Ένας “νυν” (που φεύγει!) – δύο “πρώην” (που έρχονται;)
Του Θανάση Κ.
Πάνε τόσο… “καλά” τα πράγματα για την κυβέρνηση,
που επιμόνως κυκλοφορούν ονόματα πρώην Πρωθυπουργών,
επειδή ο νυν πια δεν μπορεί
και οι υπόλοιποι νυν, στην αντιπολίτευση, δεν τραβάνε.
Κι όχι ονόματα ενός πρώην. Δύο…
Του Αντώνη Σαμαρά και – εσχάτως – του Αλέξη Τσίπρα.
Μόνο που καθένας από τους δύο εκπροσωπεί εντελώς διαφορετικά πράγματα.
— Ποιοι θέλουν πίσω τον Σαμαρά;
Ένα κομμάτι της κοινωνίας – κι όχι αμελητέο.
Δεν ξέρουμε πόσο είναι.
Και κανείς δεν μπορεί να μετρήσει κάτι που ακόμα δεν υφίσταται…
— Ποιοι θέλουν πίσω τον Τσίπρα;
Το «σύστημα» –το ίδιο που καταρρέει.
Κι εδώ δεν μπορούμε να μετρήσουμε κάτι που ακόμα δεν υπάρχει.
Αλλά ξέρουμε ότι το σύστημα είναι που τον θέλει πίσω.
Ενώ στην περίπτωση Σαμαρά το σύστημα κινητοποίησε μέχρι και τον… Πάνο Καμένο εναντίον του Σαμαρά.
Ξέρετε ποιόν Καμένο. Εκείνον που δήλωσε “ασυμβίβαστος πατριώτης”,
συμμάχησε με τον… Τσίπρα για να διώξουν τον Σαμαρά
κι ύστερα κυβέρνησε με τον Τσίπρα,
μέχρι που ο Τσίπρας του “απορρόφησε” το Κόμμα για να πουλήσουν την Μακεδονία – κι ύστερα τον πέταξε στα αζήτητα.
Μέχρι που μερικά χρόνια αργότερα βρέθηκε και ο ίδιος ο Τσίπρας στα αζήτητα.
Και τώρα ο “αζήτητος” από τα “αζήτητα”,
ξύπνησε ξαφνικά για να… “εμποδίσει” την υποτιθέμενη “επάνοδο Σαμαρά”…
Το σύστημα λοιπόν επιστρατεύει όλους τους κατα-κα(η)μένους για να εμποδίσει επάνοδο του Σαμαρά…
Ο οποίος αν επιστρέψει θα έχει ρόλο game changer!
Ενώ ο Τσίπρας, αν επέστρεφε θα ήταν … backup αρχείο του status quo.
Αλλά τι θα πει game changer;
Θα πει: Δεν χωράει στα παλιά μέτρα – και κυρίως δεν μετριέται πριν εμφανιστεί!
Δεν περιμένει «άδειες» από τα συστημικά έντυπα.
Δεν τον φέρνει πίσω η “διαπλοκή”.
Τον ζητάει η ανάγκη.
Και δεν τον μετράς εύκολα από πριν,
γιατί μόλις εμφανιστεί λειτουργεί ως “καταλύτης”,
Αλλιώς δεν θα ήταν “changer” – θα ήταν μέρος του game!
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα στοιχεία ένα-ένα – γιατί η μνήμη σε αυτή τη χώρα, έχει κοντά ποδάρια…
Ο Σαμαράς σε 2,5 χρόνια δικής του διακυβέρνησης (2012-15):
Μείωσε Έλλειμμα και Χρέος. Είναι ο μόνος εκλεγμένος Πρωθυπουργός στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, επί των ημερών του οποίου μειώθηκε το το Χρέος και ως απόλυτο μέγεθος και ως ποσοστό του ΑΕΠ…
Μείωσε τη λαθρομετανάστευση – όχι με ευχές, με πράξεις (με τις Αμυγδαλέζες, τις “Σκούπες” και τον “Ξένειο Δία”). Kι είναι επίσης ο μόνος Πρωθυπουργός των τελευταίων δεκαπέντε ετών, επί των ημερών του οποίου μειώθηκε ο συνολικός αριθμός των παράνομων μεταναστών. Τα προηγούμενα χρόνια αύξανε. Και τα επόμενα εκτοξεύθηκε…
Μείωσε φόρους:
ΦΠΑ στην Εστίαση (το θυμούνται καλά οι μαγαζάτορες – τον έριξε από το 23% στο 13% – σήμερα είναι στο 24%!)
Αφορολόγητο στις 9.500 ευρώ.
Μείωσε και τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή.
Και ματαίωσε φορομπηχτικές απαιτήσεις της Τρόικας – στα νησιά, στα supermarket…
Και όλα αυτά:
Χωρίς να υποθηκεύσει τη δημόσια περιουσία της χώρας.
Χωρίς να κλείσει τις τράπεζες.
Χωρίς να παραδώσει το τραπεζικό σύστημα σε ξένα funds.
Και χωρίς να πουλήσει εθνικά συμφέροντα…
Α, και κάτι ακόμα:
Εξασφάλισε την έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο, από τις αρχές του 2015, ενάμιση χρόνο νωρίτερα απ’ ό,τι προέβλεπε το Β’ μνημόνιο. Πράγμα που ματαίωσε ο Τσίπρας βέβαια, ο οποίος έκλεισε τις τράπεζες και διαπραγματεύθηκε τρίτο και χειρότερο μνημόνιο
Ο Τσίπρας λοιπόν,
Σε 4,5 χρόνια διακυβέρνησης (2015-19):
Μείωσε το αφορολόγητο στις 8.500 ευρώ.
