“Ευχαριστώ τον Θεό…”
Του Θανάση Κ.
“Εποχή μεγάλων αναθεωρήσεων” χαρακτήρισε πρωτοσέλιδο της ΕΣΤΙΑΣ το δημοσίευμα του συγγραφέα Χρίστου Χωμενίδη, για την απώλεια της Λένας Σαμαρά, αλλά και για τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα της, Αντώνη Σαμαρά, μετά την νεκρώσιμο ακολουθία.
Όπου μέσα σε τρία λεπτά, άγγιξε τις καρδιές όλων των Ελλήνων – ακόμα και των αντιπάλων του. Κυρίως των αντιπάλων του…
Εκείνο που επισήμανε εύστοχα το δημοσίευμα της ΕΣΤΙΑΣ ήταν ότι ο Χωμενίδης – δηλώνοντας “αγνωστικιστής” ο ίδιος – υποκλίθηκε μπροστά στον θεοσέβεια του Σαμαρά.
Εδώ το ανατρεπτικο δεν ήταν ότι ένας άνθρωπος έχασε ξαφνικά το 34χρονο παιδί του. Αυτό είναι ανατριχιαστικό για όλους μας, αλλά δεν είναι “ανατρεπτικό” για την κοινωνία.
Δεν ήταν καν το γεγονός ότι το δράμα αυτό το έζησε ένας πρώην Πρωθυπουργός. Αυτό όντως ένωσε όλη την κοινωνία δίπλα στο πόνο του – πράγμα αποκαλυπτικό, παρήγορο – αλλά όχι ανατρεπτικό…
Το πράγματι πρωτοφανές, είναι ότι μετά από δεκαετίες αποδόμησης όλων των παραδοσιακών αξιών στην Ελλάδα – και στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες – μετά από τόσο χρόνια, όπου όσοι δηλώνουν ότι “πιστεύουν” αντιμετωπίζονται με συγκεκαλυμμένη ειρωνεία ή απροκάλυπτη συγκατάβαση – βγαίνει ένας “προοδευτικός διανοούμενος” και υποκλίνεται στη θεοσέβεια ενός ανθρώπου που έχασε τη κόρη του, αλλά δεν έχασε την Πίστη του…
Παλιά δήλωναν άθεοι. Τώρα, πιο διακριτικά, δηλώνουν “αγνωστικιστές”.
Στην πραγματικότητα “αγνωστικιστές” είναι πολύ περισσότερο απ’ όσους το δηλώνουν. Με μιαν έννοια – για να μην κοροϊδευόμαστε – οι περισσότεροι είμαστε “αγνωστικιστές”…
Οι περισσότεροι από μας δεν είμαστε σίγουροι τι να πιστέψουμε – για κάτι που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα μάθουμε ποτέ με σιγουριά.
Και μόνον όταν μας δοκιμάσει πολύ σκληρά η μοίρα καταφεύγουμε στην Πίστη για να αντλήσουμε Κουράγιο, Παρηγοριά, Ελπίδα…
Όμως, όπως παρατήρησε τολμηρά ο Χωμενιδης, ό Αντώνης Σαμαράς δεν ανακάλυψε την Πίστη του στο Θεό όταν έχασε το παιδί του.
Κουβαλούσε το Θεό μέσα του από πριν.
Γι’ αυτό και την ώρα του πιο άφατου πόνου από την πιο μεγάλη απώλεια, ευχαρίστησε το Θεό για το “δώρο” του.
Έστω κι αν αυτό το δώρο χάθηκε τόσο πρόωρα και τόσο ξαφνικά…
Δεν βλαστήμησε το Θεό για το πλήγμα της μοίρας, όπως θα έκαναν ίσως τα εκατομμύρια των “νάρκισσων”, που νομίζουν ότι η ζωή μόνο τους χρωστάει.
Ευχαρίστησε το Θεό για το δώρο, έστω κι αν αυτό κράτησε μόνο 34 χρόνια…
Ο Χωμενίδης που είχε κι αυτός την μεγάλη ατυχία να χάσει το νεογέννητο παιδί του μόλις τριών μηνών, θυμήθηκε το δικό του πόνο πριν 17 χρόνια, για αυτή τη “μικρή φλόγα” που έσβησε μετά από 90 μέρες. Κι αναλογίστηκε με φρίκη τον πόνο του πατέρα που έχασε τον “ήλιο” που του φώτιζε τη ζωή επί 34 χρόνια…
Αυτός που έχασε κάτι μεγάλο υποκλίθηκε σε αυτόν που έχασε κάτι πολύ μεγαλύτερο, και τότε…
Τότε έπαψαν οι αμφιβολίες για αυτά που δεν μπορούμε ποτέ να μάθουμε με σιγουριά και να αποδείξουμε με πληρότητα,
προσπεράστηκαν οι “λογικές ενστάσεις”, γι’ αυτά που είναι έξω από μας και απλησίαστα από μας
– κι αναδείχθηκαν αυτά που είναι βαθιά μέσα μας.
