Η διακυβέρνηση της χώρας αποτελεί μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση για έναν λαό που θέλει να καθορίσει το πεπρωμένο του και να πάει παραπέρα, αλλά αν οι επιλογές αφορούν ανεύθυνους και λαϊκιστές πολιτικούς, τότε είναι μαθηματικώς βέβαιο, ότι όλοι μαζί θα πέσουμε στον γκρεμό και δεν πρόκειται να γλιτώσει κανείς!
Γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης
Από το 2019 διαθέτουμε δύο πολύ σημαντικά κεκτημένα ως χώρα, παρά τον εφιάλτη που ζήσαμε με τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Το ένα αφορά την πολιτική σταθερότητα και το άλλο την οικονομική προοπτική, η οποία βελτιώνεται διαρκώς, παρά τα πολλά προβλήματα και εμπόδια που δημιούργησαν διάφορες εσωτερικές και εξωτερικές κρίσεις. Όλα αυτά δεν είναι λόγια του… αέρα, αλλά στηρίζονται σε αποδείξεις, που μόνο ανόητοι δεν μπορούν να δουν.
Το αξιόχρεο της ελληνικής οικονομίας έχει αναβαθμιστεί πολλές φορές και έχουμε κερδίσει με το σπαθί μας την επενδυτική βαθμίδα. Η αξία των περιουσιακών στοιχείων όλων των πολιτών έχει αυξηθεί σημαντικά, είτε έχουμε να κάνουμε με κατόχους ακίνητης περιουσίας, είτε με κατόχους μετοχών και ομολόγων. Επιπλέον, δεν έχουμε συναντήσει τις τελευταίες δεκαετίες το φαινόμενο να παρακαλούν οι εργοδότες για να βρουν εργαζομένους ή να αυξάνονται οι μισθοί σημαντικά, κυρίως για όσους διαθέτουν δεξιότητες. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όσο πάμε προς το καλύτερο, τόσο περισσότερο “φουντώνουν” η γκρίνια και η μιζέρια!
Ο Μητσοτάκης και οι… άλλοι!
Ο Μητσοτάκης έχει την τύχη να συγκρίνεται με πολιτικούς αντιπάλους, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση είναι… αξιολύπητοι, ενώ οι περισσότεροι συγκρίνονται μόνο με… κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου!
Η ανωριμότητα και η… παρόρμηση πολύ μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού συντηρεί κόμματα, τα οποία, σε κανονικές χώρες, δεν θα υπήρχαν καν στον πολιτικό χάρτη! Σε κάθε περίπτωση, η ψήφος είναι δημοκρατικό δικαίωμα και μπορεί ο οποιοσδήποτε να τη διαθέτει σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια. Κανένα πρόβλημα. Ωστόσο, η ψήφος αυτή δεν μπορεί να μείνει στο απυρόβλητο και οφείλουμε να την κρίνουμε, σε σχέση με το πολιτικό αποτέλεσμα που παράγει ή με τους ενδεχόμενους κινδύνους για το μέλλον της χώρας, εφόσον γίνει… δολοφονική!
Σήμερα, με βάση την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο πολιτικό σκηνικό, δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι μετά τον Μητσοτάκη υπάρχει το… τίποτα! Καθημερινά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανταγωνίζονται σε… ανοησία το ένα το άλλο, δημιουργώντας ένα σκηνικό όπου κυριαρχούν η ανισορροπία, η ανευθυνότητα, ο φθηνός εντυπωσιασμός και η… μπαρουφολογία!
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει ηγέτη κόμματος που να αντιλαμβάνεται ποιον πολιτικό λόγο πρέπει να αρθρώσει, έτσι ώστε να τον πάρουν στα σοβαρά. Με δημοσκοπικές επιδόσεις για το ΠΑΣΟΚ στο 11%-14% και μόνο με τους μισούς δυνητικούς ψηφοφόρους του να πιστεύουν στην καταλληλότητα του, ο κ. Ανδρουλάκης, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν μοιάζει με ηγέτη κόμματος που βρίσκεται εν αναμονή για την ανάληψη της εξουσίας, αλλά με διαχειριστή σε πολυκατοικία που βρίσκεται υπό… κατεδάφιση! Όσο προσπαθεί να μας… συστηθεί ως… εν αναμονή πρωθυπουργός με τα ποσοστά που καταγράφει ο ίδιος και το κόμμα, τόσο πιο… διασκεδαστικός θα γίνεται!
