Εμείς, η Τουρκία και η Δύση συνολικά…
Του Θανάση Κ.
Γνωρίζουμε πολύ καλά – τώρα πια – τι ακριβώς είναι και που οδηγεί η περιβόητη ελληνοτουρκική “Συμφωνία των Αθηνών”:
Ας δούμε, όμως, πρώτα, τι ΔΕΝ είναι:
* ΔΕΝ συνιστά “συμφωνία διαλόγου με την Τουρκία.
— Διάλογος υπάρχει έτσι κι αλλιώς μεταξύ των δύο χωρών. Έχουν κανονικές διπλωματικές σχέσεις, άρα έχουν και “διαύλους επικοινωνίας”.
— Συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ, άρα υπάρχουν ευκαιρίες και δίαυλοι διαλόγου μεταξύ τους σε πολυμερή βάση.
— Γίνονταν περιοδικά και “Συμβούλια” μεταξύ των δύο χωρών, όπου όχι μόνο οι εκατέρωθεν Πρωθυπουργοί, αλλά και πολλοί υπουργοί κι από τις δύο πλευρές συναντιόνταν, συζητούσαν και υπέγραφαν διάφορες – “χαμηλής πολιτικής” – συμφωνίες μεταξύ τους.
Άρα διάλογος γινόταν πάντα.
ΔΕΝ ξεκίνησε τώρα.
— Κι ακόμα “διερευνητικός διάλογος” για τις ελληνοτουρκικές διαφορές, γινόταν από το 2002 περίπου, μέχρι το 2016, όταν διακόπηκε από την πλευρά της Τουρκίας. Και στη συνέχεια επανελήφθη από πέρσι.
Η Συμφωνία των Αθηνών ΔΕΝ “ξεκίνησε” τον Ελληνοτουρκικό διάλογο”. Και διάλογος θα εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και ΧΩΡΙΣ την “Συμφωνία των Αθηνών…
* Επίσης η “Συμφωνία των Αθηνών” ΔΕΝ αποτρέπει τις προκλήσεις από πλευράς Τουρκίας. Από την ώρα που υπογράφηκε οι προκλήσεις συνεχίζονται – έμπρακτες ή ρηματικές – οι αλλεπάλληλες ΝΟΤΑΜ επανήλθαν, οι πιέσεις για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών συνεχίζονται, οι έμπρακτες αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας κλιμακώνονται πλέον παντού: από τα παράλια της Πελοποννήσου μέχρι νοτίως του Καστελόριζου, μέχρι και στο… Ιόνιο ακόμα.
Τίποτα δεν σταμάτησε από την πλευρά της Τουρκίας.
Απλώς η Ελλάδα έπαψε να αντιδρά! Έπαψε να διαμαρτύρεται σθεναρά, έπαψε να καταγγέλλει τις προκλήσεις της Τουρκίας στα διεθνή “φόρα”.
* Μέχρι που ήλθε, προχθές, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (επί Προεδρίας Ομπάμα), Τζών Κέρρυ, ο οποίος ζήτησε δημόσια από την Ελλάδα:
— Βρείτε τα, με την Τουρκία!
Δηλαδή να τα “βρούμε” πάνω στις τουρκικές διεκδικήσεις, αποκλειστικά πάνω σε ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ελληνική κυριαρχία.
— Αυτά παθαίνει όποιος συμφωνεί να ΜΗΝ διαμαρτύρεται καν στις προκλήσεις επιθετικού γείτονα.
— Αυτά παθαίνει όποιος δέχεται να διακηρύσσει την “φιλία” του με όσους του επιβάλλουν τετελεσμένα, χωρίς να απαιτεί προηγουμένως τα αρθούν τα παράνομα “τετελεσμένα”.
Η “Συμφωνία των Αθηνών” εξελίσσεται σε ένα από τα χειρότερα φιάσκα της ελληνικής διπλωματίας!
Δεν ξεκινά κανένα “διάλογο”!
Και δεν εξασφαλίζει καμία “ύφεση” στα ελληνοτουρκικά.
