Αυτό το… κυριλέ “περιτύλιγμα” του “προοδευτικού”, έτσι όπως το εννοούν για τη σύγχρονη Ελλάδα, τα κόμματα του αριστερού χώρου και οι παραφυάδες του, αντανακλάται σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού
Γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης
Επί δεκαετίες, ακούμε διάφορους να… αυτοσυστήνονται ως “προοδευτικοί”, δοκιμάζοντας το νευρικό σύστημα των… συντηρητικών ανθρώπων, που όλως τυχαίως, έχουν διαμορφώσει τη ζωή τους, έτσι ώστε αυτή να συνιστά έναν συνεχή αγώνα για πραγματική προκοπή και πρόοδο.
Αυτό το… κυριλέ “περιτύλιγμα” του “προοδευτικού”, έτσι όπως το εννοούν για τη σύγχρονη Ελλάδα, τα κόμματα του αριστερού χώρου και οι παραφυάδες του, αντανακλάται σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, το οποίο είτε έζησε, είτε διηγείται στους νεότερους τα… περασμένα μεγαλεία επί ΠΑΣΟΚ. Όπου “μεγαλεία” είναι τα “υλικά” που αποτέλεσαν τη βάση για να φτιαχτεί το “μενού” της σύγχρονης εκμαυλισμένης κοινωνίας. Η έκρηξη του δημοσίου χρέους επί ΠΑΣΟΚ “βαφτίστηκε” ως… πρόοδος, η οποία στη συνέχεια συμπαρέσυρε και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο, όποτε κλήθηκε να διορθώσει τα κακώς κείμενα, έπεσε σε… τοίχο. Γιατί όταν θέλεις να προοδεύσεις και ταυτόχρονα πρέπει να αναμετρηθείς με… προοδευτικούς, τότε υπάρχει ένα θέμα…
Τα τελευταία 40 χρόνια έχουν συντελεστεί κοσμογονικές αλλαγές προς το… χειρότερο για την ελληνική κοινωνία. Το βόλεμα, ο παρασιτισμός, η αξιακή κατάρρευση, η χρεοκοπία της Παιδείας και του εκπαιδευτικού συστήματος, η πολιτισμική κατάπτωση, η τσάμπα μαγκιά και το θράσος μετέτρεψαν τη δημιουργική και προοδευτική ελληνική κοινωνία του μόχθου και της δημιουργίας, σε μια κακομαθημένη κοινωνία, κατά ένα πολύ σημαντικό ποσοστό, το οποίο δεν κυριαρχεί, αλλά ως μειοψηφία κάνει περισσότερο θόρυβο, όπως ο άδειος τενεκές…
Πάμε να κάνουμε ένα συγκριτικό crash test σχετικά με την πρόοδο και την “πρόοδο”. το οποίο ίσως επαναφέρει πολλούς σε μια αλληλουχία σκέψης, έτσι ώστε να αντιληφθεί την κοινή λογική:
Έως τα τέλη της δεκαετίας του ΄80, η έννοια της προόδου σχετιζόταν με την εργασία και την ανάληψη επιχειρηματικού ρίσκου στον ιδιωτικό τομέα. Από το 1982 και μετά η “πρόοδος” είχε να κάνει με τον εύκολο διορισμό στο Δημόσιο, εις υγείαν των κορόιδων και εις βάρος του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος αποτελεί τον χρηματοδότη του κράτους. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, συνιστούσε πραγματική… πρόοδο, ο παρασιτισμός.
Μέχρι το 1981, το Κράτος, όπως ο κάθε νοικοκύρης, λειτουργούσε με βάση την απλή λογική ότι δεν μπορεί να υπερδανειστεί, αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Αλλά ακόμη και αν δανείζεσαι πρέπει να δημιουργείς εισοδήματα για να εξυπηρετείς τα χρέη σου. Κοινή λογική, την οποία στην οικονομική επιστήμη, τη συναντάει κάποιος στο βιβλίο των Αρχών Οικονομικής Θεωρίας της Γ΄ Λυκείου.
