Είναι σαφές πως με βάση τους αριθμούς μιας τριετούς διακυβέρνησης σε ένα κόσμο γεμάτο προκλήσεις και ανατροπές ο νυν πρωθυπουργός δεν έχει αντίπαλο
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Το πλαίσιο των εκλογών χαράχτηκε και δεν αλλάζει: Μητσοτάκης και λοιποί κεντρογενείς ομού με κλασσικούς φιλελεύθερους και διαρκείς ανανεωτές της αριστεράς εναντίον Τσίπρα και αποδέλοιπων σοσιαλιζόντων, νεοσταλινικών και μερικών χαβαλέδων της μετακαπιταλιστικής υστεροχαβαλετζίδικης ψυχοπάθειας.
Σε απλά ελληνικά Μητσοτάκης εναντίον Τσίπρα με ολίγη από Ανδρουλάκη (οι υπόλοιποι είναι της προσκολλήσεως) με τον ίδιο τον Καραμανλή και όσους «δικούς του» απόμειναν να έχουν λάβει σαφή και καθαρή θέση υπέρ της ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης για να «δικαιωθεί» ο βαθύς καραμανλισμός στο πρόσωπο και πάλι του κ. Τσίπρα, το υπέρτατο προσόν του οποίου είναι ότι δεν λέγεται Μητσοτάκης.
Ξεκαθάρισε, επίσης, και το εκλογικό σύστημα, ο υφιστάμενος νόμος δεν αλλάζει, η συμμαχία των αριστεροδεξιών αναξιοπαθούντων πολύ θα το ήθελε να συμβεί για να βρει έδαφος να συμπληρώσει την εικόνα του αριστερού «colotouba» και με ένα δεξιό αντίστοιχο, ο Μητσοτάκης δεν τσίμπησε και οι προσδοκίες της Κουμουνδούρου έμειναν κενό γράμμα.
Είναι σαφές πως με βάση τους αριθμούς μιας τριετούς διακυβέρνησης σε ένα κόσμο γεμάτο προκλήσεις και ανατροπές (από πανδημία έως Πούτιν) ο νυν πρωθυπουργός δεν έχει αντίπαλο, δυστυχώς συμβαίνει και κανείς σοβαρός δεν το αρνείται, επιμένουν στην μη παραδοχή του μόνο πεζοδρομιακοί χαβαλέδες κι ένας Ηλιόπουλος!
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα χρειαστεί μια ή δύο εκλογικές μάχες για να σχηματίσει και πάλι αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν είναι ακόμη σαφές, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα λόγω της απλής αναλογικής στην πρώτη εκλογική μάχη. Η δημόσια πρόσκληση που απηύθηνε στον κ. Τσίπρα να «ομονοήσει» στην άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου ήταν εκ του περισσού, ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει πως δεν υπάρχει καμία σοβαρή απάντηση πλην μερικών παλαιοκομμουνστικών αναμασημάτων περί «λαϊκής κυριαρχίας» κ.λ.π.
Άγνωστο παραμένει το περιβάλλον των εκλογών, η τελική διαμόρφωση του ξεπερνάει τις εσωτερικές προτεραιότητες ή, μάλλον, συνδιαμορφώνεται από την διεθνή σκηνή, οι εξελίξεις στην Ουκρανία είναι ένα μέγεθος που κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει, όσα τις τελευταίες μέρες συμβαίνουν ενισχύουν σημαντικά τους υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου, αν παγιωθούν τότε είναι σαφές πως ο Μητσοτάκης θα πάει σε μια εκλογική μάχη «καβάλα στ΄ άλογο» και με τον νικητή του πολέμου στο πλευρό του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον «Έρντι» από απέναντι, δεν θεωρείται καθόλου απίθανο ο νεομουσουλμάνος ηγετίσκος της Τουρκίας να απλώσει το χέρι του μακρύτερα από όσο τον παίρνει και να προκαλέσει θερμό επεισόδιο στην προφανή ανάγκη του να επισημοποιήσει το δικό του εκλογικό αφήγημα ή – ακόμη χειρότερο- να βρει μια καλή αφορμή να μετατεθούν ή να μην γίνουν εκλογές στην Τουρκία «λόγω πολέμου με την Ελλάδα».
Το τελευταίο είναι η μεγάλη ανησυχία του ελληνικού επιτελείου, εκτιμούν πως δεν είναι απίθανο να προκριθεί από τον «Έρντι» ως η βασική εκδοχή της πολιτικής του για το επόμενο διάστημα, ανησυχούν, ήδη, για ένα ανάλογο ενδεχόμενο υπουργεία εξωτερικών πολλών ευρωπαϊκών και δυτικών, γενικά, χωρών, η αίσθηση που υπάρχει στις διάφορες συναντήσεις είναι άσχημη, την βιώνουν όλοι οι επισκεπτόμενοι την Άγκυρα, κανένας πλέον δεν αποκλείει την πιο ακραία εκδοχή, όλοι την απεύχονται κι όλοι εκτιμούν πως μια ήττα του Πούτιν στις πεδιάδες της Ουκρανίας θα απομακρύνει πολύ τον κίνδυνο στο Αιγαίο ( για τη Θράκη δεν γίνεται λόγος).
Σ΄ όλο αυτό το δυναμικό σκηνικό το τεράστιο πλεονέκτημα του Μητσοτάκη είναι ότι εξακολουθεί τρία χρόνια μετά την νίκη του, να είναι αυτός που βάζει την ατζέντα, οι άλλοι όλοι παρακολουθούν, μερικοί τρέχουν ασθμαίνοντας να προλάβουν, κανένας μέχρι σήμερα δεν διεκδίκησε σοβαρά την χειραγώγηση της ημερήσιας διάταξης, η εικόνα αυτή δεν φαίνεται να αλλάζει μέχρι τις κάλπες.
Ακόμη και στο θέμα των παρακολουθήσεων αποδεικνύεται πως η γρήγορη αντίδραση του Μαξίμου μάζεψε τα άπλυτα όσο χρειάζονταν σε πρώτη φάση και σε δεύτερη η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης αντεπιτέθηκε με μεγάλη επιτυχία παίζοντας το θεσμικό χαρτί μαζί με εκείνο της απαραίτητης εθνικής ασφάλειας ειδικά σε συνθήκες υβριδικού πολέμου εκ μέρους της Τουρκίας και είναι έτοιμη «να μαζέψει όλο το χαρτί από το τραπέζι» για μια ακόμη φορά.
Βαδίζοντας προς τις εκλογές είναι σαφές πως «η μάνα δεν χάνει», στο πόκερ που θα εξελιχθεί όλα τα χαρτιά είναι στα χέρια του Μητσοτάκη (καλώς ή κακώς αυτό συμβαίνει), αρκεί ένα χαλαρό θεσμικό παίξιμο για να πάρει και πάλι την παρτίδα, μόνο η πολιτική αυτοκτονία μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα, είτε αυτό αρέσει, είτε όχι.
Υ.Γ. Αυτές οι εκλογές θα επαναχαράξουν και τα ιδεολογικο-πολιτικά πλαίσια της Νέας Δημοκρατίας, είναι εξαιρετικά πιθανόν να την κάνουν σοβαρό πολιτικό κόμμα από ομοσπονδία τιμαριούχων που είναι σήμερα.
