ΜΟΝΙΜΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ
Η Γαλλία αντιμετωπίζει μία από τις πιο τρομακτικές και έντονες περιόδους τρομοκρατίας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο γράφει το Newsweek.
Με δεδομένο ότι οι δρόμοι της χώρας έχουν στοχοποιηθεί από τρομοκράτες τον περασμένο χρόνο, είναι εύλογο να το δει κάποιος σαν ένα πρόβλημα της χώρας.
Ακόμη κι αν ο πλανήτης δέχεται συχνά τρομοκρατικά χτυπήματα η συχνότητα των χτυπημάτων στη Γαλλία πρέπει οπωσδήποτε να έχει να μας πει κάτι.
Κάποιοι έχουν φτάσει την ανάλυσή τους σε ιστορικό βάθος και ερμηνεύουν τα χτυπήματα με βάση το αποικιακό παρελθόν της χώρας. Η δυσαρέσκεια, λένε ακόμη είναι έντονη μετά τον αιματηρό πόλεμο ανεξαρτησίας στην Αλγερία, ο οποίος οδήγησε στην κατάρρευση της τέταρτης γαλλικής δημοκρατίας.
Πολλές αναλύσεις ψάχνουν τις αιτίες στα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Οι αναλυτές εστιάζουν στις μειονότητες και την κοινωνικο-οικονομική περιθωριοποίηση των προαστίων των γαλλικών πόλεων που έχουν εξελιχθεί σε «φυτώρια» για ριζοσπαστικοποίηση. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα σημειώνονται ξεσπάσματα με το πιο πρόσφατο να συνταράσσει τη χώρα το 2005, αλλά από πολύ νωρίτερα, όπως οι ταραχές στη Λυών το 1970, δίνουν αξιοπιστία σε αυτές τις αναλύσεις.
Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις, λένε οι αναλυτές, εντάσσονται σε μία μακροχρόνια τάση που κυριαρχεί στη Γαλλία.
Αλλά αυτή η εκτίμηση δεν είναι μόνο απλοϊκή, αλλά και επικίνδυνη. Η Γαλλία δεν είναι μία ξεχωριστή περίπτωση, είναι μία από τις πολλές χώρες που εδώ και τρεις δεκαετίες έχουν επηρεαστεί από τον ακραίο ισλαμισμό. Η ιστορία επεκτείνεται από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν κατά των Σοβιετικών, περνά από τη Βοσνία και την αντιαμερικανική εξέγερση των Σουνιτών στο Ιράκ.
Πράγματι, τα τελευταία γεγονότα στη Γερμανία και η μακροχρόνια μάχη κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας στη Μεγάλη Βρετανία δείχνουν ότι η Γαλλία είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστεί μοναδική περίπτωση. Υπάρχει μία τάση να θεωρείται το αποικιακό παρελθόν ή τα μέτρα που λαμβάνει η χώρα με την απαγόρευση των μουσουλμανικών συμβόλων όπως οι μαντίλες, ως η αιτία για τα τρομοκρατικά χτυπήματα.
Θα ήταν όμως πιο χρήσιμο να αναζητούσαμε ποιες διασυνδέσεις οδηγούν τους ανθρώπους να διαπράττουν θηριωδίες σε γαλλικές πόλεις σε σχέση με αυτούς που διαπράττουν τρομοκρατικές επιθέσεις σε άλλες χώρες.
Μετά από κάθε επίθεση, το υπόβαθρο των ανθρώπων που εμπλέκονται στις επιθέσεις ερευνάται για να βρεθεί η κοινή διασύνδεση. Από το Charlie Hebdo, το Bataclan, τη Νίκαια και τη Ρουέν, οι επιτιθέμενοι είχαν ιστορικό εγκλημάτων και βίας. Αυτό που συνδέει έναν νεοαφιχθέντα από την Τυνησία, έναν πρώην έμπορο ναρκωτικών από το Βέλγιο και ένα γιο προσφύγων από το Μαλί που επιτέθηκε σε σούπερ μάρκετ Εβραίων, δεν είναι η κοινή μάχη απέναντι στο αποικιακό παρελθόν της χώρας ή την κοινωνικο-οικονομική περιθωριοποίηση, αλλά είναι η ιστορία της ψυχοπαθολογικής, εγκληματικής και βίαιης συμπεριφοράς.
Αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο γιατί το να βασίζεσαι τόσο έντονα σε ιστορικές ή κοικωνικο-οικονομικές ερμηνείες για τις πρόσφατες επιθέσεις στη Γαλλία εμπεριέχει τον κίνδυνο να προκαλέσει αντίθετα αποτελέσματα.
Οι άνθρωποι πίσω από αυτές τις επιθέσεις έχουν στόχο να διχάσουν και αυτές οι ερμηνείες μας οδηγούν στην παγίδα τους. Θα μπορούσε να οδηγήσει στην επιτάχυνση της περιθωριοποίησης των μουσουλμάνων και των μειονοτήτων στη Γαλλία.
Δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στις κοινωνικο-οικονομικές και ιστορικές αιτίες δημιουργεί σύγχυση, συσχετίσεις και αιτιότητα με κάποιους εξαιρετικά επικίνδυνους τρόπους. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν στη Γαλλία με υπόβαθρο από τη Βόρεια και Δυτική Αφρική. Πολλοί ζουν σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής περιθωριοποίησης. Αλλά πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι συμπαθούν την τρομοκρατία. Πολλοί νιώθουν τη Γαλλία ως το σπίτι τους και αισθάνονται Γάλλοι, ακόμη κι αν έχουν θρησκευτικές σχέσεις και την δεύτερη πατρίδα τους στις ακτές της Μεσογείου.
Πράγματι, οι βασικές τους ανησυχίες είναι ίδιες με όλους τους υπόλοιπους που ζουν στη Γαλλία και έχουν διαφορετική εθνικότητα. Είτε είναι πιστοί ή κοσμικοί, αντιμετωπίζουν τις ίδιες πιέσεις όπως όλοι οι Γάλλοι, συμπεριλαμβανομένης της υψηλότερης ανεργίας των τελευταίων 30 ετών και κυρίως της ανεργίας των νέων.
Οι άνθρωποι που επιτίθενται είναι διαταραγμένα άτομα που έχουν πρόθεση να εμπλακούν σε εγκληματικές και βίαιες ενέργειες, δεν κάνουν εξέγερση κατά των υπαρχουσών κοινωνικών συνθηκών.
Δεν σημαίνει τίποτα για αυτούς. Όταν η Αλ Κάιντα διατάσσει τους μαχητές της να αναλάβουν ρόλο στην βελτίωση της κοινωνικής κατάστασης στις τοπικές κοινωνίες όπως για παράδειγμα της Τυνησίας και το πηγαίνει πολύ πιο μακριά όταν ζητάει από τους τζιχαντιστές να μαζεύουν σκουπίδια, δεν βρίσκει ανταπόκριση. Αντίθετα οι μαχητές αντέδρασαν και αυτομόλησαν στον ISIS. Αυτό που θέλουν είναι να συνεχίσουν να προκαλούν επεισόδια βίας και αιματοκυλίσματα και όχι να χτίσουν μία καλύτερη κοινωνία.
Αυτή η επιχειρηματολογία δεν είναι μια προσπάθεια να περιοριστεί η σημασία των σοβαρών κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών που αντιμετωπίζουν οι μειονότητες στη Γαλλία και η γαλλική κυβέρνηση χρειάζεται επειγόντως να τις αντιμετωπίσει. Αλλά επιχειρηματολογώντας ότι οι αιτίες για τις επιθέσεις είναι κοινωνικές, οικονομικές, ιστορικές ή θρησκευτικές ενέχουν τον κίνδυνο περιθωριοποίησης αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων που προσπαθούν να προάγουν τη ζωή τους στη Γαλλία.