Αμ δε! Μετά το 1981, μάθαμε ότι το Κράτος πρέπει να δανείζεται, να φεσώνει τις επόμενες γενιές και να υπερχρεώνεται, ενώ στο τέλος όταν τα κάνει… θάλασσα, προβαίνει στην… προοδευτική λύση της κοινωνικοποίησης των χρεών.
Δηλαδή, στέλνοντας τον λογαριασμό επί δικαίων και αδίκων και υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών, αλλά και περιορίζοντας τους βαθμούς ανεξαρτησίας.
Έως το 1981, υπήρχε αξιολόγηση σε κάθε σχολείο με τον Επιθεωρητή, αλλά σήμερα η αριστερή “πρόοδος” θέλει τον εκπαιδευτικό να διορίζεται και να μην υπόκειται σε κανέναν έλεγχο. Βλέπετε τι γίνεται με την αξιολόγηση, όπου η… δικαιολογία έχει να κάνει με τον ισχυρισμό ότι δεν είναι αξιολόγηση. Όποιος διαφωνεί, ας πάει στον ιδιωτικό τομέα, όπου δεν υπάρχει αξιολόγηση…
Έως το 1981, σεβόσουν τον αστυνομικό, αλλά η αριστερή “πρόοδος” θέλει τον αστυνομικό να είναι… μπάτσος που πρέπει να κάθεται προσοχή, να τον φτύνεις, να του πετάς μολότοφ (καθώς κάθεται στη… λάθος πλευρά, όπως έχει πει μια πολιτική… ψυχή), να του τραβάς τον γιακά και γενικά να επιδεικνύεις κάθε στιγμή πόσο απείθαρχος και απροσάρμοστος είσαι. Στις οργανωμένες δημοκρατίες του δυτικού κόσμου, η… πρόοδος, αντιμετωπίζεται με τον ανάλογο τρόπο. Γιατί οι άνθρωποι βλέπουν μπροστά και θέλουν να προοδεύουν.
Όχι να… προοδεύουν! Βέβαια, πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι, όταν η αριστερή “πρόοδος” γίνεται καθεστώς, τότε ο “μπάτσος” είναι ο αστυνομικός που πρέπει να προστατεύσει τους κομισάριους! Σας βλέπουμε και σας παρακολουθούμε, όπως είχε δηλώσει μια… αριστερή ψυχή προ τριετίας, όταν βρισκόταν στον υπουργικό θώκο που εποπτεύει τους… μπάτσους (συγγνώμη, τους αστυνομικούς)!
Έως το 1981, τα ειδεχθή εγκλήματα και η εξαιρετικά περιορισμένη εγκληματικότητα αντιμετωπίζονταν από τον νόμο αποφασιστικά και αποτρεπτικά. Σήμερα, στο πλαίσιο της αριστερής… προόδου, μπορείς να σκοτώσεις, να πας για λίγο φυλακή και να αποφυλακιστείς με συνοπτικές διαδικασίες. Μπορείς να αδειάζεις τις φυλακές και φυσικά αυτοί που μένουν μέσα να σου δίνουν ποσοστά 80%, με την προσδοκία ότι θα έρθει η… ευλογημένη ώρα και γι αυτούς. Για να μην παρεξηγηθούμε…
Το σωφρονιστικό σύστημα δεν πρέπει να εκδικείται, αλλά ταυτόχρονα ο νομοθέτης δεν πρέπει να δίνει την αίσθηση στον εγκληματία, ότι θα κάνει… διακοπές και… γνωριμίες με… ευυπόληπτους συμπολίτες του και στη συνέχεια θα βγει έξω για να προβεί σε χειρότερες πράξεις…
Έως το 1981 όποιος δούλευε και προόδευε, ήταν παράδειγμα προς μίμηση, ενώ μετά φτάσαμε στην εκδοχή ότι όποιος δουλεύει είναι… κορόιδο, από τη στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες δουλειές με εύκολο χρήμα εις βάρος των άλλων…
Έως το 1981 ξέραμε ότι η πρόοδος της κοινωνίας συντελείται μέσα από τον αυτοσεβασμό που μεταφράζεται σε σεβασμό στον διπλανό. Όμως, μας ήρθε… κατακέφαλα η… πρόοδος μέσα από το “κάνω ό,τι γουστάρω και λογαριασμό δεν δίνω”! Και σε όποιον δεν αρέσει η “δημοκρατία” του τραμπούκου, τότε αυτός είναι… φασίστας!
