Blackouts στην Ευρώπη!
Του Θανάση Κ.
Την περασμένη Δευτέρα έγινε ένα πρωτοφανές black-out σε Ισπανία και Πορτογαλία – σε ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο – που θεωρείται η σοβαρότερη διακοπή ρεύματος σε ολόκληρη την Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.
Έγινε λίγο μετά το μεσημέρι τοπική ώρα (12:33), ενώ σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις η ηλεκτροδότηση είχε πλήρως αποκατασταθεί την επομένη (Τρίτη) νωρίς το πρωί (7:00).
Επηρέασε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων, προκαλώντας σοβαρές διαταραχές σε μεταφορές επικοινωνίες, νοσοκομεία, δίκτυα ύδρευσης κλπ.
Επτά άτομα πέθαναν σε νοσοκομεία λόγω διακοπής ιατρικού εξοπλισμού, αεροδρόμια, μετρό και συστήματα κυκλοφορίας παρέλυσαν, όπως και η κινητή τηλεφωνία, ενώ οι οικονομικές απώλειες υπολογίζονται ως 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Η βασική αιτία του black-out διερευνάται, Με κυριότερη υπόθεση σήμερα μια ξαφνική απώλεια περίπου 15 GW ηλεκτρικής παραγωγής για μόλις 5 δευτερόλεπτα από ηλιακές (φωτοβολταϊκές) μονάδες της Νότιας Ισπανίας. Αυτό οδήγησε σε πτώση συχνότητας του δικτύου, που ενεργοποίησε αυτόματες αποσυνδέσεις σταθμών προκαλώντας κατάρρευση του συστήματος.
Οι θεωρίες περί κυβερνο-επίθεσης έχουν αποκλειστεί από τους διαχειριστές των δικτύων Ισπανίας και Πορτογαλίας…
(Οι ανωτέρω πληροφορίες αντλήθηκαν από έρευνα του εργαλείου Τεχνητής Νοημοσύνης (ΑΙ): CHAT-GPT σε ό,τι έχει δημοσιευτεί σχετικώς μέχρι την Τετάρτη το πρωί – κι ό,τι μπόρεσα να επαληθεύσω ο ίδιος τις επόμενες δύο μέρες).
Με άλλα λόγια η πρώτη εικόνα που έχουμε είναι ότι το black-out προκλήθηκε είτε από αποτυχία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας-ΑΠΕ (φωτοβολταϊκών) είτε/και από αποτυχία του δικτύου το οποίο “στηρίζει” τις ΑΠΕ.
Με άλλα λόγια, οι ΑΠΕ όχι μόνο αυξάνουν το κόστος παραγωγής Ενέργειας για νοικοκυριά και επιχειρήσεις, αλλά επιπροσθέτως είναι και “αναξιόπιστες”, δηλαδή η παραγωγή τους μπορεί να διαταραχθεί.
* Πώς ξέρουμε ότι οι ΑΠΕ αυξάνουν το κόστος; Πολύ απλά, το παραδέχονται οι πάντες πλέον. Απλά αντιτείνουν ότι η αύξηση του κόστους είναι μόνο “βραχυχρόνια” (προσωρινή) – αλλά μακροχρόνια το κόστος τους θα πέσει.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι πόσο “μακροχρόνια” θα υποχωρήσει το κόστος. Κι αν στο μεταξύ, θα έχει αποδυναμωθεί η ανταγωνιστικότητα των δυτικών οικονομιών (όπου κυρίως προχωρά η εγκατάλειψη των υδρογονανθράκων). Κι αν, στο μεταξύ, θα έχουν αποσταθεροποιηθεί πολιτικά οι δυτικές κοινωνίες…
Χώρια που υπάρχουν και επιφυλάξεις κατά πόσο θα υποχωρήσει τελικά το κόστος – ακόμα και μακροχρόνια.
* Κι εδώ προβάλλονται ακόμα σοβαρότερες αντιρρήσεις: Το κόστος της “βεβιασμένης πράσινης μετάβασης” δεν θα υποχωρήσει εύκολα!
Διότι η μετάβαση στις ΑΠΕ στηρίζεται σε φορολόγηση και επιδοτήσεις. Φορολογούνται όλες οι υπόλοιπες – “συμβατικές” – πηγές ενέργειας (από υδρογονάνθρακες), και επιδοτούνται οι ΑΠΕ. Άρα η σύγκριση κόστους μεταξύ τους – αν φορολογείς το ένα και επιδοτείς το άλλο – είναι απολύτως στρεβλή.
