Ο πόλεμος στην Ουκρανία, πλην όλων των οδυνηρών συνεπειών του σε απώλειες ανθρωπίνων ζωών, έκανε την Ευρώπη να κατανοήσει στην πράξη την πραγματικότητα της εξάρτησής της από την Ρωσία σε συγκεκριμένα προϊόντα και δη, την ενέργεια.
ΤΗΣ ΘΑΛΕΙΑΣ ΧΟΥΝΤΑ
Μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας είναι και η Χώρα μας, η οποία επίσης βιώνει ένα μεγάλο κύμα ακρίβειας, με αποτέλεσμα να πλήττονται οι πιο ευάλωτοι συνάνθρωποί μας.
Η μεν Ευρώπη, άρχισε ήδη τις πρώτες κινήσεις σχετικά με την απεξάρτησή της από την Ρωσία και σύντομα, θα ανακοινωθούν τα εναλλακτικά σχέδια που υπάρχουν και οι νέες συμφωνίες. Πράττει δηλαδή το αυτονόητο, να μην είναι δέσμια μίας μόνο Χώρας και μάλιστα μιας Χώρας με την οποία είναι εν δυνάμει αντίπαλος πολιτικά και στρατιωτικά.
Η δε Ελλάδα μας, δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο τι πράττει, ώστε να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα και να μπορέσει να βρει εναλλακτικές λύσεις. Στο ερώτημα πόσο εξαρτημένη είμαστε σαν Χώρα, η απάντηση είναι απλή: σε υπερβολικά μεγάλο αριθμό και σχεδόν στα πάντα. Στον ηλεκτρισμό, στο φυσικό αέριο, στο πετρέλαιο, στο κρέας, στο γάλα, στις πατάτες, στα όσπρια, στα βιομηχανικά είδη κοκ.
Και εύλογα ο καθ’ ένας μας μπορεί και οφείλει να σκεφτεί, τι έκαναν οι Κυβερνήσεις μας όλα αυτά τα χρόνια; Πόσο συνειδητά άφησαν την χώρα έρμαιο στις ορέξεις τρίτων χωρών; Πόσο απροστάτευτοι και απροετοίμαστοι είμαστε; Τι αυτάρκεια έχουμε στα βασικά αγαθά και στα είδη πρώτης ανάγκης;
Ουδείς εκ των κυβερνώντων ασχολήθηκε σοβαρά με τον πρωτογενή τομέα και την ενίσχυσή του με κάθε είδους διευκολύνσεις αλλά τουναντίον, υπήρξαν περιπτώσεις όπου το κλείσιμο βιομηχανιών, επιχειρήσεων κλπ παρουσιάστηκε και σαν «εθνικό έργο». Βήμα προς βήμα οδηγηθήκαμε στο γκρεμό και δεν μας φταίει κανένας, γιατί μάτια είχαμε και βλέπαμε που θα πηγαίναμε.
Και σήμερα τι κάνουμε; Κυρίως, τι κάνουμε αύριο; Θα συνεχίσουμε να είμαστε στην ίδια αδιανόητη κατάσταση; Για πόσο θα εισάγουμε τα απλά και στοιχειώδη διατροφικά είδη όπως ρεβύθια από το Μεξικό, πατάτες από την Αίγυπτο, κρεμμύδια από την Τουρκία και σκόρδα από την Κίνα; Κανένας στη χώρα μας δεν έχει την ευκαιρία να καλλιεργήσει όλα αυτά και κυρίως, κανένας δεν επιδοτείται για να το πράξει;
Ας σκεφτούμε ένα υποθετικό σενάριο, όπου η χώρα μας εμπλέκεται στρατιωτικά με μία άλλη χώρα, η οποία έχει διάφορες φαντασιώσεις και μας επιτίθεται, για να τις ικανοποιήσει. Σίγουρα, θα υπάρξει ένα χρονικό διάστημα χάους και σχεδόν σίγουρα, θα υπάρξει έλλειμμα προϊόντων. Τι θα κάνουμε τότε και πως θα αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο της ύπαρξής μας, χωρίς διαθέσεις υπαναχώρησης εξ’ αιτίας έλλειψης οσπρίων ή λαχανικών;
Πέραν όλων αυτών, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή και απαιτεί, έστω και τώρα, σοβαρή αντιμετώπιση. Η αυτάρκεια της Χώρας σε κάθε είδος πρώτης ανάγκης πρέπει να γίνει το κυρίαρχο ζητούμενο, ανεξαρτήτως της όποιας βοήθειας περιμένουμε από τους Διεθνείς Οργανισμούς που συμμετέχουμε. Όπως κανένας ξένος στρατιώτης δεν θα πολεμήσει για την προάσπιση της γης μας, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, ότι και κανένας δεν μας δώσει κάτι χωρίς αντάλλαγμα. Και επειδή το αντάλλαγμα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ μεγάλο και εκτός της όποιας σκέψης και συναλλαγής, έχουμε υποχρέωση προετοιμασίας.
Ας είναι αυτό το μάθημα που πήραμε σαν χώρα, μέσω του πολέμου που γίνεται και τον οποίο επ’ ουδενί δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε σαν κάτι πρόσκαιρο ή σαν τηλεοπτικό σόου. Είναι η σκληρή και αιματηρή αλήθεια, η οποία δεν ξέρουμε μόνο το πότε θα κτυπήσει και την δική μας πόρτα. Γιατί υπάρχει και η παροιμία που αναφέρει «ο κακός χειμώνας θα φύγει, ο κακός γείτονας ποτέ».
