Του Σάββα Καλεντερίδη
“Μπράβο μας σύντροφε, τους τη φέραμε. Ζήτω η ταξική επανάσταση”.
Ο Βούτσης και Βαρουφάκης, εισερχόμενοι στο Μαξίμου, λίγο πριν πάρουν την απόφαση για το κλείσιμο των τραπεζών!!!
Εν όψει του «δημοψηφίσματος» της Κυριακής, 5 Ιουλίου 2015, με την πατρίδα μας κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού, θα επιχειρήσουμε μια ιστορική αναδρομή εξετάζοντας πολιτικές επιλογές, για τις οποίες πλήρωσε βαρύ τίμημα το έθνος.
Από το Οίκαδε στην Κόκκινη Μηλιά
Το 1920, η Ελλάδα ήταν και πάλι στην κόψη του ξυραφιού. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν αντιμέτωπος με ένα σημαντικό γεωπολιτικό πρόβλημα. Από την 2α Μαΐου 1919 ο Ελληνικός Στρατός είχε αναπτυχθεί στη Σμύρνη και αργότερα προχώρησε την προέλασή του στην Ανατολική Θράκη και στην ενδοχώρα της Ανατολίας, μέχρι την Προύσα, τη Νικομήδεια, την Κιουτάχεια, το Ουσάκ και το Ντενιζλί. Τον Ιούλιο οι συμμαχικές δυνάμεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπέγραψαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία τη Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία δημιουργούνταν η «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Τη συμφωνία αυτή, όμως, δεν αποδέχτηκε ο Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος από τις 19 Μαΐου 1919, είχε αποβιβαστεί στην μαρτυρική Αμισό, για να ηγηθεί των δυνάμεων που αποτελούσαν συνέχεια του Κινήματος των Νεοτούρκων. Ο Μουσταφά Κεμάλ, όσο ο Ελληνικός Στρατός προχωρούσε στην ενδοχώρα της Ανατολίας, κατόρθωσε να συνενώσει πολιτικές δυνάμεις αλλά και εθνοτικές, φυλετικές και θρησκευτικές ομάδες της Μικράς Ασίας, δημιουργώντας ένας «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το οποίο έσπευσαν να προσεταιριστούν οι Σοβιετικοί, οι οποίοι, όμως, προηγουμένως, βρήκαν κλειστή την πόρτα της Αθήνας, όταν ζήτησαν τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων.
Από τη στιγμή, όμως, που ο Μουσταφά Κεμάλ έγινε συνομιλητής των Σοβιετικών*, σταδιακά κατέστησε εαυτόν «μήλον της έριδος» για όλους εκείνους που είχαν υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών. Έτσι, με τη σειρά άρχισαν να αναζητούν γέφυρες συνεννόησης και συνεργασίας οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και στο τέλος οι Άγγλοι, οι οποίοι ήταν οι κύριοι υποστηρικτές του Βενιζέλου, στο εγχείρημα της αποστολής Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, που ο Μουσταφά Κεμάλ και το κίνημά του έγινε ένα γεωπολιτικό μήλον της έριδος, ο Βενιζέλος, νοιώθοντας αυτήν την κρίσιμη αλλαγή, άγνωστο με ποιον απώτερο σκοπό, αποφάσισε να καταφύγει στις κάλπες.
Τότε, για πρώτη φορά όλα τα κόμματα, με εξαίρεση τον πρόδρομο του ΚΚΕ (ΣΕΚΕ), συνασπίστηκαν απέναντι στο Κόμμα των Φιλελευθέρων, συναπαρτίζοντας το μέτωπο της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης.