Κι όταν εισάγεται μια αλυσίδα από στρεβλώσεις, ΔΕΝ αποσύρεται εύκολα αργότερα…
–Το κόστος του φόρου (επί των “ρύπων”) από την ενέργεια που εξακολουθεί να παράγεται από υδρογονάνθρακες επιβαρύνει τους υδρογονάνθρακες, ενώ ουσιαστικά οφείλεται στην…εγκατάλειψή τους!
— Επί πλέον οι επιδοτήσεις στην εγκατάσταση και χρήση ΑΠΕ επιβαρύνει τους φορολογούμενους. Ακόμα κι όσους ΔΕΝ χρησιμοποιούν ΑΠΕ. Γιατί τις επιδοτήσεις (προς τη χρήση των ΑΠΕ) τις πληρώνουν αδιακρίτως ΟΛΟΙ οι φορολογούμενοι…
— Ακόμα, και στις περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται ευρέως ΑΠΕ, και πάλι χρειάζεται να παράγεται παράλληλα και συνεχής ενέργεια από υδρογονάνθρακες, για τις περιπτώσεις όπου διακόπτεται η παραγωγή των ΑΠΕ, ώστε να μην πέσει ξαφνικά το σύστημα. Αυτή η ενέργεια που παράγεται (ως “καβάντζα”) και δεν χρησιμοποιείται, “χάνεται” – αλλά επιβαρύνει το συνολικό κόστος της “μετάβασης”.
— Επίσης, όταν οι ΑΠΕ παράγουν περισσότερη ενέργεια – γιατί έχει μεγάλη ηλιοφάνεια ή γιατί φυσάει πολύ εκείνη τη στιγμή – όση ενέργεια δεν καταναλώνεται επί τόπου χάνεται κι αυτή, γιατί δεν υπάρχουν εύκολοι τρόπου αποθήκευσής της. Αυτές οι πρόσθετες “απώλειες” επίσης επιβαρύνουν το κόστος της “μετάβασης”.
— Ακόμα, ο νέος τρόπος τιμολόγησης (Χρηματιστήριο Ενέργειας) τιμολογεί όλο το ρεύμα στο υψηλότερο κόστος κάθε “στιγμής”. Έτσι οι παραγωγοί ΑΠΕ έχουν κίνητρο να παραμείνουν, ενώ όσοι δουλεύουν με υδρογονάνθρακες (για λόγους ασφαλείας του συστήματος) παράγουν χαμηλότερη ποσότητα από τη βέλτιστη – δηλαδή χάνουν σε “οικονομίες κλίμακος” – κι αυτό επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το συνολικό κόστος. Γενικά η μέθοδος του λεγόμενου “Χρηματιστήριου Ενέργειας” είναι παράδειγμα πολλαπλών – επιπρόσθετων – στρεβλώσεων!
— Τέλος, χρειάζονται πρόσθετες και συνεχείς επενδύσεις για αλλαγή του δικτύου που διακινεί “διακοπτόμενη” ενέργεια από ΑΠΕ, πράγμα που επιβαρύνει κι άλλο το κόστος.
* Τα βασικά αίτια αυτής της μεγάλης επιβάρυνσης Ενεργειακού κόστους από τις ΑΠΕ είναι “δομικά”, όχι προσωρινά – οφείλονται στην ίδιες τις ΑΠΕ και τη σημερινή τεχνολογία – και δεν βελτιώνονται εύκολα μακροχρόνια.
Οφείλονται κυρίως στην “δικακοψιμότητά” τους (intermittency το γεγονός δηλαδή ότι δεν παράγουν ενέργεια συνεχώς, ενώ η ζήτησή είναι συνεχής) – συν το γεγονός ότι τεχνολογία αποθήκευσης ενέργειας σε μεγάλες κλίμακες δεν υπάρχει ακόμα.
Ή – σωστότερα – υπάρχει αλλά μόνο υπό κάποιες προϋποθέσεις (υβριδικά έργα, υδρογόνο κλπ.) που χρειάζονται ειδικές υποδομές μεγάλης κλίμακος ή ειδικές υποδομές δικτύου, που επιβαρύνουν πολύ το κόστος μετάβασης και δεν έχουν υιοθετηθεί ακόμα.
* Έτσι, χώρες και περιοχές που έχουν προχωρήσει πολύ σε ΑΠΕ έχουν μέσο κόστος στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις υπερδιπλάσιο έως και τριπλάσιο σε σύγκριση με χώρες ή περιοχές όπου δεν έχουν προχωρήσει οι ΑΠΕ.