Το μεγαλύτερο… σοκ “προόδου” μετά το 1981, το είδαμε μέσω της δημοκρατικής έκφρασης των διαδηλώσεων. Ο καθένας στο πλαίσιο της δικής του “δημοκρατίας”, μπορούσε να ταλαιπωρεί όποιον ήθελε και λογαριασμό να μην έδινε. Μπορούσε δε να… ξεβρακώσει και ανθρώπους που βάσει του νόμου ήταν εντεταλμένοι να προσφέρουν υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο, όπως είχε συμβεί το 1991 με τα λεωφορεία στην Αθήνα. Σημειωτέον, ότι οι αστικές συγκοινωνίες σε όλες τις πόλεις της χώρας, πλην της Αθήνας, δεν είναι κρατικές. Η πρόοδος που γεννάται μέσα από τον σεβασμό προς τον διπλανό, χωρίς να προκαλεί κόστος στο συλλογικό “εμείς”, μετατράπηκε σε πορεία “προόδου” προς την επιλογή του “εγώ είμαι” και εσύ να πας να… εμβολιαστείς!
Κάποτε ο καλός μαθητής αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση, αλλά με τη ραγδαία “τσογλανοποίηση” της ελληνικής κοινωνίας, ο επιμελής μαθητής που ταυτόχρονα έχει υποδειγματικό χαρακτήρα, συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά του “φυτού” και του “σπασίκλα”! Και αυτό γιατί όταν η πρόοδος συνδέεται με την αριστεία, τότε έρχεται η “πρόοδος” των αχρήστων για να λειτουργήσει αποτρεπτικά.
Κάποτε, ο ευσυνείδητος έπαιρνε τα εύσημα και ταυτόχρονα ο ασυνείδητος δεχόταν αυστηρές παρατηρήσεις από το οικογενειακό και ευρύτερο περιβάλλον του. Σήμερα, ο ευσυνείδητος και νομοταγής, μπορεί να δεχθεί “μπούλινγκ”, καθώς χαλάει τη… σούπα στις μειοψηφίες της τσάμπα μαγκιάς και αλητείας.
Κάποτε ήξερες ότι αν σε πιάσουν να γράφεις με σπρέι ή να προκαλείς φθορές και ζημία στην περιούσία του συμπολίτη σου, δεν θα την… έβγαζες εύκολα με το νόμο. Σήμερα, στο πλαίσιο της… προόδου, μπορείς να πάρεις σπρέι για να λερώσεις τον τοίχο ενός σπιτιού, το μαγαζί του επαγγελματία που δίνει μάχη επιβίωσης, το σχολείο για το οποίο πληρώνουμε όλοι φόρους ή να βάψεις και να κολλήσεις αυτοκόλλητα στα σήματα οδικής κυκλοφορίας, θέτοντας σε κίνδυνο τους συνανθρώπους σου. Αν μάλιστα συλληφθείς, θα έρθουν να σου συμπαρασταθούν οι “προοδευτικοί”. Γιατί οι… καλές πράξεις πρέπει να επικροτούνται από τους “προοδευτικούς”. Δυστυχώς, όλα αυτά συμβαίνουν γιατί υπάρχει η αίσθηση της ατιμωρησίας ή η βεβαιότητα της ημι-τιμωρίας. Μάλιστα, κάποιοι φοβούνται μήπως μπλέξουν με “προοδευτικούς”… τραμπούκους, οι οποίοι μπορεί να κραδαίνουν (για… ειρηνικούς λόγους) λοστάρια, κοντάρια και άλλα τέτοια “ευγενή” μέσα του… σύγχρονου “πολιτισμού”!