Το πιο σημαντικό προεκλογικό σύνθημα της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης ήταν το περίφημο «οίκαδε», που σήμαινε επιστροφή στο σπίτι των στρατιωτών, που ήδη συμπλήρωναν σχεδόν δέκα χρόνια στα διάφορα πολεμικά μέτωπα, αρχής γενομένης από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Ο ελληνικό λαός, κουρασμένος από τους πολέμους και οι οικογένειες που είχαν στερηθεί τους άνδρες και τα παιδιά τους που βρίσκονταν στο μικρασιατικό μέτωπο, δέχτηκαν σαν «σωσίβιο» την υπόσχεση της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στις εκλογές το Κόμμα των Φιλελευθέρων να μην εκλέξει ούτε έναν βουλευτή, να μην εκλεγεί βουλευτής ούτε ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος και να επιστρέψει ο βασιλιάς, δίνοντας έτσι το άλλοθι που αναζητούσε η Αγγλία, για να μας εγκαταλείψει μόνους στην έρημο της Ανατολίας.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
Εκείνοι που υποσχέθηκαν το οίκαδε, ότι θα φέρουν τους άνδρες και τα παιδιά πίσω από το μικρασιατικό μέτωπο, τους πήγαν στην «Κόκκινη Μηλιά», για να ακολουθήσει η κατάρρευση του μετώπου και η Μικρασιατική Καταστροφή!
Καζέρτα, Βάρκιζα, Εμφύλιος
Τις δεκαετίες που ακολούθησαν ο Ελληνισμός, πληγωμένος και συρρικνωμένος, προσπάθησε να γιατρέψει τις βαθιές και χαίνουσες πληγές του. Μια από αυτές ο διχασμός, ο οποίος είχε πάρει εθνικά χαρακτηριστικά το 1914-1917, λόγω διαφορετικών απόψεων που επικρατούσαν στις τότε ελίτ για τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Ακριβώς το ίδιο «κόλπο» χρησιμοποίησαν οι μεγάλες δυνάμεις για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντάς τους, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και ο αγγλικός αλλά και ο σοβιετικός παράγοντας, όταν βοηθούσαν την ελληνική αντίσταση, είχαν κατά νου την επόμενη μέρα. Δηλαδή, να δημιουργήσουν συνθήκες για να ελέγξουν την κατάσταση στην Ελλάδα, μετά το πέρας του πολέμου.
Έτσι, και οι μεν και οι δε, προσπάθησαν να προσεταιριστούν τις φιλικές προς αυτούς πολιτικές και κομματικές ελίτ της υπόδουλης Ελλάδας, για να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική τους δυνατότητα, όταν θα αποφάσιζαν το μοίρασμα της Ευρώπης. Τελικώς, το μοίρασμα έγινε το Φεβρουάριο του 1945, στη Γιάλτα, όπου αποφασίστηκε η Ελλάδα να είναι σε ποσοστό 90% υπό την επιρροή του Ηνωμένου Βασιλείου και το υπόλοιπο της Σοβιετικής Ένωσης.
Όμως, παρά την ανωτέρω συμφωνία, κάποιοι στην Ελλάδα αποφάσισαν να συνεχίσουν τον ένοπλο αγώνα, Έλληνας εναντίον Έλληνα αυτή τη φορά, ενώ είχαν ήδη υπογράψει τη Συμφωνία της Καζέρτας, το Σεπτέμβριο του 1944 και της Βάρκιζας, το Φεβρουάριο του 1945.
Πέραν του τι είχαν στο νου τους εκείνοι που αποφάσισαν τον εμφύλιο, πέραν του αν κάποιοι από κείνους είχαν ως στόχο την εθνική ανεξαρτησία και αν οι πρώην δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες τους εξώθησαν με τις ενέργειές τους σ’ αυτό, επί της ουσίας, με την απόφασή τους εκείνη οδήγησαν τη χώρα σε μια μεγάλη καταστροφή, παίζοντας το παιχνίδι της Αγγλίας, η οποία με τον εμφύλιο, τον οποίο επιδίωξε, ήθελε να εξυπηρετήσει δυο στρατηγικούς στόχους:
Πρώτον, να διχάσει τον ελληνικό λαό, για να μπορέσει να τον χειραγωγήσει πιο εύκολα τη μεταπολεμική περίοδο, καθότι μανούλες οι Άγγλοι στο «διαίρει και βασίλευε»!