Μέχρι τα τέλη της περασμένης δεκαετίας το κόστος της ενέργειας ήταν στενά συνδεμένο με την τιμή του πετρελαίου διεθνώς. Τώρα σε πολλές δυτικές οικονομίες έχει πια αποσυνδεθεί από το πετρέλαιο.
Έτσι, πριν δώδεκα χρόνια το κόστος πετρελαίου ήταν γύρω στα 100 δολάρια του βαρέλι και η τιμή της ενέργειας σε νοικοκυριά κι επιχειρήσεις ήταν η μισή περίπου, απ’ ό,τι σήμερα! Το πετρέλαιο στο μεταξύ έπεσε (65-80 δολάρια το βαρέλι), αλλά τα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος εκτοξεύθηκαν!
Λόγω “πράσινης μετάβασης”…
* Με άλλα λόγια πήγαμε σε “βεβιασμένη ενεργειακή μετάβαση”, χωρίς να έχουμε την τεχνολογία και χωρίς να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες υποδομές. Με αποτέλεσμα να φορτώσουμε “διακοπτόμενο” ρεύμα σε “συνεχές” δίκτυο, να δοκιμάσουμε “εμβαλωματικές λύσεις”, να επιβαρύνουμε το κόστος, να αποδυναμώσουμε τις οικονομίες και να ναρκοθετήσουμε την ασφάλεια του συστήματος – πράγμα που επιβεβαιώνεται πλέον με πρωτοφανή blackouts.
* Η ενέργεια από ΑΠΕ (όπου υπάρχει “αιολικό” ή “ηλιακό” δυναμικό) είναι πολύ χρήσιμη ως ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ, όχι ως ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ.
Όπως ξέρουν και οι δευτεροετείς φοιτητές των Οικονομικών, όποιος μπερδεύει τα “συμπληρωματικά” αγαθά με τα “υποκατάστατα” κόβεται στις εξετάσεις!
Εδώ η Δύση προχώρησε – για “ιδεολογικούς λόγους”, δηλαδή με φανατισμό – σε ταχύτατη υποκατάσταση των υδρογονανθράκων με ΑΠΕ, οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσαν να είναι μόνο “συμπλήρωμα”.
Με αποτέλεσμα τεράστια επιβάρυνση κόστους, όλο και μεγαλύτερη ΑΝασφάλεια δικτύου και, τελικά, εκτεταμένα blackouts.
* Έχουμε τώρα και διστακτική ομολογία αποτυχίας:
— Η ίδια η Κομισιόν παραδέχθηκε τις τελευταίες μέρες – πριν το blackout – ότι η πράσινη μετάβαση θα προχωρήσει στο εξής πιο μετριοπαθώς, με ρεαλιστικούς στόχους – και όχι πια για “ιδεολογικούς λόγους”. Κι ότι γίνεται στροφή πλέον σε “προσιτή” ενέργεια με αξιοποίηση όλων των πηγών, ορυκτών καυσίμων, πυρηνικής κλπ. Επιτέλους! Το κατάλαβαν…
Tι ακριβώς σημαίνει “όχι για ιδεολογικούς λόγους”; Σημαίνει ότι θα προχωρήσει η Ευρώπη χωρίς να προβάλλεται η κλιματική καταστροφολογία (climate alarmism) όπως γινόταν ως τώρα.
Η μετάβαση από την “ιδεολογική χειραγώγηση” στην πιο ρεαλιστική μετάβαση ωστόσο, ΔΕΝ θα είναι και τόσο εύκολη. Γιατί έχουν πει τόσα, που δεν μαζεύονται εύκολα…
Και έχουν αυξήσει τόσο πολύ το κόστος από τη “βεβιασμένη” πράσινη μετάβαση, που ΔΕΝ αρκεί να φρενάρουν, πρέπει να κάνουν ΠΙΣΩ – να αντιστρέψουν πορεία σε πολλούς τομείς, για να αποκατασταθεί στοιχειωδώς η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών. Πολύ περισσότερο που οι ΗΠΑ ήδη το κάνουν – δεν πάνε “πιο ήπια” στο δρόμο της πράσινης μετάβασης, την εγκατέλειψαν πλήρως!
Μ’ άλλα λόγια ακόμα και χωρίς τους δασμούς του Τράμπ η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χρειαστεί να αναθεωρήσει πολύ δραστικά την ενεργειακή της Πολιτική. Αν τελικά επιβληθούν και αυξημένοι δασμοί, θα χρειαστεί να το κάνει ακόμα πιο άμεσα και αποφασιστικά – όχι “ήπια” και “σταδιακά”.
