Μια συγκλονιστική επιστολή συζύγου στρατιωτικού, στην ιστοσελίδα paixnidaki.com περιγράφει με πολύ απλά λόγια την καθημερινότητα μιας οικογένειας, στρατιωτικού με αφορμή την περίοδο των μεταθέσεων.
Αυτά να τα βλέπουν όσοι με διάφορα τεχνάσματα προσπαθούν να πείσουν τους στρατιωτικούς ότι θα τους πετσοκόψουν με το βαμβάκι τα ελάχιστα χρήματα που τους έχουν απομείνει ως μισθός.
Διαβάστε τι γράφει η σύζυγος:
” Δεν θυμάμαι αν σας έχω πει ποτέ ότι ο σύζυγος (Νίκος) είναι στρατιωτικός.
Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα μου το είπε… Μου το είπε και η μαμά του πολλές φορές από κοντά και στο τηλέφωνο… Μου το είπαν και οι δικοί μου ξανά για να το εμπεδωσω.. Και αργότερα μου το είπαν και μου το ξανα είπαν όλοι, μα αλήθεια όλοι, όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μας.
Μου τόνισαν για να μην ξεχάσω ποτέ
Πόσο δύσκολο είναι να παίρνεις μεταθέσεις
Πόσο δύσκολο είναι να μετακομιζεις ένα ολόκληρο νοικοκυριό
Πόσο δύσκολο είναι για τα παιδιά
Πόσο χρονών είπαμε ότι είναι τα παιδιά; 5,5 ;
-Κατσε τα δύσκολα θα έρθουν αργότερα
-θα κλαίνε, θα χάνουν φίλους θα είναι όλα χάλια
Νομίζω ξέρω ακριβώς τι θα πείτε όλοι μόλις γνωρίσετε μια οικογένεια σαν και τη δική μου.
Συνήθως χαμογελάω αμήχανα, ειδικά αν όλα αυτά τα λένε μπροστά στα παιδιά μου και προσπαθώ μάταια να αλλάξω θέμα.
Μα πού έχετε το μυαλό σας; Αλήθεια θέλω να μου πείτε γιατί τα λέτε όλα αυτά; Ξανά και ξανά;
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που θα μου πουν ήταν επιλογή του άντρα σου. Ήταν και επιλογή δική σου που τον παντρεύτηκες. Ήταν επιλογή σας που γεννήσατε.
Και έπειτα έρχονται και άλλοι που θα μιλήσουν για τεμπέληδες στρατιωτικούς, για αργοσχολους και κρίνουν, μόνο κρίνουν και ξανά κρίνουν. Μιλάνε για μεγάλους μισθούς και ότι θα πάρουν σύνταξη στα 50 τους (!) Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια παραπληροφόρηση;
Αυτές τις μέρες βγαίνουν οι μεταθέσεις των στρατιωτικών. Οικογένειες μπορεί να χωριστούν, φιλίες θα χαθούν, άνθρωποι που έχουμε στην καθημερινότητα μας ίσως να χαθούν για πάντα.
Ολόκληρες οικογένειες ξανά μαθαίνουν κάθε 3 ή 4 χρόνια το δρόμο για το σχολείο, το δρόμο για τη δουλειά, το δρόμο για τον φούρνο. Και κάθε 3 ή 4 χρόνια χάνονται στο δρόμο, μπορεί και στη γειτονιά σου και δεν ξέρουν να γυρίσουν στο σπίτι τους.
Σπίτι τους; Το προσωρινό σπίτι τους εννοώ. Αυτό που ποτέ δεν είναι δικό τους. Σ αυτό που τα παιδιά κλαίνε για μήνες μετά από κάθε μετάθεση για τους φίλους που έχασαν, για το σχολείο και τους συμμαθητές τους. Και οι γονείς πρέπει να συγκρατησουν τα δικά τους δάκρυα για όλους όσους αγάπησαν και να ηρεμήσουν τα παιδιά τους λέγοντας τους τη μισή αλήθεια ότι κάποτε θα ξαναβρεθούμε ή ότι θα ξαναπάμε με μετάθεση εκεί, λες και μπορούμε να ξέρουμε τι μας ξημερώνει.
Και τελικά ναι, δίκιο έχουν όλοι όσοι μας τα έλεγαν και μας τα λένε, είναι δύσκολα, είναι πολύ δύσκολα. Μόνο που αυτές οι οικογένειες που ξέρω εγώ, γεννιούνται ξανά μέσα από τις στάχτες τους. Τα παιδιά τους τα καταφέρνουν περίφημα και ας μετακομίζουν μια μέρα πριν τον αγιασμό των σχολείων. Κοινωνικοποιούνται πανεύκολα, κάνουν φίλες και φίλους και πάλι από την αρχή, μόνο που αν τα ρωτήσεις από που είναι θα σου απαντήσουν από την Ελλάδα!
Και τελικά ναι, επιλογή μας ήταν για όλα , όσο επέλεξες να αγαπήσεις και εσύ τον σύντροφό σου και όσο μπορεί ένα παιδί στα 18 του να επιλέξει το επάγγελμα του.
Ο Νίκος ομως και ο κάθε Νίκος που ξέρω αγαπάει αυτό που κάνει! Είναι περήφανος για όλα όσα του συμβαίνουν και αν ζούσε ξανά από την αρχή όλα ίδια θα τα έκανε. Εσύ θα έκανες τις ίδιες επιλογές;“