Δεύτερον, να αποδυναμώσει την Ελλάδα, που τότε ήταν μια παγκόσμιας εμβέλειας ηθικοπολιτική δύναμη, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει την Κύπρο, ως επιβράβευση της συμβολής της στον πόλεμο και την αντίσταση εναντίον του ναζισμού και του φασισμού.
Από τα «δόντια της μυλόπετρας» στον τρίτο πόλο
Η Ελλάδα, στη διάρκεια του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου, διχασμένη και κατεστραμμένη από τον πόλεμο και από τον Εμφύλιο, συνεθλίβη στα δόντια της μυλόπετρας, μεταξύ του «κληρονόμου» της Αγγλίας στην περιοχή, των ΗΠΑ, και της Ρωσίας. Σε λίγες δεκαετίες, αιχμάλωτοι στα δόντια της μυλόπετρας, χάσαμε τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, και το 40% της Κύπρου, ενώ έχασαν κυριολεκτικά τη ζωή τους μια δυο γενιές στα ξερονήσια και στην εξορία, θύματα του διχασμού και των αφρόνων επιλογών των κομματικών ελίτ, που αδυνατούσαν ή δεν ήθελαν να «αναγνώσουν» σωστά τις γεωπολιτικές εξελίξεις και ισορροπίες, όχι για να εξυπηρετήσουν ξένα συμφέροντα αλλά τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους.
Από τη δεκαετία του ’60, μέρος της κυρίαρχης πολιτικής ελίτ της πατρίδας μας, με κορυφαίο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αναζήτησε έναν τρίτο πόλο, για να μπορεί η Ελλάδα να βρει στήριγμα και να ξεφύγει από τη μέγγενη του ανταγωνιστικού διπόλου ΗΠΑ-Ρωσίας. Ο τρίτος αυτός πόλος ήταν η Ε.Ο.Κ., η οποία είχε έντονα «Γκωλικά» χαρακτηριστικά, ως εξισορροπητικός γεωπολιτικός παράγοντας μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας. Με τέτοια κριτήρια, εξυπηρέτησης των γεωπολιτικών της συμφερόντων, έγινε μέλος της Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. η Ελλάδα, και όχι για να επωφεληθεί οικονομικά. Αυτό ήταν το έλασσον.
Το θέμα όμως είναι ότι μετά το 1981 η Ελλάδα άλλαξε σελίδα. Οι παλιές ελίτ παραμερίστηκαν και ήλθαν στο προσκήνιο άλλες, με έντονα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά, οι οποίες έκτοτε επικρατούν στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας. Αυτές οι ελίτ, οι οποίες, μέσω της κομματικοποίησης διέλυσαν το ελληνικό κράτος, την ελληνική δημόσια διοίκηση και τις Ένοπλες Δυνάμεις, με αποκορύφωμα την αποδυνάμωση της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας που μέχρι τότε επικρατούσε και κυριαρχούσε στο Αιγαίο, δεν κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της Ε.Ε., η οποία με τη κριτήρια του Μάαστριχτ απαιτούσε την πραγματοποίηση συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων και τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων στον τομέα της οικονομίας.
Την έλλειψη πολιτικής και εθνικής υπευθυνότητας, οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να καλύψουν με την εξυπηρέτηση του κομματικού κράτους και των κομματικών μηχανισμών, δημιουργώντας ένα σαθρό και διεφθαρμένο δίπολο, που οδήγησε τη χώρα σταδιακά στην καταστροφή.
Αυτό το διεφθαρμένο δίπολο, πολιτικό σύστημα – κομματικοποιημένο κράτος, που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και τη στρεβλή διαμόρφωση και εξέλιξη της παραγωγικής βάσης και της οικονομίας της χώρας, δεν κατόρθωσε να διαχειριστεί με επιτυχία την κρίση του 2008, με αποτέλεσμα να βιώνουμε τις δραματικές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια, με αποκορύφωμα το «δημοψήφισμα» της Κυριακής.
