Στην πλατεία Κουμουνδούρου, μετά την διπλή εκλογική συντριβή παρόντος του «άχαστου ηγέτη, που πιάνει πουλιά στον αέρα», η κατάσταση είναι γνωστή και δεδομένη: η αποσύνθεση «με δρασκελιές πλησιάζει», σήμερα ζούμε τα προεόρτια της μεγάλης φυγής, οι φυλές της νεοκομμουνιστικής αριστεράς έχουν ήδη λάβει θέσεις στο πεδίο της μάχης, είναι απολύτως δεδομένο πως το φθινόπωρο να βρει τον ΣΥΡΙΖΑ εντελώς διαφορετικό (και ακραία ισχνότερο) από ότι σήμερα είναι.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Η παρανοϊκή πλευρά αυτής της περιοδικά επαναλαμβανόμενης για την κομμουνιστική αριστερά γελοίας ιστορίας των διασπάσεων είναι πως η αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί τεράστιο πονοκέφαλο στην Χαριλάου Τρικούπη.
Ο λόγος; Οι αριθμητικά περισσότερες δυνάμεις, πολιτικές και εκλογικές, που απελευθερώνονται από την συριζαίικη καταπίεση και αιχμαλωσία έλκουν, κατά βάση την πολιτική καταγωγή τους από το ΠΑΣΟΚ, ιδιότητα που τις προσανατολίζει, αυτόματα σχεδόν, πάλι «στην μητέρα Χαριλάου Τρικούπη», από την οποία «προσωρινώς αποχώρησαν όταν αυτή έχασε την αυθεντική πασοκική ψυχή της με ΓΑΠ και Βενιζέλους»!
Τώρα, που ο ΣΥΡΙΖΑ, απόντος του κ. Τσίπρα ( όχι πως κάνει κάποια σοβαρή διαφορά αυτή η απουσία) φυλλοροεί και επιχειρεί με μπαλώματα να κλείσει τις τεράστιες διαρροές του, οι ίδιες δυνάμεις ( και τα πασίγνωστα πρόσωπα που δήθεν τις ηγεμονεύουν) είναι έτοιμες, ante portas, να επανακάμψουν «στην ιστορική κοιτίδα της παπανδρεϊκής σοσιαλδημοκρατίας», ένα σήμα απομένει.
Εκεί ακριβώς, σε αυτό το «σήμα», βρίσκεται η ιστορική πρόκληση για τον κ. Ανδρουλάκη και την παρέα της Κομοτηνής, που ελέγχει, πλέον, απολύτως το κόμμα και διαχειρίζεται εν λευκώ τις υποθέσεις του.
Από την επιλογή του θα κριθεί, σε πολύ μεγάλο βαθμό, το μέλλον τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ίδιου (και των πραιτωριανών του), με δεδομένο πως το κόμμα, μετά από μια διπλή εκλογική «επιτυχία» (έστω και κολοβή), ξεκινάει τη διαδικασία να περιγράψει και να κατοχυρώσει ιδεολογικά και πολιτικά την διακριτή του ύπαρξη στη χορεία των πολιτικών σχηματισμών.
Ο κ. Ανδρουλάκης έχει, στην ουσία, μία δυνατότητα: να υποκύψει στα πολιτικά θέλγητρα του πρώιμου παπανδρεϊσμού της δεκαετίας του ογδόντα, να υιοθετήσει τη γλώσσα και τα συνθήματα της περιόδου του κουτσογιωργισμού, να απευθυνθεί στο πολιτικό ακροατήριο με όρους «περιφερειακής εθνικοαπελευθερωτικής σοσιαλδημοκρατίας» και να ανοίξει την αγκαλιά του στα κύματα της νέας σοσιαλιστικής «υστερίας» που ξεκινάει από τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ και φτάνει έως τον σκληρό του πυρήνα (Σπίρτζης, Μαριλίζα, Τζάκρη και λοιποί τεθλιμμένοι συγγενείς).