Απλά δίνει την εντύπωση διεθνώς, ότι η Ελλάδα δεν ενοχλείται πια για τις τουρκικές προκλήσεις σε βάρος της, κι έτσι “ξεπλένει” την Τουρκία στα μάτια της “διεθνούς κοινότητας” και αποδυναμώνει το κύρος της Ελλάδας στα μάτια των αληθινών συμμάχων της έναντι της Τουρκίας…
Ας δούμε, όμως την ευρύτερη γεωπολιτική εικόνα. Πέρα από το στενό ορίζοντα των ελληνοτουρκικών και πέρα από το φιάσκο της “Συμφωνίας των Αθηνών”.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τι άλλες επιλογές έχουμε – και μόνοι μας τις ακυρώνουμε σήμερα…
Η ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έχει για τη Δύση, τριπλή στρατηγική σημασία σήμερα:
* Πρώτον, εδώ βρίσκεται το Σουέζ, δηλαδή το κρίσιμο στρατηγικό πέρασμα που συνδέει τον Ατλαντικό με τον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Από δω περνάν οι θαλάσσιοι εμπορικοί δρόμοι μεταξύ Ευρώπης και Άπω Ανατολής. Κι από δω εξασφαλίζεται η σύνδεση των δυτικών στόλων του Ατλαντικού με τον Ειρηνικό.
Χωρίς τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου, οι θαλάσσιοι εμπορικοί δρόμοι υπερδιπλασιάζονται (με περίπλου ολόκληρης της Αφρικής), και η σύνδεση των δυτικών στόλων Ατλαντικού και Ειρηνικού καθίσταται πολύ επισφαλής.
Ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου για τη Δύση είναι όχι απλά υψίστης σπουδαιότητας, αλλά πραγματικά “υπαρξιακή προτεραιότητα”…
* Δεύτερον, εδώ βρίσκονται – στον υποθαλάσσια χώρο της Ανατολικής Μεσογείου – κοιτάσματα υδρογονανθράκων, κυρίως φυσικού αερίου, ικανά να υποκαταστήσουν την εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Και μάλιστα τα μισά από αυτά βρίσκονται στα κυριαρχικά δικαιώματα χωρών-μελών της Ευρώπης: της Κύπρου και κυρίως της Ελλάδας (η οποία όμως τα τελευταία χρόνια διστάζει και σέρνεται…)
Αν μετά το τέλος του Πολέμου στην Ουκρανία, η Ευρώπη θέλει να απεξαρτηθεί πλήρως και οριστικά από το ρωσικό αέριο, χωρίς να χάσει πηγές αληθινά φθηνής ενέργειας, και να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας της, οι λύσεις δεν είναι πολλές: Το φθηνό ρωσικό αέριο πρέπει να αντικατασταθεί από το επίσης – σχετικά – φθηνό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου.
Οι Ανανεώσιμες Πηγές ΔΕΝ μπορούν και δεν πρόκειται να καλύψουν το κενό, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Γιατί δεν είναι “φθηνές”! Είναι βαριά επιδοτούμενες – και στην παραγωγή και στη κατανάλωση.
Η Ευρώπη άρχισε ήδη να απο-βιομηχανοποιείται! Κι αν θέλει να μπει στην “Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση” – δηλαδή αν θέλει να επιβιώσει ως οικονομική δύναμη κι ως επίπεδο ευημερίας, κοινωνικής συνοχής και πολιτικής σταθερότητας – οφείλει να εξασφαλίσει πηγές ενέργειας αληθινά φθηνής (κι όχι βαριά επιδοτούμενης)…
Το αέριο της Ανατολικής Μεσογείου είναι η ΜΟΝΗ προφανής λύση. Κι ας μην την βλέπουν μέχρι τώρα…
* Τρίτον, η ανάσχεση του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού – του “Πολιτικού Ισλάμ – είναι επίσης “υπαρξιακή πρόκληση” για τη Δύση. Όπου ο ισλαμικός φονταμενταλισμός διεισδύει ενισχυόμενος και από τα κύματα των παράνομων μεταναστών από Ασία και Αφρική.
Μεγάλο σύμμαχος της Δύσης στην ανάσχεση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, είναι τα “κοσμικά καθεστώτα” του Αραβικού Κόσμου που απειλούνται τα ίδια από τους “Αδελφούς Μουσουλμάνους” – και, φυσικά, το Ισραήλ. Και πάνω απ’ όλα οι “Συμφωνίες του Αβραάμ”, που οδηγούν σε σύγκλιση ανάμεσα στο Ισραήλ και τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα.
