Τις χειρότερες των εκτιμήσεων για τις προσωπικές του ικανότητες και την πολιτική του επάρκεια επιβεβαίωσε και πάλι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, διαψεύδοντας πανηγυρικά όσους εξακολουθούν (ο κ. Λούλης την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια) να επενδύουν σε ένα «κουτσό άλογο» τις ονειρώξεις τους για την επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία και μάλιστα «στις προσεχείς εκλογές».
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Μία, μόλις, μέρα μετά την απόφαση του να οδηγήσει στη ρήξη και στη διάσπαση τον γνωστό, παραδοσιακό ΣΥΡΙΖΑ στηριγμένος στην ισχύ των αριθμών και της πλειοψηφίας στα ηγετικά όργανα του κόμματος μέσω της γνωστής πρότασης του «να εκλέγεται ο πρόεδρος και η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος από την κοινωνία των μελών», ο ηγέτης της Κουμουνδούρου αποδείχθηκε, στην τηλεοπτική του εμφάνιση, μια περιθωριακή, γραφική φιγούρα, μια πολιτική περσόνα χωρίς την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα, χαμένος στη μετάφραση της παλαιοκομμουνιστικής του καταγωγής.
Οι λεκτικές ακρότητες που χρησιμοποίησε για να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση έφτασαν έως του σημείου να χαρακτηρίζει «κιτς» τις τελετές στην υποδοχή των έξι Rafale στην Τανάγρα, μεταξύ αυτών και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, προς μεγάλη ικανοποίηση των ακραίων του ΣΥΡΙΖΑ και άφατη χαρά των τουρκικών μέσων ενημέρωσης, που βλέπουν με μεγάλη ικανοποίηση την ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση να υπερθεματίζει των απόψεων της κυβέρνησης Ερντογάν για την κατάσταση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και την αποδεκτή από την τουρκική ηγεσία πολιτική προσέγγιση της ελληνικής κυβέρνησης.
Εννοείται, πως επανέλαβε και πάλι (εζήλωσε τη δόξα των γιατρών αυτός ο δομικά αγράμματος) τις γνωστές, έμμεσες πλην σαφείς, αντιεμβολιαστικές του απόψεις σχετικά με την μετάλλαξη «Όμικρον» και την δυνατότητα των εμβολίων να την καλύπτουν διευκολύνοντας με αυτό τον τρόπο την αντιεμβολιαστική συνιστώσα που επιμένει να θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την κοινωνία για να ικανοποιήσει τις δοξασίες και τις ψεκασμένες θεωρίες που διακινεί.
Η εμφάνιση του υπήρξε μια περηφανής επιβεβαίωση της άποψης του κ. Λούλη «δεν μπορεί το παλληκάρι» και πώς να μπορεί, όταν στο ίδιο πρόσωπο συγκεντρώνονται τα χειρότερα χαρακτηριστικά από καταβολής της αντιπολίτευσης περιβεβλημένα από μία άκρατη αρχομανία και μια πρωτοφανή αχαριστία.
Την ίδια ώρα στην έδρα της «Ομπρέλας» η κατάσταση θυμίζει αριστερό πολιτικό σχηματισμό λίγο πριν την τελική σύγκρουση.
Οι επιτελείς της τάσης που εξανέστησαν από τις προτάσεις του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να παρακάμψει τις πάγιες κομματικές διαδικασίες με στόχο να τους οδηγήσει στον κομματικό αφανισμό, μέσω της εργαλειοποίησης της «κοινωνίας των μελών», τελούν ακόμη σε καθεστώς βαριάς παραφροσύνης, αδυνατούν να καταλάβουν τι συνέβη και βρέθηκαν ξαφνικά έξω από το παιχνίδι της εξουσίας, για τον έλεγχο του οποίου τόσο προσπάθησαν.
Τις πρώτες συναισθηματικές ερμηνείες «για τον ευεργετηθέντα επαγγελματία αχάριστο», για τη «δολοφονική πλευρά» του χαρακτήρα του οποίου είχαν δεχθεί προειδοποιήσεις τις οποίες αγνόησαν επιδεικτικά, διαδέχθηκαν γρήγορα κάποιες αρχικές πολιτικές εκτιμήσεις σχετικά με τη στάση που θα κρατήσουν έως το συνέδριο και την εμφάνιση τους σε αυτό.
Κοινή είναι η πεποίθηση στην «Ομπρέλα» πως η τάση βρίσκεται αυτή τη στιγμή υπό ακραία πίεση, είναι, στην ουσία, στη γωνία αδύναμη και ανίκανη να ελέγξει ό,τιδήποτε, έρμαιο των διαθέσεων του κ. Τσίπρα και της παρέας του και πιόνι στους σχεδιασμούς της ηγετικής ομάδας, στην οποία κυριαρχούν πλέον οι «παλαιοπασόκοι και οι γεφυρατζήδες».
Κάποιες αρχικές, σε καθεστώς εκνευρισμού, απόψεις «να σηκωθούμε να φύγουμε πριν το συνέδριο, δεν είχε νόημα να μείνουμε, να υποστούμε μια ισχυρή πολιτική ήττα και να νομιμοποιήσουμε την διαδικασία που θα μας καταστρέψει» δεν κρίθηκαν πολιτικά ορθές και τέθηκαν προσωρινά (;) στο περιθώριο.
Η άποψη που δείχνει να κυριαρχεί αυτή τη στιγμή είναι «να αντιμετωπίσουμε πολιτικά τα καινά δαιμόνια του Σπίρτζη και του Μπίστη, να παλέψουμε στη βάση τις απόψεις μας, να επιμείνουμε στην επιβεβαίωση της παραδοσιακής οργανωτικής πολιτικής για την ανάδειξη της ηγεσίας και μέχρι το Συνέδριο βλέπουμε τι θα γίνει».
Η ενεργή συμμετοχή της συνιστώσας στο Συνέδριο δεν είναι καθόλου βέβαιη, παρά την αισιοδοξία που εκφράζουν στελέχη της πλευράς Τσίπρα «από την ώρα που δεν έχουν που να πάνε, θα βάλουν την ουρά στα σκέλια και θα εμφανιστούν στο συνέδριο σαν καλά παιδιά», η εκτίμηση διαμηνύθηκε στην «Ομπρέλα» και προκάλεσε αντιδράσεις «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».
Η συνιστώσα βιώνει αυτές τις μέρες ένα καθεστώς χάους, έχει καταλάβει πως το φως στο βάθος του τούνελ είναι το τρένο που έρχεται καταπάνω της, δεν έχει καμία δυνατότητα να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση, οι σχεδιασμοί για τον έλεγχο του κόμματος μέσω των παραδοσιακών διαδικασιών ακυρώθηκαν, μόνη οδός πλέον είναι η διαφυγή, ιδανικά η αριστερή διαφυγή, επειδή «εκεί είναι ο χώρος μας».
Συναφές και το ερώτημα «πότε μας συμφέρει να επιχειρήσουμε να διαφύγουμε με τα περισσότερα πολιτικά οφέλη», οι απαντήσεις είναι περισσότερες της μίας, κάποιες ξεπερνούν και τα χρονικά όρια του συνεδρίου και εκτείνονται στη διαδικασία της εκλογής του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής.
Σε όλο αυτό το σκηνικό αποκτάει ιδιαίτερη σημασία η φράση κορυφαίου στελέχους της συνιστώσας «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια»