Από το «ψηφίστε μας για να κάνουμε αποτελεσματική διαπραγμάτευση», στην πρόταση των 8 δις ευρώ και το «δημοψήφισμα»
Τη στιγμή που τα κριτήρια του Μάαστριχτ ήταν εκεί, τα οποία, σε συνδυασμό με το οικονομικό μοντέλο της Ε.Ε., επέβαλαν ένα μικρό, ευέλικτο, ακομμάτιστο και αποτελεσματικό κράτος, ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντί να στείλει στην ελεύθερη αγορά τον κομματικό στρατό που παρασιτοβιούσε στο δύσμοιρο ελληνικό κράτος, μέσα από αμαρτωλές συμβάσεις που εξασφάλιζε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, προχώρησε στη μονιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων, παρακάμπτοντας το ΑΣΕΠ και νομιμοποιώντας την πολιτική αθλιότητα.
Η πολιτική αθλιότητα και ο λαϊκισμός, που έφθανε τα όρια της εθνικής προδοσίας, οδήγησαν τη χώρα στις εκλογές του 2009, ενώ ο συνδυασμός των παραπάνω δεν επέτρεψε στη χώρα να αντιμετωπίσει εχθρούς και φίλους που ήθελαν να την καταστρέψουν ή να την σώσουν, αναλόγως, μέσα από τα μνημόνια.
Το πολιτικό σύστημα, ανήθικο και διεφθαρμένο, δεν είχε το ηθικό ανάστημα να αποκολληθεί από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό του διεφθαρμένου κράτους.
Αυτό το ανήθικο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, δεν είχε τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί με τους εταίρους μας στην Ε.Ε., για να αποτελέσουν τα όποια μνημόνια μια ευκαιρία για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους και της οικονομίας.
Αυτήν την αδυναμία του ανήθικου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος εκμεταλλευθήκαν ξένοι και ντόπιοι, για να «χώσουν» στα μνημόνια εκείνα που τους εξυπηρετούσαν.
Έτσι, μαζί με την εξαθλίωση και την υποδούλωση της χώρας στους δανειστές, ήλθαν στο προσκήνιο και οι νεολαϊκιστές. Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε χαρακτηρισμούς. Μια ματιά στα βιογραφικά αυτών που μας κυβερνούν, μια ματιά στα έδρανα της Βουλής, μας δίνει την ξεκάθαρη εικόνα. Ο χαρακτηρισμός που δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε, είναι ο εξής: πρόκειται για τη χειρότερη Βουλή, το χειρότερο πολιτικό προσωπικό, τη χειρότερη Κυβέρνηση όλων των εποχών, ακόμα και από αυτή του ΓΑΠ!
Υφάρπαξαν την εξουσία μέσω μιας εξ αντικειμένου συνταγματικής εκτροπής, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, με βασικό επιχείρημα, αφού είχαν προηγηθεί τα ευτράπελα για τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κατάργηση των μνημονιακών νόμων και δεσμεύσεων με ένα νόμο και άλλα τέτοια, διανθισμένα με έντονο πολιτικό και αισθητικό εκχυδαϊσμό, το εξής:
«Οι άλλοι δεν διαπραγματεύονται. Δώστε μας τη λαϊκή εντολή για να διαπραγματευτούμε και να πετύχουμε μια καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές.»
Επί πέντε μήνες, που υποτίθεται ότι διαπραγματεύονταν, επιδεινώθηκαν όλοι ανεξαιρέτως οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας, ενώ η συμφωνία την οποία φάνηκαν διατεθειμένοι να υπογράψουν, ήταν ένα πακέτο μέτρων ύψους 8 δις ευρώ, από τα 800 εκατ. ευρώ που περιλάμβανε το μέιλ Χαρδούβελη. Το πακέτο αυτό φέρει την υπογραφή του νέου Ηρόστρατου, του Αλέξη Τσίπρα.
Αυτό το συνοθύλευμα των αριστεροδεξιών νεολαϊκιστών, οδήγησε τα πράγματα στο παρά πέντε, για να προκηρύξει ένα δημοψήφισμα που αποτελεί κακοποίηση και βιασμό αυτής της δημοκρατικής διαδικασίας.
