Ένα κανονικό υγειονομικό εμφύλιο πόλεμο έχουν κηρύξει στην ελληνική κοινωνία κόμματα και πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγετικής του ομάδας με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα.
Του Χρήστου Υφαντή
Έναν υγειονομικό εμφύλιο πόλεμο που αναπτύσσεται καθημερινά με όλες τις γνωστές μεθόδους του «αντάρτικου πόλεων» με κάθε διαθέσιμη ή κατασκευασμένη επικοινωνιακά αφορμή, διαθέτει κανονική πολιτική οργάνωση και διαχείριση και επενδύει στο τμήμα εκείνο του πληθυσμού που αρνείται (για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους) να δει την πραγματικότητα και να αντιληφθεί τους κινδύνους αυτής της συμπεριφορικής αμετροέπειας.
Έναν υγειονομικό εμφύλιο πόλεμο σκληρό, σχεδόν ανελέητο, με «μάχες» που δίνονται στις πλατείες και στους δρόμους, στα ΜΜΕ και στα social media, σχεδιάζονται, οργανώνονται κεντρικά ή υιοθετούνται όταν εκδηλώνονται «αυθόρμητα», με καθημερινά αυξανόμενη ένταση και στοχεύουν στην πλήρη αποδιάρθρωση της κοινωνικής δομής, στην ανατροπή των συσχετισμών εξουσίας και «στη δικαίωση της δεύτερης φοράς αριστεράς».
Δεν είναι καθόλου τυχαία η πλήρης αποχή των αριστερών κομματικών οργανώσεων από την προσπάθεια να εξελιχθεί γρήγορα και αποτελεσματικά ο εμβολιασμός, δεν συμβαίνει χωρίς λόγο η άρνηση τους να συνδράμουν με θετικές δημόσιες αναφορές τους στην ανάγκη να επιταχυνθεί η ανοσία του πληθυσμού, ούτε είναι ανεξήγητη η στάση τους να μην έχουν μια καλή κουβέντα να πουν ή μια προτροπή να διατυπώσουν, ώστε να συμβάλλουν και αυτοί στην ταχύτερη ολοκλήρωση της εμβολιαστικής διαδικασίας.
Πολεμάνε ανοιχτά και χωρίς κανένα ηθικό φραγμό τον κυβερνητικό σχεδιασμό για την εξέλιξη του εμβολιασμού, διασυνδέουν, χωρίς τσίπα, τη μαζική δράση τους αυτής της περιόδου με την απονομιμοποίηση της κυβέρνησης, εκδηλώνουν καθημερινά τον παραδοσιακό τους κοινωνικό αρνητισμό και δεν επιδεικνύουν την παραμικρή διάθεση να μετάσχουν στη μάχη που η κοινωνία δίνει για να επιβιώσει και να μην διαλυθεί.
Το αντίθετο συμβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει όλα του τα πολιτικά χαρτιά στις επόμενες μέρες. Όσο εξελίσσεται θετικά η υπόθεση του εμβολιασμού, τόσο εντείνει την αντιπολιτευτική του τακτική, τόσο διακηρύσσει σε όλους τους τόνους την απόφαση του να ανατινάξει τον οδικό χάρτη προς την «Ελευθερία». Αναζητεί, με κάθε θυσία, να προλάβει να επιφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή στη χώρα πριν ξεκινήσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα μια σταδιακής επιστροφής στην κανονικότητα.
Για να το πετύχει αυτό και να πάρει καλύτερη θέση στην poll position της μετά τον κορωνοϊό εποχής στροβιλίζεται καθημερινά πίσω από ιδεοληψίες και εμμονές, υιοθετεί άκριτα κάθε ψεκασμένο, σχετίζεται διαμεσολαβεί και ενοποιεί νεοναζιστές και παλαιοσταλινικούς, ενσωματώνει κάθε μπαχαλάκια, πρεζέμπορο και κατεστραμμένο κυκλοφορεί στο δρόμο, χωρίς την παραμικρή πολιτική προϋπόθεση, χωρίς κανένα όρο.
Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πάρει «τα όπλα», έφυγε από εκείνο το «παραπόδα» του Ζαχαριάδη στο τέλος του εμφυλίου και έχει επιλέξει να απειλεί τους πολίτες με τις χειρότερες επιπτώσεις. Για να το πετύχει βαφτίζει αυθόρμητες συγκεντρώσεις που οργανώνονται για να κονομήσουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο επιτήδειοι, δεν έχει κανένα πρόβλημα να σταθεί δίπλα στον καθένα που «κατουράει» μαζί με την προτομή και την κοινωνία των πολιτών, μια κοινωνία που την αρνείται και επιχειρεί να την διαλύσει.
Όσο οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν την πραγματική διάθεση μιας κοινωνίας να αρνείται να συμπλεύσει με τις πολιτικές παράνοιες του Τσίπρα, ο ίδιος και οι δικοί του θα συνεχίσουν να την απειλούν, να εργάζονται για να αναστείλουν την πρόοδο της, να παλεύουν για να επικρατήσει και πάλι ο συντηρητική εκδοχή του κρατικού αριστεροσυνδικαλισμού, που κατατρώει τις σάρκες της κανονικής παραγωγής και ανατροφοδοτεί την καταλήστευση της κοινωνίας στο όνομα της επαναστατικότητας των επαγγελματιών της αριστεράς..
Η κοινωνία ζει, με αποκλειστική ευθύνη της εν γένει αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση οδηγού, με αφορμή την τρομακτική υγειονομική κρίση και την πανδημία συνθήκες εμφύλιας σύρραξης που απειλεί να την χωρίσει στα δύο και να την ρηγματώσει πολιτικά σε ακραίο βαθμό.
Για τον Τσίπρα και την ηγετική του ομάδα ο πόλεμος αυτός δικαιολογεί κάθε αντάρτικο όπου και αν εκδηλώνεται, ακόμη και αν διεξάγεται για να υπερασπιστεί ιδεοληψίες, εμμονές και αρνήσεις που ξεκινάνε από τις θεούσες και τους ψεκασμένους και καταλήγει στους κοινωνικούς αρνητές, αρκεί να προσθέτει «στρατεύματα» και να μαζικοποιεί τις αντιδράσεις.
