Του Θανάση Κ.
Είναι «λογικό» μια χώρα όπως η Ελλάδα, να «θέλει» να εξοπλιστεί από τις ΗΠΑ η Τουρκία (που μας απειλεί άμεσα), με “επιχείρημα”, ότι έτσι οι ΗΠΑ θα “ελέγχουν” καλύτερα την Άγκυρα;
Θα έπρεπε να είχαμε “στενοχωρηθεί” όταν οι Αμερικανοί έκοψαν την Τουρκία από το νέο μαχητικό F-35;
Θα έπρεπε να… «παρακαλάμε» σήμερα να αρθεί το εμπάργκο που επιβλήθηκε τότε από τους Αμερικανούς στην Τουρκία;
Και τώρα το θυμηθήκαμε;
Τρία χρόνια που υπάρχει επισήμως το εμπάργκο των ΗΠΑ σε εξοπλισμούς της Τουρκίας, γιατί δεν είπαμε κουβέντα;
Και γιατί δεν «ειδοποιήσαμε το ελληνικό λόμπι στις ΗΠΑ, που μαζί με το Εβραϊκό, αγωνίζονται να ΜΗΝ αρθεί το εμπάργκο στο Κογκρέσο;
Τι να πει κανείς;
Υπάρχουν όμως και χειρότερα:
Όπως, ότι αν η Τουρκία δεν πάρει ανταλλακτικά για τα F-16 από τις ΗΠΑ, λέει, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να παραγγείλει ρώσικα η κινέζικα πολεμικά αεροσκάφη! Ενώ όσο παίρνει από τις ΗΠΑ, οι Αμερικανοί μπορούν να ασκούν κάποιον “έλεγχο” στην Τουρκία…
Αυτό ακούγεται «λογικό», αλλά είναι δεν είναι:
* Πρώτον, γιατί εδώ και χρόνια είναι γνωστό, πως η Τουρκία και το Ισραήλ είναι δύο χώρες, που ενώ προμηθεύονται όπλα από την Αμερική, η Ουάσιγκτον έχει πολύ μειωμένο “έλεγχο” πάνω τους.
Και πάντως η Αμερική παρ’ ό,τι εξόπλιζε την Τουρκία, ΔΕΝ μπόρεσε να αποτρέψει την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (το 1974),
ούτε μπόρεσε να διασφαλίσει τη διέλευση αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφος της, κατά τον δεύτερο Πόλεμο στο Ιράκ (2003),
ούτε να αποτρέψει την ανοιχτή συνεργασία της Άγκυρας με το ΙΣΙΣ (Ισλαμιστικό Χαλιφάτο) μετά το 2012,
ούτε να διασφαλίσει τη θέση των Κούρδων της Συρίας (τους οποίους υποστήριζε η Ουάσιγκτον και το Παρίσι) μετά το 2014.
* Ακόμα υπάρχει και το παράδοξο: Όταν οι ΗΠΑ εξοπλίζουν την Τουρκία διαμαρτυρόμαστε γιατί την εξοπλίζουν (εναντίον μας) κι όταν οι ΗΠΑ δεν εξοπλίζουν την Τουρκία, εμείς τι κάνουμε;
Ζητάμε να την… εξοπλίσουν ξανά, μπας και την ελέγξουν (απέναντι μας)!
Αυτά είναι “λογική προτεκτοράτου”.
Δεν αναζητούμε συμμαχίες προ κοινού εχθρού! Ψάχνουμε κάποιον να μας σώσει, κι ύστερα διαμαρτυρόμαστε που δεν μας σώζει…
* Το πιο παιδαριώδες βέβαια, είναι πως, αν δεν πάρει αεροσκάφη από την Αμερική, η Τουρκία θα τα πάρει από τη… Ρωσία ή την Κίνα.
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η Τουρκία φεύγει από το ΝΑΤΟ!
Τότε και μόνον τότε θα μπορούσε να πάρει τέτοια οπλικά συστήματα η Άγκυρα από χώρα «αντίπαλο» της Αμερικής. Εδώ της έκαναν εμπάργκο εξοπλισμών γιατί πήρε μια συστοιχία πυραύλων S-400 από τη Ρωσία. Φανταστείτε να έπαιρνε και υπερσύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη…
Αλλά αν έβγαινε η Τουρκία από το ΝΑΤΟ, αυτό θα ανέτρεπε όλους τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς στην περιοχή μας. Και τότε, η απειλή της Τουρκίας κατά της Ελλάδας, θα ενεργοποιούσε το περιβόητο άρθρο 5 της Ατλαντικής Συμμαχίας. Πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί σήμερα, που και οι δύο χώρες είναι μέλη της ίδιας Συμμαχίας.
— Κι επί πλέον, όλα αυτά τα συζητάμε, ενώ ο έλεγχος της Αμερικής επί της Τουρκίας έχει ΗΔΗ χαθεί!