Πέρα όμως από τα διαδικαστικά, το δημοψήφισμα γίνεται και πάλι με την επίκληση του ίδιου σκεπτικού:
«Δώστε μας διευρυμένη, δημοψηφισματικού χαρακτήρα λαϊκή εντολή, για να διαπραγματευτούμε από θέσεως ισχύος με τους δανειστές».
Όμως, εκτός του ότι δεν δίνεται η δυνατότητα και ο χρόνος στους πολίτες να ενημερωθούν και να «ζυμωθούν» με τις επιπτώσεις της απόφασης που θα πάρουν, εκτός του ότι η κυβέρνηση ¨σημάδεψε την τράπουλα, βάζοντας το ΟΧΙ πάνω από το ΝΑΙ στο ένα και μοναδικό ψηφοδέλτιο, ενέργεια που δίνει σύμφωνα με μετρήσεις ένα… μπόνους 5% στο ΟΧΙ, υπάρχει και ένα άλλο τεράστιο πολιτικό ζήτημα.
Η κυβέρνηση, με έναν αντιδημοκρατικό και εντελώς ανορθόδοξο τρόπο προσπαθεί να ανανεώσει τη λαϊκή εντολή, χωρίς να κάνει απολογισμό της προηγούμενης προς τους ψηφοφόρους, μέσα από μια προεκλογική διαδικασία, θέτει το ίδιο δίλημμα με τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, χωρίς να δίνει και πάλι απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα.
Τότε, στην ερώτηση «Τι θα κάνετε αν οι δανειστές αρνηθούν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα, τα οποία υπόσχεστε στους ψηφοφόρους, τι θα κάνετε; Τι θα κάνετε αν αποτύχετε στις διαπραγματεύσεις; Ποιο είναι το σχέδιό σας;», απαντούσαν ότι ξέρουμε πολύ καλά τι θα κάνουμε, αλλά δεν μπορούμε να το αποκαλύψουμε, γιατί αυτό επιβάλλει η τακτική της διαπραγμάτευσης που θα ακολουθήσει.
Τώρα, στην ίδια ερώτηση που τους γίνεται «Τι θα κάνετε αν οι δανειστές αρνηθούν και πάλι να ικανοποιήσουν τα αιτήματά σας;», και πάλι απαντούν θολά, ότι «Ξέρουμε τι θα κάνουμε. Θα επιζήσουμε, θα συνεχίσει να βγαίνει και πάλι ο ήλιος κάθε μέρα!» (Τσίπρας στη ΝΕΤ, 29 Ιουνίου).
Επιμύθιον
Οι μέρες και οι ώρες που περνούν είναι κρίσιμες για το μέλλον της πατρίδας μας και του Ελληνισμού.
Αναλύοντας κανείς με ψυχραιμία τη στρατηγική της κυβέρνησης, φθάνει σε λογικό αδιέξοδο. Και για να βρεθεί εξήγηση, να εξαχθεί ένα λογικό συμπέρασμα, θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στην ιδεολογία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και γενικότερα στα ιδεολογικά και άλλα χαρακτηριστικά του κινήματος των αγανακτισμένων, που αποτέλεσε το πρόπλασμα το οποίο οδήγησε στη δημιουργία του πλειοψηφικού ρεύματος του αντιμνημονιακού μετώπου στην κοινωνία.
Δεν θα σταθούμε στην εξ αντικειμένου σύμμαχο του ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή, ούτε στον κανονικό σύμμαχο, τους ΑΝΕΛ. Αυτό είναι «άλλου… παπά Ευαγγέλιο», που λέει ο λαός μας.
Θα προσπαθήσουμε, όμως, να αναλύσουμε το φαινόμενο και τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, για να ερμηνεύσουμε και να επιλύσουμε το λογικό αδιέξοδο που προαναφέραμε.
