Στο περιθώριο όσων γραφικών εξελίσσονται πέριξ της «παρακολούθησης» του κ. Νίκου Ανδρουλάκη ( παρακολούθηση νόμιμη και με εισαγγελική σφραγίδα), με τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ «να παίζει τα ρέστα του στο πεδίο της αναγωρισιμότητας» και τον Αλέξη Τσίπρα να διεκδικεί για τον εαυτό του την ηγεσία του αντιπολιτευτικού χώρου το κενό της κανονικής πολιτικής στη χώρα διευρύνεται.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Χαριλάου Τρικούπη και Κουμουνδούρου έχουν επιλέξει, καθώς οι παλιοί μύθοι έχουν ξεφτίσει εντελώς και επιβεβαιώνεται η απουσία κάθε σοβαρής εναλλακτικής πρότασης από τον δημόσιο λόγο τους, να επενδύσουν σε μια «αντιπολιτευτική μονοκαλλιέργεια» με τις «παρακολουθήσεις» να φαντάζουν, πλέον, ως έσχατη επιλογή για να διατηρηθούν στον πολιτικό αφρό δύο πολιτικοί σχηματισμοί ξεπερασμένοι από τις εξελίξεις και δύο «ηγέτες» μειωμένης έως ελάχιστης πολιτικής εμβέλειας και αξιοπιστίας.
Τα «μαθήματα δημοκρατίας» στα οποία επιδίδονται ΠΑΣΟΚ και Σύριζα το τελευταίο διάστημα με αφορμή την υπόθεση των «παρακολουθήσεων» αποδεικνύονται ελάχιστα για να κινητοποιήσουν εκείνα τα παλιά και πάντοτε εύκαιρα αντανακλαστικά της παραδοσιακής «αντιδεξιάς» συσπείρωσης που στις μέρες της δόξας της είχε προσφέρει ευκαιρίες διακυβέρνησης σε λαμόγια και γραφικούς κάθε συνομοταξίας.
Πίσω από τις κουρτίνες και σε πείσμα των «διαμορφωτών κοινής γνώμης» συντελείται ήδη μια σημαντικότατη μεταστροφή στο πολιτικό σκηνικό, μια πολιτική μεταμόρφωσης ενός ολόκληρου κινήματος από μια «αντί» στάση σε μια θετική στήριξη προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο πρόσωπο του οποίου συσπειρώνονται, δημόσια και χωρίς περιστροφές, σχεδόν όλοι όσοι είχαν την «τιμή» να μετέχουν στο ισχυρότατο «αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο».
Συμβαίνει και είναι αληθές, ακόμη και εάν δεν ομολογείται: Ο χώρος που γέννησε, διαμόρφωσε και στήριξε το «αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», όλοι όσοι αποθέωσαν υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη τα δημοκρατικά αντανακλαστικά απέναντι στην νεοσταλινική πολιτική των Συριζαίων και ανέδειξαν στο διάστημα 2015/2019 την τεράστια αξία των δημοκρατικών κατακτήσεων της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου ουδόλως έχουν υποστείλει τη σημαία της αντίστασής απέναντι στην λαίλαπα του λαϊκισμού εξαιτίας μιας υπόθεσης που φάνηκε «με το καλημέρα» ότι μπάζει πολιτικά και επιχειρηματικά και πως τα ερωτηματικά που την συνοδεύουν είναι πολύ περισσότερα από τις απλοϊκές απαντήσεις που επιχειρήθηκε να δοθούν.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το παλιό και πάντα λειτουργικό και παρόν «αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» μετεξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς και σε πείσμα των εμπνευστών των μαθημάτων δημοκρατίας στα οποία επιδίδονται οι αρνητές της, σε ένα «υπέρ Κυριάκου μέτωπο» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον κεντρικό ρόλο του πολιτικού παράγοντα που εγγυάται (μόνος αυτός στη σημερινή συγκυρία) την επόμενη μέρα στη χώρα αι, κυρίως, τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος για να ξεφύγει από την εγγενή κακομοιριά που τον έχουν καταδικάσει τα γνωστά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Δεν είναι τυχαίο πως σε όλα τα social media οι ρωγμές που έχει προκαλέσει στο προφίλ του πρωθυπουργού η υπόθεση της νόμιμης επισύνδεσης στο κινητό του κ. Ανδρουλάκη είναι από ελάχιστες έως μηδενικές, συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξη αυτή η τραγική άποψη του Βαγγέλη Βενιζέλου, σύμφωνα με την οποία «βουλευτές και αρχηγοί κομμάτων είναι παράνομο να παρακολουθούνται», η διατύπωση της άποψης αυτής συνέγειρε το «αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» περισσότερο και από τις αιτιάσεις Πολάκη.
Κακά τα ψέματα και στην πολιτική, η κανονική ερμηνεία των γεγονότων είναι υπόθεση δύσκολη μεν, απαραίτητη δε, διαφορετικά καταλήγουν οι αναλύσεις σε συμπεράσματα από αστεία έως κωμικά, όπως το να συνδέει κανείς άμεσα μια υπόθεση μιας νόμιμης παρακολούθησης του τηλεφώνου ενός πολίτη (αυτό είναι ο κ. Ανδρουλάκης και τίποτε περισσότερο, αν όντως ευαγγελίζεται την δημοκρατική διάρθρωση της κοινωνίας) με το μέλλον της χώρας και τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται να γίνουν για να ξεφύγει ο τόπος από τη μοίρα που του προτείνουν οι γνωστοί καρχαρίες του παρελθόντος.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η δημοκρατική μετεξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και η προσδοκώμενη οικονομική ανάπτυξη θα συμβούν, είναι στοιχήματα που χρειάζεται να κερδηθούν, στη συγκυρία που βιώνουμε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι, είτε αρέσει, είτε όχι, η πλέον αποδεκτή φιγούρα για να τραβήξει το κάρο, απέναντι του είναι το πολιτικό και ατομικό χάος των παλιών και νέων κρατικοδίαιτων και ένα political correct που μυρίζει ναφθαλίνη του 80 και εμφυλιοπολεμικό μένος του 49 «με το όπλο παραπόδα».
Αν ο Μητσοτάκης εισπράξει το μήνυμα των ημερών και απαντήσει με μια δημοκρατική αντεπίθεση, αν διευρύνει την δημοκρατία και στην λειτουργία της ΕΥΠ ( δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη εξέλιξη), αν παρουσιάσει, με αφορμή την υπόθεση των παρακολουθήσεων, ένα σχέδιο που θα αναδεικνύει μια νέα, πιο «δυτική» δομή και λειτουργία του κράτους και των υπηρεσιών του σκληρού πυρήνα του σε συνδυασμό με ένα όραμα για την επανεκκίνηση της οικονομίας στις σημερινές συνθήκες το κέρδος του θα είναι πολλαπλό, άλλωστε είναι πρακτικά ο μόνος που και να σχεδιάσει μπορεί και να εγγυηθεί ένα μέλλον, με βάση όσα μέχρις στιγμής έχει καταφέρει σε εξαιρετικά δύσκολες και σύνθετες συνθήκες.
Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση μια ανάλογη απόφαση, τα διακυβεύματα είναι πολλά, αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