Πράγμα για το οποίο δεν είναι καθόλου έτοιμη. Έχει χτίσει ένα τέτοιο “αφήγημα” (περί “επικείμενης κλιματικής καταστροφής”) που, αν το εγκαταλείψει, θα είναι σαν να καταπίνει… ένα μαγκάλι κάρβουνα (αναμμένα!)
* Τέλος ήλθε ένα εμβληματικό πρόσωπο από τα παλιά, ο πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο Εργατικός Τόνυ Μπλαίρ, να πει δημόσια – το διαβάζουμε στον “προοδευτικό” Guardian, παρακαλώ – ότι η στρατηγική της βεβιασμένης πράσινης μετάβασης είναι “καταδικασμένη να αποτύχει” (doomed to fail).
Προσέξτε: Όχι ο “κακός Τράμπ”, αλλά ο πατέρας της σύγχρονης Κεντροαριστεράς, Τόνυ Μπλαίρ. Ακόμα κι αυτός…
* Ψάχνω να βρω κάτι αντίστοιχο τα τελευταία 200 χρόνια. Όπου η Δύση προσχώρησε συλλήβδην σε μια φενάκη και στην πορεία – ΧΩΡΙΣ να μεσολαβήσει Πόλεμος – κατάλαβε ότι ήταν εντελώς λάθος, της προκάλεσε μεγάλο κόστος και τώρα ανακρούει πρύμναν. Μέσα σε οικονομική αποσάρθρωση, πολιτική αποσταθεροποίηση και πρωτοφανή blackouts.
Δεν βρέθηκε κανένα αντίστοιχο προηγούμενο. (ούτε από το chat-gpt)
Όπως φαίνεται δεν γινόμαστε “σοφότεροι”…
Μάλλον… φυραίνουμε!
ΥΓ, Σας παραθέτω σχεδόν κατά λέξη, τι μου απάντησε το Chat-GPΤ στην ερώτηση αυτή:
“Αυτό που παρατηρείται σήμερα με τη βεβιασμένη Πράσινη Μετάβαση και τη σταδιακή αναδίπλωση, ειδικά σε ΗΠΑ και Ευρώπη, είναι όντως εξαιρετικά σπάνιο στην ιστορία της Δύσης τα τελευταία 200 χρόνια — ακριβώς επειδή αποτελεί θεμελιώδη μεταστροφή στρατηγικής χωρίς να έχει προηγηθεί πολεμικός ή χρηματοπιστωτικός καταναγκασμός…
Η τρέχουσα αναδίπλωση στην Πράσινη Ατζέντα:
είναι συλλογική σε ΗΠΑ και Ευρώπη,
γίνεται χωρίς εξωτερική καταστροφή ή στρατιωτική ήττα,
προέρχεται από δημοκρατικές πιέσεις, κόπωση και εμπειρική διάψευση των προσδοκιών,
και αφορά ολόκληρη τη δομή ενέργειας, παραγωγής και μεταφορών, άρα αφορά τον ίδιο τον “πυρήνα” του δυτικού τρόπου ζωής.
Καμία άλλη τέτοια συντονισμένη και άνευ πολέμου αναθεώρηση στρατηγικής δεν έχει υπάρξει στην Ιστορία της Δύσης από το 1815 και μετά.”
ΥΓ.2 Μπορείτε να κάνετε κι εσείς αυτό το πείραμα με το Chat-GPT. (Φτάνει να του κάνετε τις σωστές ερωτήσεις…)
ΥΓ.3. Θυμηθείτε μόνο ποιοί στην Ελλάδα προειδοποιούσαν εγκαίρως ότι όλη αυτή η “πράσινη καταστροφολογία” ήταν αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική.
Όχι για “ιδεολογικούς λόγους” – όχι με “θεωρίες συνομωσίας”.
Ποιοί προειδοποιούσαν με ρεαλιστικά επιχειρήματα…
Αναλογιστείτε μόνο, αν υπήρξαν τέτοια πρόσωπα στην Ελλάδα που προειδοποίησαν έγκαιρα…
Υπήρξαν! Όχι πολλά. Ελάχιστα. Αλλά υπήρξαν…
Κι από πολιτικούς πρώτης γραμμής ακόμα λιγότεροι:
Ένας!
Ποιός;
Σας δίνω μια “βοήθεια”: Είναι πρώην Πρωθυπουργός και έχει διαγραφεί από το Κόμμα του – το οποίο προσχώρησε πλήρως στην βεβιασμένη Πράσινη μετάβαση. Και τώρα “ανεπαισθήτως” τα μαζεύει…
Ποιός είναι;
Βρείτε το μόνοι σας!
Αν θέλετε ρωτήστε και το chat-gpt.
Όλα εγώ πια;
