Πως το είχε πει ο Thomas Hobbes; «Μερικοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να κάψουν τα βιβλία της Γεωμετρίας, εάν η αλήθεια ότι “το άθροισμα των γωνιών ενός επίπεδου τριγώνου ισούται με 180 μοίρες” έρχεται σε αντίθεση με το προσωπικό συμφέρον τους».
Του Χρήστου Υφαντή
Είναι προφανές πως όταν διατύπωσε αυτό το αξίωμα δεν είχε υπόψη του τη σύγχρονη εκδοχή της σταλινογενούς αριστεράς στην Ελλάδα «και το προσωπικό της πολιτικό συμφέρον», αλλά τι να γίνει, δεν μπορεί όλα να τα προβλέψει το ανθρώπινο μυαλό, ειδικά το εύρος της παλαιοκομμουνιστικής πολιτικής ανεπάρκειας και της εμμονής στα πεθαμένα από δεκαετίες τσιτάτα του 19ου αιώνα είναι από τα εντελώς απρόβλεπτα.
Επίσης, ο mr Hobbes αγνοούσε εντελώς τον περιούσιο λαό του Ελλαδιστάν, τους δημοσίους υπαλλήλους, την Ομοσπονδία τους (ΑΔΕΔΥ) και την απόφαση της να προκηρύξει δεύτερη, σε μια εβδομάδα, απεργία, εν μέσω διεξαγωγής των πανελλαδικών εξετάσεων, για να υπερασπιστεί «τα δικαιώματα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα», τους οποίους αφορά αποκλειστικά το ευρισκόμενο σε διαδικασία ψήφισης (αύριο συντελείται) νομοσχέδιο της κυβέρνησης.
Σημειωτέον, πως αυτοί στους οποίους αφορά το εν λόγω καταγγελλόμενο από την ΑΔΕΔΥ και σύσσωμη την αριστερογενή (από ροζ έως βαθύ κόκκινο) αντιπολίτευση, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, δεν ασχολούνται καν με το νομοσχέδιο και δεν απεργούν σε πείσμα των επαγγελματιών σωτήρων τους που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη σωτηρία της εργατικής τάξης στη χώρα, την ώρα που αυτή τους έχει από καιρού ξεπεράσει οριστικά.
Κανένα πρόβλημα για τους επαγγελματίες σωτήρες της χώρας και των εργαζομένων, η δική τους αλήθεια είναι προφανώς ισχυρότερη από αυτή της εργατικής τάξης, επειδή «αυτοί ξέρουν», άρκεσαν δυο-τρεις αναγνώσεις μερικών τσιτάτων του Μάρξ και του Λένιν και ιδού ο καθοδηγητής που «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει», ο κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, την οποία μόνο η καθ’ ημάς αριστερά ειδικεύεται.
Σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον δεν είναι καθόλου περίεργο που ο Αλέξης Τσίπρας, εκ των «ηγετών» της αριστερής πολιτικής και κομματικής σκέψης «αποφάσισε» από τηλοψίας πως «ο Μητσοτάκης δεν κάνει ούτε για θυρωρός σε πολυκατοικία».
Στο μυαλό (λέμε τώρα) του κ. Τσίπρα το μπέρδεμα ανάμεσα στην ζώσα κοινωνική πραγματικότητα και στις εξελίξεις που αυτή διαμορφώνει και στη «δική του» αλήθεια είναι τόσο ισχυρό, ώστε να μην του επιτρέπει ούτε τη συνθηματολογία του να διαμορφώνει με βάση την αλήθεια του «επίπεδου τριγώνου» του Thomas Hobbes. Αρνείται συστηματικά κάθε τι που ξεπερνάει τις προσωπικές του «αλήθειες» και σύρεται, αναγκαστικά, σε μια προσωπική αντιπαράθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που τον περιορίζει και τον υποβαθμίζει συστηματικά σε ένα μονίμως διαμαρτυρόμενο θορυβοποιό.