Η Τουρκία έχει ήδη πάρει μια συστοιχία πυραύλων S-400 από την Ρωσία, πριν την κρίση της Ουκρανίας.
Η Ουάσιγκτον της επέβαλε εμπάργκο εξοπλισμών γι’ αυτό, ήδη από τα τέλη του 2020.
Στο μεταξύ η Άγκυρα ξεκίνησε και την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού.
Ύστερα έγινε η κρίση στην Ουκρανία.
Ύστερα η Τουρκία αρνήθηκε να εφαρμόσει τις δυτικές κυρώσεις κατά της
Ρωσίας (κι από αυτό έβγαλε συνολική ρωσική οικονομική βοήθεια που ξεπερνάει τα 20 δισεκατομμύρια μέχρι στιγμής)
Ύστερα η Ουάσιγκτον ζήτησε διακριτικά από την Άγκυρα να αδρανοποιήσει (τουλάχιστον) τους ρωσικούς πυραύλους (σε συνθήκες «βαθιάς αποθήκευσης»)
και να ματαιώσει τα εγκαίνια του ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στο Ακουγιού.
Ύστερα η Άγκυρα έκανε το ακριβώς αντίθετο: όχι μόνο δεν αδρανοποίησε τη μια συστοιχία των ρωσικών S-400 που ήδη διαθέτει, αλλά παρήγγειλε και δεύτερη!
Κι όχι μόνο δεν ματαίωσε τα εγκαίνια του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού, αλλά παρήγγειλε και δεύτερο (στη Σαμψούντα)!
Και τώρα πλέον η Τουρκία, κάνει και το επόμενο βήμα: δηλώνει ότι δεν θα εφαρμόσει τα πλαφόν στο ρωσικό πετρέλαιο που αποφάσισε η Δύση και ετοιμάζει να φτιάξει νέο αγωγό (δεκαπλάσιας χωρητικότητας του τωρινού Τurkish Stream) που θα προμηθεύει ρωσικό αέριο στην Ευρώπη από τη Μαύρη Θάλασσα μέσω Τουρκίας πλέον! Σε αντικατάσταση των αγωγών που – «μυστηριωδώς» – ανατινάχθηκαν τον περασμένο Ιούλιο και που έφερναν ρωσικό αέριο μέσω Βαλτικής στη Γερμανία (των NordStream 1 και 2).
Δηλαδή, οι Αμερικανοί δεν έκρυβαν τη χαρά τους πέρσι που σταμάτησε ο εφοδιασμός της Ευρώπης με φυσικό αέριο – και τώρα η Τουρκία δηλώνει πρόθυμη να αντικαταστήσει η ίδια τον εφοδιασμό της Ευρώπης με φυσικό αέριο από τη Ρωσία!
(Kι ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να μην επικυρώνει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ ζητώντας ανταλλάγματα, που οι Σουηδοί τουλάχιστον, ΔΕΝ μπορούν να δώσουν…)
* Μ’ άλλα λόγια η Τουρκία ήδη έχει προσδεθεί στη Ρωσία – ενεργειακά σίγουρα, αλλά και οικονομικά και αμυντικά όλο και περισσότερο – αυτό έχει προκαλέσει την αντίδραση και την αμηχανία των ΗΠΑ, που προσπαθούν να διαπραγματευθούν μαζί της άρση του εμπάργκο, αλλά με “ανταλλάγματα” που η Άγκυρα δεν τα θεωρεί “επαρκή”, ζητώντας από την πλευρά της πρόσθετα “ανταλλάγματα”, που οι ΗΠΑ δεν μπορούν εύκολα να προσφέρουν…
Στο μεταξύ σχεδιάζεται και προσέγγιση Τουρκίας-Συρίας μέσω Ρωσίας σε βάρος των Κούρδων (που υποστηρίζονται ακόμα από Αμερική, Γαλλία και Ισραήλ), και κάποιοι δικοί μας πιστεύουν ότι… “όπου να’ ναι θα τα βρουν οι Αμερικανοί με τους Τούρκους” κι ότι αυτό θα είναι, λέει, …«καλό για μας»!
Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι:
–Πρώτον μπορεί τελικά να ΜΗΝ τα βρουν οι Αμερικανοί με την Τουρκία,
–και δεύτερον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, μάλλον ΔΕΝ θα ήταν «καλό για μας»…
— Δεν τους περνάει ακόμα από το μυαλό, πως αν μετά τις τουρκικές εκλογές του Ιουνίου κερδίσει ο Ερντογάν, θα είναι ακόμα πιο “ανεξέλεγκτος”! Κι αν πάλι χάσει ο Ερντογάν, οι διάδοχοί του μπορεί να είναι χειρότεροι (γιατί η ευρασιατική πολιτική έχει πια γίνει “καθεστωτική σταθερά” και οι αντίστοιχες δεσμεύσεις της Τουρκίας είναι πια “μακροχρόνιες”…)
* Και φυσικά, καμία χώρα που αντιμετωπίζει η ίδια απειλή από γειτονικό κράτος, δεν εύχεται δημόσια – ή πολύ περισσότερο δεν επιδιώκει – να εξοπλιστεί ο εχθρός της από ένα μεγάλο σύμμαχό της! Καμία!
