«Πέμπτη 12 Μαΐου, 8 το πρωί. Μια συνηθισμένη μέρα.
Ο γιος μου, δυο χρονών, έχει σηκωθεί και παίζει στο δωμάτιο του.
Μπαίνω στο μπάνιο που είναι ακριβώς δίπλα και ξαφνικά τον ακούω να ξεροβηχει.
Του φωνάζω και βλέπω τον μικρο με εμετό στο προσωπάκι του και κάτι τρίμματα.
Τον ρωτάω με αγωνία «τι έφαγες, τι εφαγες» ψαχνοντας συγχρόνως στο δωματιο… και παθαίνω ΣΟΚ.
Βλέπω δυο καρτέλες με φάρμακα, άλλα μασημένα, άλλα στο πάτωμα και χωρίς να ξέρω πόσα είχε καταπιεί.
Πριν προλάβετε να με κατακρίνετε…δεν τα έχω χύμα τα φάρμακα παντού. Προφανώς αυτές οι δυο καρτέλες -που τις χρειάζομαι καθημερινά για λόγους υγείας δικούς μου- είτε έπεσαν από την τσάντα μου είτε σκαρφάλωσε και τις πήρε από μέσα.
Αρχίζω να ουρλιάζω πανικοβλημενη. Ευτυχώς στο σπίτι ήταν η μητέρα μου.
Παίρνω την παιδίατρο, το κέντρο δηλητηριασεων κλαίγοντας και συγχρόνως δυο πράγματα για να φύγουμε για το νοσοκομείο. Είμαι σε κατάσταση αλλόφρονα. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.
Ένα παιδί που μόνο εγώ ξέρω τι τράβηξα για να το εχω σκέφτομαι οτι μπορεί να το χάσω και δεν μπορώ να σταματήσω το τρέμουλο και το κλαμα.
Για καλή μου τύχη παίρνει η μαμά μου το 100.
Εδω βρίσκεται ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο.
Τους λέει τι συμβαίνει, το πως είμαι, το σημείο που βρισκόμαστε και … σε τέσσερα λεπτά έρχονται τρεις μηχανές της ομάδας ΔΙ.ΑΣ.
Το ένα παλλικαρι μου παίρνει το αυτοκίνητο και οδηγεί με μένα συνοδηγό, τη μητέρα μου και το παιδί μου πίσω και οι υπόλοιποι μπροστά να ανοίγουν δρόμο με σειρήνες, κορναρίσματα και σήματα στους οδηγούς να ανοίξουν δρόμο.
Οι μηχανές ΔΙΑΣ σ’ολο το δρόμο να αυξάνονται.
Ο λεβέντης που οδηγούσε, ψύχραιμος, να πηγαίνει σφαίρα και συγχρόνως να με καθησυχάζει.
Το όνομα του δεν μου το έδινε για να μην του κάνω καλή αναφορά γιατί όπως μου είπε «δουλειά του ήταν να βοηθήσει». Σεμνός, ψύχραιμος, αποτελεσματικος.
Μπροστά οι ΑΓΓΕΛΟΙ του παιδιού μου- γιατί αυτοί ήταν- να ανοίγουν δρόμο σε μια Βουλιαγμενης Αργυρουπολεως Κατεχακη Κηφισιας μπηγμένες 8.30 η ώρα το πρωί.
Μια κούκλα-πλήρωμα μιας μηχανής- να κάνει διαρκώς σήματα στους οδηγούς να κάνουν άκρη.
Στα φανάρια να είναι μηχανές και περιπολικά και να μας δίνουν προτεραιοτητα.
Φτάνουμε στο Μητερα.
Το αυτοκίνητο και δέκα μηχανές ΔΙΑΣ.
Επικεφαλής ο κ. Ριζοπουλος ο μόνος που με δυσκολία δέχτηκε να μου δώσει το όνομα του.
Έμειναν όλοι μέχρι να βεβαιωθούν ότι το παιδί είναι εκτός κινδύνου.
Τα γράφω αυτά -τα οποία θα ακολουθήσουν και επιστολές στη ΓΑΔΑ και στο ΥΔΤ για να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτούς τους ανθρώπους-αγγέλους που για 700ευρω το μήνα σώζουν ζωές.
Όλες οι ευχές που μπορούν δυο μάνες, εγώ και η μητέρα μου, να τους δώσουν για να τους προστατεύουν είναι μαζί τους.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Άνθια Σταματούδη
