Έφυγε πριν μερικές μέρες από τη ζωή, πολύ πρόωρα. Δεν κατάφερε να νικήσει τον αόρατο και ύπουλο εχθρό. Είχε κάνει μόνο την πρώτη δόση του εμβολίου, όταν ένας αρνητής του κορωνοϊού τον κόλλησε, όπως έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.
Του Λουκά Γεωργιάδη
Οι πρώτες μέρες της μόλυνσης από τη νόσο ήταν σαν ένα… συνάχι, αλλά μετά η κατάσταση, επιδεινώθηκε, παρά την έγκαιρη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής. Τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Η διασωλήνωση και η μάχη με τον ύπουλο εχθρό, κράτησε σχεδόν ένα μήνα, μέχρι που επήλθε το μοιραίο.
Ο άνθρωπος που γνώριζα και είχε μονίμως το χαμόγελο στα χείλη του, έφυγε από τη ζωή, χτυπημένος από το… παραμύθι του κορωνοϊού. Δεν πρόλαβε να αναπτύξει αντισώματα από την πρώτη δόση του εμβολίου και το… διαβολικό “τρακάρισμα” με κάποιον “αρνητή” (…), ήταν μοιραίο.
Αυτά έγραψε όταν ενημέρωνε μέσω του facebook, φίλους και γνωστούς. Ενδεχομένως, χωρίς να έχει διανοηθεί την άσχημη εξέλιξη των πραγμάτων.
Η διασωλήνωση ήταν μια πορεία προς τον θάνατο που εκ του αποτελέσματος, απεδείχθη χωρίς γυρισμό. Πρόλαβε να γράψει μερικές φράσεις και να “δανειστεί” ένα κείμενο από διαδικτυακό φίλο, για να στείλει το δικό του μήνυμα προς “ανεύθυνους και εγκληματίες”. Με φράσεις που αποτελούν “μαχαιριά” για όσους αντιλαμβάνονται, αλλά όχι γι αυτούς που… προσπερνούν την πραγματικότητα σαν να μην τους αφορά…
Ακολουθεί η ανάρτηση του εκλιπόντος:
“Φοβάμαι για τους ανθρώπους που νοσούν ενώ έκαναν τα πάντα για να προστατευτούν οι ίδιοι, αλλά και για να προστατεύσουν τους γύρω τους.
Φοβάμαι για τους ασθενείς με υποκείμενα νοσήματα που νοσούν σήμερα, όχι από τύχη, αλλά από εγκληματική αμέλεια άλλων.
Φοβάμαι όλους τους αρνητές της πραγματικότητας που έβαλαν σε κίνδυνο όλους μας.
Φοβάμαι την ανευθυνότητα, την αμέλεια και την ανικανότητα, όσων δεν τους
επιτρέπεται να είναι ούτε ανεύθυνοι, ούτε αμελείς, ούτε ανίκανοι.
Φοβάμαι τους δειλούς και τους φαύλους.
Φοβάμαι τους ανόητους για τους ανθρώπους που ασθενούν,
Φοβάμαι την ευθύνη που δεν αναλαμβένετε, εξίσου με την ευθύνη που δεν
αρθρώνετε.
Δείχνουν έλλειψη ανθρώπιάς. Και τσίπας.
Φοβάμαι τις σιωπές αυτών που δεν τολμούν να μιλήσουν.
Να προσέχετε!!!”
Για πολλούς το παραπάνω κείμενο του εκλιπόντος, μπορεί να εκληφθεί ως προσπάθεια πειθούς. Πολλοί θα συγκλονιστούν και άλλοι θα προβληματιστούν. Κάποιοι άλλοι, θα σφυρίξουν… κλέφτικα, γιατί μπορεί να είναι “τσακωμένοι” με μια άγνωστη, γι αυτούς, λέξη: την ευθύνη. Όταν κάποιος είναι ανεύθυνος, είναι… λογικό να μισεί την πειθώ.
Η πειθώ αφορά υπεύθυνους, συνετούς, συνεργάσιμους συνεννοήσιμους και πολιτισμένους ανθρώπους. Δηλαδή, κανονικούς ανθρώπους. Δεν αφορά όσους δεν έχουν αυτοσεβασμό και δεν γνωρίζουν τους στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού, κατανόησης, πειθαρχίας, συνεργασίας και κοινωνικής συμβίωσης.