Την λύση και την ερμηνεία, μας την έδωσε μια φωτογραφία, μια εικόνα. Το βράδυ της 28ης Ιουνίου, την ώρα που υπουργοί προσέρχονταν στο Μέγαρο Μαξίμου, για να συμμετάσχουν στο έκτακτο Υπουργικό Συμβούλιο στο οποίο αποφασίστηκε το κλείσιμο των τραπεζών και ο έλεγχος κεφαλαίων, οι φωτογράφοι απαθανάτισαν μια εξαιρετικά εύγλωττη σκηνή. Στα σκαλιά του Μεγάρου Μαξίμου ο υπουργός Εσωτερικών Βούτσης, θιασώτης της λαϊκής επανάστασης, χαιρέτησε χαρούμενος τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, με έναν τρόπο που ήταν σαν του έδινε συγχαρητήρια, γιατί έφερε με επιτυχία σε πέρας μια αποστολή. Ήταν σαν έλεγαν «τους τη φέραμε». Έτσι εξηγείται η δημιουργική ασάφεια της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου και η αλλοπροσαλλοσύνη του κατά τη διάρκεια όλων αυτών των μηνών στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, την οποία ανέχθηκε ο Τσίπρας.
Επίσης, έτσι εξηγείται η δήλωση του υπουργού Νίκου Παπά, ο οποίος εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου, λίγο μετά την απόφαση για το δημοψήφισμα, δήλωνε εύχαρις το “Αύριο θα είναι μια πολύ καλή μέρα”, εννοώντας την Κυριακή που έκλεισαν οι τράπεζες!
Ο στόχος λοιπόν ήταν το αδιέξοδο, στη συνέχεια η δημιουργία ενός κλίματος εχθρικού απέναντι στους δανειστές και εξ αυτού η ευαισθητοποίηση των εθνικών αλλά και των ιδεολογικών αντανακλαστικών διαφόρων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από την επίκληση της Επανάστασης του 1821, του ΟΧΙ του 1940 και του ΟΧΙ του Τάσου Παπαδόπουλου, για την υφαρπαγή του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Ο τελικός στόχος;
Μα φυσικά η… ταξική επανάσταση.
Πώς θα γίνει αυτή;
Σύμφωνα με τη λογική που επικρατεί σε διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, η επανάσταση ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2008, τότε που με αφορμή τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και με βάση επιτελικό σχέδιο «κάποιοι» κατέστρεψαν την Αθήνα και κινητοποίησαν τις δυνάμεις τους σε όλες τις πόλεις της χώρας.
Η επανάσταση συνεχίστηκε στην Πλατεία Συντάγματος, με το κίνημα των αγανακτισμένων, ενώ οι τάξεις των επαναστατημένων ενισχύθηκαν με τους εξαθλιωμένους Έλληνες της συνεχιζόμενης κρίσης και των μνημονίων.
Μετά το ενδεχόμενο ΟΧΙ της Κυριακής, τι;
Δεν θα πέσουμε στην παγίδα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, γιατί όλη αυτή η ιστορία είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι διχασμού από τους “ινστρούχτορες” της επανάστασης, για να οδηγήσουν κι άλλο απονήρευτο κόσμο στο μαντί του “νέου ΕΑΜ”.
Θα επιχειρήσουμε όμως να εκτιμήσουμε τι θα γίνει σε περίπτωση που ο κόσμος ψηφίσει ΟΧΙ.
Σε περίπτωση, λοιπόν, που επικρατήσει το ΟΧΙ, αν είναι σωστή η ερμηνεία που δίνουμε παραπάνω, η χώρα θα οδηγηθεί εκτός Ε.Ε. και εκτός ευρώ, στην απόλυτη εξαθλίωση, για να προστρέξουν κι άλλοι εξαθλιωμένοι Έλληνες, μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες συντρόφους μετανάστες που τρέφουν ήδη αισθήματα… αγάπης στους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, στην αγκαλιά της επανάστασης, και να χτιστεί έτσι η νέα Ελλάδα, της λαϊκής δημοκρατίας, με ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις χώρες-μοντέλα που εφαρμόστηκε ο σοσιαλισμός.