Για παράδειγμα, μετά τις Συνθήκες του Κάμπ Ντέηβιντ, του 1978 η Αίγυπτος τα βρήκε με το Ισραήλ και στράφηκε (εν μέρει τουλάχιστον) προς τις ΗΠΑ.
Αλλά το Ισραήλ δεν συναίνεσε μετά απ’ αυτό, να πάρει εξοπλισμούς η Αίγυπτος από τις ΗΠΑ (σε αντικατάσταση του σοβιετικού εξοπλισμού που διέθετε ως τότε)! Ακόμα κι αν οι σχέσεις τους είχαν αποκατασταθεί, η Αίγυπτος παρέμενες δυνητικός αντίπαλος για το Ισραήλ.
* Σήμερα στην Αμερικανική Βουλή δίνεται η μάχη για την άρση του εμπάργκο κατά της Τουρκίας ειδικά για τα ανταλλακτικά των τουρκικών F-16 και για την αναβάθμισή τους στον πιο προηγμένο τύπο των viper (που ήδη παραλαμβάνει η Ελληνική Αεροπορία).
Ο Δημοκρατικός Γερουσιαστής Μενέντεζ έχει θέσει μια σειρά όρους για να συμφωνήσει. Μεταξύ αυτών να ΜΗ χρησιμοποιούνται τα τουρκικά αεροσκάφη για “παραβιάσεις” του ελληνικού εναερίου χώρου…
Αυτό το εμπόδιο “κρατάει” μέχρι στιγμής, αλλά είναι καθαρά προσχηματικό. Ακόμα κι αν η Τουρκία συμφωνούσε με αυτόν τον “όρο” του Μενέντεζ, πώς μπορεί να διασφαλιστεί στην πράξη;
Αν πάρει τα προηγμένα F-16 η Άγκυρα, πώς μπορεί να ελεγχθεί η πιστή τήρηση του “όρου” αυτού;
Η Τουρκία θα συνεχίζει κανονικά τις παραβιάσεις, ισχυριζόμενη ότι είναι οι Έλληνες αεροπόροι που “παρενοχλούν” τους Τούρκους (όπως κάνει σήμερα).
Και η Αμερικανική κυβέρνηση θα εξακολουθεί να τηρεί γραμμή “ίσων αποστάσεων” (όπως επίσης κάνει μέχρι σήμερα).
* Εκείνο που συμβαίνει στην πραγματικότητα, είναι ότι η Ουάσιγκτον παρακολουθεί αμήχανη τη “μετατόπιση” της Άγκυρας προς τη Ρωσία.
Δεν τη θεωρεί “τελειωμένη υπόθεση” (και δεν είναι…)
Αλλά δεν ξέρει και πως μπορεί να επαναφέρει την Τουρκία πίσω…
Προσφέρει “ανταλλάγματα”, όπως η άρση του εμπάργκο για τα F-16 (αλλά όχι για το νέο μαχητικό F-35), που η Άγκυρα τα θεωρεί εντελώς “ενεπαρκή”.
Ή ακόμα μια διαμεσολάβηση της Ουάσιγκτον σε ένα διαμοιρασμό της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αλλά η Τουρκία ζητάει τα πάντα!
Την πλήρη νομιμοποίηση της “Γαλάζιας Πατρίδας” (συμπεριλαμβανομένου και του Τουρκολυβικού μνημονίου), και την πλήρη υφαρπαγή της Ελληνικής ΑΟΖ νοτίως του Καστελορίζου (και νοτίως της Κρήτης).
Και στο μεταξύ η Άγκυρα δεν κάνει πίσω όσον αφορά την πλήρη ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία (με την οποία έχει υπογράψει μακροχρόνια κατασκευαστικά συμβόλαια!
Χώρια που η πλήρης επικράτηση των τουρκικών επιδιώξεων στην Ανατολική Μεσόγειο προσκρούει και στις αντιθέσεις άλλων χωρών της περιοχής που η Ουάσιγκτον δεν θέλει να “δυσαρεστήσει”: Όπως η Αίγυπτος (όσον αφορά την τουρκική διείσδυση στη Λιβύη) και το Ισραήλ (όσον αφορά την προσέγγιση της Τουρκίας με τη Συρία).