Πρόκειται για μια επιλογή που διευκολύνεται πολιτικά και από την αποχώρηση του κ. Ανδρέα Λοβέρδου από την Χαριλάου Τρικούπη. Η παρουσία του «δεξιού» συνταγματολόγου, «φίλου» του Άδωνι Γεωργιάδη, λειτουργούσε ως ανάχωμα για κάποιες από αυτές τις δυνάμεις που αυτοχαρακτηρίζονται «πούρες αριστερές», μόνο που δεν διευκρινίζουν «αριστερά μπαίνοντας ή αριστερά βγαίνοντας».
Με το φάντασμα του κ. Λοβέρδου να έχει πλέον εξοστρακιστεί, οι «πολιτικοί λόγοι» που αναφέρει στην επιστολή του με αυτή ακριβώς τη διαδικασία «επανένωσης» των σκόρπιων πασοκικών δυνάμεων έχουν σχέση, η διαδικασία επανασυγκόλλησης του ιστορικού ΠΑΣΟΚ καθίσταται ευκολότερη.
Η περιβόητη στροφή προ το κέντρο δεν είναι του χαρακτήρα του κ. Ανδρουλάκη, για λόγους που δεν έχουν σχέση μόνο με την δεδομένη ικανότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη να διαφεντεύει αυτή τη μερίδα των πολιτών και να συνεννοείται πολιτικά μαζί τους εξαιρετικά εύκολα, καθώς μιλούν την ίδια γλώσσα και καταθέτουν το ίδιο πολιτικό όραμα για τη χώρα και το μέλλον της.
Δεν του «πάει» το κέντρο του κ. Ανδρουλάκη, δεν αισθάνεται άνετα προσωπικά ο ίδιος μαζί του. Αυτό το ιδιότυπο πολιτικό μόρφωμα, γνωστό και ως «αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, έχει πολλές και σκληρές απαιτήσεις, τις διατυπώνει δημοσίως και απαιτεί την ικανοποίηση τους, δεν δίνει λευκή επιταγή, αναζητάει συνεχώς την αλήθεια και αποθεώνει ην πρακτική πλευρά της πολιτικής.
Ο κ. Ανδρουλάκης είναι, έως τώρα, αυθεντικό προϊόν του κομματικού σωλήνα, εξέλιξη που δεν είναι κατ΄ανάγκη αρνητική, αλλά έχει το «κακό» να προσδιορίζει αυθεντικά το ύφος και το ήθος της κομματικής εξουσίας, η αναπαραγωγή της οποίας «πάση θυσία» είναι ο υπέρτατος σκοπός.
Ο κ. Σπίρτζης, η «γλυκύτατη» Μαριλίζα, η «λουμπουτενοφορούσα» κ. Τζάκρη, ένας Μπίστης για όλες τις δουλειές και χιλιάδες ακόμη ψηφοφόροι και συνοδοιπόροι στον αγώνα για «τον αυθεντικό σοσιαλισμό» είναι ο προνομιακός χώρος για το σημερινό ΠΑΣΟΚ, ειδικά αν από την διαδικασία εκλογής προέδρου σε ό,τι απόμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ επικρατήσει είτε η κυρία Αχτσιόγλου, είτε ο κ. Τσακαλώτος.
Δύσκολοι καιροί για «πρίγκιπες» στην Χαριλάου Τρικούπη, με το μέλλον να είναι αυτή την περίοδο άδηλο, αλλά όλες οι ενδείξεις να οδηγούν σε μια πολιτική αποκατάστασης της παλιάς παπανδρεϊκής σχολής με προμετωπίδα τον Κουτσόγιωργα και ισχυρό χαρτί τον Τσοβόλα.
Το «κέντρο» ας το κρατήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να παλεύει με τα «θηρία» που ζητάνε οράματα πρακτικά και εφαρμόσιμες πολιτικές κι απεχθάνονται τα μπαλκόνια και τις φρούδες υποσχέσεις.
Από το 2031 και μετά έχει ο Θεός!!
