Η ντουλάπα και το… χρονοντούλαπο!
Θανάσης Κ.
Γιατί κατεβαίνει ο Γιώργος Α. Πανανδρέου για Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ;
Το ερώτημα θα μπορούσε να έχει περιορισμένο μόνο ενδιαφέρον…
Θα μπορούσε να θεωρηθεί, ας πούμε, ως απλώς «προσωπικό καπρίτσιο» ενός πρώην πολιτικού αρχηγού που απέτυχε ως Πρωθυπουργός,
απέτυχε και ως αρχηγός μεγάλου κόμματος,
κέρδισε τις εκλογές με σύνθημα… «λεφτά υπάρχουν»,
αμέσως μετά ανακάλυψε ότι η χώρα του είναι χρεοκοπημένη,
ύστερα την κατήγγειλε ως την… «πιο διεφθαρμένη στην Ευρώπη»,
ύστερα έφερε το πρώτο μνημόνιο, το οποίο, οι ίδιοι που το επέβαλαν ομολόγησαν λίγο αργότερα ότι ήταν λάθος (!),
ύστερα απειλούσε να φέρει νόμο που θα απαγόρευε την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας – σε μια υπερδανεισμένη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας,
ύστερα εξήγγειλε ένα καταστροφικό «δημοψήφισμα», που ξεσήκωσε εναντίον του και τους «φίλους» του στο εξωτερικό, αλλά και το ίδιο το κόμμα του,
ύστερα αναγκάστηκε να παραιτηθεί
και λίγο αργότερα «πέτυχε» το μέγα «κατόρθωμα»: το κόμμα του να πέσει από το 44% με το οποίο είχε νικήσει τον Οκτώβριο το 2009 στο 13,5%, μόλις δυόμιση χρόνια αργότερα!
Έκτοτε έμεινε στην αφάνεια, και το μόνο για το οποίο “ακούστηκε” ήταν όταν διέσπασε το Κόμμα του και βγήκε στο περιθώριο…
Θα μπορούσε, λοιπόν, όλο αυτό να είναι απλώς το προσωπικό άγχος «δικαίωσης» ενός αποτυχημένου “πρώην” – και τίποτε παραπάνω.
Πλην δεν είναι! Η υποψηφιότητα ΓΑΠ κρύβει πολλά παραπάνω…
* Πρώτον, είναι οδυνηρό χτύπημα στο ίδιο το ΚΙΝΑΛ, δηλαδή σε ό,τι έχει απομείνει από το χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Το αίτημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» υπονοεί – και προεξοφλεί – τη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας ανάμεσα σε ΓΑΠ-Τσίπρα και Βαρουφάκη! Δηλαδή, μετά από εκλογές απλής αναλογικής, θα διεκδικήσει τη συγκρότηση κυβέρνησης της «αντιδεξιάς».
Αυτό το αφήγημα του ΓΑΠ βοηθά κυρίως τον Τσίπρα! Γιατί το «αντιδεξιό» αφήγημα είναι αυτό που κυρίως ο Τσίπρας επικαλείται. Ο ΓΑΠ, όχι απλώς ευνοεί, αλλά και “ξεπλένει” τον Τσίπρα!
Κι όσοι πιστέψουν τον ΓΑΠ, είναι πιθανότερο να ψηφίσουν τον ισχυρότερο πόλο του «αντιδεξιού μετώπου», δηλαδή τον Τσίπρα – για να κάνει κυβέρνηση μαζί με τον ΓΑΠ και τον Βαρουφάκη…
Κι από την άλλη πλευρά το «αντιδεξιό» μέτωπο, βοηθάει πέρα από τον Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφού του επιτρέπει να αντι-συσπειρώσει άκοπα το κόμμα του κατά του «αντιδεξιού μετώπου»…
Συνεπώς ο ΓΑΠ κατεβαίνει για αρχηγός του ΚΙΝΑΛ με μια «πρόταση» που ευνοεί κυρίως τον Τσίπρα, ευνοεί (δευτερευόντως) και τον Κυριάκο, το μόνο που ΔΕΝ ευνοεί – αντίθετα το συνθλίβει – είναι το ίδιο το χώρο του ΠΑΣΟΚ!
