Του Θανάση Κ.
Τι ακριβώς συζητάμε σήμερα; Το ότι ο Ανδρουλάκης επιμένει, πως όποιος κι αν βγει πρώτο Κόμμα, ο ίδιος θα ζητήσει να μην είναι Πρωθυπουργός «ούτε ο Μητσοτάκης – ούτε ο Τσίπρας»!
Έχει το δικαίωμα να το θέτει αυτό ο Ανδρουλάκης;
Για να πούμε την αλήθεια, τυπικά τουλάχιστον, το έχει!
Υπάρχει τίποτε σε αυτό που… “παραβιάζει το Σύνταγμα”;
Όχι!
Είναι σωστό αυτό;
Για την παράταξή του μπορεί και να είναι. Γιατί το “ούτε – ούτε” εκφράζει ένα όχι ευκαταφρόνητο κομμάτι του εκλογικού σώματος, στα “θολά νερά” του οποίου προσπαθεί να “αλιεύσει” ψηφοφόρους.
Όμως για τη χώρα και το Πολίτευμα, αυτή η στάση σίγουρα ΔΕΝ είναι “επωφελής“!
Κάνει μεγάλη ζημιά!
* Όταν ο Ανδρουλάκης λέει: “θα σας πω ΜΕΤΑ τις εκλογές ποια προσωπικότητα θα προτείνω για Πρωθυπουργό συγκυβέρνησης”, επίσης δεν λέει κάτι «εκτός συνταγματικής νομιμότητας».
Έχει δικαίωμα να μην «δεσμεύεται» από τώρα για συγκεκριμένο πρόσωπο, γιατί πολλά θα εξαρτηθούν από το εκλογικό αποτέλεσμα. Όντως…
Από την άλλη πλευρά βέβαια, δημιουργείται ένα «οπερετικό σκηνικό», όπου ο αρχηγούς του τρίτου κόμματος προσπαθεί να επιβάλλει πρόσωπο της δικής του αρεσκείας!
Ενώ ο ελληνικός λαός καλείται να ψηφίσει ποιοι θα τον κυβερνήσουν, μη γνωρίζοντας από πριν ποιος είναι ο… «άγνωστος Χ» που τελικά θα γίνει πρωθυπουργός – και μάλιστα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το ποιο κόμμα έλθει πρώτο…!
Αυτό καταστρατηγεί και την αρχή της «αναλογικότητας» (αφού το τρίτο κόμμα έχει “αυξημένες δικαιοδοσίες“, στην πράξη, απ’ όλους τους άλλους) και την αρχή της «διαφάνειας», αφού το εκλογικό σώμα ψηφίζει για να κυβερνηθεί ο τόπος, χωρίς να γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος θα κυβερνήσει!
Πράγματι, το… πάμε για εκλογές με προοπτική να εκλεγεί ο… «άγνωστος Χ» δεν το λες και πολύ «δημοκρατικό». Μάλλον παρωδία της δημοκρατίας το λες…
Βέβαια γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνον ο κ. Ανδρουλάκης. Ο οποίος μάλλον καταχράται τα δικαιώματα που του δίνει ο απλή αναλογική και το γεγονός ότι προεξοφλείται ο ίδιος ως ο “απαραίτητος εταίρος” όποιου κερδίσει την “πρωτιά“.
Έχει “δικαίωμα” να τα κάνει αυτά, αλλά ταυτόχρονα η κατάχρηση δικαιώματος κάτι λέει:
Και για τον ίδιο, ασφαλώς, αλλά και για το εκλογικό σύστημα της «απλής αναλογικής»…
* Τέταρτον, πάμε τώρα στην ουσία του πράγματος: Η απλή αναλογική είναι σύστημα δυσλειτουργικό.
(Κι αν δεν το καταλάβουμε – και δεν το χωνέψουμε – όλα τα άλλα είναι περίπου “εκτός θέματος“…)
Δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο – και δεν σημαίνει κυρίως – “αναλογική εκπροσώπηση“. Σημαίνει πρωτίστως, δύο πράγματα:
— Ότι κυβερνά η εκάστοτε πλειοψηφία.
— Κι ότι κυβερνά με τρόπο που επιτρέπει στην εκάστοτε μειοψηφία να γίνει κι αυτή πλειοψηφία κάποια στιγμή στο μέλλον (αρχή της “εναλλαγής“).
Όπου δεν κυβερνά η πλειοψηφία, ΔΕΝ έχουμε δημοκρατία!