Αύξησε τον ΦΠΑ στην εστίαση (από το 13 πίσω στο 23 κι ύστερα στο 24%)
Αύξησε τον ΦΠΑ στα είδη supermarket από 13% → 23% → 24%.
Αύξησε και το Χρέος – και ως ποσοστό και ως απόλυτο μέγεθος.
Υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία –για 99 χρόνια.
Έχασε τον έλεγχο των τραπεζών.
Και για κερασάκι, «ξεπούλησε» τη Μακεδονία με μια συμφωνία που δεν κράτησε ούτε πέντε χρόνια…
Και όλα αυτά…
Μετά από δήθεν “σκληρή διαπραγμάτευση” όπου έκλεισε τις τράπεζες, έδιωξε κεφάλαια και οδήγησε σε κεφαλαιακούς ελέγχους που θυμούνται ακόμα τα γεροντάκια στις ουρές των ΑΤΜ.
Και τι άφησε πίσω του ο καθένας;
Ο Σαμαράς, όταν παραιτήθηκε:
Άφησε τη ΝΔ ενωμένη.
Με 28% και 1,72 εκατομμύρια ψήφους.
Και ένα Κόμμα έτοιμο να επιστρέψει και να κυβερνήσει ξανά.
Ο Τσίπρας, όταν παραιτήθηκε:
Άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ κομματικά εξαϋλωμένο.
Με 17% και 930.000 ψήφους. Από το οποίο δεν έχουν μείνει ούτε οι μισοί πια…
Και ένα κόμμα υπό… Κασσελάκη! Μέχρι που τον διέγραψαν κι αυτόν!
Και πάμε στο τώρα.
Ο Σαμαράς έχει τοποθετηθεί εγκαίρως και καθαρά:
Στο μεταναστευτικό – όχι άλλες “πολυπολιτισμικές αυταπάτες”.
Στην πράσινη μετάβαση – όχι στην μεγάλη απάτη που οδηγεί σε ακριβότερη ενέργεια σε φτώχεια και καθίζηση ανταγωνιστικότητας. Πράγμα που παραδέχεται πλέον και η Ευρώπη, ενώ οι ΗΠΑ έχουν εγκαταλείψει πια τα “πράσινα άλογα”.
Στην woke ατζέντα – όχι στη λογοκρισία του αυτονόητου.
Ο Τσίπρας παραμένει κολλημένος στο χθες της Δύσης:
Στις “ανοικτές κοινωνίες” της διακίνησης και των διακινητών»,
την “πράσινη αθωότητα” της ενεργειακής φτωχοποίησης
και τις «ρευστές ταυτότητες»…
Δηλαδή είναι ταυτισμένος με όλα όσα υποχωρούν και ηττώνται παντού στην Δύση. Γιατί χρεοκόπησαν…
Αν ο Μητσοτάκης είναι το σύστημα που απέτυχε,
ο Τσίπρας είναι η… επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων του ίδιου συστήματος!
Και γιατί τώρα ο Σαμαράς είναι Game Changer;
Γιατί αλλάζει το πλαίσιο.
Μπορεί να επαναφέρει απογοητευμένους ψηφοφόρους της ΝΔ που είχαν πάει σπίτια τους.
Μπορεί να συσπειρώσει ψηφοφόρους κι από τη “δεξιά περιφέρεια”, που ψάχνουν κυβερνησιμότητα με ταυτότητα.
Και μπορεί να ενώσει εκλογικά κομμάτια που σήμερα είναι διάσπαρτα και άστεγα. Και ανεκπροσώπητα!
Και το κυριότερο:
Καταργεί το βασικό αφήγημα Μητσοτάκη ότι είναι ο μόνος που μπορεί να κυβερνήσει!
Αν απέναντί του σταθεί ο Σαμαράς,
το χαρτί της «κυβερνησιμότητας» χάνεται απ’ το χέρι του Κυριάκου.
Άλλωστε, ποιά “κυβερνησιμότητα” να επικαλεστεί πια κι ο έρμος ο Κυριάκος;
Των Τεμπών και το ΟΠΕΚΕΠΕ;
Εν κατακλείδι:
Ο Σαμαράς, αν επανέλθει, δεν θα παίξει το παλιό παιχνίδι με νέους όρους.
Θα έλθει για να αλλάξει το παιχνίδι ολόκληρο.
Ο Τσίπρας προσπαθεί να γυρίσει πίσω ωραιοποιώντας όσα έχουν ηδη τελειώσει.
Ο Σαμαράς μπορεί να φέρει πίσω την Ελπίδα ενός κόσμου που δεν παραδόθηκε.
Όχι, δεν είναι το ίδιο.
Και όχι, δεν ξεγελιέται πια κανείς…
ΥΓ. Το αν τελικά ο Σαμαράς προχωρήσει μένει να το αποκαλύψει ο ίδιος.
Κι ακόμα κρατά τα χαρτιά του κλειστά.
Αλλά το ότι τον φοβούνται πριν εμφανιστεί δείχνει ακριβώς αυτό:
τον φοβούνται ακριβώς ως game changer.
Και αναζητούν στον Τσίπρα gave savior.
Να σώσει αυτό που ο ίδιος δεν μπορεί
και που, έτσι κι αλλιώς, πια δεν σώζεται…
