Ο Φρανσουά Μπαϊρού μπήκε απόψε στην μακρά -για τα πολιτικά δεδομένα της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας- λίστα με τους βραχύβιους πρωθυπουργούς της τελευταίας περιόδου. Ο επί σχεδόν εννέα μήνες πρωθυπουργός που ο Εμανουέλ Μακρόν επέλεξε αρκετές εβδομάδες μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2024, «αποφάσισε» επί της ουσίας ο ίδιος το τέλος της κυβέρνησης της οποίας ηγήθηκε -και η οποία δεν κατάφερε να κερδίσει συμμαχίες τόσο εντός της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης όσο και στη γαλλική κοινωνία
Ο Φρανσουά Μπαϊρού με τις σημερινές του τοποθετήσεις μοιάζει να επέλεξε ο ίδιος τον τρόπο και όχι τον χρόνο του «θανάτου» του πολιτικού έργου, που του ανατέθηκε από το Μέγαρο των Ηλυσίων.
Ο ίδιος, πολιτικά πολύ έμπειρος, γαρ, έχοντας απόλυτη επίγνωση του αποτελέσματος της ψήφου εμπιστοσύνης, επέλεξε επί 45 λεπτά στην αρχική εναρκτήρια ομιλία του, αλλά και την ολιγόλεπτη τοποθέτησή του από τα έδρανα και όχι από το βήμα των ομιλητών, να υπογραμμίσει κάτι που δεδομένα θα απασχολήσει τόσο το «Εξάγωνο» όσο και την ίδια την Ευρώπη.
«Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος;»
Ο απερχόμενος και από αύριο επίσημα παραιτηθείς πρωθυπουργός έθεσε σε ψηφοφορία ένα ερώτημα, για το οποίο δεδομένα σήμερα καμία πολιτική δύναμη της χώρας δεν έχει σαφή απάντηση και ξεκάθαρο σχέδιο: «Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος;».
Ο απερχόμενος Μπαϊρού κατηγορείται πως κατέθεσε ένα σχέδιο προϋπολογισμού στο οποίο προτάσσει 44 δισεκατομμύρια περικοπών και μάλιστα όχι ως λύση αλλά, όπως ο ίδιος σημείωσε, ως «σωσίβιο». Ο Φρανσουά Μπαϊρού, που υπογράμμισε τουλάχιστον τέσσερις φορές πως ο ίδιος πολιτικά δεν έφυγε ποτέ από τον κεντρώο χώρο, πιστεύει πως με αυτό το ποσό απλά η χώρα του θα σταματήσει να αυξάνει το χρέος της και δεν θα το μειώσει…
Το ζήτημα για τον Μπαϊρού, ο οποίος εμφανίστηκε μάλλον απελευθερωμένος από την βάσανο της διακυβέρνησης, δεν είναι το σήμερα, αλλά το «σύντομο» αύριο, ένα αύριο που για τον ίδιο δεν θα υπάρχει καθώς η χώρα θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει και να χαράξει πολιτικές που θα της επιβληθούν από τους δανειστές της και όχι από τους πολίτες της και τις ανάγκες τους.
Για τον Φρανσουά Μπαϊρού το «κύκνειο» άσμα του από την θέση του πρωθυπουργού ήταν μία ηρωική έξοδος (χωρίς εισαγωγικά) καθώς ο ίδιος φαίνεται να συμπυκνώνει το σύνολο όχι του κυβερνητικού, αλλά του πολιτικού έργου στην φράση «δεν μπορείτε να σβήσετε την αλήθεια με μία ψηφοφορία».
Ο κεντρώος, φιλελεύθερος πολιτικός, πολύ δύσκολα θα επιχειρήσει -αν και στην πολιτική, όπως και την ίδια την ζωή, ποτέ μην λες ποτέ- για τέταρτη φορά την προεδρία της χώρας αλλά δεδομένα δεν μπόρεσε να δώσει ουσιαστική βοήθεια ούτε και στον πλέον στενό του φίλο και πολιτικό συνεργάτη, πρόεδρο Μακρόν.