Εννοείται πως «ο λογιστής της πολυκατοικίας» είναι αυτός που απέτρεψε την υβριδική επίθεση χιλιάδων λαθραίων στα σύνορα της χώρας με την Τουρκία υπό τις ευλογίες του Ερντογάν, αυτός που απόκρουσε με επιτυχία την τουρκική επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, αυτός που διαμόρφωσε ένα νέο σκηνικό στη διεθνή παρουσία της χώρας και στις συμμαχίες της, αυτός που κατέστησε τις «ελληνο – τουρκικές» διαφορές «ευρω – τουρκικές», αυτός που αντιμετώπισε με ικανοποιητικό plus τρόπο την πανδημία και την πιθανολογούμενη οικονομική κατάρρευση της χώρας, αυτός που με τη βοήθεια ενός άλλου Κυριάκου, του Πιερρακάκη μετασχηματίζει τη χώρα και την οδηγεί οργανωμένα στην επόμενη μέρα.
Δεν ξέρω ποιος έπεισε τον κ. Τσίπρα να επιλέξει και την προσωπική του αντιπαράθεση με τον κ. Μητσοτάκη ως βασική αντιπολιτευτική τακτική και τι ακριβώς αναμένει από την επιλογή του αυτή.
Υποστηρίζω, όσο είναι καιρός, πως ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευκαιρία να διαφοροποιήσει την τακτική του και να αποκρούσει τις εισηγήσεις να εμφανίζεται ως το αντίπαλο δέος στον πρωθυπουργό, επειδή, πολύ απλά, κανένας δεν αισθάνεται σε αυτή τη χώρα δέος βλέποντας τον να χτυπιέται σαν το χταπόδι για να ακουστεί ή να προκαλέσει τη δημόσια συμπάθεια.
Το εργασιακό νομοσχέδιο, οι προβλέψεις του, η ζύμωση που προηγήθηκε στην κοινωνία και οι κοινωνικές στοιχίσεις που προκάλεσε για την αξία του και τις επιπτώσεις δεν προσφέρονται σε όποιον διαθέτει στοιχειώδες μυαλό για να προκαλέσει σε προσωπικό επίπεδο τον πρωθυπουργό και να επιδιώξει μια «τετ α τετ» μονομαχία στα πολιτικά μαρμαρένια αλώνια.
Όσο ο κ. Τσίπρας επιμένει πως το συμφέρον των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα μαζί με το δικό του κομματικό συμφέρον είναι ισχυρότερα από την αλήθεια του αθροίσματος των γωνιών του επιπέδου τριγώνου, τόσο δικαιώνει τον Thomas Hobbes, τόσο απομακρύνεται από τις πραγματικές ανάγκες της εποχής, τόσο καταναλώνει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο διαθέτει σε μάχες που τις έχει χαμένες από χέρι.
Η τηλεοπτική παρουσία του εν μέσω σημαντικότατων για τη χώρα και την περιοχή εξελίξεων στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, που καθορίστηκαν και από τις συναντήσεις του Μητσοτάκη, του Μακρόν και του Μπάιντεν με τον Ερντογάν υπήρξε από ατυχής έως υστερόβουλη, δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο για τον Τσίπρα, ποιο επιτείνει την κοινωνική απομόνωση και διευρύνει την πολιτική του απαξία.
Είναι σαφές πλέον σε όσους δεν μετρούν τις πολιτικές εξελίξεις με βάση τον δικό τους ίσκιο ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να αντέξει το βάρος της πολιτικής αντιπαράθεσης που η κοινωνία έχει ανάγκη αυτή την περίοδο, ωθείται σε συνεχείς γκάφες (όπως εκείνη η μεγαλειώδης αναφορά του στις πανελλαδικές εξετάσεις και στο δημόσιο πανεπιστήμιο, στο οποίο ο ίδιος εισήλθε εκ «κομματικής» μετεγγραφής από άλλη χώρα, δεν τόλμησε καν να μετέχει των πανελλαδικών εξετάσεων) και ήδη ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα πριν τελευτήσει τον κομματικό του βίο.
Τηλεοπτικές εμφανίσεις όπως η τελευταία επιτείνουν σημαντικά το αίσθημα απόγνωσης και απομόνωσης της κομματικής νομενκλατούρας της Κουμουνδούρου και επιβεβαιώνουν ότι «ο λαοπρόβλητος ηγέτης» είναι απλώς ένα ποντίκι που βρυχάται. Κακή εικόνα για ένα άνθρωπο που πίστεψε ότι θα αλλάξει τον κόσμο και δεν κατάφερε να διαβεί ούτε το κατώφλι του.
