιλαμβάνονται, οριστικά και αμετάκλητα πλέον, οι «53+» και όσοι εκ των παλαιών ηγητόρων του χώρου προσέγγισαν την αριστερή (λέμε τώρα!) συνιστώσα για να επιβιώσουν πολιτικά και κομματικά.
Η σταγόνα, που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει να πορευτεί παρέα μόνο με τη δική του ηγετική ομάδα και τις φιλικές προς αυτόν συνιστώσες και κινήσεις, ήταν η στάση της αριστερής πτέρυγας του κόμματος στην υπόθεση «Νίκος Παππάς».
Για λόγους αδιευκρίνιστους μεν, εύκολα ερμηνεύσιμους δε, ο άλλοτε «Υπουργός των Υπουργών» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία του προς τη δική του σταύρωση, μέσω της Προανακριτικής Επιτροπής για το SYRIZA Channel, τα βοσκοτόπια και τα δάνεια του Καλογρίτσα, αναδείχθηκε, με οριστικές αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα, «οσιομάρτυρας» του κόμματος, κάτι σαν «ο αίρων τις αμαρτίες της πρώτης φοράς αριστερά κυβέρνησης», συνεπώς η υπεράσπιση του απέναντι «στις διώξεις της ακροδεξιάς» αποτέλεσε την κόκκινη γραμμή, την οποία, κατά τον Τσίπρα και τους δικούς του, ο Τσακαλώτος και η παλιά φρουρά υπερέβησαν αρνούμενοι πεισματικά να τον υπερασπιστούν δημοσίως από του βήματος της Βουλής.
Στους ίδιους (Τσακαλώτο και λοιπές αριστερές δυνάμεις) καταλογίζει ο Αλέξης Τσίπρας και το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ να αποτολμήσει να πάρει τα κομμάτια του «Νικολάκη» στη Βουλή ο Γιάννης Ραγκούσης, με αποτέλεσμα να τον καταπιούν οι δεξιοί και να τον ποδοπατούν οι πρώην σύντροφοι του από το ΚΙΝΑΛ παραθέτοντας, απλώς, όσα στο παρελθόν έλεγε με όσα σήμερα υποστηρίζει και κάνει.
Ο Τσίπρας προσδοκούσε στη στήριξη του αγαπημένου του συνεργάτη από την αριστερή συνιστώσα, ώστε να προκύψει ένα σημαντικό πολιτικό μήνυμα υπέρ του «όλου ΣΥΡΙΖΑ», αλλά εισέπραξε παγερή αδιαφορία και μερικές σκωπτικές απαντήσεις «έτσι όπως τα έκανε να τα λουστεί τώρα».
Με το γυαλί να έχει ραγίσει οριστικά μεταξύ Τσίπρα και Τσακαλώτου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει, πλέον, κανένα δισταγμό να προχωρήσει με βάση τις επιλογές του και να συνοδοιπορήσει από εδώ και πέρα με τον Παππά και τον Πολάκη απέναντι σε κάθε διαφορετική φωνή, για την οποία, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να βάλει το σκύλο του να κλάψει αν άμεσα ή μεσοπρόθεσμα εγκαταλείψει το κόμμα και τα γραφεία της Κουμουνδούρου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, «επίσημα» στη γλώσσα των συνιστωσών, δύο κόμματα. Παραμένει τεχνητά ενωμένος με βάση την παραδοσιακή αριστερή λογική «για το όνομα και τη σφραγίδα», τα οποία, προς το παρόν, καμία από τις ομάδες εξουσίας δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει στην άλλη, όπως συνέβαινε παλιά με το τιμημένο ΚΚΕ και τις διάφορες νεωτερίστικες εκδοχές του, ο πόλεμος γίνεται για το πάπλωμα.
Στο πλαίσιο αυτό ο πολιτικά και κομματικά ακυρωμένος Τσακαλώτος εμφανίστηκε στο γνωστό Communality με ένα μανιφέστο υπέρ των επενδύσεων, των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της υγείας και της παιδείας (και όλα μαζί υπέρ της ανάπτυξης και της δίκαιης ανακατανομής του εισοδήματος), ώστε να περιγράψει τη δική του πολιτική πρόταση απέναντι σε όσα η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ συζήτησε με το ΤΧΣ, συζήτηση από την οποία ο ίδιος είχε κοπεί με εντολή Τσίπρα.
Ο τελευταίος παρουσιάζεται περισσότερο από ποτέ διατεθειμένος και αποφασισμένος να βγει στο πεζοδρόμιο και να εκτεθεί πολιτικά και επικοινωνιακά σε μια προσπάθεια να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, αλλά οι μέχρι τώρα επιδόσεις του δεν δικαιώνουν τις επιλογές του.
Αντί να προωθεί την πολιτική πρόταση του κόμματος του, το σχέδιο που (υποτίθεται) έχει επεξεργαστεί το κόμμα για την επόμενη μέρα, αναλώνεται σε μια αντανακλαστική αντιπολίτευση χωρίς αρχή, μέση και τέλος και δεν προλαβαίνει να μαζεύει τις αλλεπάλληλες γκάφες των στελεχών του, τις οποίες, αδύναμος πολιτικά ων, εμφανίζεται να υιοθετεί και ο ίδιος, με κορυφαία την τελευταία με τη Μενδώνη και την επιγραφή στην Ακρόπολη.
Αναγκάζεται να ακροβατεί ο Αλέξης Τσίπρας ανάμεσα στην ανάγκη να επανέλθει στο προσκήνιο επικοινωνιακά και πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ και στη δραματική ανεπάρκεια των στελεχών της δικής του ομάδας, η δυναμική των οποίων είναι επιπέδου fb, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία τους ετεροκαθορίζεται και αδυνατεί να συντάξει μια απλή ουσιαστική πολιτική πρόταση και να την εισάγει στην κοινωνία.
Τη αδυναμία αυτή διευρύνει σημαντικά η λευκή απεργία των στελεχών των «53+» και της παλιάς φρουράς του κόμματος (μάλλον ετοιμάζονται για να αναχωρήσουν) που είχαν το know how στον πολιτικό σχεδιασμό όλο το προηγούμενο διάστημα.
Η εξέλιξη διογκώνει έτι περισσότερο τη δυσκολία να προκύψει ένα συνεκτικό και ολοκληρωμένο πολιτικό «προοδευτικό» πρόγραμμα και να εισαχθεί στην κοινωνία ως απάντηση στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες.
Ο Τσίπρας παραμένει δέσμιος των social media και καταναλώνει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο διαθέτει ακόμη σε μερικές κακογραμμένες ατάκες και σε θέματα πέμπτης και έκτης κατηγορίας, στην ουσία κουτσομπολιά, έχοντας εγκαταλείψει την αιχμή της πολιτικής δράσης στην κυβέρνηση που παίζει μόνη της, χωρίς κανένα αντίπαλο.