Ο ΓΑΠ κατεβαίνει με ένα “αφήγημα” που ακυρώνει τον πολιτικό χώρο – του ΚΙΝΑΛ – το οποίο καλείται να το ψηφίσει!
Και γι’ αυτό οι πιθανότητες να κερδίσει είναι μικρές. Γιατί απλούστατα έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο το χώρο του: Οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ είναι κατά μεγάλη πλειοψηφία (ίσως και κατά πολύ μεγάλη πλειοψηφία) αντίθετοι προς κάθε προοπτική «συγκυβέρνησης» με ΣΥΡΙΖΑ-Βαρουφάκη. Και δεν βλέπουν με καλό μάτι, το “ξέπλυμα” του Τσίπρα…
Αντιθέτως: Το ΚΙΝΑΛ θα καταφέρει, πράγματι, να αντέξει και να ανακάμψει, αν συσπειρωθεί για να καταψηφίσει αυτήν την προοπτική… αυτοκατάργησής του!
Η συζήτηση θα μπορούσε να σταματήσει εδώ. Αλλά έχει κι άλλες πολύ ενδιαφέρουσες, πλευρές. Που παραμένουν «αθέατες» μέχρι στιγμής (αλλά δεν θα παραμείνουν αθέατες μέχρι τέλους)…
Την υποψηφιότητα ΓΑΠ στηρίζουν σήμερα δύο κατηγορίες «εξωγενών παραγόντων»:
* Πρώτον τα υπολείμματα των παλαιών συντεχνιών (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ.) που σήμερα έχουν ελάχιστη απήχηση στην κοινωνία, αλλά διατηρούν κάποιους «κομματικούς στρατούς». Τα παραδοσιακά συνδικάτα του ευρύτερου, κρατικού τομέα έχουν συντριβεί, αλλά όπου υπάρχουν ακόμα πλειοψηφεί κατά κύριο λόγο η ΠΑΣΚΕ! Την ώρα που το Κόμμα στο οποίο “πρόσκεινται” όλοι αυτοί – το ΠΑΣΟΚ – ουσιαστικά δεν υπάρχει πια (κι ενώ οι ίδιοι συχνά δεν ψηφίζουν καν ΚΙΝΑΛ), η ΠΑΣΚΕ παραμένει «πρώτη δύναμη» σε συνδικάτα που αποτελούν απλώς «σκιές» του παλαιού εαυτούς τους.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, θεωρούν πως ένα «κοινό μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ» θα διασώσει τη θέση τους που κοντεύει να «εξαερωθεί».
Δεν τους ενδιαφέρει το ΚΙΝΑΛ – τους ενδιαφέρει κυρίως να μην κινδυνεύσουν άλλο τα “κεκτημένα” των συντεχνιών τους. Να διασώσουν τον εαυτό τους…
* Ο άλλος παράγοντας που ευνοεί την κίνηση ΓΑΠ είναι ο «ξένος παράγων». ‘Η μάλλον κάποιοι από το εξωτερικό, που πέτυχαν να επιβάλλουν στην Ελλάδα μέσω Τσίπρα τη μεγάλη συνθηκολόγηση έναντι των Σκοπίων, με τη Συμφωνία των Πρεσπών και τώρα προσπαθούν να κάνουν το επόμενο βήμα: να επιβάλλουν και τη μεγάλη συνθηκολόγηση της Ελλάδας έναντι και της Τουρκίας, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Ο ΓΑΠ είναι ο άνθρωπός τους! Όπως είχε πει ο ίδιος: «Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ό,τι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας»!.
