Το μισό πολιτικό μυαλό του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου να είχαν οι αρχηγοί των κομμάτων που συνωστίζονται, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το 10%, θα ήταν δυνάμει πρωθυπουργοί
Τις τελευταίες ημέρες ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος παραδίδει δωρεάν μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς, επικοινωνιακής αντίληψης και συγκροτημένου λόγου, αλλά μάλλον απευθύνεται «εις ώτα μη ακουόντων». Ο τρόπος που χειρίστηκε τις… επιθέσεις πίστης και αφοσίωσης από ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υποδειγματικός. Τον περασμένο Φεβρουάριο δεν υιοθέτησε τη σκληρή γραμμή στο θέμα του γάμου των ομοφύλων, όπως τον πίεζε να πράξει ένα μεγάλο μέρος της Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας. Τώρα αντέδρασε νηφάλια και καθαρά στην προσπάθεια που γίνεται να υφαρπάξουν την ψήφο του ποιμνίου. Οι ακρότητες Βελόπουλου και Νατσιού, που διεκδικούσαν ο καθένας για τον εαυτό του το… εκλογικό μονοπώλιο των πιστών, πήραν ακριβώς την απάντηση που έπρεπε.
Ολοι ξέρουμε πως ορισμένοι θεσμοί και κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες έχουν ισχυρή επιρροή στην εκλογική συμπεριφορά των μελών τους. Ανάμεσά τους εκείνη που έχει την ισχυρότερη και πιο εκτεταμένη πληθυσμιακά απήχηση είναι η Εκκλησία. Ωστόσο είχε χρόνια o άμβωνας, ίσως από την εποχή του μακαριστού Χριστόδουλου, να βρεθεί στο επίκεντρο του προεκλογικού αγώνα. Στην εποχή της πανδημίας η Εκκλησία στοχοποιήθηκε εμμονικά και στον γάμο των ομοφύλων πιέστηκε αδικαιολόγητα. Η Ιεραρχία δεν νομοθετεί, αλλά προφανώς έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίζεται την ύπαρξή της, τα συμφέροντά της και τα πιστεύω της. Για να το επιτύχει υποθέτω ότι αξιοποιεί τη σχέση της με τους πιστούς, που συμβαίνει να είναι και… ψηφοφόροι των κομμάτων.
Αυτομάτως το πρόβλημα μεταφέρεται στην άλλη πλευρά, τα κόμματα. Εκείνα πρέπει να καθορίσουν τη σχέση τους με την Εκκλησία. Υπέρ ή κατά, δεν μπορεί όμως ταυτόχρονα και τα δύο μαζί. Χαρακτηριστική περίπτωση ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του Στέφανος Κασσελάκης. Και το «Πιστεύω» διάβαζε στα αγγλικά και την… πρόβλεψη της κολυμπήθρας που βαφτίστηκε γνωστοποίησε και στα θαύματα πιστεύει, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του, και την επισκευή ενός μοναστηριού βοήθησε οικονομικά και δεν άφησε εκκλησία για εκκλησία να μην ανάψει ένα κεράκι και ο εξάδελφος Τσίπρας πήγε να πάρει την ευλογία του Ιερώνυμου παραμονές εκλογών. Δεν ξέρω πόσο ταιριάζουν σε ένα αριστερό κόμμα αυτές οι συμπεριφορές, αλλά αυτό αφορά τον ίδιο τον Κασσελάκη και τους ψηφοφόρους του. Μοιάζει όμως με κοροϊδία την ίδια στιγμή να εμφανίζεται υπέρμαχος του διαχωρισμού Πολιτείας – Εκκλησίας.
Ούτε κάποιος μπορεί να διεκδικεί την αποκλειστικότητα των ψηφοφόρων που συμβαίνει να πηγαίνουν στην εκκλησία, όπως απαίτησαν με χαστούκια και απειλές ο Βελόπουλος και ο Νατσιός. Οποιος πηγαίνει στην εκκλησία δεν σημαίνει ότι διαγράφει τις πολιτικές του απόψεις. Η προσπάθεια και των δύο να καπηλευτούν την Εκκλησία απέτυχε με πάταγο. Παράλληλα, αν κρίνουμε από τις δημόσιες τοποθετήσεις του Ιερώνυμου δεν νομίζω ότι τρέφει τα πιο… πατρικά αισθήματα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Υποψιάζομαι ότι το ίδιο ισχύει και από την άλλη πλευρά. Διαφωνίες σίγουρα υπάρχουν, φανερές ή μυστικές. Η υπόθεση του γάμου των ομοφύλων κλόνισε ακόμη περισσότερο αυτή τη σχέση. Ο ένας όμως είναι ο πρωθυπουργός και ο άλλος ο Αρχιεπίσκοπος.
Ο καθένας πρέπει να κάνει τη δουλειά του και εκ των πραγμάτων σε ορισμένους τομείς πρέπει να συνεργαστούν. Κανείς όμως εκ των δύο δεν απαίτησε τίτλους… ιδιοκτησίας επί του άλλου. Και να ήθελαν, δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό. Απορώ πώς αυτή η σχέση ανάμεσα στην Πολιτεία και την Εκκλησία οι αρχηγοί των 3-4 κομμάτων της αντιπολίτευσης θεώρησαν ότι είναι εύκολο να διαταραχθεί για ψηφοθηρικούς λόγους.