Γιατί ο Θεός δεν είναι “εκεί έξω”, είναι “εδώ μέσα”, βαθιά, πολύ βαθιά μέσα μας!
Τόσο βαθιά που πρέπει να έλθει ένας μεγάλος σπαραγμός για να βγουν στην επιφάνεια.
Η Πίστη στο Θεό δεν είναι επιβεβλημένη άνωθεν και έξωθεν. Δεν είναι “εργαλείο χειραγώγησης” της κοινωνίας…
Συχνά λειτούργησε έτσι, αλλά ΔΕΝ είναι αυτό που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν.
Η Πίστη δεν ορίζεται από τη “χρήση” της επί των ανθρώπων
αλλά από την ίδια την “υπόστασή” της μέσα στις ψυχές τους..
Η μεταφυσική Αγωνία του Ανθρώπου οφείλεται στο γεγονός ότι γνωρίζει εκ των προτέρων – κι έχει απόλυτη επίγνωση για – τη βεβαιότητα του θανάτου του.
Οπότε ο μόνος τρόπος να αντέξει τη ματαιότητα της εφήμερης ζωής του, είναι να πιστέψει σε κάτι “άλλο”, πέρα από τον πεπερασμένο βίο του…
Χρειάζεται αυτή την Πίστη, όχι για να διασφαλίσει την ύπαρξή του αφότου πεθάνει, αλλά για να ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙ τη ζωή του όσο την έχει και την χαίρεται…
Αυτή η Πίστη δεν απαντιέται “λογικά” γιατί βρίσκεται πέρα από όσα μπορεί να προσλάβει με τη Λογική του.
Αυτή η μεταφυσική Αγωνία δεν “διασκεδάζεται”, γιατί η επίγνωση του Θανάτου είναι απόλυτη για όλους – και κοινή μοίρα όλων.
Και – κυρίως – δεν ξεριζώνεται!
Γιατί αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της Ανθρώπινης ‘Ύπαρξης,
Μπορεί ο τρόπος με τον οποίο τη βιώνουν οι άνθρωποι να διαφέρει από κοινωνία σε κοινωνία και από ιστορική εποχή σε ιστορική εποχή,
μπορεί να ποικίλει ανάλογα με την κοινωνική τάξη και την προέλευση. το μορφωτικό επίπεδο και την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων, αλλά είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή τους. Σφηνωμένη ανάμεσα στα Συνειδητά και στα Υποσυνειδητα, ανάμεσα στις Γνωστικές αμφιβολίες και τις Ανεπίγνωστες βεβαιότητες.
Μπορεί ο τρόπος με τον οποία διαχειρίζονται τα πολιτικά καθεστώτα τις μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων να διαφέρει,
μπορεί και να προκαλεί ανατριχίλες κάποιες φορές η εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος για την χειραγώγηση των κοινωνιών,
αλλά η ανάγκη που υπάρχει, πέρα από όλα αυτά, είναι πραγματική, είναι εσωτερική και είναι Υπαρξιακή Ανάγκη.
Όσοι πολεμούν την Πίστη πολεμούν την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.
Όσοι λογοκρίνουν την Πίστη, λοβοτομούν την ψυχή του Ανθρώπου.
Μπορεί στο όνομα της Πίστης να έγιναν εγκλήματα.
Αλλά εγκλήματα έγιναν και για να καταστείλουν την Πίστη.
Και στον 20ο Αιώνα επιβλήθηκαν αθεϊκά καθεστώτα, κυριάρχησαν επί πολλές δεκαετίες, κι όταν κατέρρευσαν οι λαοί τους επέστρεψαν στην Πίστη τους!
Η θρησκευτική προπαγάνδα και η αθείκή Προπαγάνδα καλύπτουν εφήμερες ανάγκες καθεστώτων.
Οι άνθρωποι βιώνουν μέσα τους το Θεό, γιατί καλύπτει τις υπαρξιακές ανάγκες τους. Διαχρονικά και δι-ιστορικά…
Τις τελευταίες δεκαετίες στις δυτικές κοινωνίες – και μόνον σε αυτές – οι ελίτ προσπάθησαν να αποδομήσουν τη θρησκευτικότητα και την Πίστη. Κι αυτό υπήρξε εκ μέρους τους, συνειδητή επιλογή “εκσυγχρονισμού”, λέει.
Για να ανακαλύψουν μετά από κάποια χρόνια – οι πιο διορατικοί τουλάχιστον – ότι η χαλάρωση της Πίστης δεν παράγει “περισσότερη Ελευθερία”, παράγει περισσότερη Απελπισία, και περισσότερη Κατάθλιψη.
Δεν καθιστά τους ανθρώπους πιο “ορθολογιστές”, τους σπρώχνει σε πιο αγελαίες συμπεριφορές, τους καθιστά περισσότερο ευεπίφορους σε παρα-θρησκευτικές μόδες, δεν καταπολεμά την θρησκευτική προκατάληψη, ακυρώνει κάθε πνευματικότητα.