Η Ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει το “προπύργιο” της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Και ο έλεγχός της εξασφαλίζει την “προβολή ισχύος” της Δύσης στην περιοχή, ενώ είναι “υπαρξιακή ανάγκη” και για το ίδιο το Ισραήλ και για τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα της ευρύτερης περιοχής.
* Για όλους αυτούς του λόγους η Δύση συνολικά πρέπει να ελέγχει αποφασιστικά της Ανατολική Μεσόγειο.
Και εδώ εμφανίζεται η Τουρκία, η οποία με την “Γαλάζια Πατρίδα” και τις διευρυνόμενες γεωπολιτικές φιλοδοξίες της, θέλει η ίδια να γίνει τοπική περιφερειακή υπερδύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο. Και να επιβάλει τις θελήσεις της.
Το πρόβλημα με την Τουρκία είναι πως όσο ενισχύει τη θέση της τόσο γίνεται και πιο ανεξέλεγκτη από τη Δύση! Τόσο συνδέεται με γεωπολιτικούς “παίχτες” αντίπαλους προς τη Δύση στην περιοχή – Ρωσία, Ιράν και Κίνα.
— Ενεργειακά η Τουρκία είναι εξαρτημένη πια από τη Ρωσία, σε φυσικό αέριο, τώρα πια και σε πυρηνική τεχνολογία, αφού έστησε ήδη ένα ρωσικό πυρηνικό εργοστάσιο, ενώ παραγγέλνει και δεύτερο! Ακόμα η Τουρκία φιλοδοξεί πλέον να φέρνει η ίδια το ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη.
Άρα, αν η Τουρκία μπει και στα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολική Μεσογείου, τότε η Ευρώπη θα υποκαταστήσει την απευθείας εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο με την εξάρτησή της από τον… βασικότερο ενεργειακό εταίρο της Ρωσίας!
Κι αυτό ΔΕΝ συνιστά “απεξάρτηση”, βέβαια….
* Ύστερα η Τουρκία είναι σύμμαχος και υποστηρικτής του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού στη Μέση Ανατολή – και της Σουνιτικής Χαμάς στη Γάζα και της Σιιτικής Χεζμπολάχ στο Λίβανο και του ίδιου του Ιράν! Παλαιότερα ήταν και ο σημαντικότερος “προμηθευτής” για το ΙΣΙΣ στη Συρία…
Ενώ ταυτόχρονα είναι η βασική πύλη εισόδου παράνομων μεταναστών από τις μουσουλμανικές χώρες της Ασίας στην Ευρώπη.
Τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα και το ίδιο το Ισραήλ την βλέπουν, εδώ και χρόνια, ως γεωπολιτικό ΑΝΤΙΠΑΛΟ. Κι αυτό δεν αλλάζει από διάφορες προσωρινές “προσεγγίσεις”…
Αντίθετα η αντιπαλότητά τους και η καχυποψία τους έναντι της Τουρκίας ενισχύεται μετά από κάθε τοπική κρίση (όπως έγινε πριν λίγα χρόνια στη Λιβύη, όπως γίνεται τώρα στη Γάζα…)
Πριν λίγες μέρες, την ώρα που η Ιορδανία κατέρριπτε ιρανικούς πυραύλους και drones που κατευθύνονταν να πλήξουν το Ισραήλ και την ώρα που η Σαουδική Αραβία ειδοποιούσε τους Ισραηλινούς για να ιρανικά drones και τους ιρανικούς πυραύλους που κατευθύνονταν από την Υεμένη για να πλήξουν το Ισραήλ, η Τουρκία κατήγγειλε το… Ισραήλ!
Ειδικά τα τελευταία επεισόδια έδειξαν την μεγάλη επιχειρησιακή σημασία που έχει η Κύπρος και η Κρήτη για την άμυνα του Ισραήλ, αλλά και για τη σταθερότητα των κοσμικών αραβικών καθεστώτων από τις επιθέσεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Και τη σημασία που έχουν για την στήριξή τους από τις δυτικές αεροναυτικές δυνάμεις.