Σύμφωνα με το αριστερό αφήγημα οι κοινωνίες… προοδεύουν όταν λειτουργούν απείθαρχα, ανεκτικά, αντισυμβατικά, τυχοδιωκτικά, παρασιτικά. Αυτό δείχνει ο τρόπος αυτών που πολιτεύονται σήμερα στη χώρα και λένε ότι εκπροσωπούν την Αριστερά. Σίγουρα δεν είναι Αριστεροί, ούτε και… προοδευτικοί.
Είναι κοινοί τυχοδιώκτες, με μειωμένη αυτοεκτίμηση λόγω περιορισμένων ή ανύπαρκτων προσόντων, έχουν εκδικητική διάθεση λόγω κατωτερότητας, συμπεριφέρονται κομπλεξικά λόγω της ασημαντότητας και της αμάθειας τους, ψεύδονται για να καλύψουν τις ενοχές τους, προκαλούν αναστάτωση γιατί μόνο από αυτήν μπορούν να “τρέφονται” και να βρίσκονται στο προσκήνιο του θλιβερού τους κόσμου.
Δυστυχώς, σε αυτήν τη χώρα, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό είμαστε… ΠΑΣΟΚ ή (κρυφο)κομμουνιστές (όταν δεν μας συμφέρει). Και το οξύμωρο είναι ότι, η εν πολλοίς κομμουνιστική αντίληψη των πραγμάτων, δεν απορρέει καν από το… παραδεισένιο σύστημα εξουσίας, το οποίο, ευτυχώς, δεν γνωρίσαμε! Σήμερα, οι πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι αποτελούν μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Το σοκ της αριστερής “προόδου”, μας κυρίευσε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, το περιεχόμενο αυτού του “προοδευτικού” αφηγήματος, δεν μπορεί να μας βοηθήσει, έτσι ώστε, να προοδεύσουμε πραγματικά.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ένα κήρυγμα μιζέριας και δεν συνιστούν στείρα καταγγελία στο όνομα ενός ιδεολογικού φανατισμού ή διχασμού. Είναι μια απλή υπενθύμιση. Μια ανάκληση στη μνήμη όλων όσων έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες, για να κάνουμε τις συγκρίσεις. Βέβαια, οι συγκρίσεις αυτές μπορεί να είναι υποκειμενικές. Σίγουρα όμως βασίζονται στα αποτελέσματα και στα… καμώματα μας. Αν δεν… ξαναγνωριστούμε μεταξύ μας, ώστε να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο της προόδου για την κοινωνία μας, τότε είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
Η πραγματική πρόοδος δεν συνιστά συντήρηση, αλλά άλμα στο μέλλον.
Η “πρόοδος”, έτσι όπως τη μάθαμε από το 1981 και μετά, σε διάφορες εκδοχές και εκφάνσεις, αποτελεί τη συνταγή… οπισθοδρόμησης της κοινωνίας σε όλα τα μέτωπα. Μακάρι να αποτελούσε συντήρηση! Αλλά δεν αποτελεί ούτε καν αυτό. Και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη ποικιλοτρόπως. Θεσμικά, αξιακά, πολιτισμικά, εκπαιδευτικά και οικονομικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η… πρόοδος δεν βρίσκεται στην πλευρά αυτού που πετάει τη… μολότοφ, αλλά στην πλευρά αυτού που αποτελεί τον στόχο της. Αν είμαστε μειωμένης αντιλήψεως εγκέφαλοι και επιδοκιμάζουμε τους τύπους που βρίσκονται από την πλευρά που έρχεται η μολότοφ, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας και της… κακής μας, της “προόδου”!