Κι όπου η πλειοψηφία κυβερνά αλαζονικά, ακυρώνοντας τη δυνατότητα “εναλλαγής” στην διακυβέρνηση, επίσης ΔΕΝ έχουμε δημοκρατία.΄
Κι όπου ΔΕΝ μπορεί να σχηματιστεί “πλειοψηφία”, έχουμε ακυβερνησία και παράλυση. Πάλι δεν έχουμε δημοκρατία.
Άρα ο καλύτερος τρόπος να ακυρώσεις στην πράξη την δημοκρατία, είναι να προκαλέσεις τέτοιο κατακερματισμό εκπροσώπησης, ώστε να μην υπάρχει πλειοψηφία!
Κι όταν δεν μπορεί να σχηματιστεί πλειοψηφία, τότε εκβιάζουν οι εκάστοτε μειοψηφίες των ισχυρών.
Αυτό ακριβώς κάνει η “απλή αναλογική“.
Μέσω της υπερβολής στην “αναλογικότητα” εγκαθιστά την ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ “αναλογικότητα” – να έχουν δυσανάλογα δικαιώματα οι μειοψηφίες.
Μέσω της υπερβολής σε “δημοκρατικότητα” ακυρώνει την βασική αρχή της δημοκρατίας: το να κυβερνά η πλειοψηφία.
* Υπάρχει βέβαια και το επιχείρημα ότι η απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα δίνει κίνητρα για “συνεργασία” των πολιτικών δυνάμεων. Αυτή είναι η περιβόητη “κουλτούρα συνεργασιών“.
Μ’ άλλα λόγια δεν πειράζει που ενθαρρύνεται η διάσπαση των κομμάτων σε μικρότερα κομματίδια. Γιατί αυτά μετά μπορούν να συνεργαστούν.
Στην πραγματικότητα βέβαια, ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Όταν οι διαφορετικές “τάσεις” δεν μπορούν να συνεργαστούν μέσα στο ίδιο κόμμα, πώς είναι εφικτό να συνεργαστούν ως διαφορετικά “κόμματα” μέσα στην ίδια κυβέρνηση;
Δεν θα πρόκειται για ουσιαστική συνεργασία. Θα πρόκειται μάλλον για μοίρασμα υπουργείων ή για τεμαχισμό της διακυβέρνησης σε διαφορετικά φέουδα που τα ελέγχουν διαφορετικά κόμματα.
Η απλή αναλογική δεν εισάγει τη “δημοκρατία στη διακυβέρνηση”.
Μάλλον ξαναφέρνει τη “τιμαριοποίηση” της Πολιτικής.
Οπότε έτσι ακυρώνεται και η “Ενότητα” της Πολιτικής διακυβέρνησης και η “Συνέχεια” της διακυβέρνησης στο χρόνο.
Και κάτι ακόμα: η εκάστοτε κυβέρνηση γίνεται έτσι έρμαιο ισχυρών εγχωρίων (επιχειρηματικών κλπ.) “συμφερόντων” ή και ξένων δυνάμεων που μπορούν να δημιουργούν μειοψηφικά κομματίδια για να εκβιάζουν την κυβέρνηση επιβάλλοντάς της τους όρους τους, ή ανατρέποντάς την, αν δεν τους κάνει τα χατίρια.
Τα έχουμε δει κι αυτά. Κι εντός κι εκτός Ελλάδος…
* Αν θέλετε λοιπόν, μια κυβέρνηση να εκλέγεται “δημοκρατικότατα“, αλλά να ΜΗΝ εκπροσωπεί το λαό της, κατακερματίστε την εκπροσώπηση!
Κι αν θέλετε να την ελέγχετε, δώστε τη δυνατότητα η εκάστοτε κυβέρνηση να ελέγχεται από μειοψηφίες.
Και για να το επιτύχετε προωθήστε ένα σύστημα της “πιο απλής και άδολης αναλογικής“, ώστε να μην υπάρχει ποτέ αυτοδυναμία, να μην μπορεί να σχηματιστεί ισχυρή πλειοψηφία και η εκάστοτε κυβέρνηση να εκβιάζεται από μικρά κόμματα – που καθίστανται “απαραίτητοι κυβερνητικοί εταίροι” του ενός ή του άλλου “μεγάλου” κόμματος.
Φανταστείτε για να αποκλείσουμε την κυβερνητική “αυτοδυναμία” ενός κόμματος με 37%, επιβάλλαμε την… παντοδυναμία ενός απαραίτητου κυβερνητικού εταίρου με 9%!