Δυστυχώς όλα αυτά – αν συνέβαιναν – θα ήταν πολύ δυσμενή για μας…
Ευτυχώς, όμως, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι “τελειωμένη υπόθεση”…
Εμείς μπορούμε ακόμα να τα αποτρέψουμε.
Κι έχουμε πλέον και συμμάχους για να τα αποτρέψουμε.
Όχι να επειγόμαστε να τα… “διευκολύνουμε”!
* Η Τουρκία παραμένει περισσότερο ανεξέλεγκτη από τις ΗΠΑ παρά ποτέ, η προσέγγιση ΗΠΑ-Τουρκίας παραμένει “στον αέρα” όσο ποτέ, και ο επανεξοπλισμός της Τουρκίας από τις ΗΠΑ εντελώς ανεπαρκής για να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ τους (που στο μεταξύ μεγαλώνει).
Αν πιστεύουμε εμείς, ότι με το να στηρίξουμε τον επανεξοπλισμό της Τουρκίας από τις ΗΠΑ σε βάρος μας (!), αυτό θα βοηθούσε την “επαναπροσέγγιση” ΗΠΑ-Τουρκίας (που εξαρτάται από άλλα πράγματα και προσκρούει σε άλλα εμπόδια, πολύ μεγαλύτερα) και θα αποκαθιστούσε τον “έλεγχο” των ΗΠΑ επί της Άγκυρας (που ούτε οι ίδιες οι ΗΠΑ διανοούνται πλέον), εκλαμβάνουμε το “ζητούμενο” ως “δεδομένο” και απλώς βοηθάμε το τουρκικό λόμπυ στην Ουάσιγκτον.
Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον:
Κάθε φορά που αλλάζουν οι συνθήκες, οι “ειδικοί” δυσκολεύονται να το αντιληφθούν και οι πολιτικοί δυσκολεύονται να προσαρμοστούν.
Διανοητική αδράνεια ονομάζεται αυτό!
Και ουσιαστικά είναι η προσήλωση των διανοουμένων στην προηγούμενη κατάσταση, όταν ο κόσμος γύρω τους αλλάζει δραματικά.
— Γνωστή είναι η περίπτωση των στρατιωτικών που κάθε φορά ετοιμάζονται να πολεμήσουν τον… προηγούμενο πόλεμο – και βρίσκονται προ δυσάρεστων εκπλήξεων στο επόμενο πεδίο της μάχης, όταν αντιλαμβάνονται ότι οι συνθήκες διεξαγωγής πολέμου έχουν πια αλλάξει…
— Ή ακόμα των διπλωματών που ψάχνουν λύσεις στα πλαίσια ενός διεθνούς συστήματος που δεν υπάρχει πια. (Το έπαθε η ευρωπαϊκή διπλωματία στο Μόναχο το 1938).
— Ή των πολιτικών που προσπαθούν να δώσουν λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα που η Οικονομία τους δεν μπορεί να αντέξει πια (έτσι χρεοκοπούν οι χώρες…)
Αυτά μάθανε, σε αυτά μένουν προσηλωμένοι, αυτά συνεχίζουν.
Μέχρι να τους αφυπνίσει οδυνηρά η νέα πραγματικότητα…
Στην προκειμένη περίπτωση, πολλοί πιστεύουν ότι ο κόσμος θα επιστρέψει στα προ του Πολέμου της Ουκρανίας δεδομένα. Και ότι, μεταξύ άλλων, η Τουρκία θα γίνει ξανά πιστή σύμμαχος του ΝΑΤΟ σαν να μη συνέβη τίποτα.
— Πρώτον, η Τουρκία δεν ήταν πιστή σύμμαχος του ΝΑΤΟ ούτε πριν.
— Δεύτερον, ο κόσμος θα είναι πολύ διαφορετικός μετά τον Πόλεμο στην Ουκρανία.
— Και τρίτον, ακόμα κι αν όλα επέστρεφαν στην “προτέρα κατάσταση”, η επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ θα γινόταν δαπάναις της Ελλάδας!
Κι όχι μόνο στα θέματα επανεξοπλισμού της. Αλλά και με πλήρη εξαναγκασμό της Ελλάδας σε αναδίπλωση. Σε όλα τα μέτωπα – κυρίως σε ό,τι αφορά τα κυριαρχικά της δικαιώματα..
Αυτό είναι κάτι που εμείς πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το αποτρέψουμε.
Όχι να το ευχόμαστε, ή πολύ περισσότερο να το… διευκολύνουμε!
Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι το πιο πιθανό να συμβεί πλέον.
Τώρα που αλλάζουν τα πάντα, εμείς πρέπει να αναστοχαστούμε το εθνικό μας συμφέρον “έξω από κουτάκια”.
Όχι να αδημονούμε πώς θα επιστρέψουν τα πάντα στα προτέρα κατάσταση, και μάλιστα με τους πιο δυσμενείς όρους για μας…
Έλεος πια…