Από την άλλη πλευρά, ο ημι-διαλυμένος ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε κόμμα της… ψυχαγωγικής ζώνης που θυμίζει… Ράδιο Αρβύλα! Όταν ο αρχηγός του μιλάει για “προοδευτική” διακυβέρνηση και θεωρεί ότι η Αριστερά αποτελεί τη μόνη σωτηρία για τη χώρα, δεν μπορεί να τους πάρει κάποιος στα σοβαρά. Όσο δε, θα εμμένει στην ανόητη θέση να φύγει… ντε και καλά ο Μητσοτάκης, τόσο περισσότερο θα διολισθαίνει στην πλήρη απαξίωση.
Στην πολιτική… εξίσωση βάζουμε για τυπικούς λόγους το κόμμα της Πλεύσης Ελευθερίας και την αρχηγό του Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όποιος πιστεύει ότι αποτελεί εναλλακτική πρόταση εξουσίας η Κωνσταντοπούλου μαζί με κάποιους άλλους, είναι επιεικώς… ανόητος. Το… θέατρο του παραλόγου ολοκληρώνεται με το… κομματίδιο της Νέας Αριστεράς, η ηγεσία του οποίου, πιστεύει ότι με βάση τη σημερινή εικόνα της κεντρο-αριστεράς μπορεί να προκύψει μια κυβέρνηση… σωτηρίας, η οποία (μάλλον…) θα οδηγήσει τη χώρα στην επενδυτική βαθμίδα ΑΑΑ, θα μηδενίσει το δημόσιο χρέος και άλλα τέτοια… χαριτωμένα! Κυβέρνηση… ανοησίας μπορεί να προκύψει, αλλά σωτηρίας σε καμία περίπτωση.
Στον χώρο που βρίσκεται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας έχουμε την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, ο οποίος κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν, βλέποντας τη… σωτηρία της χώρας στη Ρωσία, προβάλλοντας μάλιστα διάφορες παρανοϊκές θεωρίες, οι οποίες οδηγούν σε έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνή απομόνωση. Μέσα στο υπάρχον περιβάλλον, αν ένας τέτοιος τύπος θεωρεί ότι η Ρωσία θα… σώσει την Ελλάδα, τότε δεν φταίει αυτός. Φταίνε όλοι αυτοί οι οποίοι πέφτουν στην παγίδα των ανόητων θεωριών του. Το ίδιο ισχύει και για το κόμμα “Φωνή Λογικής”, το οποίο ιδρύθηκε για ένα… καπρίτσιο και έχει αναγάγει σε… μανιέρα την υπόθεση της λαθρομετανάστευσης. Μιλάμε για κόμματα που δεν διαθέτουν στοιχειωδώς επαρκή πολιτικά μεγέθη, τα οποία να εμπνεύσουν έστω και στο ελάχιστο. Είναι σαν τους κομπάρσους που βρίσκονται πίσω από τους πρωταγωνιστές και απολαμβάνουν τα… τσίπουρα τους, λέγοντας ότι τους… καπνίσει!
Η μεγάλη ευθύνη του ελληνικού λαού και η ψήφος που μπορεί να γίνει… σφαίρα!
Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι κανένας από όλους αυτούς που ηγούνται των κομμάτων της αντιπολίτευσης, δεν έχει τα προσόντα να περάσει καν απέξω από το κτίριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ένας αντικειμενικός παρατηρητής των πραγμάτων που διακρίνεται από διορατικότητα και ρεαλισμό, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχει έστω και ένας από τους προαναφερόμενους τύπους, ο οποίος να διαθέτει στο ελάχιστο έστω ένα χαρακτηριστικό σύγχρονου ηγέτη. Σκεφτείτε έναν από τους παραπάνω να καλεί στο τηλέφωνο έναν ηγέτη μεγάλης δυτικής χώρας για να συζητήσει μαζί του σοβαρά διμερή θέματα ή φλέγοντα διεθνή ζητήματα.