Εν ολίγοις δεν αφορά… αγρίμια, αλλά ούτε και τα αντικοινωνικά κατακάθια που κυκλοφορούν ανάμεσα μας…
Θα μπορούσα να απαριθμήσω ένα ένα τα τραγικά περιστατικά (τουλάχιστον 30) με ανθρώπους στον ευρύτερο κύκλο μου, οι οποίοι κατέληξαν με τον πλέον τραγικό τρόπο από τον κορωνοϊό. Σχεδόν όλοι μέσα στη φετινή χρονιά.
Κάποιοι δεν πρόλαβαν να κάνουν το εμβόλιο, καθώς έφυγαν από τη ζωή τις πρώτες εβδομάδες του έτους, χωρίς να προλάβουν. Άλλοι πέθαναν αν και θα μπορούσαν να έχουν εμβολιαστεί. Όλοι τους “έφυγαν” μόνοι σε ένα νοσοκομείο.
Χωρίς να έχουν δίπλα τους έναν δικό τους άνθρωπο, να του ψιθυρίσουν στ΄ αυτιά την τελευταία τους επιθυμία ή να εκφράσουν μια ευχή. Κανένα από τα συγγενικά τους πρόσωπα δεν ήταν παρόντες για να τους δει την ώρα που η ψυχή τους θα ταξίδευε στους ουρανούς.
Επιπλέον, δεν θα ήθελα να περιγράψω αναλυτικά τις δέκα (10) δύσκολες έως και μαρτυρικές ημέρες μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, πριν δοθεί οριστικό (ευτυχώς θετικό) τέλος στον εφιάλτη του 32ήμερου εγκλεισμού μου, μέχρι να βγει και το τελευταίο αρνητικό τεστ του νοσήσαντος οικογενειακού μου προσώπου.
Απομόνωση, μάσκες, γάντια και φαγητό από συγγενείς και φίλους έξω από την πόρτα του σπιτιού. Σαν τον… ζητιάνο! Και με τις σκέψεις στο χειρότερο όταν έβλεπες τον άνθρωπο σου να έχει δύσπνοια και το οξυγόνο να υποχωρεί κοντά στο όριο συναγερμού, όπου αναγκαστικά σε οδηγεί στην… κλήση προς το ΕΚΑΒ και στη διακομιδή στο νοσοκομείο. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε.
Από την άλλη, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον ορισμένες αναφορές σε μερικά περιστατικά ανθρώπων που “έφυγαν” από τη ζωή κατά τρόπο άδικο και ίσως ανόητο. Με συγκλόνισε η κηδεία γυναίκας 75 ετών, η οποίο νόσησε από τον γιο της, που δεν πίστευε στο… παραμύθι του κορωνοϊού και στα εμβόλια του… Μπιλ Γκέιτς.
Επειδή ο ίδιος νοσούσε τη μέρα της κηδείας, είδε την ταφή της μητέρας του από το… βάιμπερ του τελετάρχη σε απευθείας σύνδεση! Ήταν ένα ράκος. Είχε χάσει τον πατέρα του πριν μερικά χρόνια, ήταν άνεργος και ζούσε με την αρκετά ικανοποητική σύνταξη της μητέρας. Σήμερα δεν έχει ούτε μητέρα, ούτε οικονομική στήριξη.
Με συγκλόνισε ο θάνατος νεότατου ανθρώπου, ο οποίος, έχοντας επί μέρες βαριά συμπτώματα της νόσου, πίστευε ότι θα… περάσει με… ντεπόν, γιατί “είναι απλά μια γριπούλα”. Νοσηλεύτηκε, διασωληνώθηκε και κατέληξε μετά από μάχη πολλών ημερών. Άφησε πίσω του ένα ορφανό παιδί που ίσα πρόλαβε να το δει να περπατάει.
Με συγκλόνισε ο θάνατος γνωστού μου, με τον οποίο βρεθήκαμε πέρυσι τον Ιούνιο, μετά από πολλά χρόνια σε κηδεία κοινού συγγενικού μας προσώπου. Μου είχε κάνει μια υποτιμητική παρατήρηση για τη μάσκα που φορούσα και με ανάγκασε να του δώσω μια πληρωμένη απάντηση, η οποία πίστευε ότι δεν τον αφορούσε. Πίστευε ότι το… σύστημα έχει ανακαλύψει τον κορωνοϊό(!) και ότι όλα είναι… παραμύθια!