Σ’ αυτήν την πορεία το ρόλο τους έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν διάφοροι χρήσιμοι ηλίθιοι, οι οποίοι όταν ξυπνήσουν και αντιληφθούν το κακό που έκαναν στην Ελλάδα, θα είναι πολύ αργά.
Τώρα, καλούνται να παίξουν το ρόλο τους οι εξαθλιωμένοι από την κρίση και τα μνημόνια Έλληνες, στους οποίους επικρατεί η άποψη «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των ομοφύλων». Αυτό κραυγάζουν διάφοροι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην κοινωνία: «Δεν με νοιάζει τι θα γίνει η κοινωνία και η Ελλάδα. Από τη στιγμή που εγώ έχω καταστραφεί οικονομικά και έχω χάσει τη ζωή μου, να γίνουν όλα στάχτη, δεν με ενδιαφέρει».
Είμαστε ακριβώς στη στιγμή που ο Τσίπρας, σαν ένας Ηρόστρατος, ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή στην Ελλάδα που ξέρουμε.
Την ίδια ώρα τρίβουν τα χέρια τους ο Σόιμπλε και όλοι εκείνοι που θέλουν την Ελλάδα εκτός ευρώ, για να αγοράσουν τις ελληνικές τράπεζες και την ίδια τη χώρα μπιρ παρά, όπως και λενε και οι Τούρκοι.
Την ίδια ώρα, θέτουμε σε κίνδυνο για άλλη μια φορά την Κύπρο, και εισερχόμεθα σε μια περίοδο που ο ελληνικός χώρος, από τις Διαπόντιες νήσους μέχρι το Λιβυκό Πέλαγος, τις ακτές της Αιγύπτου, του Ισραήλ, του Λιβάνου, της Συρίας, το Καστελόριζο, τη Σάμο, της Χίο, της Λέσβο, τη Σαμοθράκη, τον Έβρο, τη Θράκη και τη Μακεδονία, θα κινδυνεύσει με λεηλασία από ισχυρούς και ανίσχυρους παίκτες που καραδοκούν στην περιοχή.
Αυτά είναι τα αχαρτογράφητα νερά που λέγαμε στο πρώτο άρθρο μας για το 2015, στην εφημερίδα «κυριακάτικη δημοκρατία» στις 4 Ιανουαρίου.
Είναι η ώρα που ο κάθε πολίτης βρίσκεται προ των ευθυνών του.
Αυτή η ευθύνη ήταν που μας ώθησε στη συγγραφή αυτού του άρθρου και τίποτε άλλο.
Το μόνο που μένει να πούμε, είναι να σκεφθούν καλά οι Έλληνες και να πράξουν αυτό που είναι καλό όχι για τον εαυτό τους και το κόμμα τους, αλλά για την πατρίδα.
Εκείνοι που πιστεύουν στην πάλη των τάξεων, θα πράξουν αυτό που εξυπηρετεί την… επανάσταση.