Δυστυχώς, ο Έλληνας θέλει να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του προς τον Μητσοτάκη για τις… κλήσεις που έχει… φάει, ή για τη στέρηση του “δικαιώματος” να οδηγεί μεθυσμένος! Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε όσους δεν γουστάρουν τα POS και τα ηλεκτρονικά τιμολόγια ή έχουν την αντίληψη ότι μπορούν να επιτίθενται σε ανθρώπους και ζώα, χωρίς συνέπειες. Μπορούμε να απαριθμήσουμε δεκάδες κατηγορίες ελληνικών “φυλών” που είχαν μάθει αλλιώς και δεν θέλουν να προσαρμοστούν σε κάποιους κανόνες.
Γενικά, ο κακομαθημένος Έλληνας δεν μπορεί να υποστηρίζει με τίποτα τον Μητσοτάκη! Γουστάρει κόμματα… ό,τι να ΄ναι, τα οποία του κάνουν τα… κέφια. Θέλουν αυτούς που… ψιθυρίζουν στα… αυτάκια του ευχάριστα νέα, τα οποία επί της ουσίας είναι ανεφάρμοστα! Σε όλους τους παραπάνω θα προσθέσουμε και το ΚΚΕ, για να έχουμε τη συνολική εικόνα της… γελοιότητας που συνθέτει το σημερινό αντ-μητσοτακικό μέτωπο!
Αναμφίβολα, δεν αποτελούμε κάποιον παράδεισο, όπου όλα κυλούν ιδανικά. Με βάση τις περιπέτειες των μνημονίων, αλλά και τις διεθνείς κρίσεις που μας “έσκασαν” την τελευταία πενταετία, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούν από τη μία στιγμή στην άλλη, να γίνουν… θαύματα. Ο Έλληνας είναι ανυπόμονος και τα θέλει όπως τα θέλει. Η επιλογή του σε κόμματα που εκφράζουν την ανισορροπία και υπόσχονται ελεύθερα ήθη και έθιμα, είναι μια επιλογή καταστροφής.
Η νεοελληνική μιζέρια, η σχεδόν μηδενική διάθεση για προσφορά προς την πατρίδα, η εύκολη κριτική του… καφενείου και πολλά άλλα που χαρακτηρίζουν την… αφεντιά μας, αποτελούν σοβαρά προβλήματα, που αποτελούν τροχοπέδη για την πρόοδο της χώρας. Το χειρότερο απ΄ όλα είναι ότι ο ελληνικός λαός, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό, δεν μπορεί να αντιληφθεί και δεν θέλει να ακούσει, τι σημαίνει να ακούς ολόκληρο τον πλανήτη να μιλάει για το success story της πατρίδας σου. Αν αυτό δεν συνιστά εθνική… ανοησία, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
Η ψήφος αποτελεί ιερό δικαίωμα του καθενός εξ ημών. Ωστόσο, πολλές φορές μοιάζει με τη σφαίρα που βρίσκεται στη θαλάμη του όπλου. Στα χέρια νουνεχών ανθρώπων δεν αποτελεί κίνδυνο για τον διπλανό. Όμως, στα χέρια… επιπόλαιων ανθρώπων μπορεί να σκορπίσει τον όλεθρο, όχι μόνο στον διπλανό, αλλά σε όλους μας. Το μέγιστο στοίχημα σε μια δημοκρατία είναι η απομόνωση όλων αυτών των επιτήδειων πολιτικάντηδων που μπορεί να… οπλίσουν το χέρι αφελών και ανυποψίαστων ψηφοφόρων. Γιατί αν το οπλίσουν και φύγει η σφαίρα, τότε, δεν γυρνάει πίσω με τίποτα. Είναι το σημείο μηδέν, όπου η ζημιά θα γίνει και θα είναι πάρα πολύ μεγάλη. Ενδεχομένως και μη αναστρέψιμη…