Κατέληξε τον περασμένο Φεβρουάριο, σε ηλικία 58 ετών, παρότι δεν είχε υποκείμενα νοσήματα. Παρέδωσε το σώμα και το πνεύμα του, παραδομένος σε μια πολυοργανική διάλυση ζωτικών λειτουργιών του. Ο κορωνοϊός, τον διέλυσε στην κυριολεξία. Άφησε πίσω του τρία παιδιά, εκ των οποίων το ένα ανήλικο και τα άλλα δύο να σπουδάζουν.
Πέρα από τα παραπάνω, κοινός παρονομαστής των θανάτων που εγώ γνωρίζω ήταν ο παρεπόμενος φόβος. Ακόμη και κάποιοι αρνητές, όταν είδαν συγγενικά ή προσφιλή τους πρόσωπα να πεθαίνουν, άρχισαν να… γκρινάζουν για τα εμβόλια.
Κάποιοι άλλοι, συνέχισαν να κινούνται στο δικό του παράλληλο σύμπαν, σαν να μην συνέβη και σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ο φόβος και όχι η πειθώ είναι ο πολλαπλασιαστής για την αύξηση των εμβολιασμών. Αυτό αφορά βέβαια κανονικούς ανθρώπους.
Όποιος είδε τον θάνατο δίπλα του, όποιος βίωσε τη δοκιμασία στο σπίτι του, έσπευσε να κάνει το αυτονόητο για την υγεία του και για να προστατεύσει τους οικείους του, αλλά και την υπόλοιπη κοινωνία, έστω και αν αυτό ήταν το τελευταίο που μπορεί να είχε στο μυαλό του…
Όποια διαδικασία πειθούς να επικαλεστεί κάποιος για ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται το προφανές, αποτελεί μάταιο κόπο. Όταν έχεις να κάνεις με αντικοινωνικά υποκείμενα, δεν μπορείς να τρέφεις υψηλές προσδοκίες.
Είναι σαν κάποιους που κατά καιρούς έχω παρατηρήσει γιατί οδηγούν στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης και οι περισσότεροι εξ αυτών με… έλουσαν με… απαρέμφατα και ανώμαλα ρήματα! Γιατί το “δικαίωμα” του αμόρφωτου… νεοελληναρά θρασόμαγκα να κάνει ό,τι γουστάρει, τοποθετείται πέρα και πάνω από τους κανόνες της ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς. Χάνεις τα λόγια σου και δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη. Σίγουρα, έτσι είναι.
Γι αυτό υπάρχει και η Πολιτεία, για να βάλει όλους αυτούς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στη θέση τους. Όσοι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, συνθέτουν διαστρωματικά την κοινωνική υπο-ομάδα της αγέλης των ηλιθίων. Είναι οι ανεύθυνοι και ανισόρροποι που αδιαφορούν εάν γίνουν εγκληματίες από αμέλεια.
Γιατί ποτέ κανείς δεν τους έμαθε ή οι ίδιοι δεν ήθελαν να μάθουν, τι σημαίνουν οι λέξεις σεβασμός, ευθύνη και τσίπα. Φροντίζουν δε να το αποδεικνύουν στους δρόμους, στις πλατείες και στο διαδίκτυο… Ζουν ανάμεσα μας, αδιαφορώντας για το αν νεκροί και ζωντανοί, τους κράζουν.
Δεν τους νοιάζει άλλωστε, καθώς έχουν συμβιβαστεί με αρρωστημένες εμμονές και δοξασίες θρησκευτικών Ταλιμπάν. Ως ανόητα διαμαρτυρόμενοι αντιεμβολιαστές και αναίσθητοι, βρήκαν αφορμή να βγάλουν τα απωθημένα τους ή να εξυπηρετήσουν ως γνήσιοι ηλίθιοι, αυτούς που τους κατευθύνουν προς την ηθική κατάπτωση και τον… γκρεμό, προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων.
Είτε οι προστάτες τους βρίσκονται στη Βουλή, είτε μέσα σε ναούς, είτε πίσω από της φυλακής τα σίδερα…
