Το General Electric M134 Minigun είναι ένα πολυβόλο βαριάς κατηγορίας με έξι περιστρεφόμενες κάννες, το οποίο σχεδιάστηκε για να χρησιμοποιεί τις σφαίρες 7.62×51mm NATO.
Την δεκαετία του ’60 οι Ένοπλες Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών άρχισαν να πειραματίζονται προκειμένου να σχεδιάσουν μια σύγχρονη και βελτιωμένη έκδοση του M61 Vulcan, του οποίου το βάρος και μέγεθος αποτελούσε σημαντικό μειονέκτημα. Το Minigun χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ από ελικόπτερα, τα οποία ήταν το κυριότερο μέσο μεταφοράς, αλλά ήταν ευάλωτα από εχθρικές δυνάμεις εδάφους.
Έτσι, το 1963 τέθηκε σε υπηρεσία το M134 Minigun, το οποίο είχε την δυνατότητα πυροδότησης 4000 σφαιρών ανά λεπτό, χωρίς να προκληθεί υπερθέρμανση. Συνοδεύεται από μια ζώνη πυρομαχικών, η οποία συνήθως έχει 4000 σφαίρες. Το οπλικό αυτό σύστημα σχεδιάστηκε έτσι ώστε να αφαιρεί μια σφαίρα από την ζώνη πυρομαχικών, να ενεργοποιεί τον μηχανισμό πυροδότησης της σφαίρας, να αφαιρεί τον κάλυκα και μετά να περιστρέφονται οι κάννες, έτσι ώστε η ίδια διαδικασία να επαναληφθεί με την επόμενη κάννη.
Το M134 Minigun χρησιμοποιήθηκε από διάφορους κλάδους του Αμερικανικού Στρατού και απέκτησε ποικίλες ονομασίες. Το αρχικό μοντέλο ονομάστηκε M134, ενώ το ίδιο όπλο που χρησιμοποιήθηκε από τις Αεροπορικές Δυνάμεις των ΗΠΑ ονομάστηκε GAU-2/A. Ακόμη, το GAU-17/A χρησιμοποιήθηκε κυρίως από το Ναυτικό του Αμερικανικού Στρατού και τοποθετήθηκε σε πλοία, αλλά και ελικόπτερα.
Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι παρόλο που ο όρος Minigun αναφέρεται σε συγκεκριμένο όπλο, συχνά η λέξη αυτή χρησιμοποιείται για να περιγράψει οποιοδήποτε οπλοπολυβόλο, το οποίο έχει παρόμοιο σχεδιασμό με το Gatling ή έχει την δυνατότητα πυροδότησης μεγάλου αριθμού σφαιρών με μικρό χρονικό διάστημα.
