Το «παρών» στο μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδη στην Κύπρος έδωσε την Κυριακή (02.11.2025) ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Μαρέβα Γκραμπόφσκι – Μητσοτάκη, παρέστη και εκφώνησε επιμνημόσυνο λόγο στο 12ο ετήσιο μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδη- πρώην Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και ιδρυτή του Δημοκρατικού Συναγερμού- στον Καθεδρικό Ναό Αποστόλου Βαρνάβα στη Λευκωσία.
Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός είχε συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Γεώργιο στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου και επισκέφθηκε τα γραφεία του ΔΗΣΥ, όπου συναντήθηκε με πολίτες.
Αναλυτικά στον λόγο του ο πρωθυπουργός ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Θέλησα να βρεθώ στη Λευκωσία δώδεκα χρόνια από τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη, για να υποκλιθώ με συγκίνηση στην πολιτική του παρακαταθήκη. Σε μία φορτισμένη συγκυρία μάλιστα, μετά την πρόσφατη απώλεια της αγαπημένης κόρης του Καίτης, μιας γυναίκας η οποία, όπως κι εκείνος άλλωστε, ήξερε να προσφέρει απλόχερα αλλά και να διεκδικεί εξίσου μαχητικά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδης
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδης
Σήμερα, λοιπόν, τιμάμε έναν ηγέτη που με το όραμά του και με τις δυναμικές του πρωτοβουλίες διαμόρφωσε τη σύγχρονη Κύπρο. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε όσο λίγοι, εμπνέοντας πίστη στους πολιτικούς του φίλους, αλλά και σεβασμό στους πολιτικούς του αντιπάλους. Κι αυτό διότι σε όλη του τη διαδρομή επέδειξε ένα σπάνιο ήθος, αλλά κυρίως ένα αξιοθαύμαστο πολιτικό ανάστημα, που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της πατρίδας του.
“Ο πολιτικός”, ανέφερε η ιδρυτική διακήρυξη του ΔΗΣΥ, και αυτά είναι λόγια του Ελευθερίου Βενιζέλου, “οφείλει να ακολουθεί την πολιτική της αλήθειας, να έχει το θάρρος να αντιμετωπίζει τις πλάνες του πλήθους και να το διαπαιδαγωγεί. Να μην επηρεάζεται από τα συναισθήματα, ούτε από την κοινή γνώμη, γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν είναι ωραιότερο από το να αντιμετωπίζει κανείς τη δημαγωγία, ακόμα κι αν πρόκειται να διακινδυνεύσει τη δημοτικότητά του, για το συμφέρον της πατρίδας”.
Αυτός ήταν ο “φάρος” της πορείας του Γλαύκου Κληρίδη. Τα συμφέροντα της πατρίδας του, που δεν έπαψε να υπηρετεί ούτε μέρα, καθώς ανήκε σε μία γενιά στην οποία ανήκε και ο πατέρας μου, βγαλμένης από τη βοή του αντιφασιστικού πολέμου, αλλά και γαλουχημένη στις μάχες της δημοκρατίας. Ήταν, πράγματι, μια γενιά από άλλο “μέταλλο”. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι τους συνέδεε μία βαθιά προσωπική φιλία.
Τους ένωνε, όμως, και η θέση ότι ο πραγματικός πατριωτισμός δεν φυλακίζεται στην εύκολη ρητορική. Και αυτό, εξάλλου, αποτελεί και τη δύσκολη επιλογή, μακριά από τις ύβρεις του λαϊκισμού και τα κίβδηλα λόγια που μπορεί να χαϊδεύουν τα αυτιά, αλλοιώνουν όμως την κρίση και τη σκέψη.
Θυμίζω ότι ο Κληρίδης υπήρξε από τους πρώτους που διέγνωσαν ότι ένα ανεξάρτητο κυπριακό κράτος ήταν η βέλτιστη λύση για τον Ελληνισμό, μετά το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ. Και όταν αργότερα, το 1974, πριν από 51 χρόνια, η Κύπρος αναμετρήθηκε με τη μεγαλύτερη δοκιμασία της, τότε ο Γλαύκος ήταν παρών ως προεδρεύων της Δημοκρατίας, για να αναλάβει την ευθύνη και να σηκώσει το βαρύ αυτό φορτίο.
Θα μπορούσε να είχε αρνηθεί. Θα μπορούσε να είχε λιποψυχήσει, αφήνοντας άλλους να διαχειριστούν το χάος και τον υπαρξιακό κίνδυνο. Όμως, ουδέποτε οπισθοχώρησε, πόσω μάλλον όταν κλήθηκε να διαχειριστεί την παράνομη τουρκική εισβολή, η οποία οδήγησε στην κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού.