Ή για να το πω αλλιώς: Για να αποτρέψουμε την αλαζονεία ενός “μεγάλου κόμματος” που λογοδοτεί, όμως, στο σύνολο του εκλογικού σώματος, καθιστούμε ρυθμιστικό παράγοντα ένα μικρό κομματίδιο, που λογοδοτεί μόνον στους “πάτρονες” και στους “χορηγούς” του!
Θέλετε και απόδειξη;
— Οι πιο σταθερές δημοκρατίες στον κόσμο είναι ιστορικά οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία.
(Κατά σύμπτωση, αυτή τη στιγμή έχουν και οι τρείς προβλήματα, αλλά για άλλους λόγους. Διαχρονικά υπήρξαν οι πιο ισχυρές – και οι πιο σταθερές).
Και οι τρείς λειτουργούν με πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα! Που είναι το ΑΝΤΙΘΕΤΟ της απλής αναλογικής…
— Στον αντίποδα σταθερή ισχυρή και ευημερούσα δημοκρατία που έχει αναλογικό σύστημα είναι η Γερμανία. Η οποία όμως θεμελιώθηκε μετά τον Πόλεμο ως διαιρεμένη και Κατεχόμενη χώρα!
— Κι ακόμα η χώρα που είχε διαχρονικά το πιο “αναλογικό” σύστημα υπήρξε η Ιταλία. Η οποία έγινε το “υπόδειγμα” κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων, οδηγήθηκε σε μακροχρόνια ακυβερνησία και μετά την κρίση της δεκαετίας του ’90 αγωνίζεται να αποκτήσει λιγότερο αναλογικό σύστημα.
Δοκιμασμένα συστήματα δημοκρατικής διακυβέρνησης είναι το πλειοψηφικό και της ενισχυμένης (όχι “απλής“) αναλογικής.
Κι εμείς έχουμε καταντήσει να θεωρούμε “ιδανικό” μας το ακριβώς αντίθετο: την απλή αναλογική!
Που ποτέ και πουθενά δεν “φτούρησε“.
* Θέλετε κι άλλη απόδειξη;
Όπου πήρε την εξουσία η Αριστερά κατάργησε όχι μόνο την αναλογική εκπροσώπηση, αλλά κάθε εκπροσώπηση. Και την ίδια τη δημοκρατία!
Όπου όμως ΔΕΝ έχει την εξουσία επιμένει για το ακριβώς αντίθετο: για την “απλή και άδολη” αναλογική.
Δεν σας κάνει εντύπωση αυτό;
Όταν κυβερνά η Αριστερά, δεν θέλει να εκπροσωπείται κανένας άλλος.
Όπου δεν κυβερνά η Αριστερά θέλει να υπάρχει ακυβερνησία! Να μη μπορεί να κυβερνήσει κανένας άλλος.
Κι όπου κυβερνούν προσωρινά οι αριστεροί, προσπαθούν να “ελέγξουν τους αρμούς της εξουσίας” για να μην υπάρξει εύκολα “εναλλαγή”.
* Οι λειτουργικές δημοκρατίες προσπαθούν να συμβιβάσουν την ανάγκη εκπροσώπησης όσο το δυνατόν περισσότερων πραγματικών τάσεων της κοινωνίας τους με την ανάγκη να σταθερής διακυβέρνησης.
Ένας τρόπος είναι με πλαφόν εισόδου στη Βουλή. Ώστε να μην μπαίνουν εύκολα κομματίδια. Και να αποθαρρύνεται ο κατακερματισμός της πολιτικής ζωής. Δηλαδή να καλλιεργείται η “κουλτούρα συνεργασιών” πρώτα ΜΕΣΑ στα κόμματα, πριν υπάρξει ΑΝΑΜΕΣΑ στα κόμματα.
Το πλαφόν αυτό είναι συνήθως 5%. Όχι 3% που το έχουμε εμείς…
Πράγματι, στην Ευρώπη οι περισσότερες δημοκρατικές χώρες έχουν “αναλογικό” εκλογικό σύστημα, αλλά με πλαφόν στο 5%!
Η Γερμανία, για παράδειγμα, έχει απλή αναλογική, χωρίς μπόνους για το πρώτο κόμμα, αλλά με πλαφόν εισόδου στο 5%.
Αν είχαμε εμείς τέτοιο εκλογικό σύστημα τι θα συνέβαινε;
— Ο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος διαχρονικά έπαιρνε γύρω στο 3% και μόλις το 2009 είχε κάτω από 5%) ΔΕΝ θα υπήρχε ως Κόμμα!
— Το ΚΚΕ που οριακά ξεπερνά συνήθως το 5%, κάποιες φορές δεν θα έμπαινε καν στη Βουλή!
