Μία, ακόμη, συζήτηση στη Βουλή μεταξύ πολιτικών αρχηγών, παραμονή της τρίτης επετείου από την 07.07.2019, πέρασε στην ιστορία, η χρησιμότητα της κρίνεται (και αυτή) στο πεδίο της αντιπολίτευσης, ειδικά στης αξιωματικής, η κυβέρνηση και απολογισμό θετικό έκανε και ειδήσεις για το άμεσο μέλλον έδωσε και όποτε χρειάστηκε σήκωσε το γάντι και απάντησε σε διάφορες αιτιάσεις φαντασιακές ή πραγματικές.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Αν κάτι επιβεβαίωσε αυτή η συζήτηση (πέραν της πολιτικής παλαβομάρας να συζητάνε πολιτικοί αρχηγοί κοντά εφτά ώρες και να μην λένε τίποτε) αυτό είναι πως εν έτει 2022 με τον πλανήτη να καίγεται από την εισβολή του Πούτλερ στην Ουκρανία, την ενεργειακή κρίση να απειλεί κορυφαίες οικονομίες (Γερμανία) και τον πληθωρισμό να προοιωνίζεται ύφεση κανένας «πολιτικός αυτοφωράκιας αριστερής προέλευσης» δεν πρόκειται να δει προκοπή, αν δεν ξεφύγει από τις αριστερές δοξασίες του μεσοπολέμου και δεν προσγειωθεί στην πραγματικότητα.
Ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να μην κατανοεί αυτή την αδήριτη ανάγκη παρότι είναι νωπές ακόμη ( εφτά χρόνια πέραναν μόλις) οι ηχηρές σφαλιάρες που έφαγε από την Ευρωπαϊκή οικογένεια στις διάφορες παρανοϊκές αναζητήσεις του σε ανατολή και δύση ( από Κίνα και Πούτιν μέχρι Βενεζουέλα) παρέα με τον «Γιάνη με το ένα μου νι) για να καταλήξει σαν δαρμένο σκυλί με την ουρά στα σκέλια να παρακαλάει τον Σόϊμπλε να μην εκδιώξει την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή, αν αυτό συνέβαινε, έβλεπε να έρχονται κρεμάλες.
Τον εαυτούλη του σκέφτηκε τότε (άντε και την Περιστέρα με το παιδιά), το ίδιο κάνει και τώρα από την ασφάλεια μιας αντιπολίτευσης που είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει κυβερνητική προοπτική, « καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη» είναι η φιλοσοφία του, δεν μπορεί διαφορετικά να εξηγηθεί αυτή η μονομανιακή σχέση του με την αριστερά άλλων αιώνων την οποία διακονεί (και διακινεί), όταν μάλιστα έχει αποδειχθεί στην πράξη από την δική του πρώτη κυβερνητική θητεία πως πρόκειται για εγκληματική πολιτική.
Εκτός εάν, «τόσα καταλαβαίνει, τόσα κάνει», η συγκεκριμένη ερμηνεία αποκτάει ολοένα και περισσότερους θαυμαστές στον ευρύτερο αριστερό χώρο, οι άλλοι, οι κεντροτέτοιοι έχουν πειστεί πως «το παιντί μέχρι εκεί είναι, μετά χάνει λάδια», απλώς δεν τον βλέπουν μπροστά τους και δεν ενδιαφέρονται για τις ειδικές πνευματικές του επιδόσεις. Πιθανόν να περιμένουν να ξεχωρίσει το «διατελέσει» από το «επιτελέσει», μέχρι να βρει την άκρη καιρός υπάρχει πολύς…
Η χρησιμότητα της παρουσίας του κ. Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας με τα μυαλά που κουβαλάει προκύπτει από το ερώτημα « τι διαφορετικό θα συνέβαινε στη Βουλή αν ο κ. Τσίπρας απουσίαζε από αυτή;»
Η προφανής απάντηση είναι «τίποτε» και δεν αφορά στην αριστερά γενικώς ως πολιτική άποψη και κουλτούρα, αλλά στην κακοτυχία της να την διαχειρίζεται κοινοβουλευτικά ένας ανερμάτιστος, αγράμματος και αδαής, ανίκανος να αναγνώσει καν την πραγματικότητα, εμμονικός με τα αριστερά συνθήματα για το βούτυρο και τα κανόνια, απολύτως άσχετος με τα οικονομικά και παραγωγός ανεκδότων περί την ελληνική και παγκόσμια γεωγραφία.
Δύο και κάτι ψιλά ώρες κατανάλωσε από τη ζωή του (δεν έχει κι άλλη δουλειά να κάνει) ο κ. Τσίπρας για να πείσει για την ορθότητα των απόψεων του κι έπεισε, όπως συμβαίνει πάντα με τους γραφικούς, για την αξία της σιωπής και για την εξαιρετικά σωστή έμπνευση του Κυριάκου Μητσοτάκη όποτε στριμώχνεται η κυβέρνηση να παραγγέλνει μια εκτός ημερησίας συζήτηση στη Βουλή και να ισιώνει αμέσως η δημοσκοππική διαφορά.
Χθες, στις παραδοσιακές αδυναμίες του που κραυγάζουν χρόνια τώρα, ο κ. Τσίπρας προσέθεσε κι ένα εκ μετεγγραφής κουτσαβακισμό, προφανώς πίστεψε πως θα του προσφέρει την απαραίτητη λαϊκότητα που κάθε αριστερός χρειάζεται, το πιτόγυρο του το έκλεψε ο Κουτσούμπας, κατέληξε να διακωμωδείται στα social media για το ύφος του και για μια ακόμη φορά απέδειξε πως για τον Μητσοτάκη οι συζητήσεις στη Βουλή με αντίπαλο τον κ. Τσίπρα είναι σαν να κλέβεις εκκλησία.
Δεν είναι κρίμα για την αριστερά να εκφράζεται πολιτικά από τον κ. Τσίπρα; Η ίδια τον επέλεξε, με γεια της με χαρά της, απλώς δεν μπορούσε ποτέ να περάσει από το μυαλό της πως θα κατσικώνονταν στο σβέρκο της τόσα χρόνια ο πιο αστείος «ηγέτης» που είχε ποτέ, πως θα δημιουργούσε ένα καθεστώς και πως η μοναδική του έννοια θα ήταν η πολιτική του επιβίωση σε ρόλο δεύτερου και καταϊδρωμένου, αρκεί να βγαίνει το μεροκάματο …
Με τις εκλογές να αργούν ακόμη, τον Μητσοτάκη να επιμένει θεσμικά (ίσως να ξέρει και κάτι παραπάνω για τον χειμώνα που έρχεται και για όσα ετοιμάζονται εκτός συνόρων) και να καταστρέφει σενάρια εκλογών τον Σεπτέμβριο, ο κ. Τσίπρας είναι η ασφαλέστερη επιλογή για να κερδηθούν και πάλι οι εκλογές από τον κεντροδεξιό χώρο.
Αν, μάλιστα, επιβεβαιωθούν οι φήμες για μεγάλη μετακίνηση «πολιτικού πληθυσμού» από το παραδοσιακό κέντρο και το παλαιό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ προς τον Μητσοτάκη, τότε ετοιμαστείτε για εκπλήξεις …
