Καταπέλτης για τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και κορυφαίους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο Σταύρος Κοντονής.
Ο πρώην υπουργός ∆ικαιοσύνης κάνει λόγο για «διαπλεκόµενη ηγεσία», ενώ υποστηρίζει πως υπήρχε ένα παρασύστηµα, που λειτουργούσε υπό την αιγίδα του πρώην πρωθυπουργού.
Ο κ. Κοντονής εξηγεί αναλυτικά στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» πώς ένιωσε όταν αντιλήφθηκε το σχέδιο που υπήρχε σχετικά µε τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, στην υπόθεση της Νοvartis.
Πώς εκλάβατε την παρέµβαση του κ. Τσίπρα αναφορικά µε τους χειρισµούς στην υπόθεση της Novartis;
Η τελευταία παρέµβαση του πρώην πρωθυπουργού αποτελεί ακόµη ένα επεισόδιο (το πρώτο ήταν η έγγραφη τοποθέτησή του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ) στην προσπάθειά του αφενός µεν ν’ αποτινάξει «καταστάσεις» που σκιαγραφούν µε µαύρο χρώµα πτυχές της διακυβέρνησης ’15-’19, παριστάνοντας την «αθώα περιστερά», αφετέρου να υπονοµεύσει την προεδρία Κασσελάκη και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των ευρωεκλογών. Θεωρώ ότι και οι δύο παρεµβάσεις του έπεσαν στο κενό, αφού όσον αφορά την υπόθεση Novartis επιβεβαιώθηκε από τον ίδιο η ύπαρξη παρασυστήµατος, που λειτουργούσε υπό την αιγίδα του, ενώ στην περίπτωση του Συνεδρίου η προσπάθειά του να δηµιουργήσει πρόβληµα στη νέα ηγεσία είχε πολύ µικρά αποτελέσµατα. Η επικείµενη εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται την παρέµβαση του πρώην πρωθυπουργού για να ολοκληρωθεί, έρχεται µόνη της, από τον τρόπο που ο ίδιος άσκησε αντιπολίτευση την περίοδο ’19-’23, οδηγώντας το κόµµα στον όλεθρο.
Υπάρχουν συγκεκριµένα πρόσωπα που ευθύνονται; Αναφέροµαι σε πολιτικά στελέχη…
Προφανώς και υπάρχουν, αλλά το σηµαντικό είναι ότι η κατάσταση αυτή χαρακτήρισε τελικά τον τρόπο µε τον οποίο ασκήθηκε η διακυβέρνηση. ∆υστυχώς µε αυτό τον τρόπο µηδενίστηκαν σοβαρές προσπάθειες ανάταξης της κοινωνίας και της οικονοµίας, που έγιναν την ίδια περίοδο. Γιατί η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν µόνο όσα απαράδεκτα υλοποιούσε η «διαπλεκόµενη ηγεσία» του, ήταν και τα επιτεύγµατα εκείνης της πενταετίας, που οδήγησαν τελικά τη χώρα σε ένα ασφαλές περιβάλλον, χωρίς µνηµόνια και σ’ ένα θεσµικό εκσυγχρονισµό, ο οποίος θα µπορούσε βέβαια να ήταν περισσότερο δυναµικός και ολοκληρωµένος, απ’ ό,τι τελικά προέκυψε.
Ηταν άµοιρος ευθυνών ο πρώην πρωθυπουργός;
Νοµίζω ότι έχω ήδη απαντήσει. Σκέφτοµαι όµως ότι εάν ένας πρωθυπουργός χαρακτηριστεί «άµοιρος ευθυνών» τότε αυτό δεν αποτελεί ελαφρυντικό, αλλά επιβαρυντική περίπτωση. Οι πρωθυπουργοί και όσοι ασκήσαµε κυβερνητική εξουσία δεν µπορεί να είµαστε άµοιροι ευθυνών, γιατί σε αυτή την περίπτωση µετατρεπόµαστε σε µοιραίους και άβουλους, δηλαδή επικίνδυνους και ακατάλληλους, απ’ όλες τις απόψεις.