— Ακόμα και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν θα έμπαινε στη Βουλή το Γενάρη του 2015.
— Όπως δεν θα έμπαινε στη Βουλή το 2015 ούτε οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου. (Και άρα δεν θα είχε υπάρξει ποτέ η αλήστου μνήμης Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου).
Μια μικρή αλλαγή στο “μπόνους”, θα είχε… ξαναγράψει την σύγχρονη πολιτική Ιστορία του τόπου.
* Και κάτι ακόμα:
Το άκρον άωτο του πολιτικάντικου καιροσκοπισμού, είναι ένα Κόμμα εξουσίας να κρατά το εκλογικό σύστημα που του δίνει ελπίδες να ξανακερδίσει ως πρώτο κόμμα και να κυβερνήσει, κι όταν νοιώθει ότι θα χάσει τις επόμενες εκλογές να ψηφίζει “απλή αναλογική“, ώστε να μην κυβερνήσει κανένας άλλος.
“Μετά από εμένα το χάος“…
Το έχουν κάνει στην Ελλάδα δύο φορές:
— Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1989 όταν έβλεπε ότι έχανε.
— Και ο Αλέξης Τσίπρας το 2017 όταν έβλεπε κι αυτός ότι υστερεί στις δημοσκοπήσεις και μάλλον θα χάσει.
Θαυμάστε “δημοκρατικότητα“…
* Και κάτι τελευταίο:
Ο Μητσοτάκης άλλαξε ξανά τον εκλογικό νόμο του Τσίπρα και επανέφερε το μπόνους. Αλλά “κολοβωμένο”. Από τις 50 έδρες, τις μείωσε στις 40. Κι αυτή τη φορά στο πρώτο κόμμα πάει μικρότερος αριθμός από 40, αφού ένα μικρό μέρος του μπόνους πηγαίνει και στο δεύτερο.
Προσέξτε: είχαμε εκλογικό σύστημα που απέτρεψε την ακυβερνησία στα δύσκολα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων.
Η χώρα δεν διαλύθηκε τότε γιατί είχαμε κυβέρνηση.
Χωρίς αυτό το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο Κόμμα, ΔΕΝ θα είχαμε κυβέρνηση! Και πιθανότατα θα ήμασταν τώρα “αλλού” και “αλλιώς“…
— Ο Τσίπρας χάλασε αυτό το σύστημα φέρνοντας την απλή αναλογική που οδηγεί σε ακυβερνησίας.
— Και ο Μητσοτάκης το επανέφερε, αλλά όχι όπως πριν, ήθελε λέει να το κάνει… “πιο αναλογικό“! Λες κι είναι “αρετή” αυτό.
Ε λοιπόν, δεν είναι αρετή. Μειονέκτημα είναι.
Και τώρα δεν είναι ορατή η αυτοδυναμία ούτε στον πρώτο γύρο, αλλά μάλλον ούτε και στον δεύτερο…
Μόνο που γι’ αυτό, πέρα από τον Αλέξη Τσίπρα, έχει τις ευθύνες του ΚΑΙ ο Κυριάκος Μητσοτάκης…
Με την αλλαγή στο μπόνους η ΝΔ, αν κερδίσει την “πρωτιά” – και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ του ποσοστού που θα πάρει η ίδια – θα λάβει τελικά λιγότερες έδρες απ’ ό,τι θα έπαιρνε με το παλιό!
Πόσες λιγότερες;
Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις από 11 λιγότερες έδρες (αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει 27%) ως 13 έδρες λιγότερες έδρες (αν ο ΣΥΡΙΖΑ αγγίξει το 30%)!
Μ’ άλλα λόγια, ήταν ο Τσίπρας που στέρησε την αυτοδυναμία της ΝΔ από την πρώτο γύρο (με την απλή αναλογική) και ήταν το λάθος του Μητσοτάκη που στερεί την αυτοδυναμία (με το μειωμένο μπόνους) από το δεύτερο γύρο.
Αυτά παθαίνει όποιος ακούει τους “Ποταμίσιους“…
Το σχέδιο κατακερματισμού της πολιτικής στην Ελλάδα δεν ανατράπηκε!
Έλα τώρα να κάνεις… “επιτελικό” κράτος με κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα.
Έλα να κάνεις “σαρωτικές μεταρρυθμίσεις” με κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα.
Έλα να αντισταθείς σε έξωθεν πιέσεις στα εθνικά μέτωπα με κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα.
Δυστυχώς μυαλό δεν βάζουμε…