Όλοι τα αντι-φονταμενταλιστικά καθεστώτα της περιοχής, θα ένοιωθαν πολύ πιο ΑΝασφαλή, αν στην Ανατολική Μεσόγειο κυριαρχούσε η Τουρκία, η βασική σύμμαχος των ισλαμιστών.
Και η ίδια η Δύση θα ένοιωθε πολύ πιο ανίσχυρη, αν την Ανατολική Μεσόγειο την έλεγχε η Τουρκία, που προσεγγίζει όλο και περισσότερο τη Ρωσία. Ιδιαίτερα στην περίπτωση που η Ρωσία κυριαρχήσει πλήρως στην Ουκρανία (πράγμα που μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτο πλέον)…
* Για όλους αυτούς τους λόγους, η Δύση ΔΕΝ μπορεί να “μοιραστεί” τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου με την Τουρκία.
Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία ανήκει – τυπικά – στο ΝΑΤΟ, συμπεριφέρεται όλο και περισσότερο ως “επιτήδειος ουδέτερος”.
Οι ισχυρότερες δυτικές δυνάμεις – κυρίως ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία – πιστεύουν βέβαια ακόμα, ότι τελικά θα καταφέρουν να “δελεάσουν” την Τουρκία να ευθυγραμμιστεί με την Δυτική στρατηγική. Ή, στην τελική, να την “εκβιάσουν”…
Όμως μέχρι στιγμής η Τουρκία έχει αποδείξει πως ούτε δελεάζεται ούτε εκβιάζεται. Ούτε καν τις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας δεν εφάρμοσε ποτέ…
Αν η Ρωσία επικρατήσει πλήρως στην Ουκρανία, τότε η δυνατότητα της Δύση να “σύρει” την Τουρκία πίσω στην δυτική επιρροή θα μειωθεί κι άλλο.
Αν η Ρωσία επικρατήσει στην Ουκρανία – πράγμα που θα κριθεί οριστικά στους επόμενους 12 μήνες, το πολύ – τότε ο “ευρω-ασιατισμός” θα ενισχυθεί. Και η Τουρκία που ήδη γέρνει προς τον ευρω-ασιστισμό, θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να ευθυγραμμιστεί με την “δυτική στρατηγική” – η οποία, έτσι κι αλλιώς, θα χρειαστεί να κάνει μεγάλες “αναθεωρήσεις”.
* Όσο η Δύση προσπαθεί να προσεταιριστεί ξανά την Τουρκία, τόσο θα πατάει σε σαθρά πόδια. Και θα αποξενώνει και το Ισραήλ και την Αίγυπτο και τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα της περιοχής.
Και θα χάνει σε έλεγχο και επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τότε θα χρειαστεί να υπάρξει “εναλλακτική λύση” για τη Δύση στην περιοχή.
Η Ελλάδα (όπως και το Ισραήλ, και η Αίγυπτος και η Κύπρος, και η Γαλλία) είναι μέρος αυτής της “εναλλακτικής λύσης”.
Μόνο που αυτό σημαίνει μια Ελλάδα που ΔΕΝ ξεπλένει την Τουρκία, και δεν παραιτείται από τα εθνικά συμφέροντά της, για να “κατευνάσει” την Τουρκία. Η οποία, έτσι κι αλλιώς, αποθρασύνεται μετά από κάθε απόπειρα να την “κατευνάσουμε”…
Αυτά όλα οδηγούν σε ευθυγράμμιση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων με όλους τους – πραγματικούς και δυνητικούς – αντιπάλους της Τουρκίας στην περιοχή! Αλλά και με τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης.
Όταν, βέβαια, η Δύση ξαναρχίσει να έχει πολιτική για την περιοχή μας – γιατί αυτή τη στιγμή ακόμα… πελαγοδρομεί.
Εμείς, αυτή τη στιγμή, ΔΕΝ προσπαθούμε να “ευθυγραμμίσουμε” τα εθνικά μας συμφέροντα με κανένα. Απλώς τα υποβαθμίζουμε.
Κι αυτό πρέπει – επειγόντως – να σταματήσει!
Μ’ άλλα λόγια, όχι, ΔΕΝ είναι “στραβός ο γιαλός”.,,
Απλά, εμείς “στραβά αρμενίζουμε”!