Γιατί σας έπιασε… σκοτοδίνη, όπως σας ακούσαµε να λέτε; ∆εν υπήρχε σκάνδαλο Νοvartis;
Η υπόθεση Novartis ήταν και παραµένει µια πολύ σηµαντική υπόθεση διασπάθισης του δηµόσιου χρήµατος, αφού εκατοντάδες παρανοµούντων πέτυχαν να εκτοξεύσουν τη φαρµακευτική δαπάνη σε δυσθεώρητα, αναιτιολόγητα και πρωτοφανή για τη χώρα µας ύψη, µε σοβαρά δυσµενή αποτελέσµατα στον κρατικό προϋπολογισµό και στα ασφαλιστικά ταµεία. ∆υστυχώς, η εισαγγελική έρευνα που διατάχθηκε, έπειτα από δική µου πρωτοβουλία, τροχιοδροµήθηκε, µετά την αδικαιολόγητη παραίτηση της εισαγγελέως Ελ. Ράικου, στον εντοπισµό ευθυνών αποκλειστικά πολιτικών προσώπων. Οταν λοιπόν τον Φεβρουάριο του 2018 εστάλη η δικογραφία στο γραφείο µου και είδα τα ονόµατα των «εµπλεκοµένων», διαπίστωσα ότι πάρα πολλοί εξ αυτών ήταν αδύνατον να υπέχουν οποιασδήποτε ευθύνης, αφού εκ του νόµου δεν µπορούσαν να έχουν ουδεµία συµµετοχή στη διαµόρφωση της τιµής των φαρµάκων, πολύ περισσότερο στην παράνοµη συνταγογράφηση. Το χειρότερο ήταν ότι αφενός µεν την ίδια ηµέρα στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού και υπουργός Επικρατείας είχε επισκεφθεί κατά τρόπο θεσµικά απαράδεκτο, που πιστοποιούσε την ύπαρξη παρασυστήµατος και παραϋπουργείου, την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για την εν λόγω υπόθεση, αφετέρου, δε, την εποµένη το πρωί ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας δήλωσε σε δηµοσιογράφους ότι γνωρίζει τα ονόµατα των προστατευόµενων µαρτύρων. ∆εν αρκούν όλα αυτά; Μετά ταύτα η κατάληξη της ιστορίας µάλλον ήταν προδιαγεγραµµένη και το τελικό αποτέλεσµα ήταν να µείνουν ατιµώρητοι όσοι έπρεπε να λογοδοτήσουν για τις παράνοµες πράξεις τους και τη ζηµία που προκάλεσαν στα ασφαλιστικά ταµεία.
Tι απαντάτε σε όσους λένε πως µε τους ισχυρισµούς σας δικαιώνετε τους πολιτικούς σας αντιπάλους;
Κύριε Παπαδόπουλε, προέρχοµαι από ένα κόµµα, το ΚΚΕ Εσωτερικού, όπου εντάχθηκα από 17 ετών, το οποίο δηµιουργήθηκε το 1968 µε τη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ. Τη ζωή µου την έχουν φωτίσει άνθρωποι όπως ο Μπάµπης ∆ρακόπουλος, ο Νίκος Καρράς, ο Γιάννης Μπανιάς και ο Λεωνίδας Κύρκος, που µε τη διάσπαση του ’68 έσωσαν τη τιµή της ελληνικής Αριστεράς, όταν τα σοβιετικά τανκς κονιορτοποιούσαν κάθε έννοια δηµοκρατίας, ελευθερίας και σοσιαλισµού λίγους µήνες µετά στην Πράγα. Μπορείτε να διαβάσετε ή να πληροφορηθείτε το τι υπέστησαν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι επέλεξαν σε συνθήκες δικτατορίας να προχωρήσουν στη διάσπαση και σε µία διαφορετική πορεία. Τα ίδια υπέστησαν το 1989 όσοι αποχώρησαν από το ΚΚΕ, µη αποδεχόµενοι την κυβέρνηση Τζαννετάκη και όσα χαρακτήρισαν εκείνη την περίοδο. ∆υστυχώς στην Αριστερά ενδηµεί ακόµη το φαινόµενο, εξ αιτίας της αρνητικής σταλινικής πρακτικής δεκαετιών, αντί να βλέπουµε τα εγκληµατικά λάθη των ηγεσιών, να βάλλουµε κατά των διαφωνούντων, µη αποδεχόµενοι την καταστροφή που έρχεται. Τα ιστορικά παραδείγµατα είναι πολλά, ας µην τα αναφέρουµε, γιατί είναι γνωστά σε όλους. Οσο µε αφορά, εξάντλησα κάθε περιθώριο µήπως αναλογιστούν κάποιοι πού οδηγούσαν το κόµµα. Επειτα από αυτό γνώριζα ότι µία ανίκανη ηγεσία θα µετατρεπόταν σε αδίστακτη και θα έβαλλε εναντίον µου µε ψευτιές, συκοφαντίες και κοµµατικό πατριωτισµό. Αυτή ήταν η «φυσιολογική» πορεία των πραγµάτων την οποία και αποδέχθηκα. Σήµερα όµως αισθάνοµαι πολύ καλύτερα από πολλούς που διαπιστώνουν «ατυχείς χειρισµούς» σε όσα έκαναν.
∆εδοµένου ότι εσείς έχετε καταγγείλει µε ακόµα πιο σκληρούς χαρακτηρισµούς τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο θέµα µε τους ποινικούς κώδικες, εντέλει πού πήγε αυτό το περίφηµο ηθικό πλεονέκτηµα της Αριστεράς;
Η Αριστερά είναι η παράταξη που πάντα θα προβάλλει την ιδέα µιας πολιτικής εξουσίας που θα ασκείται πραγµατικά από τις λαϊκές τάξεις, τις πολυπληθέστερες οµάδες της κοινωνίας, οι οποίες όµως διαθέτουν τις λιγότερες υλικές και πολιτισµικές δυνατότητες. Αυτό είναι και παραµένει το µεγάλο ηθικό πλεονέκτηµα της Αριστεράς, το οποίο στην Ελλάδα συνδέθηκε µε το αίµα και τα δάκρυα χιλιάδων αγωνιστών. Αν αυτό το σχέδιο, εκτός από τις µεγάλες ηγετικές µορφές της παράταξης, το διαχειρίστηκαν ιστορικά και σταλινικοί όπως και διαπλεκόµενοι, µπορεί να δηµιουργεί κλυδωνισµούς, δεν αλλάζει όµως τη γενική εικόνα.