Ο Βαρουφάκης λέει παραπλήσια (ενίοτε και χειρότερα). Και ο Τσίπρας, από την πλευρά του, υπενθυμίζει προς πάντα ενδιαφερόμενο, ότι βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος. Και δίνει τα σχετικά «δείγματα γραφής» καταψηφίζοντας και την Ελληνογαλλική Αμυντική Συμφωνία και την Ελληνοαμερικανική Αμυντική Συμφωνία (προς μεγίστη απογοήτευση του καϋμένου του κ. Πάιατ…)
Για να ξέρουν ότι κι αυτός βλέπει με καλό μάτι το “μεγάλο συμβιβασμό” με την Τουρκία…
Το κακό για όλους αυτούς είναι ότι ο «διεθνής παράγων» πλέον είναι αρκετά διχασμένος! Γιατί ζούμε σε μεταβατικές εποχές, οι ισορροπίες στην περιοχή μας έχουν ανατραπεί, οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει και τώρα κάποιοι οι ξένοι «φίλοι» μας δεν βλέπουν με καλό μάτι ούτε την Τουρκία ούτε την υποταγή της Ελλάδας στην Τουρκία.
Τώρα πια – όλο και περισσότεροι, όλο και περισσότερο – θέλουν να δώσουν στην Ελλάδα ισχυρό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο μαζί με άλλες χώρες φυσικά (όπως Γαλλία, Αίγυπτο, Ισραήλ, Εμιράτα κλπ.), ρόλο όμως που προϋποθέτει ότι δεν θα υποταχθεί η Ελλάδα στην Τουρκία – ενάντια στην οποία συσπειρώνονται και ευθυγραμμίζονται τώρα πολλοί.
* Έτσι ο ΓΑΠ σήμερα (όπως και ο Τσίπρας) προσπαθεί να εκπροσωπήσει το “λόμπι του Κατευνασμού” (έναντι της Τουρκίας), το οποίο όμως έχει όλο και πιο αδύναμα «στηρίγματα» στο Εξωτερικό.
Οι Γάλλοι δεν στηρίζουν τον Ελληνικό “ενδοτισμό”. Πολλοί Αμερικανοί επίσης (και από το Δημοκρατικό και από το Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο) επίσης δεν στηρίζουν τον Ελληνικό “ενδοτισμό” (για δικούς τους λόγους). Τώρα αρνούνται να αναβαθμίσουν και την τουρκική αεροπορία – ενώ ενισχύουν την ελληνική! Ενώ μεγάλο μέρος του «γεωπολιτικού μας περιβάλλοντός» στη Μέση Ανατολή, επίσης θα επιθυμούσε την Ελλάδα πιο ανθεκτική στις τουρκικές πιέσεις…
Μόνον οι Γερμανοί και κάποιο μέρος του Ευρω-ατλαντικού κατεστημένου στηρίζουν ακόμα το «λόμπυ του Κατευνασμού» στην Ελλάδα. Όμως κι αυτοί δεν είναι “στα πάνω τους” (ιδιαίτερα μετά την Ελληνογαλλική συμφωνία που αποτελεί αμυντικό σύμφωνο από δύο χώρες του ΝΑΤΟ κατά… τρίτης χώρας του ΝΑΤΟ – αλλά και μετά το νέο ελληνοαμερικανικό σύμφωνο που αναβαθμίζει την θέση της Ελλάδας, υποβαθμίζει εμμέσως την θέση της Τουρκίας, ενώ προβλέπει ρητά την προάσπιση των ελληνικών «κυριαρχικών δικαιωμάτων» – τα οποία, όμως αμφισβητεί ανοικτά η Τουρκία).
Τα πράγματα μπλέκουν όλο και περισσότερο για το λόμπι του Κατευνασμού στην Ελλάδα. Αλλά και για όσους το στηρίζουν ακόμα στο εξωτερικό.
Η ελληνική πολιτική σκηνή γίνεται ξανά πεδίο ανταγωνισμού ξένων γεωπολιτικών επιρροών.