Κι ήλθε ξαφνικά ένας πολιτικός – που ποτέ δεν έκρυψε την Πίστη του, αλλά ούτε και διανοήθηκε να την εκμεταλλευτεί πολιτικά – να την ομολογήσει δημόσια σε στιγμή τραγικής προσωπικής δοκιμασίας: “Ευχαριστώ το Θεό…”
Όχι για να αντιδικήσει με κάποιους, Αλλά για να κρατήσει τον εαυτό του όρθιο και να δώσει κουράγιο στην οικογένειά του.
Και τη στιγμή εκείνη κέρδισε το σεβασμό ακόμα και των “αγνωστικιστών” – που δεν έχουν το Θεό στη ζωή τους, αλλά αναγνωρίζουν την υπεροχή όσων Τον έχουν και ΔΕΝ το κρύβουν…
Ο Σαμαράς δεν είναι απλά ένας “πρώην Πρωθυπουργός”. Παραμένει ενεργός διατυπώνει διαφωνίες, ασκεί επιρροή στη πολιτικά πράγματα σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι η μοναδική πραγματική “αντιπολίτευση” στην κυβέρνηση…
Κι όταν ένας τέτοιος άνθρωπος, σε μια τόσο τραγική στιγμή για τον ίδιο, σπάει τη σιωπή για το Θεό, και αποκαλύπτει “τον Θεό μέσα του”, προκαλώντας τέτοια συγκίνηση σε ολόκληρη την κοινωνία, αυτό αποτελεί φοβερό ρήγμα σε όλα αυτά που πάσχιζαν να πετύχουν δεκαετίες τώρα.
Η συστηματική αποδόμηση της Πίστης που προχωρούσε υπόγεια επί δεκαετίες, έγινε θρύψαλα με τρείς λέξεις – Ευχαριστώ το Θεό – που εκφώνησε με σπαραγμό, ένα ηγέτης μπροστά στο φέρετρο του 34χρονου παιδιού του.
Δεν το επιδίωξε, δεν ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του εκείνη τη στιγμή, βγήκε από μέσα η Αλήθεια του, απελευθερωμένη από τις συμβάσεις τις “πολιτικής ορθότητας”. Κι άγγιξε εκατομμύρια ψυχές πέρα από τα φίλτρα και τις διαμεσολαβήσεις των εντεταλμένων επικοινωνιολόγων.
Όταν ένας πολύπειρος Πολιτικός παραμένει όρθιος στην πιο τραγική δοκιμασία του και αγγίζει όλη την κοινωνία,
τότε συντελείται η πιο μεγάλη “αναθεώρηση”,
η πιο συντριπτική Ανατροπή!
Κι αυτή η Ανατροπή γεννάει την Ελπίδα…
Ελπίδα πνευματικού αναστήματος, και ηγετικού ήθους.
Όχι, η Πίστη δεν είναι έξωθεν επιβεβλημένο “εργαλείο χειραγώγησης” των ανθρώπων, είναι βαθιά υπαρξιακή – και απελευθερωτική – ανάγκη τους.
Κι αυτή την ανατροπή την ομολογούν πια ακόμα και οι “αγνωστικιστές”!
Ακόμα αναρωτιούνται, αν ο Σαμαράς θα κάνει “Κόμμα”…
Δεν ξέρουμε τι θα κάνει.
Το μόνο βέβαιο είναι την Ελπίδα την έχει ήδη δώσει!
Χωρίς καν να το επιδιώξει…
ΥΓ. Θυμάμαι τον μακαρίτη τον πατέρα μου, στρατιωτικό και βετεράνο τριών πολέμων, να μου λέει γελώντας, όταν, πιτσιρικάς εγώ, τον βομβάρδιζα με τις “αγνωστικιστικές ενστάσεις” μου.
— Σε ήρεμους καιρούς παιδί μου, όλοι αγνωστικιστές είμαστε, μου είπε. Αλλά στην μάχη δεν υπάρχουν αγνωστικιστές, δεν υπάρχουν άθεοι, όλοι σταυροκοπιούνται!
Μπροστά στον Θάνατο όλοι αντιλαμβάνονται τη σημασία της Πίστης.
— Τυχεροί όσοι δεν περιμένουν να βρεθούν μπροστά στο Θάνατο για να το καταλάβουν.
— Κι ακόμα πιο τυχεροί όσοι το θυμούνται και μετά που περάσει ο κίνδυνος ή το πένθος.
— Και κυρίως, τυχεροί οι λαοί που δεν δέχονται να τους ξεριζώσουν την Πίστη τους. Ούτε να λογοκρίνουν τις ψυχές τους.
— Κι ακόμα πιο τυχεροί όταν έχουν ηγέτες που αυτό δεν το διακηρύσσουν απλώς με λόγια, αλλά το ενσαρκώνουν οι ίδιοι…