Παρά την μεγάλη πτώση των βάσεων στις Πανελλήνιες Εξετάσεις οι στρατιωτικές σχολές εξακολουθούν να απαιτούν άριστες επιδόσεις για να μπορέσει ένας νέος άνθρωπος να εισαχθεί σ΄ αυτές.
Το γράφημα που “κλέψαμε” από τον πρόεδρο των Αποιφοίτων της ΣΣΑΣ Γιάννη Αντωνιάδη είναι ενδεικτικό. Η ΣΣΑΣ είναι στην κορυφή των πιο απαιτητικών σχολών. Ίσως γι΄ αυτό και κάποιοι προτείνουν να την κλείσουν!
Είναι από τα λίγα ελπιδοφόρα μηνύματα η επιμονή των νέων να επιλέγουν στρατιωτική καριέρα. Μέχρι πριν η κρίση μας χτυπήσει την πόρτα υπήρχε η τελείως ανόητη άποψη ,ότι πολλοί από τους νέους μας επέλεγαν την στρατιωτική καριέρα μόνο και μόνο “για τον σίγουρο μισθό”! Η κρίση κατέρριψε την ανοησία,γιατί τώρα εύκολα μπορεί να απαντήσει κάποιος “ποιο μισθό”!
Τα παιδιά που από χθες ετοιμάζονται να ξεκινήσουν τις σπουδές τους στις στρατιωτικές μας σχολές και να γίνουν σε λίγα χρόνια στελέχη του, αξίζουν ίσως λίγη παραπάνω επιβράβευση απ΄ όλα τ΄ άλλα παιδιά που επέλεξαν άλλες σχολές. Αποφάσισαν συνειδητά να απαρνηθούν την υπέροχη φοιτητική ζωή και να ενταχθούν από τα 18 τους κιόλας σ΄ ένα αυστηρό στρατιωτικό περιβάλλον. Μετά από ένα ή δυο χρόνια σκληρής μελέτης και στερήσεων, σε λίγες μέρες θα ενταχθούν στις σχολές τους και θα αρχίσουν τις σπουδές τους μέσα σ΄ ένα “στρατικοποιημένο” κλίμα. Όπως προβλέπεται.
Έκαναν την επιλογή του γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να πλουτίσουν από τη δουλειά του στρατιωτικού. Ούτε καν άνετα δεν θα μπορέσουν να ζήσουν. Ξέρουν ότι θα ξεχάσουν για αρκετό καιρό το σπίτι τους. Ότι θα είναι δύσκολο να κάνουν οικογένεια. Κι όταν το καταφέρουν θα διαπιστώσουν ότι είναι πολύ δύσκολο να την κρατήσουν ήρεμη και ενωμένη,λόγω των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων.
Όλα αυτά μπορεί και να τα σκέφθηκαν. Είναι όμως βέβαιο ότι πολύ γρήγορα τα έβαλαν στην άκρη. Μπορεί εμείς οι “απλοί πολίτες” να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι γοητεύει νέους ανθρώπους στο να φορέσουν τη στολή, το εθνόσημο και τα γαλόνια. Και ίσως να μην έχει και τόση σημασία εμείς οι “άλλοι” να καταλάβουμε. Αρκεί που αυτοί ξέρουν. Και το γεγονός ότι κάθε χρόνο τόσοι νέοι μας προσπαθούν να ξεκινήσουν στρατιωτική καριέρα θα πρέπει να μας δίνει ελπίδα.
Μακάρι τα παιδιά που μόλις έμαθαν ότι έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα, να ενταχθούν σ΄ ένα στράτευμα πολύ διαφορετικό απ΄ αυτό που υπάρχει σήμερα. Σ΄ ένα στράτευμα που οι Αρχηγοί θα ξυπνούν και θα κοιμούνται με αγωνία για τους ανθρώπους που διοικούν κι όχι για το πότε θα ξαναγίνουν κρίσεις. Σ΄ ένα στράτευμα που θα έχει κυριαρχήσει η αξιοκρατία κι όχι το ρουσφέτι και οι κομματικοί μηχανισμοί. Σ΄ ένα στράτευμα που θα προσφέρει στους ανθρώπους του τα ελάχιστα έστω για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Και τα μέσα για να εκτελούν οι στρατιωτικοί μας την δύσκολη αποστολή τους.
Σε μια κοινωνία που οι στρατιωτικοί θα έχουν την αναγνώριση και την θέση που τους αξίζει.
Τέσσερα χρόνια δεν είναι πολλά για να γίνουν έστω κάποια απ΄ αυτά. Δεν είναι όμως και λίγα. Ας μην πάψουμε να ελπίζουμε. Όπως δεν θα πάψουν ελπίζουμε να ελπίζουν κι όλοι αυτοί οι νέοι που από χθες ονειρεύονται την στιγμή που θα φορέσουν την στολή τους και θα δώσουν τον όρκο τους στην πατρίδα.
Συγχαρητήρια σ΄ όλες κι όλους και καλή σταδιοδρομία.