Με τον ΓΑΠ (και τους εταίρους του, της “προοδευτικής διακυβέρνησης) να διαλέγει την πλευρά που χάνει…
* Μια τελευταία κρίσιμη παρατήρηση: Το «λόμπι του Κατευνασμού» έχει επιρροή και στο χώρο της ΝΔ. Αλλά δεν κατάφερε να πείσει την κυβέρνηση του Κυριάκου να απορρίψει τις γαλλογερμανική Αμυντική Συμφωνία (παρ’ ό,τι φώναζαν ότι «πρέπει να παραμείνουμε στο… άρμα της Γερμανίας»).
Δεν κατάφερε να πείσει την κυβέρνηση του Κυριάκου να αποφύγει την αγορά γαλλικών φρεγατών ανοικτής θαλάσσης (ενώ οι ίδιοι φώναζαν ότι δεν έχουμε καμιά δουλειά στην Ανατολική Μεσόγειο – και αντιπρότειναν αμερικανικά σκάφη ενισχυμένης ακτοφυλακής για το Αιγαίο μόνο).
Δεν πίστευαν ότι η Ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία θα ενίσχυε τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας. Αντίθετα πίστευαν ότι η Τουρκία ήταν και θα παραμείνει «ακατάλυτη σταθερά» στα μάτια της Δύσης συνολικά – και των ΗΠΑ πιο συγκεκριμένα.
Το λόμπι του Κατευνασμού δεν κατάφερε να σύρει την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε πλήρη ευθυγράμμιση με την πολιτική του. Και τώρα αρχίζει να προωθεί την «εναλλακτική» μιας «προοδευτικής» αντιδεξιάς διακυβέρνησης που θα ολοκληρώσει όσα ο Τσίπρας «δεν πρόλαβε» και όσα ο Κυριάκος «δεν μπόρεσε» – ή «δεν θέλησε».
Η κυβέρνηση του Κυριάκου οφείλει να καταλάβει ότι το λόμπι του Κατευνασμού – στο οποίο συγκαταλέγονται ακόμα πολλοί «σύμβουλοί» του – όχι απλώς απορρίπτει την Εξωτερική Πολιτική του, αλλά ήδη υπονομεύει και την πολιτική αυτή και την ίδια την κυβέρνησή του, αναζητώντας «πιο αυθεντικούς» εκπροσώπους του «Κατευνασμού». Και πιο «πρόθυμους» να τον φέρουν εις πέρας…
Το πιο αξιοσημείωτο, όμως, είναι ότι εμφανίζουν ως… επιτομή προοδευτικότητας» μια «νέα κεντροαριστερή διακυβέρνηση», που θα νεκραναστήσει τις δύο πιο κραυγαλέες αποτυχίες της Μεταπολίτευσης:
Τον κρατικισμό στο εσωτερικό της χώρας (άρα θα ακυρώσει κάθε αληθινά φιλελεύθερη μεταρρύθμιση) και τον ενδοτισμό προς τα έξω (άρα θα ακυρώσει κάθε προσπάθεια της χώρας να αντέξει στις τουρκικές προκλήσεις, να βρει αληθινούς συμμάχους και να διαδραματίσει ρόλους στην περιοχή της).
Μια ακόμα περίπτωση όπου το απελπιστικά φθαρμένο “παλιό” εμφανίζεται ως …”ριζοσπαστικά νέο”, το κατάφωρα «συντηρητικό» ως απαστράπτον «προοδευτικό», και η υποταγή σε «ξένες επιταγές» ως «αντισυμβατικότητα» και “αντιστασιακό πνεύμα”…
Τρομάρα μας…
ΥΓ.1 Κάποιος πρέπει να πει στον ΓΑΠ ότι η ανακοίνωση του υποψηφιότητάς του μπροστά από μια… ντουλάπα, μπορεί να παραπέμπει και στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας! Το οποίο μόλις άνοιξε και βγήκε ο ίδιος, για να μας… «ξανα-σώσει»!
ΥΓ.2 Ο ΓΑΠ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα καταφέρει! Αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι (είτε ανήκουμε στο χώρο του είτε όχι) οφείλουμε να ξέρουμε τι «σηματοδοτεί» το εγχείρημά του:
Τα χειρότερα! Κι όχι μόνο για το ΚΙΝΑΛ…