Το μείζον ζήτημα για την Γαλλία όμως δεν είναι μόνο οικονομικό, όσο κι αν ο Μπαϊρού επέλεξε να προτάξει το συγκεκριμένο ζήτημα. Η γαλλική κοινωνία φαίνεται να ζει, εδώ και τουλάχιστον μία τετραετία, πέρα από «δανεικό» χρήμα, και με «δανεική» υπομονή. Η πόλωση που έχει φέρει στην επιφάνεια τόσο η ακροδεξιά όσο και η ακροαριστερά επηρεάζουν δεδομένα τις συνθήκες ζωής, αλλά θα επηρεάσουν δυναμικά και τις εξελίξεις το επόμενο διάστημα με το εφετινό φθινόπωρο να θεωρείται πέρα από εξόχως κρίσιμο και «θερμό».
Τα διακριτά στρατόπεδα εντός της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης είναι ίδια με αυτά που υπάρχουν σήμερα και στην ίδια την γαλλική κοινωνία. Από την μία πλευρά η ακροδεξιά προτάσσει πως τα χρήματα, η τάξη και η ανάκαμψη της χώρας περνούν από τον απόλυτο έλεγχο της μετανάστευσης, τις απελάσεις, και τον «μετασχηματισμό» του κράτους πρόνοιας με βάση το διαβατήριο και στον αντίποδα ο αριστερός πόλος της, θέλει σε μία οικονομική «γκιλοτίνα» τους πλούσιους που δεν πληρώνουν όσα οφείλουν ή όσα πρέπει. Την ίδια στιγμή, τα φλέγοντα για τους Γάλλους είναι, πέρα από τους μισθούς και τις συντάξεις, η Παιδεία, η Υγεία και η ασφάλεια, με τα οποία κανένας από τους πολιτικούς πόλους -είτε του δημοκρατικού τόξου είτε όχι- εμπράγματα ασχολείται.
Το Μέγαρο των Ηλυσίων και ο πρόεδρος της χώρας επιλέγουν εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο «τεχνάσματα», όπως το να πάει η χώρα αιφνιδιαστικά σε βουλευτικές εκλογές μετά από την σαρωτική νίκη της ακροδεξιάς στις Ευρωεκλογές που προηγήθηκαν. Τα αποτελέσματα της επιλογής του γαλλικού λαού παρά τους «αθόρυβους» πανηγυρισμούς Μακρόν για την ήττα των Λε Πεν – Μπαρντελά δεν έδωσαν χώρο στο αντίπαλο στρατόπεδο της Αριστεράς, καθώς για τον Γάλλο πρόεδρο ο «εχθρός του εχθρού» δεν ήταν και δεν θα γίνει φίλος. Είναι όμως οι χειρισμοί Μακρόν περισσότερο από οποιονδήποτε βρίσκεται στην θέση του πρωθυπουργού, τους οποίους δεν επιθυμούν ως φαίνεται καθαρά οι Γάλλοι. Οι πολιτικοί ελιγμοί Μακρόν μπορεί ακόμη να μην έχουν τελειώσει και το τι πραγματικά θέλει να κάνει να μην έχει γίνει ξεκάθαρο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και μία από τις πλέον πολιτικοποιημένες κοινωνίες της Ευρώπης θα παραμείνει αδρανής ή σε ύπνωση.
Τα όσα αφήνει ως μικρή πολιτική και προσωπική παρακαταθήκη ο Μπαϊρού δεδομένα δεν είναι αρκετά για να συγκρατήσουν την λαϊκή αντίδραση, που επίσημα θα εκφραστεί στους δρόμους της χώρας από την 10η Σεπτεμβρίου.
Το πρόβλημα για την Γαλλία -που όποτε παράγει κρίσεις, είναι ιστορικής και πανευρωπαϊκής εμβέλειας- είναι μπροστά και το «παγόβουνο», αν και το έχουν πολλοί σκιαγραφήσει και εντοπίσει κανένας δεν δείχνει ικανός να αποτρέψει το «μοιραίο»