Όλοι οι άλλοι, καλό είναι να μην παρασυρθούν από την παγίδα που έχουν στήσει οι «ινστρούχτορες» της επανάστασης, και να θυμηθούν ότι για χιλιετίες ο Ελληνισμός επιβίωσε επειδή πίστευε στο «Υπεράνω όλων η πατρίς» του Πλάτωνα και το σωκρατικό:
«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι, καὶ σέβεσθαι δεῖ καὶ μᾶλλον ὑπείκειν καὶ θωπεύειν πατρίδα χαλεπαίνουσαν ἢ πατέρα, καὶ ἢ πείθειν ἢ ποιεῖν ἃ ἂν κελεύῃ, καὶ πάσχειν ἐάν τι προστάττῃ παθεῖν ἡσυχίαν ἄγοντα, ἐάντε τύπτεσθαι ἐάντε δεῖσθαι, ἐάντε εἰς πόλεμον ἄγῃ τρωθησόμενον ἢ ἀποθανούμενον, ποιητέον ταῦτα, καὶ τὸ δίκαιον οὕτως ἔχει, καὶ οὐχὶ ὑπεικτέον οὐδὲ ἀναχωρητέον οὐδὲ λειπτέον τὴν τάξιν, ἀλλὰ καὶ ἐν πολέμῳ καὶ ἐν δικαστηρίῳ καὶ πανταχοῦ ποιητέον ἃ ἂν κελεύῃ ἡ πόλις καὶ ἡ πατρίς, ἢ πείθειν αὐτὴν ᾗ τὸ δίκαιον πέφυκε· βιάζεσθαι δὲ οὐχ ὅσιον οὔτε μητέρα οὔτε πατέρα, πολὺ δὲ τούτων ἔτι ἧττον τὴν πατρίδα;” τί φήσομεν πρὸς ταῦτα, ὦ Κρίτων; ἀληθῆ λέγειν τοὺς νόμους ἢ οὔ;»***
Καλή τύχη Ελλάδα, πατρίδα μου γλυκιά…
*Στις 23 Απριλίου ιδρύθηκε η «Εθνοσυνέλευση του Μεγάλου Τουρκικού Έθνους και στις 26 Απριλίου ο Μουσταφά Κεμάλ έστειλε επιστολή στον Λένιν, με την οποία του ζητούσε τη σύναψη πολιτικών και στρατιωτικών σχέσεων. Στη θετική απάντηση του υπουργού εξωτερικών Τσιτσέριν, ο Μ. Κεμάλ απάντησε με αποστολή του δικού του υπουργού εξωτερικών Μπεκίρ Σαμί στη Μόσχα, για να ακολουθήσει σοβαρή στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στο κίνημα του Κεμάλ, η οποία επιστεγάστηκε με υπογραφή συμφωνίας το Μάρτιο του 1921.
η οποία
**Το 356 π.Χ., ο Ηρόστρατος πυρπόλησε και κατέστρεψε ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, τον Ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο, το περίφημο Αρτεμίσιο, με σκοπό να τον γράψει η ιστορία! Όπως αναφέρει ο Πλούταρχος στους Παράλληλους Βίους (Αλέξανδρος, 3), την νύκτα που πυρπολήθηκε ο ναός γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος.
*** Από τη μητέρα και από τον πατέρα και από όλους τους άλλους προγόνους το πολυτιμότερο πράγμα είναι η πατρίδα και σεβαστότερο και αγιώτερο και σε ανώτερη θέση, κατά τη γνώμη των θεών και των φρονίμων ανθρώπων, και ότι πρέπει να σεβόμαστε και περισσότερο να υπακούμε και να αγαπάμε την πατρίδα, όταν οργίζεται, παρά τον πατέρα, και, ή να προσπαθούμε να την πείθουμε, ή να εκτελούμε ό,τι κι αν διατάζει. Και ή να υποφέρουμε, αν αυτή το θέλει, χωρίς το παραμικρό παράπονο, και αν θέλει ακόμα να μας δείρει ή να μας ρίξει στην φυλακή, ή να μας στείλει στον πόλεμο για να πληγωθούμε ή να σκοτωθούμε, όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε. Και έτσι είναι το σωστό. Μάλιστα δεν πρέπει να ξεφεύγουμε ούτε να οπισθοχωρούμε ούτε να εγκαταλείπουμε τη θέση μας, αλλά και στον πόλεμο και στα δικαστήρια και όπου αλλού, καθήκον μας είναι να εκτελούμε όσα διατάσσει η Πολιτεία και η πατρίδα, ή, το πολύ, αν εκείνο που διατάζει δεν μας φαίνεται δίκαιο, να της υποδείξουμε και να την πείσουμε ποιο είναι το δίκαιο. Δεν είναι όμως ασέβεια να μεταχειριζόμαστε βία σε μια μητέρα, σε έναν πατέρα και πολύ περισσότερο στην πατρίδα;” Τι θα απαντήσουμε εμείς σε όλα αυτά, Κρίτων; Θα απαντήσουμε ότι οι νόμοι λένε αλήθεια ή όχι;
Ο Σωκράτης είχε ακυρώσει σε δυο γραμμές τη λογική της επανάστασης του ΣΥΡΙΖΑ