Ένα καθήκον που κανείς δεν το ήθελε, αλλά μόνο οι γενναίοι μπορούσαν να το αναλάβουν. Αυτό θεωρώ ότι αποτελεί και το πιο κομβικό μάθημα της κληρονομιάς του Γλαύκου. Η πολιτική δεν είναι φήμη και δόξα, σημαίνει αφοσίωση και υπηρεσία, σημαίνει θάρρος και θυσία.
(…) Έτσι επιλέγω να μιλήσω για το παρόν και το μέλλον των κοινών προσπαθειών Κύπρου και Ελλάδας στο τρέχον διεθνές περιβάλλον. Ένα περιβάλλον αστάθειας, διαρκών ανατροπών, με νέα κρίσιμα στοιχήματα και για τις δύο μας χώρες. Στοιχήματα τα οποία μπορούμε, ωστόσο, πλέον να τα αντιμετωπίζουμε οπλισμένοι με τις δικές μας δυνατότητες και στηριγμένοι στις δικές μας συμμαχίες, τις οποίες και μεθοδικά οικοδομούμε.
Γιατί στις μέρες μας τα δύο κέντρα του Ελληνισμού αποτελούν τους ισχυρότερους “φάρους” σταθερότητας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αποτελούν επίσης δύο ευρωπαϊκά κράτη που αναπτύσσουν την οικονομία τους πολύ ταχύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, δύο ευρωπαϊκά κράτη τα οποία μειώνουν το χρέος τους ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Και, ακόμα, δύο κράτη που θωρακίζουν την άμυνά τους, μετέχοντας παράλληλα στη διαμόρφωση του νέου ενεργειακού χάρτη της ανατολικής Μεσογείου με σημαντικά έργα ηλεκτρικής διασύνδεσης.
Με άλλα λόγια, Αθήνα και Λευκωσία συμβαδίζουν με απόλυτη ταύτιση στον ίδιο δρόμο, με συνέπεια και με αποφασιστικότητα, επιτυγχάνοντας μάλιστα, μετά το Κραν Μοντανά και μία μακρά περίοδο αδράνειας, την επανέναρξη των άτυπων συζητήσεων για το Κυπριακό υπό τη σκέπη του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Μία εξέλιξη στην οποία και η Ελληνική Δημοκρατία συνέβαλε καθοριστικά, πάντα σε σύμπνοια με την Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, εμμένοντας στο υφιστάμενο πλαίσιο των ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία νομική προσωπικότητα, και απορρίπτοντας προφανώς ως απαράδεκτα τα επιχειρήματα για ίδρυση δύο κρατών. Φροντίζοντας, ωστόσο, από την άλλη, και για την οικονομική, αμυντική και κοινωνική θωράκιση της κάθε χώρας μας ξεχωριστά.
Στην εποχή μας, κυρίες και κύριοι, η οικονομία γίνεται συντελεστής άμυνας, η άμυνα είναι παράμετρος της αποτελεσματικής δημοκρατίας, αλλά και οι δύο μαζί είναι τα “κλειδιά” για την κοινωνική συνοχή.
Η στρατηγική μας συμπόρευση, λοιπόν, απλώνεται σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα και έτσι θα συνεχιστεί. Θεμελιωμένη στην αντίληψη ότι, ιδίως στην εξωτερική πολιτική, θετικές εξελίξεις προκύπτουν μόνο με την ενεργή διπλωματία, όχι με στασιμότητα που οδηγεί στην παγίωση των κακώς κειμένων και τελικά στην περιθωριοποίηση. Και με την πεποίθηση ότι όποιος έχει ισχυρά επιχειρήματα και το δίκαιο δίπλα του μπορεί τελικά, ναι, να αλλάζει και τους συσχετισμούς, με ευθύνη αλλά και με τόλμη, με ρεαλισμό αλλά και με διεκδίκηση.
Η εμπειρία του Κληρίδη και το απόσταγμα των τελευταίων δεκαετιών μας διδάσκουν ότι η καθήλωση μπορεί τελικά να συνεπάγεται οπισθοχώρηση, αλλά και ότι πίσω από τις κορώνες ψευτοπατριωτισμού του παρόντος κρύβονται συχνά οι αποτυχίες του μέλλοντος.
Γι’ αυτό και πιστεύω ότι ο ιδανικός φόρος τιμής στη μνήμη του Γλαύκου Κληρίδη είναι να ξαναδιαβάσουμε τη διαδρομή του με τη ματιά του σήμερα, αντλώντας διδάγματα από αυτήν και προσαρμόζοντας με τόλμη και αυτοπεποίθηση την τακτική μας στην υπηρεσία του μεγάλου στόχου που μας ενώνει με εκείνον: μία ενωμένη και ειρηνική Κύπρο. Σας ευχαριστώ»
